ZIJN verhaal 10.

De hulpagente hoorde ergens in de verte haar naam roepen. "Kitty, Kitty." ze draaide zich om en zag een dame met een leiband lopen. Ze werd beurtelings rood en bleek. Was dat niet Florence, haar buurvrouw, waarmee ze menig uurtje in de kelder doorgebracht had? Een kelder die overigens geluidsdicht was, waar zweepjes, handboeien en leibanden veelvuldig in gebruik waren. Wat bezielde haar toch om midden in de nacht met haar favoriete speelgoed hier rond te lopen? Had ze weer een lijntje te veel gesnoven? Of was de wijn haar niet goed bekomen? Kitty, de hulpagente, stond er geen moment bij stil dat Florence haar kefferke dezelfde naam had. Macht der gewoonte hé? De radio begon terug te kraken en ze ving flarden op van wat een beschrijving moest zijn. Het enige dat ze verstond was dat het over een man ging, die verkleed als rode vrouw, een restaurant had overvallen, waarbij hij aan de haal gegaan was met twee oren en een paar bloemkolen. Die rode vrouw zal waarschijnlijk verwijzen naar z'n origine. Wellicht een halve indiaan. Dacht ze. Hij was gewapend met verfpistool en kickbokste er op los. Die twee in de wagen kwamen dus helemaal niet in aanmerking, maar een boete zouden ze niet ontlopen. Gerechtigheid zou en moest geschieden.
" Beste collega's van de armen der wet, schrijf een boete uit, geef ze een sleutelhanger van BOB, en verkoop ze wat lootjes van 't politiebal. Misschien winnen ze wel de eerste prijs hé?"
" Mag ik vragen wat de eerste prijs is?"vroeg Staartje met opgeluchte stem.
" De eerste prijs is een etentje voor vier in Taverne -Restaurant " De Gedoofde Vlamme"."
Er ging een lichtje branden bij Staartje. Was dat niet het restaurant waar ze vandaan kwamen? Hoe komen ze er op, dacht ze.
" U kunt direct betalen, dat spaart ons een hoop werk, u laat zien dat u van goede wil bent..en u maakt kans om de hoofdprijs te winnen hé?"sprak de jongste van de drie. Hij scheelde maar één dag met Kitty, maar ze liet hem verstaan dat ze meer levenservaring had dan hij. En dat terwijl hij agent was en zij maar hulpagente in opleiding. Maar 't was een vrouw en de emancipatie kent geen grenzen. 't Was altijd oppassen geblazen met het Comitee P, het Centrum voor Gelijke Kansen en nog zo wat van die instanties waar een kat haar jongskes niet meer in kon terug vinden.
" Hoeveel moet ik betalen, meneer de agent? Niet te veel, hoop ik, per slot van rekening hebt ge eens goed kunnen lachen. En als ge mijn adres wilt en telefoonnummer...?"
Ze gaf hem haar visitekaartje maar eerst drukte ze er een vette rode kus op, die wonderwel samen ging met haar kleedje. De agent stak het vliegensvlug in z'n broekzak. Waarvan hij later spijt zou krijgen toen z'n verloofde z'n zakken leegmaakte om z'n broek naar de nieuwkuis te brengen. Maar da's voor later, 't heeft geen zin om op de zaken vooruit te lopen. Of moet ik zeggen de 'zakken'?

Kitty wou zo snel mogelijk achter haar buurvrouw aan, vooraleer er ongelukken zouden gebeuren. Stel dat ze struikelt over haar leiband en in de sloot terecht kwam. 't Zou de eerste en ook de laatste niet zijn die verdronk in twintig cm water. En over wie zou ze dan meesteres moeten spelen? Haar fantasie begon te werken, ze kreeg het warm. Met loeiende sirene vertrokken ze met de combi, het lawaaiverbod volkomen negerend. De chirurge van dienst, die juist een operatie aan het uitvoeren was, verschoot zich een bult en had er nu plotseling drie. Door het verschieten schoot haar hand uit en de man die op de operatietafel lag was plotseling geslachtsloos. Ook dat nog! Z'n penis rolde van de tafel en de verpleegster schopte het ding, als een volleerde voebalster, de medicijnkast onder. Waar het versuft bleef liggen, zich afvragende waarom er braadworsten en chippolata's bestonden. Maar dit geheel terzijde hé?

Staartje streelde de oren van Philly. 't Viel haar op dat er zo weinig leven inzat. En z'n tong was ook tot stilstand gekomen. Hij is toch niet in slaap gevallen? Ze voelde woede bij haar opkomen, een beetje respect voor de natuurlijke hormonen van een vrouw, is dat soms te veel gevraagd? Ze trok aan z'n oren, tilde z'n hoofd op en keek in het blauwe gezicht van Philly...

©GoNo

De wereld is een kiekenkot

kruip er maar op stom beest
't is weer eens familiefeest
polygamie in 't stinkend kiekenkot
incest onversneden, schepselen van God

laat je niet over de kam scheren
pak er eentje met gestreken veren
zit en geniet hoog op de mesthoop
't valt wel mee in je eigen biotoop

God zag dat het geweldig goed was
z'n kiekens waren de beste van de klas
daar kon Adam in 't paradijs niet tegen
want Eva was een klein beetje verlegen

wat doet die haan toch met die kip
vroeg Eva aan Adam, een beetje sip
Adam zei: volgens God neuken ze er op los
laat het ons ook proberen, anders zijn we de klos

negen maanden en nog wat later
zat Eva met een serieuze kater
Kaïn & Abel, twee domme snotapen
die met hun eigen ma gingen slapen

Kaîn was ontzettend jaloers en gestoord
heeft dan maar z'n klein broertje vermoord
sloeg hem de hersens in met een rotssteen
van toen af was hij op de dool en alleen

incest en veelwijferij lopen hand in hand
doorheen de geschiedenis van 't Bijbelland
de haan kraaide driemaal, 't is maar een anekdote
sedertdien is Gods schepping duchtig naar de klote

kraai maar stomme haan
op een dag is het gedaan
dan ben je een haantje aan 't spit
'k betwijfel of dat wel zo lekker zit...

©GoNo

ZIJN verhaal 9.

De combi reed langzaam de straat in. Staartje trok Philly's hoofd in haar schoot. Philly liet het zich welgevallen, z'n mama bekeek het tafereeltje vanop de achterbank. Haar zoontje zat in slechte papieren, maar met enige bewondering en verwondering moest ze toegeven dat Staartje van aanpakken wist.
" Doe alsof je bezig bent of beter nog, werk af waaraan je begonnen was..."siste Staartje wellustig.
Ze hield Philly's hoofd geklemd tussen haar welgevormde dijen. Philly hield wijselijk z'n mond, kon ook niet anders gezien de situatie waarin hij en z'n hoofd zich bevond. De combi was nu ter hoogte gekomen van hun wagen. De twee agenten met hulpagente stapten uit. Zaklamp in de aanslag. De hulpagente scheen met de zaklamp naar binnen. Staartje speelde je reinste onschuld, keek met verbaasde schele ogen in het felle licht . De hulpagente nam als een volleerde Sherlock Holmes de plaats van het delict in zich op. Er moest geen tekeningske gemaakt worden. Wat die twee hier aan het uitspoken waren, sprak boekdelen.
" Kom dat zien, er zit er hier ene met een baby-olifant in haar schoot...en ze heeft er precies nog deugd van ook.."sprak de hulpagente tegen haar twee collega's.
" Uit de weg, in naam der wet, ik ben de oudste, ik heb voorrang..."
" Dat ziet ge van hier, ik heb voorrang, ik kom van rechts..."
" Nee, ik was hier eerst.." Bijna ontstond er een vechtpartij onder de armen der wet.
De hulpagente tikte met haar zaklamp tegen het raampje. Staartje deed het, met enige tegenzin, naar beneden. Ze streelde Philly's oren om hem gerust te stellen. Maar Philly ging volledig op in z'n werk, al bij al viel het nog goed mee, was z'n conclusie.
" Kan ik u helpen?"vroeg Staartje met hijgende stem.
" Jazeker, mag ik u vragen wat u hier aan het doen bent om twee uur 's nachts?"
" Wat denkt ge?"vroeg Staartje.
" Tja, als ik het eens goed bekijk, zou ik denken dat u een voorbereidend nummerke aan het maken bent..maar 'k kan abuis en verkeerd zijn hé?" De hulpagente werd er zich van bewust dat ze min of meer geil aan 't worden was. Haar collega's ook. Ge krijgt niet alle dagen een gratis vertoning hé?
"Madammeke, u moet zich niet haasten hé, doe maar op uw gemakske, u weet: ' de politie is uw vriend'."

Over de boordradio klonk het signalement van de voortvluchtige personen zijnde een dame in rood kleed en een heer met grote oren. Beiden gevaarlijk want gewapend. Enige voorzichtigheid was ten stelligste aan te raden.
" Madammeke, 't spijt me dat ik u moet storen, maar u staat hier wel verkeerd geparkeerd, dat gaat u een aardig frankske kosten, pardon, een aardig eurooke bedoel ik..."Hij had het na al die jaren nog steeds moeilijk met die roteuro. Vroeger was het veel gemakkelijker, toen stond het in de twee munteenheden aangegeven.
" Maar meneer de agent van de politie, telt dat ook 's nachts?"
" Verkeersborden tellen altijd, overdag zowel als in de nacht, er staat duidelijk dat u hier niet mag parkeren en er staat ook een bord dat u hier stilte moet bewaren, want er staat hier een ziekenhuis. En dat stond er al, als ik mij niet vergis."
Staartje deed er het zwijgen toe. Had meer aandacht aan het bereiken van wat voor haar een hoogtepunt moest worden.

