Jantje zag eens pruimen hangen…

Jantje zag eens pruimen hangen,
O! als eieren zo groot.
't Scheen, dat Jantje wou gaan plukken,
Schoon zijn vader 't hem verbood.
Hier is, zei hij, noch mijn vader,
Noch de tuinman, die het ziet:
Aan een boom, zo vol geladen,
Mist men vijf, zes pruimen niet.
Maar ik wil gehoorzaam wezen,
En niet plukken; ik loop heen.
Zou ik om een hand vol pruimen
Ongehoorzaam wezen? Neen !

Voort ging Jantje, maar zijn vader,
Die hem stil beluisterd had,
Kwam hem in het lopen tegen
Vooraan op het middenpad.
Kom mijn Jantje, zei de vader,
Kom mijn kleine hartedief!
Nu zal ik u pruimen plukken,
Nu heeft vader Jantje lief.
Daarop ging Papa aan 't schudden,
Jantje raapte schielijk op.
Jantje kreeg zijn hoed vol pruimen,
En liep heen op een galop.

Dat gedichtje heb ik nog geleerd op school. Ik had toen al mijn bedenkingen bij die vader, die Jantje eerst verbood om pruimen te plukken, maar toen zelf aan die boom ging schudden. Volgens mij is daar toen de basis gelegd van Jantjes latere criminele gedrag. Ze hebben daar wekenlang pruimenconfituur gegeten, om nog maar te zwijgen over konijn met pruimen. Zijn vader was een geniepigaard, die zijn zoontje stilletjes afluisterde. Er mankeerde iets aan Jantje want die liep tegen zichzelve te praten…

Jantje droeg een hoed, wat mij doet veronderstellen dat het er ene was met vier deuken. Andere kinderen droegen een klak, maar nee, Jantje droeg een hoed met vier deuken. In een hoed gaan waarschijnlijk meer pruimen hé? Met andere woorden, heel dat gedoe met die pruimen was opgezet spel. Conclusie? Die vader gebruikte Jantje om pruimen te stelen bij iemand die er warmpjes inzat gezien hij een tuinman in dienst had. Ik denk dat die familie van dat arme Jantje stropers waren. Ze stroopten konijnen, wat verklaard waarom ze zoveel pruimen nodig hadden…

Jantje was o zo blij omdat hij schielijk zijn hoed kon vullen met die sappige pruimen. Zo schielijk zal het wel niet geweest zijn, aangezien zijn mama twee uren bezig was om de talrijke hagelbolletjes uit zijn dikke kont te peuteren. Die tuinman lag al langer op de loer en was ook niet van gisteren hé? Als je alle dagen pruimen ziet verdwijnen, gaat er vroeg of laat een lichtje branden. Zal wel een olielamp geweest zijn, veronderstel ik toch, want nergens wordt er vermeld in welk jaar die criminele daad zich afspeelt. Na een beetje zoeken op het Internet, heb ik gevonden dat schrijver van dit grandioze gedichtje geboren is in 1746 in Gouda. Hieronymus van Alphen is zijn naam, het is maar dat je het weet hé? Dus het was wel degelijk een olielamp en geen zaklantaarn, zoals mijn teerbeminde dochter mij wou laten geloven. Ik, die altijd gedacht had dat de kindjes in Nederland braver waren dan die in Vlaanderen, maar nee, ze zijn even erg, zo niet nog erger. Waar waren de tien geboden gebleven? U zult niet stelen, behalve als je tot de bevoorrechte klasse behoort?

Jantje groeide op tot een uit de kluiten gewassen jongeman, die van geen kleintje vervaard was. Op zijn veertiende ging hij werken in de confituurfabriek van meneer baron. Ze maakten daar, je raadt het nooit, pruimenconfituur en appeljenever. Wat goed uitkwam voor Jantje want later zag hij eens appelen hangen als eieren zo groot. Ik heb, louter uit wetenschappelijke interesse, eens een appel naast een ei gelegd. Geloof het of niet, een ei is vele malen kleiner dan een appel. Wat dan weer verklaart waarom kippen eieren leggen en geen appelen. Ik heb ook nog nooit een kip een appel zien uitbroeden hé? Maar kom, ik ben aan het afdwalen…

Zijn vader, die nu nog meer dronk dan vroeger het geval was, zag toekomst in Jantje. Waarom ze die kerel nog Jantje heten, is mij een compleet raadsel. Jantje was bijna 1,78m en dat op zijn veertiende. Zijn moeder, die veertien kinderen gebaard had, wat vrij normaal was in die tijd, had nooit iets te zeggen gehad in haar huishouden. Wat ook normaal was in die tijd hé? Ze was al tevreden dat ze pruimen had en appeljenever. Haar eigen pruim was al lang niet meer te pruimen, zei haar halve trouwboek. Ze deed er het zwijgen toe want Jantjes vader, waarvan we de naam niet weten, kon baldadig en ook gewelddadig uit de hoek komen. Hij schrok er niet voor terug om met een goedgemikte spuw zijn pruimtabak in de ogen van zijn liefhebbende vrouw te spugen. Heeft hij ooit ook eens geprobeerd bij zijn zoontje, maar die sloeg hem bijna de kop in met een konijnenpoot waar de pruimen nog aan vasthingen. Sindsdien zag zijn vader toekomst in zijn zoontje…

