“ Luister eens goed meneer den doktoor, u kunt zoveel onderzoeken plannen als u wilt, maar ik zeg u nu al, dat ik tussen nu en een uur hier naar buiten wandel. Te voet en niet in een rolstoel. En gelieve uwen rommel van baxters stante pede te verwijderen of ik trek gans dat boeltje er zelf uit.”
Moesten z'n ogen kogels geweest zijn, ik was op slag dood. Wat mij goed zou uitkomen, gezien ik niet zover van het dodenhuisje lag.
“ Maar meneer G. dat kunt u toch niet menen? U loopt het risico om een tweede hartaanval te krijgen en die zou wel eens fataal kunnen zijn...”
“ Dokter, als ik hier nog een dag langer moet blijven, loop ik inderdaad het risico om vroegtijdig deze planeet te verlaten. Gezien de dagprijs van deze hotelkamer zonder privacy en de nutteloze onderzoeken die hier schering en inslag zijn.”
Dokter-specialist draait zich nog eens om naar z'n stilzwijgend gezelschap, die in opperste verwondering en bewondering mij met open mond aanstaren. Bijna deed ik een bronchitis op van die openstaande schuren.
“ Kijk, dat is nu eens wat we noemen een lastige patient, maar dat komt door de pijn en in zulke gevallen is het meestal een kwestie van verhoging van de pijnstillers. Een mens hoeft niet nutteloos te lijden.”
“ Dokter, uwen uitleg raakt kant noch wal, 'k zal meer zeggen, uwen uitleg ligt in 't water. Denkt ge nu werkelijk dat ge mij gaat kunnen verdoven, zogezegd omdat ik pijn heb? Om mij hier te kunnen houden?”
De dagverpleegster heeft gans de tijd niets gezegd en stond geduldig te wachten met haar spuitjesboetiek.
Ik zag dat ze aanstalten maakte om haar dokter op z'n wenken te bedienen. En mij alsnog naar dromenland te brengen.
“ Dokter, ik verwittig u, ik doe u een proces aan uw broek en overige kledingstukken, als ge nog ene vinger naar me uitsteekt. En nu gaat ge mij een papier geven waarop staat dat ik het ziekenhuis verlaat op eigen risico. Begrepen of hoort ge niet goed? En de rest mag oprotten uit m'n kamer. Als ik jullie nodig heb, zal ik wel roepen.”
“ Tja, als ik u niet van mening kan doen veranderen, moet het dan maar. Maar u speelt met uw leven, meneer G. Misschien wilt u nog even praten met de psycholoog? Baat het niet, dan schaadt het niet.”
“ Beste doktoor, 'k begin zo stillekes te geloven dat ge nogal dure-de-comprenure zijt, is het zo moeilijk om te doen wat ik verlang? Ik teken dat papiertje voor uw gemoedsrust en de kous is af, niet meer en niet minder. En zeg tegen uw verpleegster dat ze die rommel uit m'n hand verwijdert of ik doe het zelf.”
“ Weet ge, meneer G., ik laat u een kwartiertje alleen en dan kunt ge op uw gemak er nog eens over nadenken..”
En weg was hij, mij alleenlatend om na te denken. Over wat? Ik was het kotsbeu en daar zouden tien doktoren niets aan veranderen. In een vlaag van opkomende woede trok ik de sonde of hoe dat ding ook mocht heten, uit m'n hand. 't Ging gemakkelijker dan ik dacht en dat bloeden viel nog mee. Zo, ik voelde me stukken beter, nu nog m'n kleren aantrekken en vader gaat op stap hé?
De verpleegster kwam binnen met een vent in burger, waarmeee ik bedoel gene witkiel. Ze schrok zich een bultje en ze had er al twee, toen ze mij gepakt en gezakt zag staan. Ze keek naar m'n hand, trok de zakdoek weg en zag het bloed.
“ Zo laat ik je niet vertrekken hoor, we gaan dat eerst soigneren.”
De burger, die ik geen blik gunde, wegens totaal overbodig, verdween als een dief in de nacht, in zijn geval op klaarlichte dag.
“ Dat was de psycholoog, aan de balie moet ge wel dat papier tekenen hé?”
“ Kunt ge een taxi bellen voor mij?”
“ Dat mogen we niet, ge moet op eigen risico een taxi bellen. Beneden kunt ge bellen, maar ik zal mee naar beneden gaan. Kom geef die sportzak maar hier en doe het wat kalmpjes aan. Ge zijt nog te jong om te sterven hé?”
Ze heeft een taxi gebeld en gewacht tot hij er was. Ik heb haar een kus op haar wang gegeven en nooit meer iets van haar gehoord...
©GoNo
