Verdwenen in de tijd

Dromerig kijkend in 't haardvuur
droomt hij de dagen van weleer
buiten huilt de voorjaarswind guur
de regen klettert ongenadig neer

voorbij gevlogen al die jaren
hij weet niet waar ze gebleven zijn
ze zijn zoals de woelige baren
op 't zilte strand, aan de vloedlijn...

verdwenen in de nevelen der tijd
achter de verre eindeloze horizon
z'n geheugen raakt hij stilaan kwijt
weet niet eens waar z'n leven begon

dromerig starend naar 't vlammend vuur
bedenkt hij: 't leven is van toch korte duur...

©GoNo