Over de boordradio klonk voor de tweede maal het signalement van de voortvluchtige daders van wat nu al een gewapende overval geworden was op een restaurant. Nog een beetje wachten en het was een aanslag op 't koningshuis.
De radio melde ook dat er een gevaarlijke hond en een even gevaarlijke dame gesignaleerd waren ter hoogte van de Stinkende Dreef. Enige voorzichtigheid was geboden want de dame was gewapend met een leiband. De hulpagente had eindelijk gehoord dat ze opgeroepen werden.
Een dame met rood kleed? Een heer met grote oren? Dat kon iedereen zijn. Kon die oude chagrijnige zak van de radiokamer niet wat duidelijker zijn?
"Hallo, wilt u eventjes herhalen, we zijn hier bezig met een verkeersovertreding vast te leggen voor het nageslacht. Een flagrante inbreuk op hetverkeersreglement..."
" Ik herhaal..."Meer viel er niet te verstaan uit de krakende en piepende radio.
" Ik herhaal ook..."sprak de hulpagente met ergernis in haar stem.
Achter haar rug liep een dame te roepen op haren hond. " Kitty, Kitty..."Ze zwaaide vervaarlijk met een leiband...

©GoNo

Benut je tijd...

Benut ten goede je tijd
voor je 't ten volle beseft
ben je hem al kwijt

doe eens iets voor je medemens
vervul ook eens een hartenwens

loop jezelf niet voorbij
versleten schoenen doen pijn
wandel even aan m'n zij

praat eens met die oude grijze man
misschien dat je nog iets leren kan

geniet van elke weekdag
schenk eens wat vreugde
met een kommerloze lach

help die bejaarde vrouw op 't zebrapad
een portie geluk heeft ze nimmer gehad

't zijn maar heel kleine dingen
maar ze komen recht uit 't hart
'k sta op m'n balkon te zingen
de zon mag eeuwig schijnen voor m'n part...

©GoNo

WEEROVERZICHT voor de KOMENDE DAGEN

Datum Temperatuur Wind Kans op neerslag:

Zondag
28 Maart 7° | 11° WZW, 25 km/h 50%

Maandag
29 Maart 6° | 11° ZW, 15 km/h 95%

Dinsdag
30 Maart 6° | 10° ZW, 20 km/h 80%

Woensdag
31 Maart 4° | 10° ZW, 20 km/h 50%

Donderdag
01 April 6° | 12° ZW, 20 km/h 55%

Vrijdag
02 April 6° | 12° ZW, 20 km/h 55%

Zaterdag
03 April 6° | 12° ZW, 20 km/h 60%

Zondag
04 April 5° | 12° WZW, 15 km/h 50%

Citaat van de dag

Brengt maart storm en wind, de sikkel is de boer goed

Bron: Skynet.be

Zondag schakelen we over op zomertijd

Komend weekend gaan we opnieuw de zomertijd in. Op zondag 28 maart draaien we om 02.00 uur de klok een uur vooruit, zodat we op GMT+2 komen in plaats van GMT+1. GMT is de wereldtijd.

Over-spel

'k Heb m'n geweten gesust
haar foto teder en innig gekust
ze keek me met lachoogjes aan
en liet me eventjes in de waan

dat ik haar zou kunnen krijgen
om van de rest maar te zwijgen
maar een foto is geduldig papier
't geeft een zekere mate van plezier

nee, een erectie krijg ik er niet van
haar naaktheid is voor een echte man
ik ben in wezen maar een halve vent
dikbuikig, en ook een beetje impotent

maar 't zal me een worstje wezen
concurrentie hoef ik niet te vrezen
ik pleeg hier een flagrant overspel
met een Playboyfoto, weet je wel

'k sta onder de douche, in 't badkamerlicht
jakkes, diene Playboy is niet waterdicht
haar foto begint lichtjes te zweten in m'n hand
nu lijkt ze meer op een heks uit sprookjesland

haar schoonheid is geweldig relatief
daar gaat ze, 'k zit nu weer zonder lief
zeker niet huilen en nog minder getreurd
verdorie, m'n onderbuik is helemaal gekleurd...

©GoNo

ZIJN verhaal 8.

“ Iemand een vuurtje?”vroeg Staartje op sarcastische toon.
Ze mochten dan al iets kennen van flamberen, maar van wapens hadden ze geen kaas gegeten. Het enige wapenfeit die de chef-kok op z'n blazoen kon schrijven, was het eigenhandig de nek omdraaien van een haan die van 's morgens tot 's avonds achter een paar losgeslagen kippen aanzat. Zonder onderscheid te maken of het nu vrouwtjes of mannetjes waren. Die rothaan kroop op alles wat hij tegenkwam. Het leven van die haan liep niet over rozen, eindigde abrupt op de grill tot meerdere eer en glorie van de chef. Sedert die heuglijke dag sprak de commis de cuisine niet meer tegen z'n leermeester. De veertienjarige Tony, bijgenaamd Tonneke want zo zag hij er uit, was lid van de dierenbescherming en ook van 't Rode Kruis. Z'n tegenwerping dat ook een haantje een levend wezen was, vond weinig gehoor bij de chef-kok. Ga dan in de Zoo van Antwerpen werken, kieken, was het antwoord. Waarmee de zaak gesloten was.
Staartje deed teken met haar pistooltje dat iedereen opzij moest gaan, wat ze ook deden, zo'n helden waren het nu ook weer niet.
" Philly, als ge gedaan hebt met de wereld vanuit uw zittende positie te bekijken, zoudt ge misschien de moeite kunnen doen uw eigen bijéén te rapen?"
Wat een vrouw, wat een vrouw, dacht Philly. Z'n mama hield haar mond, met verbazing geslagen dat Staartje zoveel haar op heur tanden had. Er was stront aan de knikker, Staartje zag er niet naar uit dat ze het volgende slachtoffer van haar teerbeminde zoontje zou worden. 't Leek meer en meer de andere richting op te draaien.
Philly kroop al zuchtend en kreunend recht, vermande zich en liep naar Staartje, z'n redster in nood.
" Gaat het een beetje?"vroeg Staartje met bezorgde stem.
" 't Doet pijn, maar alleen als ik lach..."was 't antwoord van Philly, die zich terug een man begon te voelen.
" Hé, chefke, kom eens wat dichter, 'k moet u iets zeggen..."sprak Staartje met lieve stem.
De chef deed wat van hem gevraagd werd, gebiologeerd door de aanblik van haar boezem en ook door het feit dat ze een pistooltje vasthield. Hij had het beter niet gedaan. Kreeg hij me daar een trap in z'n ballenbad, die hem plotseling een halve meter kleiner maakte. Philly werkte het af met een welgemikte trap tegen z'n dubbele kinnebak.
" Nu staan we quitte, voor wat hoort wat hé?"
Philly keek liefdevol naar Staartje, die z'n blik met een knipoogje beantwoordde. In de verte hoorden ze de loeiende sirenes van het voltallige politiekorps, zijnde twee agenten en één hulpagente. 't Zou nog even duren eer ze er waren, want ze waren naar het verkeerde adres aan het rijden. Richting taverne " Het Vlammend Paard". Maar dat wisten Staartje en Philly niet hé? Ge kunt niet alles weten.
" Laten we maken dat we hier ribbedebie zijn, wie niet weg is, is gezien..."
Ze stapten beiden in de wagen van Staartje, de parking latende voor wat hij was. Een plaats om uw voertuig kwijt te raken. Niet meer en niet minder.
" Verdomme, Staartje, m'n Corsaake staat nog op die parking. En waar is m'n knipmes gebleven?"
" Philly, we kunnen moeilijk terug gaan hé? Ze gaan dat niet leuk vinden of denkt ge dat die flikken zo graag werken 's nachts ?"
Philly zat er al mokkend bij, z'n hersenen draaiden op volle toeren. Z'n knipmes had een symbolische waarde, nog gekregen van z'n vader in een bui van vaderliefde. Z'n Corsa daarentegen had hij losgepeuterd van een bejaarde buurvrouw, die hem in de liefde had ingewijd. Hand-en spandiensten zullen we het maar noemen. Ze zagen de combi op zich afkomen, met sirene en zwaailicht.
" Staartje, draai hier af en stop langs de kant..."
De combi vertraagde en kwam ter hoogte van de zijstraat. Philly en Staartje doken naar beneden. Niet zeker of de flikken hen gezien hadden. De combi draaide nu ook de straat in...

©GoNo

Protestlied ( eigen melodie invullen hé?)

In plaats van een mens te laten kreperen
zou men beter nieuwe werkplaatsen creëren
pensioenleeftijd wordt nu pensioenloopbaan
vijfenveertig jaar werken, dan naar 't kerkhof gaan

Refrein:

geen tijd om te kniezen
ook niet om te genieten
wat zijn we toch rare kwieten
'k zeg het u recht voor de raap
we hebben twee handen
en geen vier zoals een aap

een aap moet niet werken voor z'n dagelijkse banaan
hoeft ook niet in de rij voor z'n kindergeld te gaan staan
nee, mevrouw en meneer, die slingert zich van tak tot tak
en maakt apenboelekes met schijnbaar 't grootste gemak

Refrein:

geen tijd meer om te kniezen
'k ben m'n haren aan 't verliezen
wat zijn we toch rare kwieten
'k zeg het u recht voor de raap
een bonobo is ook een aap
die heeft zelfs seks in z'n slaap...

't is zoals 't liedje: de grootste aap staat van voor
spijtig genoeg hebben we het nog altijd niet door
leve de luxe, 't comfort in ons huizeken zo klein
de doodgevallen werkers zullen ons dankbaar zijn...

©GoNo

Heb je me lief ?

