GoNo's Gedichten & Verhalenhoek

De hersenspinsels van een zelf- en door anderen verklaarde dichter/schrijver.

zondag 31 mei 2009

Spookstation (160-tje)


voor altijd nooit
gekomen aan het
zoveelste perron
waar honderdzestig
wachtende reizigers
het spoor bijster zijn
roept René Magritte:
"Ceci n'est pas une gare!"

Copyright jamal

zaterdag 30 mei 2009

Hem

Je kunt hem niet zien, de wind,

je kunt hem wel horen en voelen.

Je ziet wat hij doet, maar hem zelf zie je niet.

Overal kruipt hij in, en tussen.

Wat jarenlang onbeweeglijk bleef,

tilt hij moeiteloos op.

Hij speelt met de golven,

jaagt mensen voort,

blaast dwars door alles heen.

Zo is het ook met de geest.

Je ziet hem niet, maar niets kan Hem tegenhouden.

Hij dringt door deuren en vensters en zet mensen in beweging.

Er groeien nieuwe dingen.

De Geest kun je niet grijpen.

Hij is er, je kunt ervan genieten, je laten meeslepen.

Een nieuwe Geest die mensen aansteekt heeft iets van een wonder.

Hij is niet tegen te houden.

De apostelen hebben het meegemaakt op Pinksteren

en sindsdien waait die Geest nog altijd over de wereld.

Mensen kunnen zich er tegen verzetten , daar zijn ze vrij in,

maar Hem aan banden leggen,.... NOOIT !



De Geest slaat in als een bom.

slaat uit als een steekvlam

waar je niet op was bedacht.

Het begint als een binnenbrandje

en het wordt een lopend vuurtje

dat niet stopt.

Hij zet het je in lichterlaaie, ja in de fik!

Geen brandweer kan daar tegenop.

’Dan komt het eropaan

Dat je Hem vastlegt in je hart

Dat je Hem verzegelt in jezelf en je ziel.

Dan laat Hij je niet meer los

Dan laat jij het niet meer los.

Dat is veel steviger dan een steen.

De liefde is veel sterker dan sterven.

Daar alleen gaat het om.


Geïnspireerd door “Het hoogste Woord” een nieuwe Bijbel voor kinderen



Goedele Laurijssens




--------------------------------------------------------------------------------
Lentekriebels? Speel samen met je vrienden de spelletjes die Windows Live je aanbiedt!

In het kruis getast


Hij hangt er gewoon
gekruisigd en gekoningd
met een doornen kroon

z'n besmeurde gelaat
bloederig gestreept
gelijnd voor de eeuwigheid
tafereel uit vervlogen tijd

de steekwonde zichtbaar
met overtuiging aangebracht
voor 't publiek die massaal
luisteren naar z'n verhaal

de gids legt uit
voor wie het nog niet wist
dat de Joden en Romeinen
zich een beetje hebben vergist

ik kijk naar omhoog
krijg een stijve nek
vraag me deemoedig af
wie is er hier nu gek

hij hangt er heel gewoon
is verworden tot garnituur
van een kerkelijke amuse gueule
een beetje zoet, een beetje zuur...

©GoNo

vrijdag 29 mei 2009

Weervoorspellingen voor het Pinksterweekend.

Beste Noel,

Hierbij de weervoorspellingen voor het Pinksterweekend.

Zaterdag: zonnig en warm

We krijgen een warm weekend met op zaterdag veel zon en een klare hemel. We halen maxima tot 24 graden en er staat zo goed als geen wind.

Zondag: warm met in de namiddag enkele wolken

Voormiddag is het opnieuw zonnig. Namiddag krijgen we vanaf het oosten wolken, met kans op een lokale bui in de Ardennen. Het blijft warm met maxima tot 25 graden.

Maandag: nog steeds warm maar bewolkt

Maandag is het vooral in het westen nog steeds zonnig bij 23 graden, maar in de rest van het land is het wisselend bewolkt. De kans op een lokale bui wordt vanaf de middag iets groter, vooral in het oosten.

't Leven is een Kunst


't Leven is een kunst
zei de boer
bij het binnengaan
bij een hoer

't leven is een kunst
zei oom agent
'k heb hier nog een fluitje
van een cent

't leven is een kunst
zei een politiek zwaargewicht
'k breng jullie allemaal
een beetje vreugde en 't Licht

't leven is een kunst
zei de vluchteling
in m'n afkomstland
vreten ze ook droge haring

't leven is een kunst
zei de miskende dichter
de belastingen hier
maken alles een pak lichter

overleven da's pas kunst
zei de bedelaar
tegen een bijverdienste
heb ik geen bezwaar...

©GoNo

CARTOONS




woensdag 27 mei 2009

Show me the Way


Wijs me de weg
opdat ik zou slagen
waar anderen falen

wijs me de weg
om een beter mens te zijn
toon me de lijn
tussen 't goede en 't kwade

wijs me de weg
naar vrede met mezelf
zonder innerlijke strijd
'k ben het noorden kwijt

wijs me de weg
langs de valkuilen van 't bestaan
en glibberige paden
met doornstruiken beladen

show me the way
ev'ry night and day...

©GoNo

Hopen is niet altijd.....

Hopen is niet altijd het geen wat je krijgt.
Het kan soms ook aan je voorbij gaan.
Maar weet dat wat je al tegen bent gekomen op je weg,
Je iets leert en helpt om verder op weg te gaan.

26-05-09

© Barbara Dolman

De wereld staat op zijn kop.

De mensen weten niet meer waar naar toe het gaat.
Waarom zoveel luxe?
Wat geeft het ons zoveel meer?
Het brengt ons naar de afgrond van het bestaan.

Vroeger toen ik klein was zaten we nog gezellig op ons plein buiten te praten.
Konden we suiker gaan lenen bij de buren.

Maar nu?
Bij wie kunnen we nu aankloppen?
Is er nog iemand die open doet en luistert?

Gelukkig zijn er nog mensen waar je terecht kunt,
Signum is zo’n plek.
Een teken van liefde voor de medemens, waar je mag zijn zoals je bent.
Een plek waar je tot rust kunt komen in een mooi stukje groen en dieren om je heen.


26-05-09

© Barbara Dolman

dinsdag 26 mei 2009

Gekleurd




Ik hou van blauw
behalve bij 't lopen
in die verdomde kou
smachtend naar jou

ik hou van zwart
behalve bij de doden
in hun standaardkist
mooi gelakt en vernist

ik hou van wit
behalve bij dat kind
opgebaard als een engel
bloem met geknakte stengel

ik hou van rood
behalve bij een bloedbad
door één of andere gek
op een kinderkribbeplek

ik hou van alle kleuren
zolang ze me niet herinneren
aan de dood en 't verderf
geef me die ene regenboog
alvorens ik ........sterf !

