Ik ben God niet...

Soms wil ik 's nachts de sterren uit de hemel plukken. De maan in m'n kamer hangen als m'n persoonlijk bezit.Soms wil ik dat ik m'n licht kan laten schijnen over zij die het goed menen maar nooit de kans zullen krijgen om hun stem te laten horen. Ik zou, met één vingerknip, al die gewetenloze moordenaars voor eeuwig naar de hel willen sturen. Branden in de eeuwige verdoemenis. Maar ik ben God niet...

Soms wil ik dat ik niet geboren ben. Vraag ik me af wat deze wereld mij nog te bieden heeft. Niets dan oorlog, verkrachting en moorden om me heen. Iedere dag opnieuw en opnieuw. Het houdt nooit op. Het maakt me misselijk. Waarom stopt de wereld niet met z'n rondjes te draaien? Soms zou ik de wereld willen stoppen, de tijd laten stilstaan. Al die schijnheiligen een stamp onder hun broek geven. Al die hypocrieten die zich verrijken op de kap van de gewone man hun geld afnemen en verdelen onder de arme mensen. Maar ik ben God niet...

Soms droom ik van een betere wereld, waar iedereen gelijke rechten heeft ongeacht z'n huidskleur of overtuiging. Dromen van een wereld waar de mens terug respect heeft voor de natuur en de dieren. Van een wereld waar stropers voor het geldgewin geen weerloze dieren meer afknallen. Waar babyolifantjes niet meer moeten zoeken achter hun vader en moeder, die omwille van hun ivoren tanden de dood gevonden hebben. Maar ik ben God niet...

Soms vraag ik me 's nachts af waar God gebleven is. 't Is moeilijk te geloven dat God bestaat als men ziet dat kinderen en onschuldige mensen ten prooi vallen aan gewetenloze moordenaars,  die in zijn naam oorlog voeren. Martin Luther King had ooit ook een droom. Zie wat er in de zogenaamde democratische USA gebeurt. Alle dagen wordt er een zwarte afgemaakt door politiekogels. De Amerikanen stellen wel orde op zaken in het buitenland, maar in hun eigen staten telt het recht van de sterkste. Ik zou willen dat het ophoudt, dat iedereen in vrede kan leven. Maar ik ben God niet...

De eeuwige jacht naar geld is de doodsteek voor het mensdom. Zij, die er in overvloed hebben, willen steeds meer. Zij, die er geen hebben, krijgen een aalmoes toegestopt. Juist genoeg om te overleven. Miljoenen mensen op de vlucht voor oorlogen. Ontheemde mensen die als ze geluk hebben mogen overleven in tentenkampen. Vijfenzeventig jaar geleden was de helft van België ook op de vlucht voor het oorlogsgeweld. Wij, de gewone burgers, hadden die oorlog ook niet gewild. Waar de politiek ophoudt te praten, wordt alleen nog de stem van de wapens gehoord. Wat houdt de burgers tegen om die oproerkraaiers tegen een muur te zetten? Nog voor ze de zoveelste oorlog kunnen beginnen? Het zou een pak ellende en rampspoed schelen, denk ik dan. Maar ik ben God niet hé?

Ik wil blijven dromen van een betere wereld, maar ik geloof er niet meer in. Naar de hel zal ik niet meer gaan, ik heb hem hier al meegemaakt. Ik heb gezien wat het mensdom met deze planeet uitgevreten heeft. We gaan binnenkort naar de maan en naar Mars, zodat we het daar ook naar de teelballen kunnen helpen. M'n kleinkinderen zullen waarschijnlijk op vakantie gaan naar Mars. Tot er daar ook een oorlog zal beginnen, want van wie is de maan en Mars?

M'n God, soms zou ik God willen zijn...

©GoNo

De psychologie van een ajuin...

Ik ben me nu al een aantal dagen aan 't verdiepen in de psychologie van een ajuin. Ik vraag me af waarom ik telkens moet huilen als ik een ajuin schil...

Wat voelt een ajuin als ik met m'n vlijmscherp mes de kop en de staart, bij wijze van spreken dan, afsnijd? Zou die ajuin de pijn voelen? Ik weet het dus niet. Wat ik wel weet, is dat ik steevast moet beginnen huilen. Ergens zendt die verdomde ajuin een signaal uit, 't kan bijna niet anders. Zo van, ik laat je huilen om het leed en de pijn die je me aandoet. Bij het kuisen van andere groenten heb ik dat niet. Ik heb nog nooit gehuild als ik selder, prei of tomaten snij. Hoe zouden die groenten zich voelen terwijl ze langzaam maar zeker tot het kookpunt gebracht worden? Je zult maar denken dat je een fris badje krijgt hé?