Maar de geschiedenis van Jantje gaat verder. Jantje was nu achttien, werd uitgeloot om in het leger te gaan. En daar hebben ze van hem een echte man gemaakt. Gezien zijn lengte was hij de geknipte man om in het geniep pruimen te plukken voor Napoleon Bonaparte, die toen op bezoek was in onze contreien. Gedaan met schudden aan de bomen, moet hij gedacht hebben, ik heb mijn vader niet meer nodig. Die twee hebben daar ter plaatse de legale diefstal uitgevonden. Napoleon was niet de eerste de beste hé? Maar schone liedjes duren niet lang, zegt het spreekwoord. Napoleon werd verslagen ergens in Eigenbrakel en niet in Waterloo; zoals sommigen beweren…

Jantje werd op heterdaad betrapt toen hij, voor de zoveelste keer (hij kon het niet laten) pruimen aan het stelen was. De Engelsen konden er niet mee lachen, eieren mag men stelen, maar pruimen niet, ook al zijn ze als eieren zo groot. Een vos steelt nooit pruimen, maar wel eieren. Maar laten we dat maar buiten beschouwing laten hé? De straf die er stond op het stelen van die edele vruchten, was ook niet van de poes. De doodstraf, sprak het militaire tribunaal. Ophangen aan de hoogste boom, zei de baron, die ook wel van een verzetje hield. Jantje mocht als gunstmaatregel zelf zijn boom uitkiezen. Hij koos voor een pruimenboom. Hij koesterde als kind al een platonische liefde voor pruimen en nog meer voor de bomen die deze vruchten droegen…

Mama, ik ben uit uw pruim gekomen, voorwaar, het leven valt niet te pruimen, waren zijn laatste woorden en hij spuwde met een welgemikte schot zijn pruimtabak recht in de ogen van de baron…

Moeten er nog pruimen zijn hé?

©GoNo

Toekomstvisie…

Na jarenlange observatie ben ik tot de conclusie gekomen dat in de toekomst de maatschappij grondig veranderd zal zijn…

Kinderen…

Kinderen zullen geboren worden met een ingebouwde mobieltje. Hun ogen zullen dienst doen als schermpje. Waarop doorlopend de debatten, die gevoerd worden door robots, in het parlement, afgespeeld zullen worden. Een verhaaltje voor het slapen gaan is dan compleet overbodig. De commerciële zenders zullen die debatten onderbreken met reclameblokken van een half uurtje.

Plopsaland zal een vestiging openen op Mars. Bobbejaanland op de maan. De Efteling zal opteren voor Pluto, in samenwerking met Disneyland, gezien ze al een hond hebben die naar de naam Pluto luistert.

Naar school gaan hoeft niet meer, ’t is zinloos en bovendien nog kostelijk ook. Lessen worden gegeven door robotleerkrachten, via Skype op Internet. Men begint met deze lessen vanaf dat men geboren wordt. Er blijft altijd wel iets hangen hé?

Vrije tijd dient zinvol besteed te worden, geen hangjongeren meer. Onder zinvol verstaan we dat ze zich onbaatzuchtig inzetten voor de ouderen, gehandicapten en alleenstaande personen die zich niet meer kunnen behelpen, kortom mensen die naast de pot pissen en hun gat niet meer zelf kunnen afvegen…

Volwassenen…

De leeftijd waarop men volwassen wordt, is veertien jaar. Als men kan neuken op die leeftijd, kan men evengoed volwassen zijn. Dat zeggen geleerde professoren en die kunnen het weten. Een eeuw geleden gingen sommige kinderen ook al gaan werken op die leeftijd. En nog langer geleden gingen kinderen werken vanaf ze konden lopen en een schop vasthouden zonder omver te vallen. In de tijd van de Hitlerjeugd was een klein schopje verplicht. Of het nu onder hun kont was of aan hun ransel, het maakte hun leiders niets uit. In het slechtste geval konden ze hun eigen put delven…

Volwassen zullen een zee van vrije tijd hebben, die zinvol ingevuld wordt door oorlogen op andere planeten. Virtueel hé? Voor de rest doen ze wat ze eeuwen geleden al deden, neuken, zuipen en elkaar bedriegen. Maar in de toekomst zal dat allemaal gesubsidieerd worden door het ministerie van Vermaak & Plezier. Op tijd en stond worden hun ingebouwde oogschermen vanuit een ondergrondse centrale, die zo geheim is als Area 51, aangezet om hen op de hoogte te houden van de debatten in het parlement…