Heb je me lief
neem me dan
hier ter plaatse
maar kom niet zagen
dat je opgescheept zit met mij
tot het einde van je dagen

heb je me lief
volg mij dan
in goede en slechte dagen
maar kom weer niet zagen
dat ik geen antwoord weet
op al die grote levensvragen

heb je me lief
vrij met me alsjeblief
kus me dan
in m'n dikke nek
een goed varkentje
heeft een laagje spek...

©GoNo

ZIJN verhaal 7.

Ze trok de handtas voorzichtig naar zich toe, opende de ritssluiting. Ze voelde het pistool, nam het er uit en liet het losjes in haar hand liggen. De dame met saltomakende hondje, keek haar met verbazing aan. Niet zozeer omdat Staartje plots een pistool in haar gemanicuurde handje had, maar wel omdat haren keffer z'n overvolle blaas aan het ledigen was tegen het been van de bewusteloze Philly. Met haar andere hand zocht Staartje in haar handtas naar haar pakje sigaretten. Die ze vond tussen de mascara, lippenstift, haar portemonnee en een pakje condooms van een gekend merk. Een gerenommeerd merk waarvan ik de naam ( Durex ) niet mag vermelden.
De dame keek met verbijstering toe hoe Staartje de sigaret in haar mond stak en vervolgens het damespistooltje op zichzelve richtte.
" Ben je nou helemaal gek geworden?"was alles wat ze kon uitbrengen.
Staartje bezag haar met schele valse ogen. Ze mocht dan al mooie benen hebben, maar waar haalde die madam verdomme het recht om haar te vragen of ze gek was? 't Zal wel door de emoties komen was haar besluit en ze stak met haar pistooltje haar sigaret aan. Ze inhalleerde diep, heel diep...
Philly was nog altijd groggy en ook een beetje nat. In de winter zou die combinatie dodelijk zijn hé? Het hondje maakte nu ook aanstalten om zijnen Pedigree Pal ( overigens ook een gerenommeerd merk ) uit z'n achterste te persen. Tussen de benen van Philly. Die juist op tijd wakker werd om het hondje een klap tegen z'n hijgende muil te verkopen, die hem z'n tweede salto liet maken. Deze keer tussen de rozenstruiken. Waarbij hij het record verbeterde op de 100 meter vliegende start, met ettelijke doornen in z'n behaarde gat. De dame, met zwoele stem en mooie benen, hoorde het tumult, zag haar hondje voor de tweede keer die avond in de lucht passeren en er als een pijl uit een boog vandoor gaan. Kicky, mijn Kicky waren de laatste woorden die men hoorde uit haar welgevormde hond, pardon mond.
Staartje kroop recht, nog een beetje duizelig vanwege haren hoge bloeddruk. Maar 't ging beter en beter. Philly probeerde ook recht te kruipen, maar z'n benen wilden niet meewerken. Hij voelde de bui al hangen en ook de nattigheid. Maar dat kwam door het hondje, die een paar liters stinkende urine achtergelaten had op z'n been.
Staartje had nog steeds het pistooltje in haar hand en naderde nu behoedzaam het gezelschap. Ze hoorde hoe ze aan het overleggen waren wat er verder moest gebeuren.
" We binden hem vast aan diene boom..."
" We maken er een satéke van..."
" We steken hem op 't kiekenspit..."
" We hangen hem op, opgeruimd staat netjes..."
Philly zag het allemaal al gebeuren en niet bepaald in die volgorde. Het angstzweet brak hem uit en hij trok z'n wollen mutske nog wat dieper over z'n bloemkooloren. Alsof hij het niet meer wou horen. De chefkok had het gezien en deed een pas naar voren. Philly kromp ineen, verwachtte een trap tussen z'n ribben. De chef trok met een vlugge beweging de muts van Philly's kop. Verschoot zich een bult. Zulke grote oren had hij nog nooit gezien. Zelfs niet bij een varken. Hij schoot in een onbedaarlijke lach. Philly voelde de razernij in zich opwellen, maar was voorlopig niet bij machte er iets aan te doen.
Staartje was nu op enkele passen van het toneeltje. Ze zag de grote oren van Philly. Dit was dus z'n geheim. Ze vond die oren geweldig lief, ze deden haar denken aan een film van Walt Disney. De kok draaide zich om en keek recht in het pistooltje van Staartje...

©GoNo

Cartoons

ZIJN verhaal 6.

Philly voelde de druk van het lemmet in z'n nek. Hoorde dit ook al bij wurgseks? Zoveel te beter, dacht hij. Alles moet kunnen. Maar iets in hem zei dat het niet klopte, hij had toch de touwtjes in handen? 't Gaf hem een kick te weten dat Staartje geen poesje was om zonder handschoenen aan te pakken. Waarom zou hij haar doden? Ze kon misschien z'n partner in crime worden? Samen genieten is zoveel beter dan alleen hé?
Hij voelde een hand die hem met geweldige kracht achteruit trok. Die hem meters verder op de klinkers van de parking deed terechtkomen. Hij was er nu wel zeker van dat er iets niet in de haak was. Of droomde hij dit alles?
Rond Philly stonden de personeelsleden van het restaurant. De chefkok keek hem met een grimmige blik in z'n ogen aan, een verbeten trek rond z'n mond.
" Verdomde klootzak, vuile smeerlap..."was alles wat de chef zei en hij plantte z'n rechtervoet in de ribben van Philly. Philly hapte voor de tweede keer die nacht naar adem. Zij het deze keer met minder genot.
" Fuck you..."was alles wat hij kon uitbrengen, dat had hij geleerd van de tv en gezien de context van het verhaal geheel op z'n plaats zijnde.
" Fuck you? Ik zal je leren fucken, onnozelaar..."en een tweede trap kwam recht op z'n kin terecht. Terecht, zou ik zo zeggen.
Philly zag sterretjes, in alle kleuren van de regenboog. Voelde zich zo'n beetje als het sterrenmeisje, alleen telde hij er meer dan tweeenvijftig. Hij kon ze bijna aanraken met z'n hand, maar z'n conditie liet het hem niet toe. Ik ben laag gevallen was z'n bedenking voor het licht uitging.
Staartje keek toe met een volslagen krankzinnige blik in haar schele ogen. Ze begreep er niets van. Naast haar stond de dame met haar saltomakende hondje, dat nog naar overdadig wijngebruik stonk.
Vanuit haar liggende positie zag ze dat de dame in kwestie verrekt mooie benen had. Waar een mens allemaal niet aan denkt hé? Staartje herinnerde zich het avontuurtje dat ze enkele maanden geleden gehad had. Met een vrouw, 't was weer eens iets anders. En ja, ze had er van genoten.
" Wat heeft die klootzak met je aangericht?"hoorde ze de dame vragen.
Ze schrok van de dame haar stem. 't Was een melodieuze stem, zacht als een zwoele zomerbriesje.
" 'k Weet het niet, 't ging allemaal zo vlug..."
Ze wist het wel, maar twijfelde tussen de waarheid zeggen of verder het slachtoffer spelen. Haar hand ging achteloos naar haar handtas. Haar handtas waarin haar kleine pistool zat. Een pistool dat ze in geval van nood steeds bij zich had. En ze wist hoe ze het moest gebruiken. Ze had niet veel tijd meer, moest een beslissing nemen voor de politie zou arriveren. Haar besluit stond ineens vast. Ze trok de handtas naar zich toe...

©GoNo

Wie is hij of zij?

Hij is doof en blind
voor wat een ander
weer van hem vindt

hij zal z'n eigen boontjes wel doppen
er is geen mens die hem kan stoppen

hij is groot en sterk
een meester bovendien
een crack in z'n werk

hij zal beslissen over leven en dood
kom je hem tegen kleurt alles rood

zwart is z'n kleur
soms verspreidt hij
een penetrante geur

wie is hij of zij die nooit welgekomen is
't heeft niets menselijks meer, als ik mij niet vergis?

©GoNo

Verdwenen in de tijd

Dromerig kijkend in 't haardvuur
droomt hij de dagen van weleer
buiten huilt de voorjaarswind guur
de regen klettert ongenadig neer

voorbij gevlogen al die jaren
hij weet niet waar ze gebleven zijn
ze zijn zoals de woelige baren
op 't zilte strand, aan de vloedlijn...

verdwenen in de nevelen der tijd
achter de verre eindeloze horizon
z'n geheugen raakt hij stilaan kwijt
weet niet eens waar z'n leven begon

dromerig starend naar 't vlammend vuur
bedenkt hij: 't leven is van toch korte duur...

©GoNo

Hierbij de weersvoorspellingen voor het weekend.

Zaterdag: bewolkt met regen
Zaterdagvoormiddag wordt zwaar bewolkt tot betrokken met regen. Na de middag kunnen er opklaringen verschijnen, afgewisseld door buien. We halen tot 16 graden.

Zondag: bewolkt met later opklaringen
Zondag is het vooral opnieuw in de ochtend zwaarbewolkt en regenachtig. In de namiddag wordt het weer wat droger en verschijnt de zon af en toe. Het wordt enkele graden frisser.

Het JustForYou team wenst je een prettig weekend!