©GoNo

maandag 25 mei 2009

Dolgedraaid pluimvee en andere beestenboel

't Is toch wat te zeggen met die kranten van tegenwoordig. Maanden aan een stuk houden ze hun publiek in de ban met de aangekondigde geboorte van een olifantje. Schattig toch, zo'n Jumbo Dombo? Het doet eventjes alle leed in deze o zo mooie van liefde overlopende wereld vergeten. 't Moet niet altijd kommer en kwel zijn hé? Maar om daar nu een hype van te maken, gaat me iets te ver. Er is een zoo in Holland, die al aan de twintigste geboorte van een olifantje is. Daar is dat zo gewoon dat er geen mens nog van opkijkt. Laat staan er massaal naar gaat zien. Kassa, kassa voor de Antwerpse zoo.
't Zou weer moet lukken dat ze eindelijk eens iets goed doen hier in deze bananenkoninkrijkje. 't Schijnt zelfs dat de naam van dat olifantje “ kip “ zou betekenen. Geleerde professoren buigen zich nu over deze toch wel ernstige problematiek. 't Verwondert me dat de Walen nog met geen nieuwsoortige kip komen aandraven met een naam waarvan de vertaling “ olifant “ is.
Het Vlaams Belang was er als de kippen bij om hun verkiezingsslogan aan te passen: “ Eigen kip eerst. “
Het FDF repliceerde met de aankondiging dat ze een proces gingen inspannen wegens het onrechtmatig gebruik van hun symbool bij uitstek “ de kip “. Er aan voorbijgaande dat op hun vlag een haan staat. Maar dat is maar een detail. Voor Di Rupo is het een homo-haan. Voor de strijdsters van de Vereniging van Lesbische Strijdsters, kortweg de VLS of op z'n Frans de ACL, is diezelfde haan een travestiet en staat die op de wachtlijst om een ingrijpende geslachtsverandering te ondergaan.
Waarop de Vlamingen eens goed gelachen hebben en meesmuilend zeiden dat de enige goeie haan een cocq au vin is. De Walen namen dit niet, wat hun volste recht is, legden klacht neer bij het Europees Hof.
Wegens het mismeesteren van hanen en het onnodig laten lijden van haaantjes aan 't spit. Gaia was er als de kippen, nogmaals die kippen, bij om mee op de kar te springen. En heeft met een verborgen camera het aantal omwentelingen van zo'n haantje aan 't spit gefilmd. De deurwaarder tekende in zijn proces verbaal het exacte aantal op. Welgeteld 7899 omwentelingen voor het haantje veranderde in een goudhaantje. Genoeg om de rest van je leven als dolgedraaide haan op een mesthoop te zitten kraaien, in de hoop een kippetje aan de hanenkam te slaan. Om het leed van die haantjes te verzachten stelt de commissie voor de dierenbescherming voor om een floche te hangen voor het spit. Als een haantje de floche kan pakken, mag hij gratis nog een toerke ronddraaien.
Maar er is een nieuwe rel op komst. De Vereniging voor het Instandhouden van Alle Katachtigen, kortweg de VIAK, beweert dat de Vlaamse Leeuw helemaal geen Vlaamse leeuw zou zijn. In deze contreien zouden er nooit geen leeuwen gesignaleerd zijn. Of het zou een verdwaalde leeuw moeten geweest zijn van Circus Ronaldo. Maar die heeft een standbeeld gekregen in Waterloo. Voor het op de vlucht doen slaan van een heel regiment Fransozen, onder leiding van ene Napoleon Bonaparte. Die dan weer de uitvinder was van de zure bollekes. En ook nog een geestrijk vocht, waar de Engelsen hun overwinning mee gevierd hebben. Om nadien alle handelszaken van een Engelse naam te voorzien. De afspanningen vaarden er wel bij. Wat voordien “ den Troubadour “ heette, werd plotseling “ In den Hertog van Wellington”. Die 'in' had beter 'bij' geweest maar da's voor die luidruchtige Engelsen maar een detail, gezien de vertaling.
Het VIAK stelt voor om de Vlaamse leeuw te veranderen in een Duitse herdershond of een wolf in schaapsvacht. Het Vlaams Belang ziet in beide afbeeldingen wel iets zitten. En stelt voor om een referendum te houden. De politiek vluchtelingen uit Midden Afrika protesteren heftig en willen de enige band die zij nog hebben met hun thuisland niet zomaar verbreken. Een eerste hongerstaking wordt op poten gezet in de Kerk van de H.Barmhartigheid in Schaarbeek. Pater Jozef, scheutist en jarenlang Congo-missionaris heeft z'n steun al toegezegd. Kardinaal Danneels houdt zich voorlopig op de vlakte, wat kan kloppen gezien hij momenteel een rondreis door de savanne aan het maken is. De paus daarentegen zegt dat het nutteloos is, dat leeuwen en hanen condooms gebruiken. Zelfs al komen ze uit den Afrique. En abortus wordt ten zeerste afgeraden. Hij laat ook weten dat alle schepsels door God geschapen zijn en volgens de katholieke en christelijke leer moeten bejegend worden. Wat dit moge betekenen, is mij een raadsel. Het lijkt me het beste dat alle kippen-en hanenspitten eerst gezegend worden, waarna wij met volle goesting en overgave die malse dolgedraaiden achter onze kiezen slaan.
Behalve dat kaalgeplukte pluimvee die de floche kon pakken, die mogen nog een toerke voor niets draaien hé?

©GoNo

zondag 24 mei 2009

Buren uit de Duizend

Vandaag nemen we afscheid,
Met een bloem, een traan en een lach
Zo iemand dicht bij jou te hebben
Was meer dan ooit verwacht
Gelukkig is de wereld een kleine plek
We komen elkaar tegen op de hoek
Of spreken af met een gezellig dineer
Hoe het ook loopt we zien elkaar zeker weer.

Vandaag nemen we afscheid,
En hoewel het niet ver is ,
Zal het toch anders zijn
Het is meer dan ik kan verdragen
Jullie te missen doet me pijn
Jullie waren niet enkel buren, vrienden,
Jullie zijn een stuk van mijn familie geworden
En ik draag jullie in mijn hart ,
Voor altijd

©Isabelle Willem

Belle Elise 3

Ik sta voor kamer 4226. Eventjes denk ik er aan om op m'n passen terug te keren. Het is een tweepersoonskamer.
Ik hoor stemmen in de kamer, misschien kan ik beter op een ander moment een bezoekje brengen. Ik dring mij niet graag op en de mensen die op bezoek zijn ken ik toch niet. Ik klop voorzichtig op de deur en duw ze op een kier. Steek schuchter m'n hoofd naar binnen. Er is geen kat en ook geen hond te zien. De stemmen kwamen van een tv die zachtjes staat te spelen.
Het eerste bed is onbeslapen en een tussengordijn ontrekt Elise aan m'n ogen. Ik hoor haar adem, maar zie haar niet. Ze slaapt, beter een andere keer terugkomen. Maar m'n nieuwsgierigheid neemt de bovenhand. Nu ik er toch ben, kan ik evengoed met haar praten als ze wakker wordt. Ik stap op haar bed toe en zie haar liggen. Verdomme, ik sta in de verkeerde kamer; waarschijnlijk het nummer verkeerd begrepen. Maar iets zegt me dat ik helemaal niet verkeerd ben, dat ik gewoon een excuus zoek om het af te bollen.
Ik ga stilletjes naar haar bed toe en zie het gouden kruisje rond haar nek. 't Is wel degelijk Elise. M'n mooie Elise.
M'n ranke en slanke Elise. M'n lachende Elise. Er blijft niets van over, Elise is verworden tot een levend skelet.
Uitgemergeld. Zelfs haar blonde lokken zijn verdwenen. Een verpleegster komt binnen en hangt een nieuwe baxter. Ze ziet m'n geschrokken ogen en fluistert zachtjes: “Kanker . Longkanker.”
Ik kan en wil het niet geloven. Ik vloek binnensmonds. Waarom? Waarom juist zij? Er lopen toch rotzakken genoeg op deze aardkloot? Kan God die klootzakken niet straffen? Ik wil huilen, maar zelfs dat lukt me niet. Ik zou willen schreeuwen tot God, hem uitdagen er iets aan te doen, de Almachtige...
Ik ga naast haar zitten, neem voorzichtig haar dunne hand in m'n sterke knuist. Haar huid is doorzichtig en bleek.
Ze opent haar ogen en kijkt me aan. Een traan welt op in haar linkeroog. Deze keer kan ik ze niet wegvegen, deze keer zal er geen zwarte streep op haar wang verschijnen door de mascara die ik uitsmeer. Ik moet iets zeggen, maar weet verdorie niet wat of hoe. Ze blijft me aankijken, glimlacht zelfs even. Heeft ze me wel herkend? Ik durf het niet vragen. Ze knijpt in m'n hand, er moet niets gezegd worden. De stilte spreekt meer woorden dan wij ooit zouden kunnen zeggen. 't Is goed zo. Ze sluit haar ogen, haar hand ontspant zich. Een flauwe glimlach speelt om haar mond. De verpleegster komt binnen en zegt dat het bezoekuur afgelopen is. Hoe kan dat, ik ben hier nog maar pas. Ach, zegt ze, ze hoort u toch niet door de morfine, 't is kwestie van uren , hoogstens enkele dagen.
Ik haat ziekenhuizen, die routine waarop ze me mededelen dat m'n mooie Elise niet lang meer te leven heeft. Een voetnoot in de geschiedenis, maar voor mij een klein deeltje van m'n leven dat uitgewist wordt. De zoveelste klap in m'n leven.'t Houdt nooit op.

Ik heb Elise niet meer terug gezien, haar dochter evenmin. Na een korte e-mail waarin stond dat ze overleden was in de nacht van zaterdag op zondag om twee uur in de morgen. Zonder pijn en met een glimlach. Twee dagen na m'n bezoek. Ze is niet meer bij bewustzijn geweest. Ze was 38. Ik herinner me die nacht, het regende hard, heel hard. M'n mooie Elise is opgestegen ten hemel en zelfs de wolken huilden met haar mee...

Epiloog

Als dierbare herinnering dat ik haar ooit mocht kennen, hou ik m'n belofte. Ik heb haar ooit beloofd dat ik een boek zou schrijven, waarin ze een hoofdrol zou spelen. En terwijl ik dit schrijf, denk ik aan haar en huil ik.
Maar iedere traan is een parel voor m'n mooie Elise.