Geld is overbodig geworden, cash geld bestaat niet meer. Alles verloopt via Internet. Winkels zoals we die nu kennen, zullen verdwijnen. We gaan met de hele familie virtueel winkelen. We kiezen onze boodschappen in functie van ons budget. Een persoonlijke boekhouderrobot houdt tot op de cent bij hoeveel we kunnen besteden, gedaan met overbodige en impulsieve aankopen waarvan men later spijt heeft. Die zelfde robot zal ook je waterverbruik en andere nutsvoorzieningen in de gaten houden. Ga je over de limiet, dan wordt je op cursus gestuurd om budgetbeheer te leren.

Rechtbanken zoals we ze nu kennen, bestaan niet meer. Computers beslissen over de strafmaat. Er is geen beroep meer mogelijk, advocaten zijn een uitgestorven ras. De doodstraf is op heel de wereld ingevoerd. Wordt ook onmiddellijk voltrokken binnen 24 uur. Onschuldig? Ja, dat zeggen ze allemaal, volgens de logica van een computer.

Politieagenten worden bijgestaan door Robocops. Die kennen het woordje ‘staken’ niet en schieten eerst om nadien vragen te stellen, een beetje zoals de hedendaagse Amerikaanse politie. Ze zijn ook geweldig handig bij eventuele betogingen. Uit hun mond zal peperspray komen. Met een vleugje look en basilicum. Om de betogers het gevoel te geven dat ze op een bbq staan, veronderstel ik?

Geen files, geen aanrijdingen met vluchtmisdrijf meer. Nee, we verplaatsen ons met vliegauto’s. Die uitgerust zijn met parachutes in geval er toch eentje met zijn zatte botten tegen een andere vliegt. Het lost ook het probleem van de vele verkeersslachtoffers op. Als men hoogte-of dieptevrees heeft, blijft men beter op de grond. Fietsen in de lucht is niet toegestaan. ’t Zal er al druk genoeg zijn hé?

Voortplanting…

Het is niet langer toegestaan om meer dan twee kinderen te hebben. Voor het kindergeld moeten ze het niet meer doen, want afgeschaft. Een pluspuntje (?) is dat men zelf kan kiezen hoe zijn nageslacht er zal moeten uitzien. Ze zullen er allemaal uitzien als poppetjes uit een poppenhuisje. Toekomstige vaders en moeders krijgen een verplichte cursus over het gevaar dat sommige kinderen kunnen zijn voor eigen wel en wee en ook voor de maatschappij. Robots zullen babysit spelen, die zijn niet onderhevig aan bepaalde humeurwisselingen. Ze treden met harde hand op, wie niet horen wil moet het maar voelen hé…

Sport en spel…

Er komt in de toekomst een nieuwe vorm van voetbal. Voetbal zal gecombineerd worden met tennis. De bal wordt met een raket in de goal gemept. Zuchten en kreunen is verplicht, het plebs wil ook wat. Wielrennen wordt gedaan met driewielers, anders vallen ze toch maar. Doping is toegestaan, zodat iedereen met gelijke wapens kan strijden. De Olympische Spelen worden vervangen door de Intergalactische Spelen. Zoals schijfschieten op de liggende wip, polsstokspringen onder water, kleiduifschieten in een duivenkot, rolschaatsen op trappen, en niet te vergeten het Vierjaarlijkse Kampioenschap Mierenneukers & Muggenziften. Aangeboden door de Confrérie van de Zure Citroenlachers en Azijnpissers…

Religie…

Religie is vervangen door een allesomvattende bewondering voor de natuur en  het heelal. En voor Elvis Presley, de grondlegger van de hedendaagse muziek, gezien het nu al bewezen is dat de King eeuwig zal blijven bestaan.  Want zeg nu zelf, zonder muziek zou het maar een saaie bedoening zijn in de toekomst hé?

©GoNo

Om je een wolkbreuk te lachen hé?

M’n trouwe pc, die mij door de lange winteravonden geholpen heeft, is naar de eeuwige pc-jachtvelden vertrokken. Het was een huisgenoot waar ik menige keren op gevloekt heb. Een wispelturig karakter, een eigenzinnig stuk elektronica. Is een pc mannelijk of vrouwelijk? Ik ben er nog altijd niet uit! Ik opteer voor vrouwelijk, gezien zij eenmaal per maand haar kuren kreeg. Ik had altijd een pak maandverband van Always naast m’n pc liggen, je weet maar nooit hé?