Meer info: www.skynet.be

ZIJN verhaal 5

Philly liet het knipmes knippen, daar dient het trouwens voor. Klik, klik. Of is het knip, knip? Het gaf hem een goddelijk gevoel te weten wat hij er mee kon aanrichten. Staartje stond nu aan haar wagen, zoekend achter haar sleutelbos. Zou ze zelf de touwtjes in handen nemen, zou ze hem toch maar kussen? Maar indien hij weigerde? Wat dan? Waar bleef Philly?
Philly sloop als een tijger naar z'n prooi, 't was nog nooit zo gemakkelijk geweest. Ze hoorde of zag hem niet naderkomen, het mes rustte losjes in z'n hand, het zou een korte pijn worden. Hij was een meester in z'n vak. Zo zei mama hem altijd. Het enige waar hij goed in was. Snijden en hakken.
" Waar ben je?" riep Staartje.
" Hier achter je, Staartje..."
Staartje draaide zich om als door een wesp gestoken. Ze zag het mes in z'n hand, z'n bloeddoorlopen ogen en de grijns op z'n gezicht. Ze deinsde terug tot ze haar wagen in haar rug voelde.
" Philly...?"stamelde ze.
" Scheelt er iets, m'n liefje?"
" Dat, dat ...mes, wat ben je van plan?"
Wat een stomme vraag stel ik nu weer, bedacht ze. 'k Had evengoed kunnen vragen of ik z'n boterhammen kan smeren.
Philly ging een stap opzij en met één fikse haal sneed hij.....een roos van de rozenstruik. Die naast de wagen stond.
" Hierzie, Staartje, ik schenk je deze roos opdat je voor altijd aan me zou denken..."
Staartje nam de roos en viel toen in zwijm en de patatten. Zoveel romantiek was ze niet gewoon en een roosje kreeg je niet elke dag hé? Zij toch niet. Miljaarde, nu zit ik hier met een vrouw die flauwgevallen is. 'k Vraag me af waarom dat weer bij mij moet gebeuren.
" Gij verdomde ezel, wie staat er nu midden in de nacht met een mes te zwaaien? M'n teerbeminde zoon, wie anders. Maar terwijl ge toch niets anders te doen hebt, kunt ge misschien haar hoofd een beetje bijwerken? Die scheve tanden wat rechtzetten en aan haar ogen valt ook nog 't één ..."
" Mama, wilt ge me voor één keer gerust laten? 'k Zal zelf wel beslissen wat ik moet doen hé?"
" Oeioei, zoontje is precies op z'n stinkteentjes getrapt? Hoeveel keren moet ik nog zeggen dat God je uitverkoren heeft om z'n werk te doen?"
" Waarom doet God z'n werk niet zelf?"
" Omdat hij God is, verdomme, daarom en ge moet Zijne Goddelijkheid niet in vraag stellen..."

Philly staat gebogen over het in zwijm gevallen lichaam van Staartje. Haar borsten gaan ritmisch op en neer. Verdorie wat heeft die meid een lekker lijf. Als hij nu eens haar borsten zou betasten? Ze weet het toch niet. Eventjes maar haar tepels beroeren met z'n tong, eventjes maar. Dat kan toch geen kwaad?
" Doe maar, Philleke, doe maar en kerf uwen naam in haar borsten. Als eeuwig aandenken, veel beter dan een roos, die morgen al verwelkt zal zijn..."
Staartje deed haar ogen open, want met gesloten ogen ziet men weinig of niets. Ze keek recht in het gezicht van Philly, trok hem aan z'n wollen mutske naar zich toe. Hun lippen raakten elkaar. Ze deed gulzig haar mond open, draaide haar tong bij hem naar binnen. Philly wist niet wat hem overkwam. Z'n mama ook niet. Philly liet zich gaan, compleet verrast door zoveel tederheid. Een tederheid die hij heel z'n leven gemist heeft. Hij voelt dat z'n little Philly in 'geef acht aan' het komen is, dat staat als een paal boven water.
" t Is nu of 't is nooit... steek dat mes in haren rug, laat zien dat ge de baas bent. En daarna kunt ge haar tepels afsnijden. Of nee, haar borsten helemaal, kunt ge ze op de schouw zetten, op sterk water. Als ge er toch zo verliefd op bent, fileren en in de diepvries steken. Doe wat ik je zeg, nietsnut, of kunt ge zelfs dat niet meer?"siste mama in z'n oren.
Philly z'n ademhaling ging zwaar op en neer. Niet alleen door z'n mama, maar ook door de tong van Staartje die bijna in z'n keel stak. Hij deed vertwijfelde pogingen om naar lucht te happen. Het was alsof er een slang in z'n mond zat. Dit is ook wurgseks, bedenkt hij zich. Staartje had nu ook haar benen rond z'n middel geklemd en kneep met haar knieën alle lucht uit z'n middenrif. Z'n handen gleden naar beneden, op zoek naar haar slipje. Ze had er geen aan. Plots voelde hij het koude staal van z'n knipmes...

©GoNo

ZIJN verhaal 4

“ Wat zijn je hobby's?”vroeg Philly, om het gesprek terug een beetje op gang te brengen. En ook om haar vraag over het afzetten van z'n mutske af te wimpelen.
" Ik schrijf soms gedichten en verhaaltjes, die zet ik dan online op een site waar allemaal meesters van het geschreven woord publiceren. Voor de rest houd ik me bezig met het aanleggen van een databank waarin alle seriemoordenaars van de voorbije eeuwen zitten. En ik brei graag, sokken, sjaals of wollen mutskes, 't maakt me allemaal niets uit, 't is goed tegen de stress hé?"
Zozo, da's een meevaller, dacht Philly. Daar viel nog lol mee te beleven...

" Laten we nog iets drinken in je appartement, geheel vrijblijvend hé? Als je niet wil, dan is het ook zo. Wat denk je of is het nog te vroeg of loop ik te hard van stapel?"probeerde Philly.
Ze moest even nadenken, was het inderdaad niet te vroeg om nu al een volslagen vreemdeling mee naar huis te nemen? Maar langs de andere kant zag hij er zo vertrouwenswekkend uit, zo hulpeloos. Z'n stem kwam bijna smekend over en haar moedergevoelens namen de bovenhand. Ook wou ze koste wat koste het mysterie van z'n wollen mutske ontrafelen. Uit pure vrouwelijke nieuwsgierigheid, niet meer of niet minder hé? Philly zag dat ze twijfelde, gaf haar volop de kans om na te denken, uit ondervinding wist hij toch al het antwoord. De zoveelste afwijzing op rij stond er aan te komen.
" Philly, ik moet je eerlijk bekennen dat ik niet het type vrouw ben die de eerste de beste mee naar huis neem. Ik wil in je ogen, die ook een beetje scheef staan zoals die van mij, niet overkomen als een goedkope slet hé? Begrijp je me? 'k Denk het wel hé?"
Phil begreep haar maar al te goed, te goed zelfs.
" Ik begrijp je, Staartje, ik begrijp je. Sorry, dat ik zo hard van stapel liep, mama heeft gelijk op dat gebied. Ik mag me niet zo opdringen. We kennen elkaar nog maar juist en er komen nog dagen hé?"
Dat er nog dagen gingen komen geloofde hij zelf niet, maar 't klonk goed.
" Ben je teleurgesteld, Philly?"
" Een beetje, Staartje, een beetje..."antwoordde Philly, geheel naar waarheid.
" Mag ik vragen waarom?"
" Wil je een eerlijk antwoord, Staartje?"
" Natuurlijk, Philly, eerlijkheid is de basis van een gezonde relatie..."
" Da's waar, eerlijk gezegd en gezwegen, je grote borsten steken me de ogen uit, ik heb het altijd al gehad voor grote borsten. M'n mama had er ook zo van die grote, maar toen ik veertien jaar was mocht ik er niet meer aanliggen. Vandaar een beetje m'n obsessie hé? "
Staartje bloosde nu nog heviger, wist niet goed wat te antwoorden. Zoveel eerlijkheid had ze nu ook weer niet verwacht. Ze voelde haar tepels stijf worden, ze wist dat ze doorheen haar kleed priemden. Philly zag het ook. 1-0 voor Philly, dacht hij.
" Philly, daar kunnen we later nog verder over spreken. Ik moet toegeven dat ik wel iets voor je voel, maar laten we de tijd nemen om elkaar beter te leren kennen. De rest volgt wel, ik beloof je het. Maar 't is al laat aan het worden. We zullen de rekening in twee delen. Akkoord?"
" Ben je gek?" Een gentlemen laat een vrouw toch niet betalen? Neenee, ik betaal en ik duld geen tegenspraak hé?" zei hij met een lachje.

Philly zoekt bij het naar buitengaan haar hand. Ze laat het toe, voelt zich geborgen, de emoties stromen door haar lijf. Zou hij haar kussen? Ze weet dat ze dan verloren is, maar we leven maar ene keer, denkt ze. Philly draait zich om, voelt in z'n binnenzak, haalt z'n knipmes boven. Het vlijmscherpe mes blinkt in het licht van de neonlamp op de parking. Staartje is zich van geen kwaad bewust en worstelt nog steeds met haar gevoelens...

©GoNo

Ademen

Geef me ruimte om te ademen,
Ik word verstikt door alle druk
Geef me ruimte om te leven,
Ik voel me gevangen door al het werk.
Geef me adem om door te gaan,
Ik voel me hopeloos en bang
Geef me adem om te kunnen spreken
Zodat ik alles kan vertellen tegen jou
Geef me moed om te doen wat ik moet doen,
En om niet op te geven
Geef me ruimte en adem,
Zodat ik niet me gevangen, beklemd of verloren voel.

© Isabelle Willem

Voor elke dode ziel

Verlos hem van die droefgeestige gedachten
de altijd en immer wederkerende klachten
er is geen hoop meer op een vredige oude dag
geen avonden gevuld met kleinkinderenlach

verlos hem, 't heeft nu al lang genoeg geduurd
die constante pijn heeft z'n leven totaal verzuurd
hij zit opgesloten, in z'n huis, weliswaar uit vrije wil
vroeger was het de zoete inval, nu oorverdovend stil

verlos mij, smeekt hij ieder dag, keer op keer
de dokter zegt: ' 'k breng jouw spuitje morfine weer..'
dat helpt niet meer, na een kwartier is de pijn dubbel zo groot
de dokter zegt: ' wees een vent in 't aanschijn van de dood!'

achter de sanseveria's, weerspiegeld in het donkere raam
staat iemand te wachten, Pietje de Dood is z'n ware naam
hij heeft tijd, want iedere mens moet sterven zonder tegenspraak
voor elke dode ziel is er een nieuw leven in de maak...