©GoNo

zaterdag 23 mei 2009

Belle Elise 2

Ik sta buiten een sigaret te roken, tussen patienten in een rolstoel en mensen met een baxter op wieltjes. Mensen die er uitzien of ze elk moment dood kunnen vallen. Mensen die hun sigaretje niet willen opgeven, wat hun dokter ook moge zegge.
Ik maak me de bedenking of ik ook zo zou reageren. Waarschijnlijk wel, gezien m'n filosofie over de zin van het bestaan in dit aardse tranendal. Ik haat ziekenhuizen, de geur van ontsmettingsmiddelen maakt me ziek.
Misschien is dat wel de bedoeling, kunnen ze me gelijk opnemen in dit oord van ziekenhuisbacterieën.
Ik ben zoals gewoonlijk te vroeg, veel te vroeg. Ik geraak met iemand aan de praat, die me vertelt dat z'n rechterkwab van z'n long weggenomen is. Beetje uitzaaiïng van kanker, voegt hij er aan toe. Waarbij hij een sigaret in z'n mond steekt en mij een vuurtje vraagt. Met een knipoog zegt hij : “ Niet aan de dokter vertellen hé?”
Ik beloof hem plechtig dat ik het op internet zal zetten. Hij schiet in een lach, met een hoestbui als gevolg. Roken en lachen gaan blijkbaar niet meer samen, als men maar een halve long heeft. Ik vraag hem hoe oud hij is. Achtendertig. Ik schrik, hij ziet er uit als een prille zestiger. Een dokter en een verpleegster staan openlijk te flirten met elkaar. Ze hebben beiden nog een hele carrière voor de boeg, met de nodige intriges en andere ingredienten om er een boeiende soap van te maken. Ik lijk wel verzeild geraakt in een driestuiversromannetje. De dokter presenteert z'n nieuwe verovering een sigaret uit een lederen etui, wat een klasse. Het verpleegstertje neemt een sigaret en kijkt hem bij het vuur nemen, liefdevol en geil aan. Ik zie haar ondergoed door haar witte schort. Ze mag er wezen, de dokter ietske minder want ik val niet op venten. De enige keer dat ik op een vent viel, was toen ik zo zat als een patat mij wou vasthouden aan een vent die nog zatter was dan ik. Toen wist ik plots wat het “ op een vent vallen” betekende.
De tijd schijnt in staking te zijn, even buiten wachten is een rekbaar begrip. Ik krijg dorst, ga op zoek naar een dorstlesser. Ha, zoals in de meeste ziekenhuizen is er hier ook een winkeltje. Een soort van veredeld kruidenierke.
Naast de massa's balonnen voor de kindpatientjes en dito kaartjes, verkopen ze hier ook fruit en frisdranken. Wat een contradictie. Een ziekenhuis die frisdrank verkoopt, waarvan ze zelf zeggen dat het ongezond is wegens te veel aan suikers. Sigaretten kan men hier ook krijgen, de kankeraars komen hier blijkbaar aan hun trekken. Maar ook de middenstand moet leven, zullen we maar denken.
M'n pasverworven vriend met één long en een tabaksgeurtje, staat ook in het winkeltje. Hij koopt een zakflesje vodka en een pakje Marlboro. Ideaal om een feestje te bouwen. Misschien is die man wel aan het sterven, ik gun hem z'n laatste feestje. De pijp uitgaan met een stuk in uwen frak en een overdosis nicotine, daar teken ik voor. Je doodneuken in combinatie met het voorgaande, lijkt me ook een leuke optie. Maar met één long, zal ik waarschijnlijk niet verder geraken dan wat zuchten en kreunen, niet van genot maar om de gemiste kansen.
De klok in de hall wijst kwart voor twee. Tijd om de lift te nemen en op zoek te gaan naar kamer 4226. Tijd om m'n gedachten wat te ordenen. Jezus allemachtig, wat stinkt het hier weer heerlijk naar Odol en aanverwante reinigingsmiddelen. Als ge maar proper dood gaat, in een zogenaamde cleane omgeving. Meer moet dat niet zijn.
Maar ik ben hier op bezoek. 'k Wil m'n vriendin van eeuwen terug nog eens zien, haar een riem onder het hart steken, zoals het vrienden betaamt. Er zijn zes liften, ik druk op alle zes de knopjes, er zal er wel ene naar beneden komen zeker? Niet dus. 'k Had het kunnen denken. De trap nemen naar de vierde verdieping? Ben je gek ? Ik moet aan m'n BM denken, die staat op 34 en volgens mijne doktoor is dat te veel. En die kan het weten, want hij lijdt ook aan overgewicht. En rookt sigaartjes. Een voorbeeld van hoe men gezond moet leven. Bij ieder bezoekje dat ik hem breng, geeft hij me foldertjes mee van de Kankerliga . Foldertjes die ik steevast in z'n brievenbus stop.
Struisvogelpolitiek, 'k zal zelf wel beslissen hoe m'n levensloop zal eindigen. Het enige wat mijne doktoor mag doen is een beetje euthanasie, als de tijd er rijp voor is. En voorlopig is die dat nog niet.
Eindelijk, drie liften tegelijk, wat een luxe. Welke zal ik kiezen? De middelste? Ja, doe ik. Pech, lift sluit deuren, was waarschijnlijk dat getalm beu. Linkse of rechtse ? 't Zal de linkse worden, de rechtse is al weg. Ik stap in, uitstappen is zinloos, want ik moet eerst instappen om uit te kunnen stappen. Er komt een klein Vietnameeske op z'n korte beentjes en met roodgeel gezicht aangelopen. Zou ik de deur open houden of laat ik hem ter plekke bekomen van z'n geloop en gehol tegen de tijd? Ik twijfel, misschien moet zijn vrouw wel bevallen van zo'n schattig Orientaals spleetoogske? Voor degene die problemen hebben met deze uitdrukking, er zijn goeie dokters in dit ziekenhuis....

Wordt vervolgd
©GoNo

donderdag 21 mei 2009

Belle Elise




Bezoekuren van 14:00 tot 16:00 en van 18:00 tot 20:00.
Kamer 4226.

't Was eventjes slikken toen ik een mailtje kreeg van haar dochter, met de vermelding dat haar mama opgenomen was in het ziekenhuis en haar gevraagd had mij te verwittigen want zij wou me nog eens zien.
't Klonk weinig veelbelovend, dat “ nog eens zien “. Ik begon al het ergste te vrezen.
Verdomme, 't is al jaren geleden dat ik nog iets van haar gehoord heb. Ze kwam in m'n leven als een tornado en verdween even snel. Ik probeerde mij een beeld van haar te vormen hoe ze er nu zou uitzien.
Het lukte maar half. Ik zag haar telkens met haar blonde gekrulde lokken. Haar gouden kettinkje met een gouden kruisje. Van haar Plechtige Communie. En haar handen, die mooie fijne handen. Die door m'n toen nog lange haren woelden en probeerden de weerbarstige haren in een plooi te krijgen. Wat niet lukte, tenzij er gel aan te pas kwam. Wat dan weer een vettige bedoening opleverde.
Ik had haar leren kennen op een doordeweeks terrasje. Het enige plaatsje dat nog vrij was, was aan haar tafeltje. Ik vroeg haar beleefd of de plaats vrij was aan het tafeltje van twee. Ze duwde de buggy opzij en knikte ja. Om dan verder te lezen in haar boek. Haar baby sliep rustig verder. Misschien was het haar baby niet eens. Was zij een nanny. Die bedenking maakte ik me bij het wachten op m'n Kriekske.
Vanachter m'n zonnebril observeerde ik haar. Ze was verdomme mooi, m'n ogen werden aangetrokken door haar boezem en haar welgevormde benen. Ik zat haar te ontleden als een chirurg. Maar het meeste vielen me haar handen op. Mooie handen, met slanke vingers. Die een boek van Toon Hermans vasthielden. En zo kwamen we in gesprek. Over Toon Hermans. Over z'n gedichtjes en z'n schilderwerken. Wat er zo speciaal was aan hem, die uiteindelijk maar een cabaretier was.
Het klikte wel tussen ons beiden. En we zouden contact houden. Meestal zijn dat loze beloften. Waarvan men op voorhand weet dat ze geen steek houden, maar ze klinken goed en laten een opening naar meer hé?
Haar man was verongelukt met zijn moto, tijdens een uitstapje met de motorclub. Stoere jongens op zware moto's. Bocht verkeerd ingeschat en te pletter gevlogen tegen een oeroude eik. Twee dagen voordien had de dokter gezegd dat ze in verwachting was. Ze hoopten allebei op een meisje. Hun wens kwam uit, alleen heeft de vader het niet meer mogen meemaken. Maar dat was al ruim twee jaar geleden. En het leven wacht niet hé?
Er blonk een traan in haar oog, toen ze het vertelde. Toen ik die traan met m'n vinger wegveegde, maakte ik een zwarte streep op haar zachte wang. Wat ik ook zei. Ze keek me dankbaar aan en vroeg of ik even op de kleine wou letten. 't Moest zijn dat ze me vertrouwde, wan ik kon evengoed een kindermoordenaar zijn.
Maar het was onze tweede ontmoeting, vandaar misschien. Haar naam was Elise en haar dochtertje Patricia.
Haar overleden man heette Patrick. Elise, de mooie Elise. Met haar blauwe ogen, die zo verdrietig konden kijken. Met haar lachje, die veel beloofde maar tegelijkertijd iedereen op afstand hield. God, wat hebben wij veel gepraat, over de zin van het leven, over de meest onnozele onderwerpen ook. 't Schiep een band en dat kleine meisje in haar buggy, lachte in haar slaap. Of ze verstond m'n zever en nonsens. Maar ieder lachje dat ik op Elise haar gezicht kon toveren, was een overwinning op de melancholie die haar telkens overviel. Ik maakte er bijna een erezaak van. Ze kwam me bezoeken, eerst wat verlegen en nog onwennig door het feit dat ze m'n privacy binnentrad. Maar toen ik met de kleine Patricia begon te spelen was het ijs vlug gebroken. Ik stelde haar gerust, dat het niet m'n bedoeling was om met haar in bed te duiken. Maar ik zei ook, dat het door m'n hoofd speelde. Waarop ze zei :” Bij welke vent niet hé?”.
Die zaterdagmiddag vloog voorbij, da's meestal zo als men goed gezelschap heeft. Toen ze afscheid van me nam, voelde ik dezelfde pijn als jaren voordien. De pijn van alleen te zijn. Ik nam haar handen, schuchter, bijna smekend om me niet weg te duwen. Ik gaf haar een kus op haar wang, misschien de laatste...