Maar dat hoeft nu niet meer. Ik heb m’n oude laptop vanonder het stof gehaald. Na enig gesputter omdat hij in zijn winterslaap gestoord werd, begon hij lustig te zoemen. Ik dacht eerst dat er een kolonie bijen in zaten. Ik was al vergeten dat die tien jaren oude laptop altijd gezoemd heeft alsof het een bijennest was. Maar hij doet het nog, voor hoe lang dat weet alleen God en klein Pierke…

Alles lijkt hier op korte tijd te sneuvelen. Eerst m’n kat, dan m’n microgolfoven en nu weer m’n pc. Bij m’n microgolfoven had ik de meeste schrik. Die gaf binnenin vonken, ik kon niet snel genoeg de stekker uittrekken. Eventjes dacht ik dat ik met micro en al de lucht zou ingaan. Bij nader onderzoek is gebleken dat de verf aan de binnenkant losgekomen was. Zo maar. Het ding was vijftien jaar oud, in m’n ogen te jong om dood te gaan. Reanimatie had waarschijnlijk ook geen moer geholpen, denk ik dan. Hoe doe je mond-op-mondbeademing met een microgolfoven? Ik heb nergens op Internet een handleiding gevonden. Ik heb ooit eens een paling gereanimeerd. Wat een gladjanus, hij hield er nog van ook. Een homoseksuele paling, zo glad als een aal, kon geen enkele mannelijke paling gerust laten. Is geëindigd in m’n kookpot. Zag groen van kolere, maar da’s normaal want het was paling in het groen…

Je hebt zo van die momenten dat je de vraag stelt waarom dat juist nu moet gebeuren. Je zit nog het verdriet te verwerken dat weer een bekende of minder bekende Vlaming het tijdelijke met het eeuwige verwisseld heeft of je hebt prijs. Terwijl je het artikel over de begrafenis leest van E.Wally, besluit je pc om hetzelfde te doen. In dat geval er het bijltje bij neer te leggen. Ik dacht, en denken doe ik veel, wat krijgen we nu? Is dat een teken van Wally om te zeggen dat alles goed met hem gaat? Er zijn andere manieren om m’n pc naar de teelballen te helpen hé?

Ach, Eddy Wally, je was er voor of er tegen of het interesseerde je geen barst. Bij mij konden z’n liedjes niets losweken. Als ik sommige teksten hoor, denk ik nog altijd dat ik een betere tekstschrijver ben. Wie springt er nu in godsnaam uit een vliegmachine om zijn of haar lief te zien? Een paracommando? Als marktkramer ben ik geboren? Nee, jongen, je bent net zoals ik, geboren als een onnozele baby-tje. Cherie, dans met mij de hele nacht tango d’amore. Ja, denk ik dan, en ’s anderendaags klagen over zere voeten hé? Maar kom, wie ben ik, er was en is schijnbaar een publiek voor. Toch minstens drieduizend man, volgens de nieuwsdiensten. Waarbij ik me afvraag of zijn laatste optreden gratis was?

Zo zie je maar weer dat alles onderling verbonden met elkaar is. M’n kat, microwave en pc zijn dus verbonden met ene Wally. Ze dachten allemaal dat ze het eeuwige leven hadden. Niet dus hé?

We zullen tot stof en as vergaan. Dat zegt de clerus toch. Ergens zullen ze wel gelijk hebben, ik hoop dat mijn as vermengd wordt met water, zodat iedereen op mijn begrafenis in een modderpoel zal staan. Zo van die plakkerige modder, die je niet meer van je schoenzolen krijgt. Op mijn wolkje zal ik zitten te schuddelachen. Om je een wolkbreuk te lachen hé?

©GoNo

Bompa is ’t leven zo moe…

Bompa is ‘t leven zo moe

hij is het beu al dat gedoe

geen water meer bij de wijn

is aan ’t einde van zijn Latijn…

hij wil stoppen met verjaren

’t brengt hem alleen maar grijze haren

zijn kinderen zullen hem niet missen

als hij in zijn pamper zit te pissen…

bompa is moe, oud en versleten

begint meer en meer te vergeten

herinnert zich alleen de mooie dagen

als de zon schijnt, tussen twee regenvlagen…

de ontelbare eenzame nachtelijke uren

waarin hij zit te praten tegen de muren

tv kijken brengt hem ook geen soelaas

hij wordt gek van dat gezever en gedaas…

bompa is deze rotwereld zo intens moe

nog even en zijn ogen zijn voorgoed toe

dan komt de rust waar hij zo naar uitziet

voorbij de pijn, het steeds weerkerende verdriet…

©GoNo

Multiculturele samensmelting in de kiem gesmoord…

Ze kwam in zijn leven, als een wervelwind. Ze keek hem diep in de ogen, hij werd bloedrood van verlegenheid. Mijn God, dacht hij, wat heeft ze mooie ogen…