©GoNo

ZIJN verhaal 3

Philly nam terug plaats aan de tafel, er zich van bewust dat Staartje hem bekeek met een ietwat verliefde blik in haar schele ogen. Z'n moeder, onzichtbaar maar aanwezig, zat met haar knokige vingers te tokkelen op het witte tafellaken. Hij kende dat. Ze was weer eens ongeduldig, 't ging niet rap genoeg naar haar zin.
" Vertel haar het verhaaltje van de twee Philly's. Het verhaaltje van toen je nog optrad en per ongeluk je assistente in tweeën zaagde. Gans het podium onder het bloed en de mensen gingen uit de bol en de tent ook. Zoveel succes heb je nadien nooit meer gehad hé?"siste ze in z'n nog steeds met muts bedekte oren.
" Mams, dat zijn oude koeien die verdwaald zijn in een Amsterdamse gracht. Ik kan al evengoed over de klokken van Rome, die niet wisten waar hun klepels hingen, babbelen. Wie zit daar nu op te wachten?"
" Dat verhaaltje ken ik nog niet, misschien moet je het wel vertellen, idioter dan ze nu al is, kan ze toch niet meer worden hé?"spuwde mama haar hatelijkheden in z'n gezicht.
" Praat jij veel tegen jezelf?"vroeg Staartje.
" Euh, drink jij niet wat veel?"was z'n wederwoord.
" Nee, ik drink alleen maar als ik dorst heb en ik ben geboren met een droge lever. Een genetische afwijking waar heel m'n familie al generaties mee opgescheept zit."
" Vandaar die grote boezem? Misschien zijn die joekels wel opslagtanks voor in tijden van nood hé?"
Ze bloosde, in haar wangen verschenen diepe kuiltjes. Wat haar een geheel ander uitzicht gaf. Ze had wel iets, die kuiltjes deden hem denken aan z'n dode hond, z'n dode kat en z'n dode dwergparkiet. Die had hij netjes in kuiltjes begraven, onder de berkenboom. Toen speelde hij " Ik ben God en...". Een spelleke waarin hij mocht beslissen wie er vandaag dood moest. Hij was het rap beu, vond er niets meer aan na het derde doodvonnis. Had ook een gebrek aan lijdende voorwerpen. Zocht een manier om z'n buurjongetje mee te betrekken in z'n goddelijk spel. Wat hij later ook deed, maar dit terzijde.
" Mag ik je vragen waarom je die muts nog steeds niet wil afzetten? Of is het een geheim?"
" Voilà, zoontjelief, nu zit ge met de gebakken peren. Hoe ga je je daar uitlullen? 't Moest ervan komen hé? Wie draagt er nu een muts in een restaurant? Je valt hier evenveel op als een pinguin op een zomers terrasje ergens aan de Cote d' Azur of Osama bin Laden in 't Pentagon."
Philly was het zo beu als kouwe pap, altijd dat gezaag, voor één keer wilde hij zelf de touwtjes in handen nemen. Zonder dat het moest eindigen in wurgseks. Hij voelde iets voor Staartje. Het prille begin van een mooie relatie, gebaseerd op wederzijds vertrouwen en vurige passie. Meer moest dat niet zijn hé?
" Wat was de vraag ook al weer?"
" Waarom je die muts niet afzet?"
" Wil je dat ik m'n muts afzet, Staartje?"
" Ja, Philly, de mensen kijken naar ons, of ze vinden ons het perfecte koppel of ze vinden ons het meest idiote koppel uit de annalen van den Dag Allemaal en de Story..."
Philly twijfelde, zag al z'n beginnende relaties die afgeknapt waren toen ze zijn grote flappies zagen, de revue passeren.. Waarna hij bijna verplicht was, op aanraden van mama, hen een lesje te leren. En ze speelden allemaal het spelletje mee. Zonder uitzondering. " Ik ben God en..." was in die dagen een populair spelletje. De hof was bezaaid met kuilen, grote en kleine, naargelang de stoffelijke resten die er begraven lagen en die, het mag gezegd worden, perfect als compost dienden. De worteltjes waren zo groot geworden, dankzij deze meststof. De buurman kon er maar niet genoeg van krijgen, zo lekker waren ze.
" Staartje, als ik m'n muts niet afzet, is het omdat ik dan meer inspiratie krijg, ik schrijf en ik dicht ook. Het is een soort van artistieke vrijheid, de ene heeft een cowboyhoed op, terwijl ze zelfs geen paard hebben, de andere draagt een keppeltje of een hoofddoek. Ik draag een mutske, die m'n arme moeder, God hebbe haar ziel, nog gebreid heeft in de gure winter van 1960, toen ik nog in een kribbeke moest slapen wegens geen kinderwiegske."
Staartje werd er stil van, een traan rolde uit haar linkeroog, een traan die z'n weg vond naar haar linkermondhoek en daar eventjes bleef hangen als een parel aan een onzichtbare draad. Ze moest terugdenken aan haar jeugd, toen haar vader met een stuk in z'n kraag, haar strooien hoedje in brand stak. Terwijl ze het nog op haar kinderhoofdje droeg. In paniek stak ze haar hoofd in de wasteil en papa maar lachen. Mama ook. Tante Germaine zei dat ze niet moest huilen en nonkel Freddy nam haar op z'n schoot, er zorg voor dragende dat z'n hand toevallig tussen haar beentjes terechtkwam. Wat haar deed twijfelen wat het ergste was, die hand of het strooien hoedje...

©GoNo

ZIJN verhaal 2

Niet te geloven! Toen hij het restaurant binnenwandelde, op een vrij nonchalante manier, z'n onzekerheid verbergende achter z'n oren, zag hij haar al van ver zitten. Je kon er niet naast kijken, ze viel op al was het maar door de knalrode soepjurk die ze droeg. Mama mia, fluisterde hij zacht, ga daar mee naar de oorlog. Eventjes wou hij rechtsomkeer maken, maar hij bedacht zich dat z'n politieke overtuiging centrum-links was. Dit totaal niets terzake doende en geheel irrelevant.
Hij trok z'n muts nog wat verder over z'n oren en liep al flierefluitend het restaurant door tot aan haar tafeltje. Ze zat al zwaar aan de drank, getuige de vele lege glazen die in slagorde voor haar stonden. Dat beloofde voor later.
" Staartje?" vroeg hij met benepen stem, in de hoop dat zij het niet was.
" Philly?" was haar antwoord die meer leek op een wedervraag.
" Euh, ja en jij bent Staartje?"
" En jij bent m'n date?" Stomme vragen, stomme antwoorden, dacht ze.
" En jij bent dat mooi meisje van die foto?" Een beetje slijmen kan nooit geen kwaad hé?
" Nee, ik ben m'n moeder, haar dochter kon niet komen, vandaar hé?"deed ze een poging om geestig te zijn.
Philly verstond er de ballen van, laat staan dat hij ook maar een klein vermoeden had over wie of wat ze aan 't praten was. Het enige dat hem op dit moment interesseerde waren haar borsten. Wat een joekels. Hij grinnikte, bedacht dat hij altijd een badhanddoek over haar lelijke gezicht kon leggen.
" Zet u, pak een stoel en blijf staan!"hoorde hij haar zeggen, in een tweede poging om plezant te wezen. Hij deed of ze de laatste nieuwe mop vertelde en schoot in een bulderlach. De oude dame aan het andere tafeltje verslikte zich in haar hete soep, de ober kwam haar helpen, maar werd gebeten door haren Pekinees, die hij vergeten was. Z'n voet schoot uit en het hondje werd als een tornado door de zaal gekeild. Belandde met een knal tegen de flessen rode wijn, die zoals in een schietkraam aan diggelen vlogen. Wat een vertoning, dacht Philly, wat een vertoning. Hoe een dubbeltje toch rollen kan. Weer eens het bewijs dat actie gelijk is aan reactie.
" Is dat de normale gang van zaken hier?"vroeg hij met tranen in de ogen.
" 'k Zou het niet weten, m'n hondje zit thuis, maar 'k zal hem de volgende keer meebrengen, maar hondjes horen niet in een restaurant hé?"
Zo, het ijs was gebroken, een paar tafels verder madame haar water ook. Wie krijgt er nu verdomme barensweeën terwijl men kreeft aan het eten is? Maar de natuur moet z'n gang gaan, zeker bij een zevengangenmenu. Haar echtgenoot, compleet in zondagspak met een strikje rond z'n kiekennekske, geraakte lichtjes in paniek. De ober, die tevens kelner was en in z'n vrije uren garçon, bekeek het allemaal vanop de zijlijn. 't Is geen clienteel meer zoals vroeger. De weeën werden groter, de krampen ook.
Philly kon het niet meer aanzien en ging z'n hulp aanbieden.
" Bent u een dokter?" vroeg het schriele mannetje met bijbehorend strikje.
Moet dat, dacht Philly. Hij was een self-made chirurg. Z'n moeder leidde hem toch met vaste hand door de anatomie van het menselijk lichaam. Een bevalling kon toch zo moeilijk niet zijn?
Staartje bestelde nog twee glazen Martini, lichtjes geroerd met ijsblokjes. Hij was misschien de mooiste niet, op het randje van belachelijk zelfs met die stomme muts. Maar hij wist van aanpakken, zoveel is zeker, dacht ze. Ze lachtte haar scheve tanden bloot, de drank begon z'n werk te doen. Haar boezem ging op en neer. Haar gedachten ook. Ze vroeg zich af of het haar deze keer zou lukken om klaar te komen bij de gedachte alleen al hoe Philly er zonder kleren uitzag. Philly had andere bekommernissen. Hier moest drastisch opgetreden worden. Hier kon alleen maar een keizersnede uitkomst bieden. Probleem was de verdoving, hij kon haar toch niet opensnijden zonder verdoving...hier niet hé?
Een ambulance stopte met loeiende sirenes voor het restaurant. Drie ambulanciers kwamen het restaurant binnengestoven. Liepen recht naar de ober en begonnen hem in te pakken zodat er uitzag als een mummie was. De dokter gaf hem een spuitje tegen tetanus, wat bij de ober schuim op z'n lippen veroorzaakte, gezien hij allergisch was. Philly trok zich wijselijk terug, spijt hebbende dat hij z'n kunsten niet kon laten zien.
" Dat hebt ge als ge te lang wacht hé? Maar ik denk dat uw nieuw liefje u zit uit te lachen of is ze misschien geboren met die idiote grijns op haar gezicht?"hoorde hij z'n moeder in z'n goedgemutste oren fluisteren. Zeg dat het niet waar is hé? Ook dat nog...