Wordt vervolgd

©GoNo

woensdag 20 mei 2009

Afgetraind in sollicitatietraining

'k Ben nog eens op sollicitatietraining geweest. Wat voor de meesten een sleur is, is voor mij telkens een openbaring. 'k Sta er altijd verstomd van hoe sommigen reageren op m'n gedrag en uitlatingen.
Deze keer mocht ik kiezen tussen postbode en Witte Tornado. Keuze was vlug gemaakt. Postbode leek me wel wat, ik kan amper op een fiets rijden, maar dat is een detail hé? Misschien hebben ze voor mij wel een brommerke op overschot.
Eerst sollicitatieformulierke invullen, anders weet Tante Post niet met wie ze te maken heeft. Ik kan bij benadering niet meer zeggen hoeveel ik van dergelijke formulieren al ingevuld heb, na het tweeduizendste ben ik de tel kwijtgeraakt en m'n verstand ook. Zij het tendele maar, anders zat ik nu al in Boechout bij onze vrienden de paters Alexianen. Afdeling Hoogbegaafden, in mijn geval.
Naam invullen, tja, ik moest maar eens veranderd zijn van naam. Heel hun administratie op z'n kop.
Geboren op ? Ja, voor de verandering op een blauwe maandag toen Pasen op een kruiwagen viel.
Waar ? Tussen de patatten met een keizersnee. M'n vader stond er op te kijken en de dierenarts ook.
Wat een vragen hé?
Geslacht ? Ja en in stukken versneden, zoals bij den beenhouwer.
Studies? Kleuterschool en verbeteringsgesticht. Ontslagen met grote onderscheiding. Diploma wordt niet erkend door het Ministerie van Justitie.
Wat verwacht u van de toekomst? Dat het gaat regenen in de Ardennen en aan de kust zal het sneeuwen, voor de rest blijft het in Midden-België droog, buiten enkele plaatselijke onweersbuien met kans op hagel. Afgeschoten door een verdwaalde jager in 't centrum van Knokke-Heist.
Wat trekt u aan in het beroep van postbode? De spleten? Heeft een beetje weg van een verloskundige, die zit ook altijd in spleetjes hé?
Wat verwacht u van het beroep van postbode? Brieven, geweldig veel brieven. En reclamedrukwerk, gezien m'n brievenbus er vol van zit.
Hebt u vervoer? Ja, een Hollandse tandem en ge moogt van voor zitten.
Wat wenst u te krijgen als loon? Zoveel mogelijk en liefst betaald per kilo. En afslag op de aankoop van postzegels. En een korting op de aangetekende brief, die ik zal versturen na amper één week gewerkt te hebben. Wegens het steeds omver vallen met een loodzware postfiets.

Ik moest bij de coach komen om m'n sollicitatieformulier te overlopen. Naarmate hij verder las, werd z'n dikke ambtenarenkop rooier en rooier. 't Leek wel of hij ieder moment kon ontploffen. Ik begon al te kijken waar de nooduitgang was, in geval van.
“ Meneer Gouwy, is dit een grap?”
“ Wat denkt ge?” pareerde ik.
“ Zoudt ge graag uwen dop kwijtspelen?”
“ Waarom ? Waar staat er in de wet hoe ik een sollicitatieformulier moet invullen? Ik heb in eer en geweten geantwoord op de vragen. “
De zogenaamde ambtenaar en tevens coach moest naar lucht happen, ik stelde voor om het raam open te zetten. Kwestie van wat frisse lucht binnen te laten. Met het risico dat hij stantepede door het raam sprong en zes verdiepingen lager in de haag terecht kwam. Onderweg kon hij nog zwaaien naar z'n beminnelijke collega's. Is het een vogel, is het een vliegtuig, nee, 't is Mega- Coach!
Ik krijg een andere coach toegewezen, hoe zou dat komen? 't Zal me benieuwen wanneer ik terug opgeroepen word om een sollicitatietraining te ondergaan. Maar 'k weet nu al dat ik met veel genoegen en nog meer plezier aanwezig zal zijn ? Men is nooit te oud om te leren hé?

©GoNo

dinsdag 19 mei 2009

CARTOONS




zondag 17 mei 2009

Klok Terugzetten


Ik wou dat ik de klok kon terugzetten
op het uur en de dag dat je geboren zijt
'k moet al die jaren meer en meer opletten
of 'k geraak m'n verstand volledig kwijt

'k weet het: gedane zaken nemen geen keer
maar 't is de stomste fout die ik ooit deed
m'n hart bloedt telkens opnieuw, meer en meer
de leegte, de schuldgevoelens die ik nooit vergeet

ik wens je een verjaardag, omdat het zo hoort
'k had je liever bij mij gehad, prettig gestoord
voor mij was er dit jaar ook geen verjaardagsfeest
'k treur er niet om, maar jou miste ik nog het meest !

Daddy

zaterdag 16 mei 2009

Cocaine in lucht van Spaanse steden


15/05 De lucht in de Spaanse steden zit vol met kleine deeltjes drugs als heroïne, opium, hasj, lsd en vooral cocaïne. Dat ontdekten wetenschappers die luchtstalen onderzochten.

De onderzoekers probeerden een nieuwe techniek uit te testen en bij de analyse van de luchtstalen ontdekten ze dat er drugs in de lucht van steden als Barcelona en Madrid hangen.
Vooral cocaïne

Cocaïne was de meest aanwezige drug. Per kubieke meter lucht werd 29 tot 850 picogram coke aangetroffen. Een picogram staat gelijk aan een miljoenste van een miljoenste gram. Een erg kleine hoeveelheid met andere woorden, die absoluut niet schadelijk kan zijn voor de gezondheid.

Wel duidt de vondst erop dat er in de bewuste steden heel wat drugs worden gebruikt en dus voornamelijk cocaïne. Bovendien bleek dat de concentratie coke in de lucht toenam in het weekend, wat er op wijst dat het cocaïnegebruik in het weekend in de Spaanse steden welig tiert.

Uit Gazet van Antwerpen

Misschien kan Tom Boonen dit als excuus gebruiken hé?

vrijdag 15 mei 2009

Vaderlandsche Gevoel

M'n mooie land
dierbaar vaderland
een stukje aarde
zonder waarde

in pacht gegeven
om ons te leren leven
met de natuur in harmonie
maar 'k weet niet meer wat 'k zie

krom en volgebouwd
meer dan volgestouwd
'k ben fier op m'n land
gemaakt door mensenhand

autostrades als linten
rond een bouwcadeau
neonreclames vervangen de sterren
vanuit de lucht, zie je 't liggen van verre

ik hou van dit o zo vriendelijk land
met kerkhoven vol witte kruizen
met wuivend riet aan de waterkant
en z'n pels vol parasiterende luizen

z'n innige multiculturele samenleving
een rijkdom, een diepe intense beleving
m'n vlakke land, dat in de uitverkoop staat
waar niemand nog weet, waarover het gaat

m'n mooie, dierbaar vaderland
de zee vloeit over de Scheldekant
ik hield van dat 'vaderlandsche' gevoel
't ligt nu tien meter onder de zee...
als je begrijpt wat ik bedoel ?

©GoNo

donderdag 14 mei 2009

De Vraag van 15 000 000 €

't Is een mooie lentedag, de zon schijnt alom, behalve in 't Koninklijk Paleis van Laken, daar hangen onweerswolken boven de ontbijttafel. Prince Philippe de Filet de Saksen-Cobourg et son epouse Princesse Mathilde de- je m'en fous, zitten allebei met lange tanden hun chocoprinskes in hun koffie te soppen. Straks gaan ze bij Fabiola prinsesseboontjes eten met bouchée a la reine. Van een combinatie gesproken. De koning doet z'n statige intrede, want zo hoort dat, men is koning of men is het niet, met in z'n koninklijk zog de alomgeprezen dolce Paola. De lakeien in hun livreien lopen af en aan in de immense ontbijtzaal, ter grootte van twee voetbalvelden. Paola ziet er stralend uit, zoals gewoonlijk, Albert ietske minder. Maar hij heeft een goed excuus, is gisteren blijven doorzakken met Beatrix van Oranje- Nassau en Albert van Monaco. Beatrix denkt er over om troonsafstand te doen en Albert van Monaco denkt er over om te trouwen, want hij is die eeuwige insinuaties dat hij homo zou zijn meer dan beu. Albert II denkt er nog niet aan om z'n troon af te staan aan Philippe.
“ Awel, Grimaldi, wanneer gaat ge nu eindelijk trouwen?”vraagt Beatrix met een monkellachje.
“ Behaatje, sorry, Beaatje, ik moet eerst nog een prinseske vinden hé, of moet ik misschien met zo'n burgermeisje trouwen?”
“ Waarom niet, 't is de mode, en 't slaat aan bij de bevolking, en de Story en de Dag Iedereen. En als ge weet dat driekwart van de bevolking vrouwen zijn. Da's onze doelgroep hé?”
“ En gij, Albert van België, hoe zit het met u, wanneer gaat ge de fakkel overdragen aan Philippe, die jongen zit al meer dan tien jaar te wachten. Eerst moest hij z'n studies afmaken, dan moest hij naar 't leger, dan moest hij trouwen en kindjes maken. In die volgorde. En nu loopt hij rond met een chagrijnig gezicht, want zijn koninklijke papa wil niet van zijne troon komen. Weet ge wat er eigenaardig is met die koninklijke hoofden? Als ze op een troon zitten, krijgt ge ze met geen stokken er meer af. Zo'n beetje lijk de paus hé? “
“ Luister eens, ons Liesbetje van Engeland blijft toch ook zitten, Charelke zal ook geen koning worden en zeker nu hij met die Camilla getrouwd is, zal hij nog lang mogen wachten. En wat betreft Philippe, tja, de laatste testen hebben uitgewezen dat z'n Arabisch nog veel te wensen overlaat, z'n Nederlands is ietske beter. En ge moet koning zijn over alle Belgen en niet alleen over de Walen of de Oostkantons. Alhoewel, als ik die Vlamingen zo bezig hoor, is hij straks koning over Brussel-Halle- Vilvoorde. Misschien wordt hij wel de eerste president, ge weet maar nooit met dat klootjesvolk. Er gaan stemmen op om De Stomme van Portici, the sequel, te maken. Wat er zou op neerkomen dat we onze schup kunnen afkuisen. N'est-ce pas, ma chère Beatrixke? “