Hij kwam in haar leven, als een wervelwind. Hij keek haar diep in de ogen, ze werd bloedrood van verlegenheid. Allah, dacht zij, wat heeft die mooie ogen…

De eerste nacht zou hij nooit vergeten, ze wilde eerst haar gebed uit de Koran prevelen. Een gebed van een klein uurtje. Sjonge, dacht hij, dat gaat hier niet vooruit…

Die eerste nacht zou zij nooit vergeten, hij wilde eerst voorlezen uit de Bijbel. Een parabel over de Barmhartige Samaritaan. Sjonge, dacht ze, dat gaat hier niet vooruit…

Maar aan alles komt een eind, ook aan gebeden uit de Koran en parabels uit de Bijbel. Eindelijk zou het gebeuren, dachten ze beiden op hetzelfde moment. Ze vroeg hem waar de badkamer was. Hij toonde haar de weg. Proper wijveke dacht hij, die wast zich tenminste voor de daad…

Wat een vieze vent, dacht ze, die wast zich niet eens voor de daad. Ze hoorde kloppen op de badkamerdeur, op de voordeur had totaal geen zin, gezien hij al binnen was. Mag ik me eventjes opfrissen, vroeg hij terwijl hij haar naakte lijf bewonderend bekeek. Hij lijkt op een boer die zijn vee keurt, dacht ze. Bloedrood werd ze van verlegenheid. Als hij in mijn dikke kont durft te nijpen, laat ik hem zijn Fa-zeep opeten, dacht ze…

Zou ik in haar kont nijpen, vroeg hij zich af. Nee, niet doen, misschien moet ik die Fa-zeep van mijn moeder wel opeten. En ik lust dat niet, ook spruitjes lust ik niet, maar da’s de schuld van mijn mama…

Hij gooit zijn verlegenheid overboord. Staat nu in zijn geboortepakje voor haar. Ze kijkt hem aan, haar ogen glijden over zijn lichaam. Fixeren zich op de opkomende erectie. Ze lijkt wel een boerin die haar vee keurt, denkt hij plots. Als ik die zeep moet opeten, moet ik mijn tanden niet meer poetsen, waar een mens allemaal niet aan denkt op zulke momenten hé?

Haar tepels priemen recht vooruit, zijn erectie ook. Het is warm in de badkamer want de chauffage staat nog op. Ze ziet de zweetdruppels op zijn voorhoofd, die langzaam naar beneden parelen. Ze schenkt hem haar liefste glimlach, hij probeert hetzelfde te doen. Maar hij kan maar aan één ding denken, hij wil die meid alle hoeken van de slaapkamer laten zien…

Gaan we naar bed, vraagt hij. Willen we eerst nog iets drinken, is haar antwoord. Heb je witte wijn in huis, vraagt ze. Ja, die heb ik toevallig nog in huis, zegt hij. Had ie gekocht in de Aldi, om in zijn mosselen te doen. ’t Zou nu wel een andere mossel zijn, grinnikt hij, terwijl hij in zijn blootje naar de frigo slentert. Zijn stijve paal volgde hem gedwee, kon ook niet anders gezien dat wiebelding vasthing aan zijn lijf…

Hij nam de fles uit de koelkast, gooide met een smak de koelkastdeur dicht. Het ontlokte hem een verbijsterende kreet. Miljaarde, mijn fluit zit er tussen, hoorde ze hem roepen. Zijn stijve paal kreeg op de kortste keren de afmeting van een uit de kluiten gewassen knolraap…

Allah zij geprezen, zei ze, toen ze zijn klokkenspel eens van dichtbij bekeek. Blijkbaar hield ze van knolrapen, dacht hij. Het beterde er niet op, de pijn werd bijna ondraaglijk. Hij danste van het ene been op het andere. We moeten er ijs opleggen, zegt ze, dat vermindert de zwelling. Om seks te hebben, moet je juist een zwelling hebben, wilde hij zeggen, maar hij houdt wijselijk zijn mond…

Epiloog:

Ze heeft er ijs opgelegd, het hielp, de zwelling werd minder.  Nu zit hij in de wachtkamer van de dokter, in de wachtkamer van een station zou totaal geen zin hebben hé? Hij zit met een snotvalling te snotteren dat horen en zien vergaan. Bij het afscheid zei ze nog tegen hem dat hij moest oppassen met al dat ijs op zijn fluit. Een verkoudheid kan soms in een klein hoekje liggen, voegde ze eraan toe terwijl ze liefdevol over zijn kindergeld streelde…

Moraal van het toch wel enigszins droevige verhaal…als je een stijve hebt, gooi dan de ijskastdeur niet met een smak toe…je kan er een verkoudheid aan overhouden hé?