©GoNo

Steeds maar op weg, naar ik weet niet waar...

We zijn het niet meer gewoon, ik toch niet. Een winter die mij het gevoel geeft even lang te duren als de lente, zomer en herfst tezamen. Overdag temperaturen tot acht graden en 's nachts vriest het de pannen van het dak. Ze beweren, al die hooggeleerde weerdeskundigen, dat het normaal is dat er een periode van koude zal voorafgaan aan de opwarming van de aarde. Volgens mij manipuleren die wetenschappers het weer. In samenwerking met de gas-en elektriciteitsleveranciers. 't Is op de duur een luxe om een beejte gas en elektriciteit te verkrijgen hé? Men zou deze basisbehoefte moeten inschrijven in de Europese grondwet. Wedden dat ze een achterpoortje vinden?
Vlaanderen, nog altijd een onderdeel van het onovertroffen België, heeft z'n zoveelste rel te pakken. Ditmaal zijn we met z'n allen er schuldig aan. Ik verklaar me nader en dichtbij. Naar het schijnt, maar de zon schijnt ook, al twijfel ik er de laatste tijd sterk aan, hebben we teveel kindertjes op de wereld gezet of beter, in Vlaanderen verwekt. Begrijpe wie kan hé? Ik herinner me dat enkele jaren geleden de klok rond werd gezaagd dat de bevolking aan het vergrijzen was. De reden dat we dringend nood hadden aan asielzoekers, sans- papiers en dergelijke meer. Die zouden het probleem oplossen, want die waren niet te lui om kindertjes te verwekken. En nu zijn die er en die moeten allemaal naar school. Wat blijkt nu? Er zijn geen scholen genoeg, laat staan opvangplaatsen. Waaruit ik moet concluderen dat onze vetbetaalde regering en haar administratie niet verder gekeken hebben dan hun neuzen lang zijn. Maar volgens de minister van Onderwijs ( departement dat veranderd is in het Ministerie van Niet-Goed-Wijs ) is er niets aan de hand en zal ieder kind in september naar school kunnen gaan. Hij zegt er wel niet bij dat bij sommige ouders de afstand tussen hun huis en de school meer dan 20 km kan bedragen. Resultaat? Nog meer auto's op de baan, nog meer files en voor sommigen nog vroeger opstaan. Op de duur staan we meer in de file dan dat we nog vooruitgeraken. Een doorsneegezin moet zich eens beginnen afvragen wanneer ze feitelijk nog leven. En hoe ze hun leven invullen. Met op weg te zijn naar ergens toe, steeds maar op weg en 't leven is al zo kort. Op 't einde van 't leven kunt ge u afvragen naar waar was ik feitelijk op weg? En het antwoord zal zijn naar de dood. Zoveel is zeker hé? De laatste file die men kan meemaken is die naar het kerkhof, maar da's maar een korte. Of er zouden twee lijkwagens tegen elkaar moeten botsen, maar daar zullen de overledenen hun botten wel aanvegen, veronderstel ik. En zo komt het, waarde lezers en lezeressen, dat er meer dan tweeduizend kindertjes in bange afwachting leven of ze naar school kunnen gaan om klaargestoomd te worden voor het echte leven. En dan maar klagen dat het slecht gaat met de jeugd. Ze verplichten al die arme kindertjes om voor de tv en de pc te zitten. Ze moeten toch ergens hun educatie vandaan halen of niet soms? Daarom stel ik voor om moslimscholen te bouwen, de moslimgemeenschap is vragende partij. Haal toch die arme kindertjes van de straat, laat ze de waarden van het echte leven leren kennen. Nu er een gebrek is aan plaatsen, lijkt me dat niet zo moeilijk te verwezenlijken. Geld vinden we wel, money genoeg in Vlaanderen en omstreken. Als we met z'n allen tot onze vijfentachtigste werken dan kunnen de pensioenen die niet uitbetaald moeten worden toch nog enige nut hebben? En het probleem van de vergrijzing is één klap opgelost. Doden vergrijzen niet meer en crematie wordt verplicht, anders zitten we weer met plaatsgebrek in de toekomst hé?

©GoNo

De weg die ik ooit zou gaan

Starend naar m'n gezicht
vraag ik me af wie ben ik
waar kom ik toch vandaan
waar is de weg die ik moet gaan

't is hopeloos zoeken
om niet uit te glijden
op dit glibberig pad
geen enkel van m'n boeken
zegt me hoe of wat

er zijn zoveel kronkelwegen
met valkuilen en schietgeweren
zoveel mensen kom ik tegen
waar ik totaal niets kan van leren

starend naar m'n gezicht
een oude foto overbelicht
toen droomde ik een mooie laan
dat was de weg die ik ooit zou gaan...

©GoNo

Weekend

Hierbij de weersvoorspellingen voor het weekend.

Zaterdag: bewolkt en overwegend droog

Zaterdag is het vaak bewolkt tot zwaar bewolkt met enkele opklaringen. Het blijft overwegend droog, met enkel in het zuiden kans op wat regen. De maxima schommelen rond de 7 graden.

Zondag: bewolkt en voormiddag regenachtig

Ook op zondag domineren wolken het weerbeeld. In de voormiddag kan het regenachtig zijn met in de Ardennen wat winterse neerslag. Later wordt het overal droger. We halen zo'n 8 graden en er staat een matige wind.





Het JustForYou team wenst je een prettig weekend!

Meer info: www.skynet.be

Bedenking

Bedenk dat een wezen
die denkt zoals een mens
zich niet verheven moet voelen
boven andere wezens
't is niet omdat ze kunnen
lezen en schrijven
dat ze meer rechten hebben
dan de eerste beste aap
die misschien dezelfde
dromen heeft in z'n slaap...

©GoNo

EMO- TV

“ Beste kijkers, we staan hier op de Plaza de la Revolución . In het vroegere presidentiële paleis van Havana, Cuba is nu veelbeduidend het Museo de la Revolución gehuisvest. Het paleis werd gebouwd tussen 1913 en 1920. Maar dit is informatie waar alleen een toerist iets aan heeft. Wij zijn hier om Kamiel Duprez de verrassing van z'n leven te bezorgen. De man in kwestie lijdt aan terminale kanker en heeft ons via mail laten weten dat hij nog één keer z'n belastingcontroleur wil zien. Het verhaal begint in de zomer van '68. Kamiel heeft een bloeiende onderneming van tuinbenodigheden en aanverwante artikelen. Begonnen met één personeelslid groeide z'n winkel uit tot één van de meest aantoongevende in de streek van Felix Timmermans. Jaren ging het hem voor de wind tot een belastingcontroleur z'n boeken begon te controleren. Da's z'n job, zullen we maar zeggen hé? De ene frauduleuze handeling na de andere kwam aan het licht. We spreken ons niet uit over de schuldvraag, maar dit had als gevolg dat Kamiel Duprez de boeken moest neerleggen en failliet verklaard werd. De torenhoge boete kon hij niet betalen en toen de currator zich ter plaatse begaf, was de vogel met de noorderzon vertrokken. Een leeg winkelpand en een nog legere bankrekening achterlatend. We bekijken nu de reportage. Oordeel zelf..."

We zien een lachende Kamiel die in een vliegtuig zit. Richting zonovergoten stranden. Het beeldmateriaal is van slechte kwaliteit, maar dat was zo in de jaren zestig. De familie Duprez staat, nog steeds lachend, voor een villa in Mexicaanse stijl. Met zwembad en palmbomen. Naast de villa ziet men een werf waar men druk in de weer is met buldozer en kraan. Hier zal een nieuw imperium verrijzen, zoals later zou blijken. De reportage slaat enkele jaren over en we zien een groot tuinbouwcentrum met de simpele naam " Acer Campestre Duprez". Een gelukkige bruinverbrande Kamiel bedient er de klanten, samen met z'n zoon en dochter. Niets doet nog vermoeden dat de man in kwestie jaren geleden op de vlucht ging voor de fiscus. Op vraag van de reporter hoe het komt dat iemand die failliet verklaard is toch nog zo'n onderneming uit de grond kan stampen, schuddebuikt Kamiel van 't lachen. 't Is voldoende dat ge zegt dat ge een communist zijt in 't land van Fidel Castro, is z'n geslepen antwoord. En een beetje vooruitziend zijn kan ook helpen. Kamiel laat z'n Cubaans paspoort zien, hij is wel degelijk Cubaans staatsburger. En meesmuilend voegt hij er aan toe dat Cuba geen staatsburgers uitlevert. Tot zover de reportage.

