Afscheid

Hij wist dat het zou gebeuren. Hij voelde het aankomen. Had haar vrijgelaten in haar beslissing. Wou zich niet opdringen. Zelfs toen ze hem nadrukkelijk vroeg om in haar plaats te beslissen.
Hij kon het niet en wou het ook niet. In zijn ogen was het de hoogste tijd dat ze zelfstandig een beslissing nam, zonder beïnvloeding.
Het afscheid was er ene in mineur. 't Lag niet aan het weer, want de zon scheen. Maar al schijnt de zon, afscheid nemen is altijd een beetje sterven. Hij hield zich kloek, sterk als een rots in de branding, weer en wind hadden geen vat op hem. Wat een vent was hij toch ! Een meter zestig, boom van een vent, maar kort afgezaagd. Hij hield niet van afscheid nemen; z'n hele leven lang had hij al afscheid genomen. Neen, het bracht alleen maar pijn en verdriet met zich mee. En van pijn en verdriet had hij z'n pensje meer dan vol.
Ze ging de wagen halen, verderop geparkeerd. Reglementair. Niet voor een oprit. Met het risico van weggesleept te worden. Hij wachtte als een trouwe, geslagen hond bij haar bagage. Keek naar de blauwe lucht, liet de energie van de zon door z'n aderen stromen. Dat had hij nodig.
Ze hield hem nog eens vast, maar wist ook wel dat dit het onherroepelijke einde betekende. Hij had geen zin meer om dit vertoon op straat nog langer te ondergaan. Ze stapte in haar wagen, hij keek de andere kant op, wou haar niet zien verdwijnen achter de hoek.
Wat ze niet meer zag, waren de tranen in z'n ogen. Afscheid nemen is altijd een beetje sterven. En sterven kan pijn doen...

©GoNo