De trein

De trein is op tijd, geloof me of niet. En gezien het van 5 mei 1835 geleden is dat de eerste trein 'De Olifant' op het Europese vasteland: tussen Mechelen en Brussel reed en op tijd was, is dit toch het vermelden waard. Groot was m'n verbazing dat niemand van de pendelaars aanstalten maakten om in te stappen. Alsof ze hun eigen ogen niet konden geloven. Ik, van mijn kant, had helemaal geen trein nodig. Maar ik hou van het drukke in het station van Antwerpen. Eén van de mooiste ter wereld. Zeker na de grondige restauratie. Een beetje chauvinisme is mij niet vreemd, maar in dit geval volkomen op z'n plaats.
Ik bekijk van op het terrasje het komen en gaan van haastige mensen. Het hollen achter een trein die zich in beweging zet en onherroepelijk aan de horizon zal verdwijnen. Een buiten adem medemens achterlatend. Diezelfde medemens die met z'n collega's aan de staionsbar nog gauw enkele Stella's achterover sloeg. Die nu z'n kotsneigingen moet onderdrukken of z'n half vaatje Stella ligt aan z'n voeten. Z'n hemd hangt uit z'n broek, die de wetten van de zwaartekracht in ere aan het herstellen is. Z'n bolle buik gaat op en neer van de geleverde inspanning om toch nog die verdomde trein te halen. Hij vloekt en gooit z'n aktentas tegen de nieuwe glanzende tegels. 't Zal niet veel helpen want die tegels liggen erbij omdat ze niets anders te doen hebben.
De man zet zich neer aan het tafeltje naast mij. Probeert z'n dikke buik in z'n afzakkende broek te persen. Knalt met overdreven gebaar z'n aktentas op het tafeltje, dat kreunt onder zoveel geweld. Hij ploft zich neer en bekijkt me alsof ik een verdwaalde rotte vis ben. Duidelijk op zoek naar een slachtoffer om z'n gram te halen. De dienster brengt m'n koffie, rekent af en wil naar de andere tafel gaan waar een jonge moeder haar boreling de papfles aan het geven is. Dat is niet naar de zin van het heerschap. Hij tokkelt kwaad met z'n plompe vingers, die veel weg hebben van Zwanworstjes, op het tafeltje.
“ He, jij daar, moet ik m'n drinken zelf komen halen?”
De dienster, een vrouw van rond de veertig, draait zich langzaam om. Nu gaan we het krijgen, bedenk ik mij. 't Ziet er geen gemakkelijke uit. Waarschijnlijk doet ze aan kickboksen want haar neus staat een beetje scheef. Haar ogen ook, maar dat zal wel toeval zijn. Ze doet me denken aan een zigeunerin met wervelende rokken en een viool op de achtergrond. M'n fantasie slaat weer eens op hol.
“ Pardon, is het tegen mij dat u bezig bent?”vraagt ze met een vals lachje.
“ Ja, tegen wie anders, er loopt hier maar één serveuse hé?”
“ Ieder op z'n beurt hé, zoals in de biechtstoel bij meneer pastoor...”
Ik schiet in een lach, kan er niets aan doen, ik zie diene dikzak zich al in een biechtstoel wurmen. Schoon zicht. Hij geraakt er misschien wel in, maar er nooit meer uit. 't Zal wachten zijn tot hij een skelet geworden is om hem eruit te krijgen. Ik mag niet lachen, maar te laat. Het heerschap heeft z'n vijand gevonden waarop hij z'n pijlen kan afschieten.
“ He ventje, zit ge met mij te lachen? Mag ik meelachen?”
“ Natuurlijk, m'n vriend, natuurlijk, met twee lachen is altijd dubbel plezant hé?
“ Als ik tot bij u moet komen, zal het zo plezant niet meer zijn...”
Er hangt spanning in de lucht, veel spanning. Dat komt door die hoogspanningskabels, zeker weten.
In normale omstandigheden zou ik er niet verder op ingaan, maar dit heertje vraagt erom. In 't slechtste geval krijg ik wat peren op m'n lieftallig snoetje, in 't beste geval sla ik z'n vals gebit tot in z'n ribbenkast, kan hij piano spelen met z'n tanden. Maar ik ben een vredelievende mens en heb leren relativeren. Tegen dat hij uit z'n stoel geraakt ligt hij al twee dagen in coma. En dat wil ik die lieve meneer niet aandoen.
Dus negeer ik hem en richt m'n aandacht terug op die trein waar niemand wil opstappen. Er is iets mis met die trein. Een pekzwarte trein heb ik nog nooit gezien. Ik voel dat er iets scheelt, maar wat?

©GoNo