" Beste kijkers, we onderbreken even het programma voor een korte reclameboodschap van hooguit een kwartiertje. We zijn er terug na de onderbreking met nog meer onthullende feiten over de familie Duprez..."

Het kwartiertje reclameboodschappen gaat uitsluitend over tuinbenodigheden bij een sovabel tuincentrum waarvan ik de naam niet mag vermelden. Drie miljoen mensen zitten aan hun beeldbuis gekluisterd en willen weten of Kamiel Duprez opgepakt zal worden door de Cubaanse politie. Lijkt hen niet meer dan logisch. Een fraudeur die er van door is met belastinggeld moet immers hard aangepakt worden. Als iedereen zomaar naar 't buitenland zou vertrekken dan ligt België op z'n gat. De mensen willen weten of Kamiel politieke connecties had, want hoe verklaart men anders dat hij ruimschoots de tijd kreeg om te verdwijnen en dertig personeelsleden op straat achterlatend? Betogen had weinig zin en iedereen zei dat het een goeie baas was die om politieke redenen failliet verklaart was. Een politieke afrekening dus. Maar na de reclame zou men het tipje van de sluier oplichten. Dat beloofde toch die presentator van EMO-TV.

" Beste kijkers, hier zijn we weer. Zoals beloofd voor de reclame, gaan we nu verder in op het feit dat Kamiel in '68 de benen en heel z'n familie nam naar Cuba. Hoe de man in kwestie al jaren op voorhand z'n buitenlandse rekeningen spekte met de inkomsten van z'n tuincentrum. Belastingvrij, als het ware. Hoe hij z'n belastingcontroleur op het verkeerde been gezet heeft en alles tot in de puntjes uitgekiend heeft om te ontsnappen aan de justitie van z'n vaderland. We gaan nu over tot het vraaggesprek dat we hadden met Kamiel Duprez in z'n villa. Een vraaggesprek dat soms schokkend kan zijn voor de hardwerkende mens die op tijd z'n zuurverdiende centjes afgeeft aan de belastingen. U weze gewaarschuwd..."

Wordt vervolgd

©GoNo

Sofie & Jean

Sofie, de mooie nijlkrokodil
die weet verdorie wat ze wil
een vent met een grote staart
van geen kleintje vervaard

ze ligt te luieren in vol ornaat
mooi zijn is waar het om gaat
dat geldt ook voor krokodillen
die ook wel eens iets stevigs willen

Jean, een echte krokodillen-snoever
kreeg haar in de smiezen op z'n oever
voorwaar dit is toch wel een lekker stuk
misschien vind ik tussen haar billen 't geluk

hun geluk was van korte maar hevige duur
ze liggen nu beiden achter 't exclusieve winkelraam
de ene als saccoche, de andere als ceintuur
Lacoste staat er op te lezen, da's hun nieuwe naam...

©GoNo

Bedrogen

Kleuren spatten voor haar ogen,
Heeft hij haar toch bedrogen?
Ze vermoedt het ergste en is verblind
De woede in haar wint.
Ze neemt het mes en het daalt neer
Het steekt keer op keer.

© Isabelle Willem

Verlangen

Haar fijne vingers
tekenen kringetjes
op 't vensterraam
fluisteren z'n naam

haar lippen verzegeld
in stilzwijgend verlangen
naar lichaam en geest
van hem die er nooit is geweest

kon ze toch maar even
haar dromen echt beleven...

©GoNo

ZIJN verhaal 1

Hij staat voor de spiegel in de badkamer, kamt z'n dunne haren zoveel mogelijk over z'n flaporen. De natuur kan soms wreed zijn, bedenkt hij zich. Waarom hebben z'n ouders dat kleine foutje niet gecorrigeerd, vraagt hij zich af. Een kleine ingreep was voldoende om hem later veel leed te besparen. Maar nee hoor. 't Mocht niets kosten en volgens de alwetende familie zou het wel goed komen. Niets was minder waar. Met het groter worden werden z'n oren ook groter. Toen hij met de klas naar de dierentuin ging, werd hij uitzinnig begroet door de olifanten. Hij voelde dat er een band was tussen hen. 't Had ook z'n voordelen want bij windstoten van boven de zestig km werd hij voortgedreven als het ware met de wind in de zeilen. Op z'n fiets moest hij zelfs niet trappen, zo snel ging het als er wat wind stond in de rug.

Hij heeft haar leren kennen op de chat. Het begon in de zwoele zomer en haar eerste vraag was waarom hij in de zomer een wollen muts droeg. Hij had vlug z'n gebreide handschoenen en sjaal aangetrokken. Ze vond het leuk, 't was weer eens iets anders hé? Maar een mens kan niet eeuwig blijven chatten en na een jaartje virtueel opvrijen was het er eindelijk van gekomen. Ze gingen elkaar in levende lijve ontmoeten. Drie douches later staat hij voor de spiegel en kamt hij z'n dunne haren over z'n flappies. Hij hoort de krassende stem van z'n moeder die hem vraagt waar hij zo opgedoft naar toe gaat. Hij antwoord niet, heeft geen zin in die altijd maar weerkerende discussies. Hij kan toch niet goeds doen en deze keer zou ze zijn geluk niet in de weg staan. 't Is al erg genoeg dat hij met die flaporen opgezadeld zit die hij bijna niet kan verbergen onder z'n muts. Een mooie muts met het logo van de stad Antwerpen en een stralende 'A'.
" Jongen, doe die stomme muts af " hoorde hij z'n mama zeggen.
" Had dan m'n oren zo ver van mijne kop niet gezet hé?" antwoordde hij op afgemeten toon.
" Ge moet blij zijn met wat God u gegeven heeft, ondankbaar kieken... er zijn ergere dingen dan een paar uit de kluiten gewassen oortjes. En daarbij uwen bril die reclameert toch niet? Die is blij dat hij een houvast heeft."meesmuilde ze.
't Zou weer ontaarden in een oeverloze discussie, zoals gewoonlijk. Tegen z'n moeder kon hij niet op. Niet bij leven en niet bij dood. Ze bleef aanwezig in al z'n denken en doen. Had altijd wel een opmerking klaar.
Vroeger geloofde hij niet in spoken en nog minder in geesten. Maar sedert z'n dode moeder te pas en te onpas hem het leven zuur maakte, dacht hij er nu wel anders over. 't Ergste was dat hij het aan niemand kon vertellen, wie zou hem geloven hé?
" En ga je haar meebrengen naar huis?"vraagt ze.
" Mams, 't is de eerste keer dat ik haar in 't echt ga zien, ik kan ze toch niet al direct meebrengen hé?"
" Dat kunt ge wel, waar een wil is, is een weg, zeg ik altijd. Zeg, ge weet toch dat haar tanden scheef staan? Ze lijkt wel op een otter, da's een goeie, mijne zoon vrijt met een otter. Daar gaan schone kindertjes van komen. Kindertjes met flaporen en ottertanden, ge kunt er mee op de foor gaan staan. Valt nog geld mee te verdienen. "
" Mams wilt ge die hatelijke opmerkingen vorr uw eigen houden? 'k Heb veel goesting om een duiveluitdrijving te laten doen."
" Maar jongen toch, ge kunt me niet missen, vroeger niet en nu nog minder."
Die zit, 't is nog waar ook, nu hij erover nadacht. Als ze hem vroeger uitlachten met z'n flappertjes, ging hij steevast naar haar om getroost te worden. Bij papa moest hij niet zijn, die was ros en op de koop toe zo scheel als een otter. Voilà, nu begin ik ook al te vergelijken met een otter. Z'n uitavondje moest nog beginnen en was nu reeds naar de kloten. Met dank aan z'n mama. Hij vraagt zich af hoe hij het moest uitleggen tegen z'n nieuwe vlam. Afspraak in de " Gedoofde Vlamme". 't Zou wel eens heel toepasselijk kunnen zijn. Maar misschien klikt het wel en zag ze alleen maar naar het innerlijke. Telde het uiterlijke niet. En was hij niet verplicht te doen wat hij met die andere meisjes en vrouwen gedaan had, toen ze hem vierkant uit zaten te lachen. Deze keer zou het anders zijn en zou hij niet toegeven aan de opdrachten die z'n mama in z'n grote oren blies...

©GoNo

Weekend

Hierbij de weersvoorspellingen voor het weekend.

Zaterdag: winterse neerslag met later opklaringen

Zaterdagvoormiddag start bewolkt en koud met lichte winterse neerslag. In de loop van de dag klaart de hemel op en wordt het droog. De temperatuur blijft de ganse dag laag en komt niet ver boven het vriespunt.

Zondag: zonnig en koud

Zondagochtend begint winters koud met vorst. Een gure wind zorgt ervoor dat het ook overdag niet warmer wordt dan 3 graden. Het blijft wel grotendeels zonnig en droog.




Het JustForYou team wenst je een prettig weekend!

Meer info: www.skynet.be

Vrolijke Vrienden

Hij is niet meer
de grote kindervriend
z'n tijd is nu op
vaarwel nonkel Bob

weer een jeugdherinnering
die verdwenen is in de tijd
weer een zoete mijmering
dat 'k koester in de eeuwigheid

de vrolijke vrienden dat waren wij
toen was geen vuiltje aan de lucht
gitaarlessen van Nonkel Bob erbij
een zwaluwtje op z'n vogelvlucht

kamperen op de purperen hei
al zingend door de bergen en dalen
Nonkel Bob was altijd dichtbij
aan 't kampvuur de wildste verhalen

Hij is niet meer
de grote kindervriend
z'n tijd is nu op
vaarwel nonkel Bob...