Philippe stond achter het wandtapijt, dat de Guldensporenslag van 1302 voorstelde, op z'n prinselijke tanden te bijten. Hij had een klein kijkgaatje in het miljoenen kostende tapijt gemaakt om beter te kunnen zien. 't Was op aanraden van zijn Mathilde, die ook wel eens koningin wou worden, één van de redenen dat ze met hem getrouwd was. En ook een beetje om de jaarlijkse dotatie, maar die was amper genoeg om te kunnen overleven. En haar aanvraag om kinderbijslag werd maar steeds op de lange baan geschoven door een besluitloze regering. Iedere Belg gelijk voor de wet, vergeet het maar; Mathilde kon er over meespreken. Dat gedoe met die troonsafstand bleef maar duren. En nee prins Philippe was geen domoor en nog minder een oen, zoals men hem graag afschilderde. Hij was zelfs de slimste van heel de koninklijke familie, na haar weliswaar.
Hij was bijna zo slim als Tommeke Bonenstoemp, waar ze beiden supporter van waren, sedert hij z'n groene trui aan Flupke gegeven had. Die nu alle dagen iedere sprint op z'n overmaatse driewieler won tegen de lakeien in hun livreien.

't Is een mooie lentedag, de koffie geurt, de bloemen ook en de ganse Koninklijke Familie ook ( weliswaar naar motteballen, maar toch). Philppe wacht het goeie moment af om eindelijk de vraag van z'n leven te stellen, de vraag van 15 000 000 €. “ Papa, wanneer mag ik koning worden?”
Waarschijnlijk zal het antwoord zijn: “ Dat moet ge aan Geert Hoste vragen.”

©GoNo

woensdag 13 mei 2009

Megalomane Schilderijen



Hij schildert haar verloren tranen
veegt ze weg, heel nonchalant
met z'n bevende schildershand
op 't randje van het megalomane

meester in de kunstbeschrijving
op 't witte canvasdoek neergekwakt
schildert hij z'n zelfkastijding
tot hij moe voor z'n ezel ineenzakt

van ieder vrouwenhart veroverd
maakt hij een gebroken schilderij
dat iedere vrouw weer betovert
want degene die er staat is niet zij

z'n werk verkoopt als zoete broodjes
wordt overal en alom geroemd
verpulvert hun harten als apennootjes
dat mag, want hij is zo beroemd

vertekende beelden van tranende gezichten
die helder met schaduwzijden oplichten
hij is een meester in z'n schilderstijl en vak
schildert de emoties van de harten die hij brak !

©GoNo

De Slimste van de Klas

De slimste van de klas

Het gaat goed met ons Tommeke. Heel goed zelfs. Na zes maanden heeft hij geweldig vooruitgang gemaakt. Dokters en verplegend personeel zijn het er unaniem over eens dat er nog toekomst is voor de jonge renner. Hij gedraagt zich min of meer normaal en buiten een kleine uitschuiver, waar hij dan nog geen schuld aan had, valt er niets aan te merken op z'n gedrag. Die uitschuiver kwam er door de vele medicatie die hij moest slikken en toen de mannen van de Belgische Wielerbond een dopingcontrole uitoefenden op de afdeling Psychiatrie, waar nog enkele coureurs verbleven, waren hij en z'n makkers de pineut. Positief over gans de lijn. En nog geen beetje.
Dat leverde hem een schorsing op van twee jaar met behoud van wedde. Het kostte de Belgische Staat een advocaat en den nodige overtuigingskracht om de experten van de BWB er van te overtuigen dat die medicatie nodig was en onderdeel uitmaakte van een ver doorgedreven programma ter bevordering van hun terugkeer in de maatschappij.
Tommeke van zijn kant was zich van geen kwaad bewust en liep constant met een glimlach rond. Als het ware een zonnetje in huis. Vandaag moet hij verschijnen voor de commissie. Een commissie samengesteld uit eerbiedwaardige professoren en psychiaters, aangevuld met de chef-bewaker en de kuisvrouw om het wettelijk minimum te bereiken. Maar dit geheel terzijde en zijnde een detail. Het hoofd en ook de rest van het lichaam, was de grijze wereldberoemde professor Julius Kakzwalver. Bekend en beroemd om de manier waarop hij z'n vragen formuleert.
“ Zozo, Tom Barman, da's een hele tijd geleden hé?”
“ Pardon, ik ben Tom Bonenstoemp, professor.”
“ Zozo, Tom Jones, zijt ge van naam veranderd?”
“ Maar nee, professor, misschien hebt ge een verkeerd dossier voor u liggen?”probeerde Tommeke vriendelijk.
“ Ach, ik zie het al, 't is Tom Lanoye, dat schrijverke die meer in Kaapstad zit dan hier. Hebben ze u uiteindelijk toch te pakken kunnen krijgen. Maar had gij vroeger geen brilleke op uw slagerszoontjestronie?”
De kuisvrouw, Germaine Stofferblik, stak de eerbiedwaardige professor een papiertje toe. Hij bekeek het terloops en las :” Om 10:00 koffie met een koffiekoek en 't is Tom Bonenstoemp...”
“ Zozo, dus als ik het goed begrijp zijt gij Tom Bonenstoemp, bijgenaamd de “ Snuiver”?”
“ Inderdaad, maar ik ben clean en ik zal het nooit meer doen, ik heb m'n les geleerd en als ge wilt moogt ge me ondervragen. 'k Ben zeker dat ik met grote onderscheiding zal slagen.”
“ Tommeke, we gaan een test doen. Er liggen hier twee lijntjes poeder. Het ene lijntje is cocaine en het andere is doodgewone bloem. Aan u om te zeggen welk van de twee de cocaine is.”
Tommeke stond recht en begaf zich zo fier als een gieter naar de tafel. Hij snoof het eerste lijntje op, verdomme dat was gewoon bloem. Hij snoof het tweede lijntje op en ja, dat was ontegensprekelijk cocaine. Wat hij ook zei.
“ Tommeke, Tommeke toch, hoe lomp kan een coureur toch zijn hé?”
“ Ben ik geslaagd, professor?”vroeg Tom een beetje wit rond z'n neus.
“ Geslaagd zijt ge zeker, maar waarom moest ge beide lijntjes opsnuiven, kieken dat ge zijt ?”
“ 'k Moest toch zekerheid hebben?”
“ Na het eerste lijntje, kon je toch al zeggen wat het tweede zou zijn?”
De professor keek eens rond de tafel om te zien of iedereen z'n sublieme test nog kon volgen, maar de leden van de geachte commissie waren proefondervindelijk de som op de proef of andersom aan het nemen.
“ Germaine Stofferblik, wilt ge hier eens tekenen aub, we gaan Tommeke nog een proefperiode van zes maanden geven. Schijnbaar is hij nog niet volledig genezen, gezien z'n witte neus en z'n ogen die nogal stoned staan.Maar ik heb hem nog niet volledig afgeschreven. Tommeke, m'n jongen, ge moogt gaan naar uw accomodatie en trainingsfaciliteiten en kuis uwen neus af, 't is geen zicht hé?”
Het laatste wat Tommeke zag, was dat de eerbiedwaardige commissieleden in een deuk lagen van het lachen.
Hij vroeg zich af waarom....

