Morgen zal ik het beter doen!

Regen klettert tegen de ramen,
En ik kan er niets aan doen , maar ik voel me zo verlaten.
Moeheid sleept door mijn botten,
Hoelang kan ik de wereld nog bedotten?
Het leven raast door, tegen een snelheid van 180 per uur.
Mijn leven is van korte duur.
Ik geef alles wat ik heb, het is niet genoeg tot spijt en besef.
Leeggezogen door onvermogen, door een niet te stoppen gevoel.
Depressie nabij, zelfs met mensen die houden van mij.
Ik heb alles wat ik hebben wil, ik zou zo niet mogen zijn.
Waarom doet het leven op zich dan zo’n pijn.
Liefde zit diep genesteld in mijn hart,
Mijn kinderen zijn mijn hele hart.
Toch denk ik stil in mezelf, kan ik hen alles geven,
Kan ik alles voor hen doen, niet alles kan worden opgelost met een simpele zoen.
Moederschap is zo overweldigend, het beheerst je hele leven.
Beschermen tegen de wereld, een onbegonnen taak
Toch als moeder een levenstaak!
Elke dag hoop ik , vandaag doe ik het beter
Opgeven komt griezelig dichterbij,
En ik klamp me vast aan elke lach, aan elke traan, aan elke zoen,
Morgen zal ik het beter doen!

© Isabelle Willem