Ze kwam in zijn leven als een wervelwind en vertrok als een tornado…

©GoNo

Wat een hondenleven hé?

‘Iedere dag is hier hetzelfde’, mompelt hij tegen zijn kat.

Zijn kat kijkt hem mistroostig aan, tegen wie zeg je het, denkt hij, alsof mijn dagen zo rooskleurig zijn. Ik zit hier ook maar opgesloten terwijl mijn collega’s achter de wijfjes zitten…

‘Er moet verandering komen in mijn leven’, zegt hij tegen zijn kat.

Verandering? Was ik maar een hond, denkt zijn kat, die komen ten minste nog buiten. Waarom kunnen alleen mensen een geslachtsoperatie ondergaan? Stel je voor, een kat met een hondenkop en dito geslachtsorgaan, ik zou nogal van mijne grond komen, denkt de kat…

‘Jij hebt nogal een leven hé’, zegt hij tegen zijn kat.

Wablief? Als je opgesloten zit, zonder ooit veroordeeld te zijn, noem ik dat geen leven, denkt zijn kat. Er lopen grotere gangsters vrij rond en die steken geen kattenkwaad uit. Ik kan zelfs niet in de politiek gaan, want ik heb geen zakken om te vullen. Was ik maar een mens, ik zou nogal van Jetje geven. Met de ene hand geven en met het andere dubbel terug pakken…

‘Bij jou is het ook veel beeld en weinig klank hé’, zegt hij tegen zijn kat.

Zou kunnen, denkt zijn kat. Maar bij jou is het net andersom, veel klank en het beeld trekt op geen kloten. Sorry, testikels, verbetert de kat zijn gedachtegang. Al hoewel, ze hebben in Zwitserland zelfs een vliegveld dat Kloten noemt. Als er daar vertraging is hebben ze je wel degelijk bij je edele delen hé? Verdomme, ik ben slimmer dan mijn baasje, denkt de kat…

’Wanneer ga je nu eindelijk eens leren praten’, vraagt hij aan zijn kat.

Als Pasen op een kruiwagen valt, denkt de kat. Als ik moet praten zoals Samson, kan ik beter mijn muil dicht houden. Hoe lang komt dat mormel nu al op tv? Twintig jaar? En die praat nog altijd als een debiele politieker waar men soms ook geen snars van begrijpt. Nee, je zou beter zelf eens deftig leren praten. Ouwe zageventen mompelen altijd. En als hij niet kan kakken is het nog erger. Dan zit hij zijn beklag te doen tegen de wc-pot. Man, man, man, moet je geen baasje hebben? Het is solden, je krijgt er een doos pampers gratis bij…

’Wat gaan we eten vandaag’, vraagt hij aan zijn kat.

Als het van jou afhangt, zal het wel crisismenu zijn hé, denkt de kat. Het is woensdag, heel het kot zal weer stinken naar het frietvet. Voor mij een  potje van de duurste kaviaar en een fles champagne. Ik lust geen van beiden, maar het is maar om hem op kosten te jagen. Wedden dat hij met kaviaar van de Aldi afkomt? En die fles champagne zal wel cider worden. De goedkoopste. Meer moet en kan dat niet zijn hé, denkt zijn kat…

‘Verdomme, ik wou dat ik een kat was’, zegt hij tegen zijn kat.

Schoenmaker, blijf bij je leest, denkt de kat, ik krijg al een kater als ik er nog maar aan denk. Zou je niet beter mijn kattenbak proper maken? Of moet ik hier alles zelf doen? De service laat hier veel te wensen over, het zijn ook geen hotels en baasjes meer als vroeger. Wanneer ga je nu eindelijk stoppen met zagen en mijn eten geven? Subiet val ik achterover van de schele honger. Ik ga hier stilletjes dood en niemand ziet het. Dierenbeul, ik ga een klacht indienen bij de Kattenbond. Dan komen er hier elke avond duizend katten een concert geven. Met liedjes van Eddy Wally zaliger…

‘Ik zie je graag’, zegt hij tegen zijn kat.

Ik u ook, denkt de kat, waarna hij zich neerlegt en verder droomt van een baasje die met hem buiten gaat…

©GoNo

Kort en bondig...

Ik geef het eerlijk toe, ik ben bang van die zogenaamde asielzoekers. Ik weet niet waarom maar om de één of andere reden associeer ik die met koppensnellers. Als ik er eentje tegenkom voel ik altijd of m'n kop nog aan m'n nek vastzit...

Ik weet het, 't is niet politiek correct, ik mag m'n gedacht niet zeggen want anders ben ik een racist. Ik vraag mij af waarom al die jonge mannen naar hier komen. Zouden ze niet beter de wapens opnemen tegen de tirannie in hun thuisland? In plaats van op de vlucht te slaan? Als het nu nog gezinnen zouden zijn die hun heil hier zoeken, dan zou ik het nog verstaan. Maar ik zie aan de dienst Vreemdelingen hele rijen staan met alleen maar mannen...