©GoNo

maandag 11 mei 2009

Tom Bonenstoemp


“ U bent Tom Bonenstoemp, bijgenaamd “ de Snuiver”, wielrenner van beroep ?”
“ Euh, dat eerste zal wel kloppen, maar dat tweede versta ik niet goed.”
“ Wilt ge zo goed zijn uwen velo in de gang te zetten of nog beter op de parking? M'n bureau is geen fietsenstalling en nog minder de aankomst van Parijs- Roubaix hé?”
“ Maar meneer de onderzoekende onderzoeksrechter, 'k heb geen slot bij en da's ne velo van pakweg 8000 €, vitessen inbegrepen.”
“ Dan zijt ge strafbaar hé, Tommeke, uwen velo moet altijd op slot staan, anders is het aanleiding tot diefstal geven.”
“ 'k Heb zo de indruk dat ge mij aan 't zoeken zijt, meneer de onderzoeker.”
“ Ja, Tommeke, maar dat blijft onder ons, 't is een mooi beroep, 't lijkt een beetje op wielrennen, aan de meet geven ze de blommekes.”
“ Jamaar, ik kan me helemaal niet herinneren dat ik cocaine gesnoven heb, ik was zo zat als een patat en ik weet van toeten noch blazen. Ons pa had dat ook altijd, als die te veel gezopen had, wist hij niet meer van welke planeet hij was. 't Is schijnbaar erfelijk en bijgevolg is het een ziekte die ik zal proberen onder controle te krijgen met wat psychiatrische hulp en de nodige medicatie.”
“ Tommeke, Tommeke toch, denkt ge dat ik daar nog intrap? Ge zit hier wel al voor de derde keer hé?”
“ Derde keer, ik kan me de vorige twee keer zelfs niet meer herinneren, de kroegen daarentegen...”
“ Tommeke, ik dacht eerst dat uw haarwortels grijs zagen van de stress van het wielrennen, maar bij nader inzien staan uw haren rechtop van de cocaine. Met gel zoudt ge hetzelfde resultaat bereiken en hier nu niet zitten. En doe uw voeten van mijne bureau. Agent, sla z'n fiets in de boeien anders moet ik hem nog een pv laten aansmeren voor zijne velo, die niet slotvast staat.”
“ Oja, meneer den onderzoeker, wat gebeurt er met die 50 kilo bloemsuiker die uw overijverige agenten meegenomen hebben als zijnde de drugsbuit van de eeuw? Gaan jullie een wafelenbak houden ten voordele van Koekoeksberg?”
“ Tommeke, daag me niet uit, of ge kunt een nachtje doorbrengen in den amigo hé?”
“ Cafe Amigo, daar heb ik nog op het terras gezeten, denk ik, maar als ik dronken ben, lijk ik op m'n vader en da's erfelijk bepaald volgens de onderzoekers van Danone en Becel. Die kunnen het weten
want ze zijn sponsors. En sponsors hebben altijd gelijk, gezien de royale pree die ze mij betalen.”
“ Wat zoudt ge ervan denken moest de Belgische Staat u eens sponseren ? Met accomodatie, trainingsfaciliteiten en bewakers om u af te schermen van de buitenwereld.”
“ Lijkt me leuk, maar mijn contract dan met Quick-Step?”
“ Och Tommeke, dat contract wordt verbroken wegens overmacht en heirkracht, meer moet dat niet zijn.”
“ Tja, als ge het zo beziet...”
“ Ik bezie het zo en ge gaat het u niet beklagen, ge gaat wreed content zijn van de accomodatie. Nee, ge moet gene merçi zeggen, 't is graag gedaan. Wilt ge nu vanonderen op dat blad eens tekenen?”

Tom Bonenstoemp zette z'n handtekening op z'n nieuwe contract, zot van de euforie en bijhorende roesmiddelen. Hij werd zelfs onder begeleiding naar z'n nieuwe verblijfplaats gebracht.
Verdoeme, dat lijkt hier wel de middeleeuwen, dacht hij toen de poort achter hem dicht ging. Ergens klopte er iets niet, nergens was er een terrasje te zien en die trainers droegen allemaal een uniform.
't Leek meer op een klooster en wat zou die gek van een onderzoeksrechter bedoeld hebben met internering?

Drie weken verder.

Op de binnenkoer kruipt een jonge man in koerstenue, al snuivend langs de witte lijnen van het basketbalveld. De dokters kijken toe.
“ M'n waarde confrater, ik zie nog geen beterschap....”
“ Er is wel een lichte verbetering, m'n waarde, de eerste twee dagen van z'n verblijf hier snoof hij aan z'n boterhammen om er alsnog de bloem uit te halen...”

©GoNo

Bedankt, lieve mensen


Ik wil de mensen van Signum bedanken, voor de aangename namiddag die ik mocht meemaken en die ik met m'n stralende ironische face mocht verblijden. Aan Joke wil ik zeggen dat ze mij gewoonweg moet negeren. Die lachkrampen ook. Wat is er heerlijker dan allemaal blije gezichten om je heen? Eventjes de dagdagelijkse zorgen vergeten in een oase van rust, dat after all Signum toch is? Eventjes verpozen bij mensen die je nauw aan het hart liggen? In het gezelschap vertoeven van Goedele, met haar aanstekelijke levensmoed? Een grote dame met een groot hart, die ik biezonder genegen ben, omwat ze is en voor staat. De familie Vanwijnsberghe, met Dries op kop.
Als ik in Dries z'n ogen kijk, zie ik de pallieter, de filosoof, de man die in de herfst van z'n leven het allemaal al gezien en meegemaakt heeft. En nog boordevol plannen steekt, maar ook wel weet dat de tijd te kort is om ze nog allemaal uit te voeren. Anne-Marie, da's een ander paar mouwen. Da's de vleesgeworden verpersoonlijking van al hetgeen ik zelf ben. Ik hou van haar aanvallen op m'n radde tong. Lik op stuk geven, in de goeie zin dan, zonder kwetsend te zijn en wetend dat ik tegen een stootje kan. Zich niet laten inpakken door een zelfverklaard schrijverke. Zo hoort het. Het geeft aanleiding tot hilarische toestanden en lachbuien. En lachen is een wezenlijk onderdeel van Signum.
Jezus wou geen zuurpruimen, Jezus wou mensen, die naar Hem kwamen om te leren liefhebben, om te bidden met een lach.
Da's de essentie van ons bestaan hier op deze aarde, een voorbereiding van het Grote Plan, een plan waar alleen mensen in passen, die goed zijn voor elkaar, die iets doen met een lach zonder daarvoor een tegenprestatie te verwachten. Wie goed doet, goed ontmoet.
Ik ben blij dat ik op bezoek mag komen, ik weet dat ik maar sporadisch kom, ik zou meer willen komen maar ik heb er soms echt de tijd niet voor. Maar ieder bezoekje dat ik breng, geeft me de kracht en de moed om verder te doen. En daarvoor ben ik dankbaar....
Bedankt Signum, bedankt Denis & Gaby, Rozemarijn, Eucharista en de zusters waarvan ik steeds de naam vergeet, Joke, Goedele, Barbara en de velen die mee de sfeer bepalen in Signum.
En bedankt Erik, m'n vriend van het eerste uur, die mij komen ophalen is en moest ik ooit tot een orde toetreden dan zal het die van de Oblaten zijn....

©GoNo

zondag 10 mei 2009

Wanneer Alle Deuren zijn Gesloten


Wanneer alle deuren zijn gesloten,
Staat jouw raam op een kier.
Langs daar kom ik binnengeslopen,
Hopend, is iemand hier.
Iemand om mijn tranen te drogen,
Iemand om een schouder te geven.
Waar ik op kan steunen.

Wanneer alle deuren zijn gesloten,
Wacht jouw hart af,
Voor iemand te troosten
Voor iemand te helpen

Wanneer alle deuren zijn gesloten,
En de wereld keert zijn rug naar je toe,
Dan hou jij je armen open
En loop ik je tegemoet

Wanneer alle deuren zijn gesloten,
Ben jij een vriend voor mij
En wanneer jij mij nodig hebt,
Zal ik daar voor jou zijn.

©IsabelleWillem

Laat ons bidden ?


Laat ons bidden
opdat we gezond
mogen sterven
't betuttelend vingertje
die m'n humeur
steeds bederven

laat ons bidden
om verlost te worden
van zij die denken
alles te weten
die mij komen zeggen
dat ik verantwoording
zal moeten afleggen

laat ons hen gedenken
in onze gebeden
zij verdienen het heus wel
'k zal een krans neerleggen
op hun pasgedolven graf
met een rijmende tekst erop
“ Hier ligt begraven
iemand met weinig hersens in z'n kop !”

©GoNo

zaterdag 9 mei 2009

ZOET VERGIF, EEN "MUST" OM TE LEZEN

Navermelde dr Roberts is niet de eerste de beste.
Ik zocht even op Google en las zo ergens : Endocrinoloog H.J. Roberts bestudeerde aspartaam gedurende 15 jaar en heeft gegevens over meer dan 1300 slachtoffers. Hij verklaarde de Aspartaam Ziekte tot een wereld epidemie. Dr. Roberts werd door het medische tijdschrift 'Practice 84' gekozen als de beste arts in de VS en is auteur van boeken die bij de opleiding van duizenden artsen gebruikt worden.
______________________________________________

In oktober 2001 werd mijn zus erg ziek. Ze had maagkrampen en ze had het heel zwaar. Lopen was een enorme opgave. Ze had al haar
krachten nodig om uit bed te komen, zoveel pijn had ze.

In maart 2002 had ze al verschillende weefsel- en spierbiopsies ondergaan en had ze 24 verschillende medicaties voorgeschreven gekregen.
De artsen konden niet vinden wat zij mankeerde en zij had zoveel pijn en was zo ziek dat ze wist dat ze ging sterven.

Zij zette haar huis, bankrekeningen, levensverzekering etc. op naam van haar dochter en regelde alles voor de verzorging van haar jongere
kinderen.

Zij wilde nog één keer echt genieten en plande voor 22 maart een reisje naar Florida (voornamelijk in een rolstoel).

