Rendez-vous met Magere Hein 1

't Is toch straf dat een mens nooit wil luisteren naar z'n eigen lichaam. Zelfs al wijzen alle symptomen op een eventueel vroegtijdig rendez-vous met Magere Hein. Maar met een dosis zelfmedicatie en een “ 't zal wel overgaan” komt men al een heel eind verder. Niets is minder waar. En als ge dan zoals ik een koppige ezel zijt, tja dan moet ge niet verschieten dat ge vroeg of laat het deksel op de neus krijgt.
M'n hartspecialist vond het al raar dat ik na m'n hartinfarct in 2002, niet meer op controle kwam. Maar voor mezelf had ik uitgemaakt dat of ik zou ter plekke doodvallen of ik zou het overleven. Ik opteerde voor het tweede. Een specialist die mij verbiedt om te roken en zelf betrapt wordt op het stiekem roken achter een muurtje, kan mij bezwaarlijk komen zeggen hoe ik verder m'n leventje moet rekken hé?
Op de vraag van mijnentwege of hij betere pillen had dan die hij voorgeschreven had voor mij, bleef hij het antwoord schuldig. Brave mens hoor, hij meende het goed. Was razend kwaad op mij, toen ik na drie dagen hospitalisatie op de intensieve, besloot dat het welletjes was. Ik liet hem verstaan dat ik er genoeg van had om er uit te zien als een miniatuurkerstboom. Met al die buisjes en slangetjes. Ik werd gek van naar dat gedruppel te kijken, die uit die baxter kwam. En dan al die onderzoeken. Preventieve onderzoeken om voortijdige lichamelijke rampen te voorkomen. Ik heb zowat alle onderzoeken ondergaan die er op hun waslijstje stonden. Ze spoten een radioactieve vloeistof in m'n goddelijk lijf, na eerst een halfuur gezocht te hebben naar een ader. Naald erin, naald eruit. Conclusie: aderverkalking. Zo, dat wist ik al lang. Als ge hersenverkalking hebt, zult ge allicht ook aderverkalking hebben. Resultaat: een opgezwollen arm met blauwpaarse plek. Uiteindelijk hebben ze die naald in een ader van m'n hand gestoken. Geloof het of niet, maar ik was al een week thuis en ik gaf nog licht in het donker. De kerncentrale van Doel was maar klein bier tegnover de reactiviteit die in m'n lijf zat. Weet ge dat ik tv, pc en zelfs m'n wasmachine liet draaien op die kleine kerncentrale die m'n lichaam geworden was? Echt waar, gewoon een stekkerdoos aangesloten op m'n achterste, het enige nadeel was een onweerstaanbare drang om op de wc-pot te zitten.
Maar dit geheel terzijde en van geen relevantie. Na drie dagen mocht ik naar een gewone kamer en was ik verlost van dat getuut en geflikker van die leven-in-standhoudende apparaten. 't Was een opluchting, nu nog van die baxter afgeraken en 't leven zou er weer een stukje rozere uitzien. Maar ze hingen hem aan een staanlamp zonder lamp, een staander dus. Ik mocht uit m'n bed, maar moest beroep doen op een rolstoel. Dat ziet ge van hier hé? Het eerste wat ik deed, na de bloedafname, de koorts opmeten en het dollen met de verpleegster om zes uur in de morgen, was op het balkon een sigaret gaan roken. Het mocht niet, maar de verpleegster rookte ook en was zo vriendelijk te zorgen voor een asbakje, die we konden wegfoefelen. Vriendelijk meisje, werkt er nog altijd en is nu getrouwd met een verpleger. 't Is bijna een stationsromannetje. Alhoewel, daar trouwen die meestal met een dokter. Reden waarom alle bezemkasten nu op slot zijn, ze werden toch niet gebruikt. Overschot aan bedden hé.
De tweede dag op m'n prive-kamer was ik zo suf als een patat door de zware medicatie. En ook door het feit dat ik evenveel te eten kreeg als een Biafraan op een zondag. Een rijstpuddingetje met wat roodgekleurd zoeterig water op. Waarvan ze dan nog kwamen zeggen dat het voor de kamer er naast bedoeld was. Want ik moest nuchter blijven voor een gastroscopie. Een wat? Een kijkoperatie in de slokdarm en alle omliggende kanalen in m'n lijf. Tot in de maag en zo verder. Wablief? Beetje gek aan 't worden of wat? Ik ben verdomme Brugge of Venetië niet hé? De specialisten hadden, na intense bestudering van de scan, een abnomalie vastgesteld die op een tumor of op z'n minst een maagzweer liet vermoeden. Met vermoedens zijn we vet hé? De helft van België wordt veroordeeld op vermoedens. Maar de dokter zou mij graag een woordje uitleg geven, de verpleegster was niet bevoegd in deze materie. Maar voor het zover was, kwam er iemand van de boekhoudkundige dienst langs. Of ik een voorschot kon betalen op m'n verblijfkosten. Wat een vraag, een mens ligt hier dood te gaan wegens gebrek aan voedsel en dan komen ze een voorschot vragen. En of ik al dan niet de pastoor of dominee wou spreken. Ik had de indruk dat ik hier geen lang leven beschoren was. Ik zag als het ware m'n leven in een notendop voorbijflitsen. Die bediende moet ook gezien hebben dat ik geschrokken was en probeerde me gerust te stellen, 't waren allemaal formaliteiten om de werking van het ziekenhuis te vergemakkelijken. 't Leek me allemaal zo absurd dat ik in een lach schoot. Wat mij terug een pijnscheut opleverde in de borststreek en mij naar adem deed happen als een vis op 't droge.

©GoNo