We moeten tolerant zijn, vredelievend, ze met open armen ontvangen. 't Geeft me een wrang gevoel. We zijn vroeger ook op de vlucht geweest, dat klopt als een bus. Maar het enige verschil was enb is, dat wij na de oorlog terug gekeerd zijn naar ons vaderland. Buiten een paar die zijn blijven plakken, doordat ze een lief en het bijhorende kind op hun schoot kregen. Voor de communie de kerk uitgaan, ging toen niet, gezien er na de oorlog een schrijnend gebrek aan hosties waren...

Ik krijg meer en meer de indruk dat die onnozelaars van het Europees parlement de doos van Pandora geopend hebben. Of zoals ik hoorde, het paard van Troje binnen gehaald hebben. Wij moeten altijd maar meer en meer inleveren, voor ons eigen volk is er geen geld. Maar voor die vluchtelingen vindt men plots geld in overvloed. Hier wonen ook mensen die amper rondkomen met hun inkomen. Hoeveel arme mensen zijn er hier niet? Wij zijn precies alleen maar goed om uitgemolken te worden. Tot de laatste druppel. Uitgeperst zoals een citroen. Niet moeilijk dat de mensen verzuurd zijn. Dat heb je nu eenmaal met citroenen hé?

Ik word misselijk als ik weer eens lees dat er drie kleuters verdronken zijn. Die foto's wil en kan ik niet meer zien. Ik maak me telkens de bedenking wat voor ouders dat zijn, die hun kroost in een rubberen bootje meenemen op een woelige zee. Denken die dan niet na? Die mensensmokkelaars mogen ze voor mijn part tegen de muur zetten. Geld verdienen met de miserie van honderdduizenden, hoe laag kan een mens (?) nog vallen?

Om nog maar te zwijgen van al die activisten, die te pas en te onpas zich bemoeien met het beleid. Mannekes, denk ik dan, zet u in voor 't milieu. Doe iets nuttig voor de maatschappij. Of ga anders in die oorlogslanden wat van uwen tak maken hé? Geitenwollen sokken, die 's avonds kaviaar eten en champagne drinken. De zogenaamde wereldverbeteraars, die niet eens weten dat de aarde rond is. Stuur ze naar Mars, die planeet is voor verbetering vatbaar, denk ik dan...

©GoNo

Afspraak verkeerd begrepen...

Vandaag op bezoek geweest in het hol van de leeuw. En daarmee bedoel ik geen echte leeuw hé? Nee, ik moest mij aanbieden om m'n identiteitskaart te vernieuwen. Dus afspraak gemaakt, alles is tegenwoordig op afspraak, via het internet. 't Is onpersoonlijk, maar het werkt, wat niet van alle gemeentelijke diensten kan gezegd worden...

Ik mag zelf het uur kiezen, maar ze vragen uitdrukkelijk om zeker vijf minuten vroeger te komen. Voor mij geen probleem, als het maar vooruit gaat, denk ik altijd. 't Is niet omdat ik een godganse dag thuis zit, dat ik geen andere dingen te doen heb hé? Ik lees nog eens aandachtig het oproepingsbevel van de stad. Pasfotootje meebrengen en de brief. Niet zo moeilijk. Kan het kleinste kind...

Pasfotootje? Moet ik speciaal voor één foto m'n mooiste glimlach te voorschijn toveren, recht voor me uitkijken alsof ik een boer met kiespijn ben? Toch stom, vind ik, je hebt maar één fotootje nodig en je betaalt voor vier stuks. Een eigen foto afprinten mag ook al niet, kwestie van de middenstand ook wat te gunnen.

Ik moet nog ergens fotootjes hebben van de vorige keer. Zo'n vijf jaar geleden moet dat geweest zijn. Een recente foto? Veel verschil zal dat niet uitmaken, er zijn alleen wat rimpels bij gekomen en m'n haardos is ietsje grijzer geworden. Ik vind de fotootjes terug, wat in mijn geval een wonder is. Hup, naar de badkamer om een vergelijking te maken van vroeger met nu. 't Kan er mee door, is m'n scherpzinnige conclusie. Een blinde zal het verschil niet zien, een schele ook niet...