©GoNo

De trein

De trein is op tijd, geloof me of niet. En gezien het van 5 mei 1835 geleden is dat de eerste trein 'De Olifant' op het Europese vasteland: tussen Mechelen en Brussel reed en op tijd was, is dit toch het vermelden waard. Groot was m'n verbazing dat niemand van de pendelaars aanstalten maakten om in te stappen. Alsof ze hun eigen ogen niet konden geloven. Ik, van mijn kant, had helemaal geen trein nodig. Maar ik hou van het drukke in het station van Antwerpen. Eén van de mooiste ter wereld. Zeker na de grondige restauratie. Een beetje chauvinisme is mij niet vreemd, maar in dit geval volkomen op z'n plaats.
Ik bekijk van op het terrasje het komen en gaan van haastige mensen. Het hollen achter een trein die zich in beweging zet en onherroepelijk aan de horizon zal verdwijnen. Een buiten adem medemens achterlatend. Diezelfde medemens die met z'n collega's aan de staionsbar nog gauw enkele Stella's achterover sloeg. Die nu z'n kotsneigingen moet onderdrukken of z'n half vaatje Stella ligt aan z'n voeten. Z'n hemd hangt uit z'n broek, die de wetten van de zwaartekracht in ere aan het herstellen is. Z'n bolle buik gaat op en neer van de geleverde inspanning om toch nog die verdomde trein te halen. Hij vloekt en gooit z'n aktentas tegen de nieuwe glanzende tegels. 't Zal niet veel helpen want die tegels liggen erbij omdat ze niets anders te doen hebben.
De man zet zich neer aan het tafeltje naast mij. Probeert z'n dikke buik in z'n afzakkende broek te persen. Knalt met overdreven gebaar z'n aktentas op het tafeltje, dat kreunt onder zoveel geweld. Hij ploft zich neer en bekijkt me alsof ik een verdwaalde rotte vis ben. Duidelijk op zoek naar een slachtoffer om z'n gram te halen. De dienster brengt m'n koffie, rekent af en wil naar de andere tafel gaan waar een jonge moeder haar boreling de papfles aan het geven is. Dat is niet naar de zin van het heerschap. Hij tokkelt kwaad met z'n plompe vingers, die veel weg hebben van Zwanworstjes, op het tafeltje.
“ He, jij daar, moet ik m'n drinken zelf komen halen?”
De dienster, een vrouw van rond de veertig, draait zich langzaam om. Nu gaan we het krijgen, bedenk ik mij. 't Ziet er geen gemakkelijke uit. Waarschijnlijk doet ze aan kickboksen want haar neus staat een beetje scheef. Haar ogen ook, maar dat zal wel toeval zijn. Ze doet me denken aan een zigeunerin met wervelende rokken en een viool op de achtergrond. M'n fantasie slaat weer eens op hol.
“ Pardon, is het tegen mij dat u bezig bent?”vraagt ze met een vals lachje.
“ Ja, tegen wie anders, er loopt hier maar één serveuse hé?”
“ Ieder op z'n beurt hé, zoals in de biechtstoel bij meneer pastoor...”
Ik schiet in een lach, kan er niets aan doen, ik zie diene dikzak zich al in een biechtstoel wurmen. Schoon zicht. Hij geraakt er misschien wel in, maar er nooit meer uit. 't Zal wachten zijn tot hij een skelet geworden is om hem eruit te krijgen. Ik mag niet lachen, maar te laat. Het heerschap heeft z'n vijand gevonden waarop hij z'n pijlen kan afschieten.
“ He ventje, zit ge met mij te lachen? Mag ik meelachen?”
“ Natuurlijk, m'n vriend, natuurlijk, met twee lachen is altijd dubbel plezant hé?
“ Als ik tot bij u moet komen, zal het zo plezant niet meer zijn...”
Er hangt spanning in de lucht, veel spanning. Dat komt door die hoogspanningskabels, zeker weten.
In normale omstandigheden zou ik er niet verder op ingaan, maar dit heertje vraagt erom. In 't slechtste geval krijg ik wat peren op m'n lieftallig snoetje, in 't beste geval sla ik z'n vals gebit tot in z'n ribbenkast, kan hij piano spelen met z'n tanden. Maar ik ben een vredelievende mens en heb leren relativeren. Tegen dat hij uit z'n stoel geraakt ligt hij al twee dagen in coma. En dat wil ik die lieve meneer niet aandoen.
Dus negeer ik hem en richt m'n aandacht terug op die trein waar niemand wil opstappen. Er is iets mis met die trein. Een pekzwarte trein heb ik nog nooit gezien. Ik voel dat er iets scheelt, maar wat?

©GoNo

Dilemma

Al heb ik haar
nauwelijks of niet gekend
ze heeft me gedragen
in haar moederschoot
'k wilde niet geboren worden
m'n angst voor de buitenwereld
was zo immens groot

de baby die later verstoten
de vrucht uit haar zwangere lijf
heeft in z'n prille beginjaren
mogen proeven van 't warme nestgevoel
waar is 't ineens misgelopen,
waar is dat gevoel gebleven
je schonk me het leven
maar ook een vroegtijdige dood...

©GoNo

Ornito-logisch gevogelte

Als ornitoloog is hij van alle markten thuis. Ook op de Vogeltjesmarkt. Toen er nog vogels verkocht werden. Meestal kan men hem dan vinden op een zonovergoten terrasje. Met een koffietje en een sigaartje. Een ruitjesschrift waarin hij z'n aantekeningen bewaart, vervolledigt het beeld van de wetenschapper die hij in feite is.
Hij bestudeert vreemde vogels. Exotische en gewone vogels. En in z'n lange carrière heeft hij ontelbare vreemde vogels van diverse pluimage de revue zien passeren. Schriften vol. Met een vluchtige schets erbij, maar bij nader en scherp toezien herkenbaar. Neem nu de donkergekleurde junkvogel. Een vogel die zoals z'n naam doet vermoeden uitsluitend leeft van junkfood en allerhande drugs. Die, samen met z'n andersgekleurde soortgenoot, de lichtgekleurde junkvogel, steeds op zoek is om de nodige fondsen te verwerven om in z'n dagelijkse onderhoud te voorzien. Sommigen waren zo tam dat ze uit je hand kwamen eten. Anderen daarentegen zouden je strot overbijten. Je wist het nooit op voorhand hé?
Dan had je nog de gespikkelde bondvogels. Meestal zag je die opduiken tijdens de verkiezingen. Ook soms tijdens betogingen en als piket aan fabriekspoorten. Of, zoals nu, aan de Carrefour. Daar was eten in overvloed, daar vielen kruimels te pikken. De gespikkelde bondvogel kondigt z'n komst aan met veel lawaai, toeters en bellen. Een beetje vergelijkbaar met de rondebalvogel, ook wel supportervogel in de volksmond genoemd.
We mogen zeker de partijvogels niet vergeten te vermelden. Je hebt ze in alle kleuren, zoals de bonte partijvogel. Een vogel die van de ene partij naar de andere vliegt en, zoals algemeen geweten, steeds op zoek is naar de beste graantjes. Altijd bereid om het voortouw te nemen, in hun geval de voorzang. Ze kwetteren de hele dag, zoeken beschutting bij elkaar en pikken overal hun graantje mee.
De meeloopvogel is een vogel die meeloopt, zoals de naam het zegt. Een vogel die, onzichtbaar gedreven, steeds in de richting loopt die hem opgelegd wordt. Een brave tamme vogel, blij dat hij de kruimels hem toegeworpen, mag oppikken. 't Is één van de weinige vogels met eelt op hun poten. Een dikke laag eelt, gekweekt door de eeuwen heen. Door het steeds ten dienste staan van vogels die in de rangorde boven hen staan. Eén keer per jaar zwermen ze uit, meestal tijdens de grote schoolvakantie. Je kunt ze gemakkelijk herkennen, gezien ze hun nest met zich meedragen. En hun kroost ook.
De grotebekvogel kennen we allemaal. Ze zijn niet mensenschuw, hebben een grote dunk van zichzelve en gedragen zich alsof heel de wereld van hen is. Maar thuis kruipen ze met hun kopje tussen hun veren, op hun stokje. Na eerst nog een grote bek opgezet te hebben tegen hun vrouwtje en kuikens. Waarna ze hun partner nog eens goed vogelen, kwestie van hun toekomstige gevogelte op peil te houden. Ze zijn goed bevriend met de rondebalvogels en toch zijn ze een andere soort. Hier zou de wetenschap moeten ingrijpen en hen bij één en dezelfde soort indelen. 't Zou een pak gemakkelijker zijn om erover te schrijven.

Hij zit aan z'n vast tafeltje. Een tafeltje dat vastgevezen is op het houten terrasje. Zoals de andere tafeltjes. Hier kan men alleen met stoelen en bierglazen gooien, niet met tafeltjes. Daar dienen ze ook niet voor. Ze kennen hem, weten dat hij ook schrijft en soms ook dicht. Weten dat hij ornitoloog is. Noemen hem zelfs de spotvogel. Omdat hij zoveel vogels spot. 't Is een rare vogel, maar hij doet niemand kwaad. Hij maakt zich de bedenking dat ieder vogeltje zingt zoals hij gebekt is. De ene al wat valser dan de andere. Kijk, daar loopt een paradijsvogel. Herkenbaar aan het kruisteken op de borst. En de joodse opdehoed(e)vogel met z'n pluimpjes in de vorm van een keppeltje. Schattig toch? De bruine Saharavogel loopt hen straal voorbij, keurt hen geen blik waardig. Zou dat komen door de blauwe flikvogel. Hij vraagt het zich af. Heeft er zo z'n bedenkingen bij.
Z'n werk zit er op voor vandaag. De oogst was,zoals gewoonlijk, voortreffelijk. Met blij gemoed stapt hij weg, de bonte schare vreemde vogels achter zich latend. Op weg naar z'n kleinkinderen, die in hem hun speelvogel zien...

©GoNo