Op 19 maart belde ik haar hoe de meest recente tests waren verlopen en zij zei dat men bij de tests niets had gevonden, maar dat men
dacht dat ze MS had.

Ik herinnerde me een e-mail die een vriend me gestuurd had en vroeg mijn zus of zij frisdrank Light dronk. Zij bevestigde dit en stond
zelfs op het punt om een flesje open te maken. Ik raadde haar aan om te stoppen met het drinken van Light drankjes en e-mailde haar het artikel dat mijn vriend, advocaat van beroep, mij had toegestuurd.

Mijn zus belde me binnen 32 uur na ons telefoongesprek en vertelde me dat ze gestopt was met het drinken van Light frisdrank en dat
ze kon lopen. De spierkrampen verdwenen. Ze voelde zich nog wel geen 100%, maar wel stukken beter. Ze zou met dit artikel naar haar dokter gaan en me later bellen.

Wel, ze belde me en vertelde dat haar arts verbaasd was. Hij zou al zijn MS- patienten bellen en navragen of zij kunstmatige zoetstof
van wat voor soort dan ook gebruikten. Kortom, zij werd vergiftigd door het aspartaam in de Light drankjes en was letterlijk bezig dood te gaan.

Toen zij op 22 maart in Florida aankwam, hoefde zij nog maar 1 pil te slikken en dat was een pil tegen de aspartaam-vergiftiging. Zij is
goed op weg naar een compleet herstel en ZE LOOPT, geen rolstoel. Dit artikel redde haar leven. Als er op een label suikervrij staat: VERGEET HET!!

Ik heb verscheidene lezingen gegeven op de Wereld Milieu Conferentie over Aspartaam, op de markt gebracht als Nutrasweet en diverse
andere namen.

Tijdens een lezing door de "EPA" was bekend gemaakt dat er in 2001 in de USA een epidemie was van MS en "systemic lupus" (een het gehele gestel betreffende huidziekte). Het was moeilijk te bepalen welk vergif hier de oorzaak van was. Ik stond op en vertelde dat ik daar was om een lezing juist over dat onderwerp te geven. Ik zal uitleggen waarom juist aspartaam zo gevaarlijk is. Als de temperatuur van deze zoetstof boven de 86º Fahrenheit (32º Celcius) komt, verandert de methylalcohol in aspartaam in formaldehyde en vervolgens in mierenzuur, dat op zijn beurt weer stofwisselingszuurvergiftiging veroorzaakt. Mierenzuur is het vergif dat voorkomt in de steek van vuurmieren.

De methanol vergiftiging lijkt heel erg veel op MS en systematische lupus. Heel veel mensen hebben de verkeerde diagnose gekregen. Ofschoon MS geen doodsvonnis betekent, is methanol vergiftiging dat wel.
Systematische lupus komt bijna net zoveel voor als MS, vooral bij Dieet Cola en Pepsi drinkers. Het slachtoffer weet gewoonlijk niet dat aspartaam de boosdoener is. Hij of zij blijft het gebruiken; de Lupus wordt zodanig geïrriteerd dat het levensbedreigend kan worden.

Wij hebben patienten gezien waarbij de symptomen van systematische Lupus verdwenen zodra zij geen Light drank meer gebruikten.
In gevallen van mensen met MS verdwijnen de meeste symptomen. We hebben veel gevallen gezien waarbij het zicht terugkwam en het gehoor aanmerkelijk verbeterde.

Dit is ook van toepassing op gevallen van tinnitus en fybromyalgie.
Gedurende een lezing zei ik: "Als u aspartaam gebruikt en u lijdt aan fybromyalgie, krampen, pijnscheuten, gevoelloosheid in benen,
duizeligheid, hoofdpijn, tinnitus, gewrichtspijn, onverklaarbare depressie, angstaanvallen, onduidelijk spreken, vertroebeld zicht of
geheugenverlies, dan heeft u waarschijnlijk een aspartaam-vergiftiging.

Mensen stonden op gedurende mijn lezing en zeiden: ik heb sommige van deze symptomen, is het omkeerbaar?

JA! JA! JA! Stop met het drinken van Light drank en ben alert op aspartaam op voedsellabels. Veel producten worden hiermee
versterkt. Dit is een serieus probleem.
Dr. Espart (een van mijn sprekers) merkte op dat zoveel mensen symptomatisch schijnen te zijn voor MS en dat, gedurende zijn recente
bezoek aan een ziekenhuis, een verpleegster hem meldde, dat 6 van haar vrienden, allemaal zware Cola Light verslaafden, allen de diagnose MS hadden gekregen. Dit kan geen toeval meer zijn.

Light dranken zijn geen dieetproducten. Het is een chemisch gewijzigd veelvoudig sodium (zout) en aspartaam bevattend product, dat
juist maakt dat je verlangt naar koolhydraten. Het lijkt er eerder op dat je juist meer gaat wegen. Deze producten bevatten formaldehyde, wat opgeslagen wordt in de vetcellen, vooral op de heupen en dijen.
Formaldehyde is absoluut vergif en wordt voornamelijk gebruikt om lichaamsweefsel te conserveren. Veel producten die wij elke dag gebruiken bevatten deze stof, die wij niet in ons lichaam zouden moeten opslaan.

Dr. Roberts vermeldde in zijn lezingen dat, eenmaal verlost van de "dieetproducten" en met geen beduidende toename van oefeningen, zijn patiënten een gemiddelde van 19 pond verloren gedurende een proefperiode.

Aspartaam is vooral gevaarlijk voor diabetici. Wij ondervonden dat sommige artsen, die meenden dat zij een patiënt hadden met
retinopathie, in feite te maken hadden met symptomen veroorzaakt door aspartaam. De aspartaam zorgt dat de bloedsuiker oncontroleerbaar wordt.
Dientengevolge kunnen diabetici lijden aan acuut geheugenverlies tengevolge van het feit dat aspartaamzuur en phenytalaline
neurotoxisch zijn als ze zonder de andere aminozuren worden genomen die nodig zijn voor een goede balans.
Diabetes behandelen gaat helemaal over BALANS. Vooral bij diabetici passeert het aspartaam de bloed/hersenen grens en maakt dan de
neuronen van de hersenen slechter. Het veroorzaakt dan diverse soorten van hersenbeschadiging, infarcten, depressie, manische depressie, paniek-aanvallen, oncontroleerbare woede-aanvallen!!!

Consumptie van aspartaam veroorzaakt deze zelfde symptomen ook bij niet-diabetici.
Documentatie en observatie onthullen ook dat duizenden kinderen met de diagnose ADD en ADHD een complete omslag kregen in hun gedrag als deze chemische producten niet meer gebruikt werden.
Zogenaamde gedragsveranderende medicijnen (Rilatine e.a.) zijn niet meer langer nodig. De waarheid is dat ze eigenlijk in de eerste plaats nooit nodig waren. De meeste van deze kinderen werden dagelijks "vergiftigd" met juist het voedsel dat "beter voor hen zou zijn dan suiker".

Het vermoeden bestaat ook dat de aspartaam in duizenden pallets met Coke en Pepsi Light drank, die gedronken werd door mannen en vrouwen in de Golfoorlog, gedeeltelijk schuld heeft aan het wel bekende "Golfoorlog syndroom".

Dr. Roberts waarschuwt dat het geboortegebreken kan veroorzaken, zoals verstandelijke handicaps, als het gebruikt wordt gedurende de tijd van conceptie of de zwangerschap.

Kinderen lopen vooral het risico van neurologische kwalen en zouden NOOIT kunstmatige zoetstof moeten krijgen. Er zijn verscheidene
gevallen bekend van kinderen die lijden aan epileptische aanvallen en andere neurologische storingen die rechtstreeks veroorzaakt worden door het gebruik van dit dodelijke vergif.

Hierin ligt het probleem.
Er was een hoorzitting van het Congres waar grote bezwaren werden ingediend tegen het gebruik van aspartaam.Sinds deze hoorzitting zijn er nog twee gevolgd en nog steeds is er nog niets aan gedaan. De medicijnen en chemische lobbies hebben veel in de melk te brokkelen.

Helaas is het patent van Monsanto op aspartaam verlopen. Er zijn nu meer dan 5000 producten op de markt die dit dodelijke chemische
product bevatten en er zullen er nog meer worden geïntroduceerd. Iedereen wil een stukje van de "Aspartaam-cake". Ik kan u verzekeren dat Monsanto, de uitvinder van aspartaam, weet hoe dodelijk het is.

En is het niet ironisch dat Monsanto o.a. de Amerikaanse Diabetes Vereniging, de Amerikaanse Dieet Vereniging en de Conferentie van
het Amerikaanse College van Artsen sponsort?
Dit is onlangs aan het licht gebracht in de New York Times. Bovengenoemde organisaties kunnen geen kritiek leveren of hun link met
Monsanto bekend maken, omdat zij geld krijgen van de voedselindustrie en achter hun producten moeten staan.

Senator Howard Metzenbaum schreef en presenteerde een wetsontwerp, dat men labelwaarschuwingen moest aanbrengen op producten
die aspartaam bevatten, vooral voor wat betreft zwangere vrouwen, kinderen en babies. Het wetsontwerp zou ook onafhankelijke studies moeten instellen over de bekende gevaren en de bestaande problemen bij de bevolking betreffende aanvallen, veranderingen in de hersenen, neurologische veranderingen en gedragssymptomen.
Het wetsontwerp werd afgewezen.
Het is bekend dat de machtige medicijnen- en chemische lobbies hier verantwoordelijk voor zijn, door de "honden" van ziekte en dood los
te laten op een argeloos en ongeïnformeerd publiek.