Vanmorgen met frisse moed afgezakt naar het districtshuis. Wat een naam voor een doodgewoon bakstenen miskleun, denk ik dan. Ik ben zeven minuten te vroeg. Met een bang hartje schuif ik aan de balie aan. Stel je voor, dat die baliehoudster zegt dat vijf minuten geen zeven minuten zijn hé? Daar sta je dan, denk ik dan, een administratieve boete wegens het niet respecteren van de geldende richtlijnen. Als iedereen zeven minuten te vroeg komt, loopt hun hele schema in de war. Maar er gebeurde niets, de dame zei zelfs heel vriendelijk dat ik mooi op tijd was. Zoveel vriendelijkheid ben ik van stadsbedienden niet meer gewoon. Bijna haalde ik m'n zakdoek boven om een potje te huilen. Maar alleen huilen vind ik maar niks en bij gebrek aan medekandidaten gaf ik haar een lieve glimlach.

Zeven minuten te vroeg, mooi op tijd, maar iets klopte er niet. Ik had een afspraak om kwart na elf. Om kwart voor twaalf zat ik nog te koekeloeren in die zogenaamde wachtzaal. Het ergste is dat je niet naar buiten kunt om een sigaretje te roken. Ergens moet er een chef achter de coulissen erop gewezen hebben dat het bijna noen was, dus mannekes laat het vooruitgaan anders worden onze frieten koud hé?

M'n nummertje verschijnt op het elektronische scherm. Joepie, roep ik bijna luidop, 'k heb gewonnen. En wat steekt er in onze prijzenkast vandaag? Een gratis tripje naar Syrië? Een bezoekje aan onze zuidpoolbasis? Nee, die prijs wil ik niet, ik kan geen deurwaarders meer zien of ruiken...en naar het schijnt zit er daar een deurwaarder vast in de sneeuw.

De loketbediende, Myriam, vraagt of ik alles mee gebracht heb. Natuurlijk, antwoord ik, en geef haar m'n oude pas en het fotootje van vijf jaar geleden. Ze bekijkt het fotootje, dan m'n aanminnig gelaat. Zou ze zien dat ik intussen vijf jaar verouderd ben? Het angstzweet breekt me uit. Die belt aanstonds de vreemdelingenpolitie, denk ik plots. Illegaal het land binnen gekomen met een oude pasfoto. Daar staan strenge straffen op. Minstens vijf jaar kost en inwoon op kosten van de Belgische belastingbetaler. In hotel “ Den houten Lepel”...

M'n fantasie begint nu op volle toeren te werken. Misschien word ik wel aanzien voor een terrorist? Ik begin een opgeblazen gevoel te krijgen. Zo moet een zelfmoordterrorist zich voelen als hij zich opblaast, denk ik dan. Straks krijg ik nog de CIA, FBI, en nog een paar van die geheime diensten op m'n nek. En morgen in de krant: “ Terroristische aanslag op het nippertje verijdeld dankzij de de opmerkelijke opmerkzaamheid van een loketbediende...”

Niets van dat alles, dus. Ze heeft me een formulier om m'n handtekening op te zetten en paperclipt m'n fotootje aan het blad. Als ik nog even wil betalen, cash of met bancontact?

Ik betaal gelaten, weer 20,40€ kwijt. Bijna 824 oude Belgische franken. Ik heb de indruk dat plastic kaartjes geweldig veel geld kosten, en zeggen dat ik die gratis krijg in de winkels. Maar ik mag niet klagen, ik heb toch nog ergens winst gemaakt met een oude foto...

Myriam vraagt of ze een afspraak kan maken. Een afspraak? Die weet van wanten. Ik ken haar amper een kwartiertje. Ik bekijk haar eens goed. 't Is geen lelijke, dus dat valt al goed mee. Ik vraag haar waar we zullen afspreken. Ze schiet in een lach. Je hebt me blijkbaar verkeerd begrepen, zegt ze, ik bedoelde een afspraak om uwen nieuwe pas te komen halen. Daar gaan m'n dromen en ik wou juist nieuwe lakens op m'n bed leggen. En overal theelichtjes met rozenblaadjes, om in de sfeer te komen. Ik, die als ouwe vent, nog een groen blaadje lust. 't Zullen verse spinazieblaadjes worden, ook lekker hé en even groen.

We maken een afspraak, hier in het districtshuis. Ik vraag haar of zij zal zorgen voor het ontbijt op bed, maar haar chef komt plotseling achter haar staan. Wat een zure smoel heeft die, die mag al dagen niet meer aan z'n vrouw komen, denk ik dan. Hij kijkt ongeduldig op z'n klok. Het is al vijf over twaalf. 't Zal nog later worden, wil ik hem zeggen, maar z'n vernietigende blik weerhoud me om het nog wat langer te trekken.

Ik zal je een mailtje sturen, is het laatste wat ik hoor van Myriam. Zou het dan toch nog iets worden tussen ons? Of is het een mailtje die me eraan zal herinneren dat ik een afspraak heb?

Ik heb inderdaad een mailtje gekregen. Met de herinnering dat ik vrijdag 16 maart om 9h45 in het districtshuis verwacht word. Van een koude douche gesproken hé?

©GoNo