Ik spreek tegen m'n kamerplanten. Ik stof ze af, geef ze regelmatig water en voedingsstoffen. Ze belonen me daarvoor met door te groeien en te bloeien. Als ik bijna dode bladeren en stengels verwijder, zeg ik telkens dat het maar even pijn zal doen. Tegen een ajuin zeg ik niets, te druk met in tranen uit te barsten. Je zult maar een ajuin zijn, denk ik dan. Je hele leven opgebouwd, laagje per laagje. Tot je een volwassen ajuin bent geworden. Dan wordt je uit je vertrouwde omgeving geplukt. Vaarwel vrienden medeajuinen. Met een beetje geluk kom je met je vriendjes op een droogzolder terecht. Tot daar nog aan toe, er zijn er wel die onder een zonnebank gaan liggen. Ook om uit te drogen. Ze steken je in een zakje en voor je het goed en wel beseft, lig je ergens in een winkel of supermarkt te wachten op wat er nu zal gebeuren...

Je ziet de mensen je aankijken, ze voelen aan je of je niet rot bent. Nee, ik ben nog vers, ik lig hier nog maar een paar dagen, denk je dan. Je weet het nog niet, maar als ze je meenemen is het om je recht naar de slachtbank te lijden. Met een beetje geluk, ben je niet onmiddellijk aan de beurt. Uitstel van executie? En iedere keer als die mensenhand in de zak grijpt, sta je doodsangsten uit. Je hebt gezien wat er met je nieuwe vriendjes gebeurd is. Je probeert je weg te steken achter een grotere ajuin. Tot je een baas treft die geen onderscheid maakt tussen groot of klein. Zoals ik dus...

Ik heb me vanaf nu voorgenomen om eerst m'n ajuinen te verdoven. Alleen weet ik nog niet wat de beste methode is. Zouden wetenschappers al een studie gemaakt hebben over het verdoven van ajuinen? Bestaat er al een duurbetaalde studie over? Dat weet ik dus ook niet hé? Ik kan natuurlijk ook opteren voor reeds gesneden ajuinen. Dan heb ik die barbaarse daad van het vermoorden van een ajuin tenminste niet op m'n geweten. Maar dan speel ik de voeling met m'n ajuinen kwijt, denk ik dan. Nee, 't is allemaal zo gemakkelijk niet als het schijnt. En we weten dat schijn kan bedriegen hé? 't Is niet omdat de zon schijnt dat het warm is...

Ik kijk met gemengde gevoelens naar m'n ajuinen. M'n hart doet pijn als ik m'n mes erin zet. M'n ogen en m'n gemoed schieten vol tranen. Ik murmel dat het maar even pijn zal doen. Ik geloof het zelf niet, maar misschien verzacht het de pijn een beetje hé? Ik zeg tegen de grootste ajuin dat hij sterft zoals hij geleefd heeft, kort maar hevig. Hopsakee, de pot in, lekker zwemmen met de stukjes selder, tomaten, aardappelen, wortelen en andere ingrediënten om een volwaardige juliennesoep te maken. Nu nog wat ribbetjes erin en meer moet dat niet zijn. De ander ajuinen in de zak vragen zich nu af wanneer het hun beurt zal zijn. Hoe lang mogen wij nog genieten van ons samenzijn in deze zak, hoor ik hen vragen. Niet huilen, antwoord ik, jullie beurt komt nog wel, iedereen op z'n beurt zoals bij de belastingen en in de biechtstoel...

Er zegt er ene dat hij feitelijk een pijpajuin is, maar door een hormonale afwijking en een teveel aan groei-en meststoffen de totaal verkeerde kant opgegaan is. Een pijpajuin? Een homoajuin dus? Moet kunnen, denk ik dan, ik ben nogal tolerant in zulke zaken. Morgen eens kijken in de supermarkt of er daar zakken ajuin liggen verpakt in een regenboogzakje. Je weet maar nooit hé? Maar dit geheel terzijde en zonder de minste relevantie...

De soep staat heerlijk te pruttelen. De geur verspreidt zich door m'n bescheiden appartementje. De kat zit nu al te likkebaarden. Die hoopt dat er een stukje vlees in haar etensbakje terecht komt. Ik roer in de pot, de ajuinen gunnen mij geen blik. De rest van de groenten ook niet. Zouden ze kwaad op mij zijn? Zouden ze afgesproken hebben om mij compleet te negeren? Het lijkt er wel op. Straks is m'n soep weer eens zuur. De enige manier om mij te laten verstaan dat ze ook een recht op leven hebben, denk ik dan...

De psychologie van een ajuin zit verdomme raar in elkaar.

Om van te huilen, is het niet?

©GoNo