Wel, u bent nu geïnformeerd. U HEEFT HET RECHT OM DIT TE WETEN!!!

PRINT DIT VERHAAL A.U.B. EN/OF E-MAIL HET AAN UW FAMILIE EN VRIENDEN. ZIJ HEBBEN OOK HET RECHT OM DIT TE WETEN!!!

--------------------------------------------------------------------------------
Goedele Laurijssens

't Voordeel van de Twijfel


Er zijn van die dagen, dat ik tegen de muur op zou lopen van frustratie omdat ik stapelzot en tevens gek word van de renovaties die aan de gang zijn. Het is verdomme epidemie geworden, iedereen is schijnbaar aan het renoveren. Als de ene gedaan heeft, begint de andere. Dag in, dag uit een geklop en gebonk van boormachines. En zeggen als ik bij de tandarts nog maar een boormachientje hoor, ik het al op een lopen zet.
Meestal beginnen ze 's avonds, want overdag hebben ze nog een andere job hé? Zondags, rustdag ?
Vergeet het maar, de dag des Herens telt niet voor die renovateurs. Ze zullen er van uitgaan dat Jezus ook geen dag verlof pakte. En als Hij er al één nam, lieten ze Hem met een kruis rondzeulen.
Al bijna twee jaar zijn ze in het naastliggende appartement aan het werken, ik heb nog nooit zoveel Poolse arbeiders bij elkaar gezien. Het lijkt wel of gans Polen hier aan het bijverdienen is. En ze wisselen regelmatig van arbeiders, zodat iedereen aan de bak kan komen. Is nog een overblijfsel van toen Lech Walesa de “ Solidarnosc “ proclameerde in Gdansk en alzo een omwenteling teweeg bracht in z'n vaderlandse geschiedenis. Jaruzelski is er nog niet goed van. Sedert het proces dat hij in 2008 aan z'n broek en bijhorende veston gesmeerd kreeg, omdat hij de staat van beleg afgekondigd had in 1981, is het nooit meer goed gekomen tussen hem en de Poolse bevolking. Jaruzelski beweert nog altijd dat het een misverstand was en hij feitelijk de staat van beleg op de boterhammen bedoelde. Wat kan kloppen, want veel soeps was het daar niet. Maar ge kent de militairen, ze horen nog maar van beleg en ze staan met hun tanks in uwen hof tussen de tomaten, boontjes en worteltjes. En eens ze er staan, krijgt ge ze met geen stokken weg. Wat me vrij logisch lijkt, want het met een stok tegen een tank opnemen, is vragen om moeilijkheden.
Maar dit terzijde. 't Zijn brave mensen die Polen. Ik begrijp geen snars en ook geen reet van wat ze brabbelen, maar ze zijn beleefd en zeggen een goeiedag tegen mij. Dat denk ik toch, 't kan evengoed zijn dat ze gewoon onnozele Belg tegen me zeggen. Wat nog klopt ook. Ge moet al serieus een vijs mankeren om in dit apenland te blijven. 't Is toch eigenaardig dat als er een combi of ander vehikel van onze geliefde arm der wet door de straat rijdt, het plotseling stil wordt. 't Zijn harde werkers, heb ik horen zeggen. Ik heb er zo m'n twijfels over na twee jaar van kloppen en boren. Of ze maken hun appartementen op communistische wijze. Met veel water en weinig cement. 't Zou me niet verbazen, dat bij de eerste najaarsstorm, ik ramen en deuren zie voorbijvliegen aan m'n raam. Waarbij men weer zal spreken van een invasie van UFO's boven Antwerpen. Ge moet er eens opletten, als er ufo's gesignaleerd worden zijn er altijd Polen in de buurt. 'k Moet er geen tekeningetje bij maken zeker?
Nu zijn ze bezig met een ladderlift, er wordt bouwmateriaal op het plat dak gedeponeerd. Zouden ze een openluchtzwembad aan het bouwen zijn? Gezien de hoeveelheid bakstenen kan het bijna niet anders. Naar het schijnt zou mijn buurman een Poolse kuisvrouw in dienst genomen heeft. Officiëel met dienstencheques.
't Zal nodig zijn, want als dat zwembad ooit begint te lekken, zal een tsunami klein bier zijn in vergelijking met wat hem te wachten staat. Ik kijk door m'n raam en steek m'n hand op naar één van die Polen. Hij steekt z'n hand ook op en groet me vriendelijk. 't Kan ook zijn dat hij me vierkant uitlacht. Maar ik geef hem het voordeel van de twijfel...

©GoNo

En Nog Zo Jong




Trip trap trop
kale kletskop
al m'n haar valt uit
Mozart had een toverfluit

krop kris kras
wat een plas
prostaat kapot, wat een verdriet
van Beethoven hoorde z'n eigen niet

sip sop sap
komt niets meer uit m'n tap
viva impotentie, wat een feest
Händel's Halleluja, fluistert de cherubijn

meer moet dat niet zijn...

©GoNo

woensdag 6 mei 2009

Een Vriend (in) Gezocht

Soms ontmoet men
een toeverlaat
die onbaatzuchtig
naast je staat
die je moed en hoop
schenkt, omdat hij
in je gelooft
en je niet als de rest
mijdt als de pest !

Soms ontmoet men
een steunpilaar
die met je lacht
en mee huilt
die je kan troosten
je op kan beuren
als het even mis gaat
die niet zoals anderen
tegen je loopt te zeuren !

Soms ben je beter af
met één echte vriend
dan met je hele familie
iemand die het verdiend
om eens in ‘t licht te staan
omdat hij er voor jou was
en zoveel heeft gedaan!

©GoNo

dinsdag 5 mei 2009

Afscheid


Hij wist dat het zou gebeuren. Hij voelde het aankomen. Had haar vrijgelaten in haar beslissing. Wou zich niet opdringen. Zelfs toen ze hem nadrukkelijk vroeg om in haar plaats te beslissen.
Hij kon het niet en wou het ook niet. In zijn ogen was het de hoogste tijd dat ze zelfstandig een beslissing nam, zonder beïnvloeding.
Het afscheid was er ene in mineur. 't Lag niet aan het weer, want de zon scheen. Maar al schijnt de zon, afscheid nemen is altijd een beetje sterven. Hij hield zich kloek, sterk als een rots in de branding, weer en wind hadden geen vat op hem. Wat een vent was hij toch ! Een meter zestig, boom van een vent, maar kort afgezaagd. Hij hield niet van afscheid nemen; z'n hele leven lang had hij al afscheid genomen. Neen, het bracht alleen maar pijn en verdriet met zich mee. En van pijn en verdriet had hij z'n pensje meer dan vol.
Ze ging de wagen halen, verderop geparkeerd. Reglementair. Niet voor een oprit. Met het risico van weggesleept te worden. Hij wachtte als een trouwe, geslagen hond bij haar bagage. Keek naar de blauwe lucht, liet de energie van de zon door z'n aderen stromen. Dat had hij nodig.
Ze hield hem nog eens vast, maar wist ook wel dat dit het onherroepelijke einde betekende. Hij had geen zin meer om dit vertoon op straat nog langer te ondergaan. Ze stapte in haar wagen, hij keek de andere kant op, wou haar niet zien verdwijnen achter de hoek.
Wat ze niet meer zag, waren de tranen in z'n ogen. Afscheid nemen is altijd een beetje sterven. En sterven kan pijn doen...

©GoNo

maandag 4 mei 2009

Stroomopwaarts

Herinneringen doen mij soms pijn
die ene traan die er te veel aan was
een afscheid die er niet mocht zijn
hoe groen is aan de overkant 't gras

ik maakte me weinig of geen illusies
't had ook geen zin om achterom te kijken
'k wou me niet verliezen in discussies
de tijd bracht geen raad, zoals zou blijken

och, het leven gaat verder zoals het moet
de bloemen zullen blijven bloeien
de vogels zullen getroosten m'n gemoed
als ik stroomopwaarts moet roeien !

©GoNo

zondag 3 mei 2009

Als een Feniks


Als een feniks zal ik herrijzen
uit m'n nest van schors, mirre en kruiden
die, mag ik er jullie op wijzen
een nieuw en beter tijdperk zal inluiden

m'n nest zal branden telkens weer
tot er niets van mij overblijft dan as
ik herrijs in volle glorie keer op keer
symbool van de dood die er geen was

als een feniks zal ik herrijzen
alleen maar om te bewijzen
dat ik even machtig ben als de Almachtige God
maar dat telkens herrijzen, maakt me stapelzot !

©GoNo

zaterdag 2 mei 2009

vrijdag 1 mei 2009

Too Busy Today


I will love you
but not today
I'm too busy
to love myself
I will give you
my heart and soul
but not today
I'm too busy
to rock-'n & roll
I will whisper
in your ears
that I love you
so much
but not today
I'm still busy
loving myself
make the world go away
nothing for me to stay
see the broken minds
I left behind me
hear the broken hearts
that just remind me
I'm too busy
to love anything

GoNo (correcties Killea)