De trein staat dood-stil...

De trein nemen is altijd een beetje reizen. Met die slogan wil men de reizigers aanzetten koning auto te laten staan en wat meer de trein te nemen. Alles in het teken van sneller, veiliger en op tijd van A naar B te reizen. Comfortabel reizen? Vergeet het maar, opééngepakt als sardientjes in een conservenblikje. De werkende medemens hoeft niet zonodig te zitten, rechtstaan in overvolle treinen is goed voor lijf en leden. Vertragingen nemen we er met de glimlach bij want Belgen zijn van nature uit vriendelijke en immer lachende mensen.
Tot men door een rood licht rijdt, met alle gevolgen vandien. De ravage is dan niet meer te overzien, de doden ook niet. Je vraagt je af hoe zoiets kan hé? België met het dichtste wegennet ter wereld die z'n eigen spoorlijnen niet kan of wil beveiligen. Een spoorwegmaatschappij die lak heeft aan z'n reizigers, je moet het maar doen en er mee wegkomen. Ze zullen wel de zoveelste commissie in 't leven roepen om dit tot op het bot uit te pluizen. Met ronkende verklaringen zal men de zoveelste herstructurering aankondigen, een zondebok aanwijzen, om tot de conclusie te komen dat het aan de treinbestuurder lag, die bij gebrek aan opleiding door 't rode licht reed. Een veroordeling door de Europese Unie of een rechtbank nemen ze er graag bij. Zolang hun competenties met bijbehorende verloningen maar niet in twijfel getrokken worden.
De minister-president van de Vlaamse Regering vindt het de moeite niet om z'n handelsmissie in de States te onderbreken. Met stalen gezicht kijkt hij, vanachter z'n brilglazen, op de voor hem uit de hand gelopen commotie die er ontstaan is. 't Zal wel overwaaien. Een storm in een glas water. En er zaten geen ministers of politici op die trein. Ik vind het een totaal gebrek aan respect voor de doden en hun nabestaanden. Evenmin voor de overlevenden.
Maar hier in dit apenlandje is alles mogelijk. Niets is wat het lijkt. Dit landje draait al lang vierkant. Het landje van de grote woorden en de kleine daden. Van beloften en verkeerde prioriteiten stellen, een korte termijnvisie in plaats van op lange termijn te denken. Van verantwoordelijkheden door – en af te schuiven. M'n naam is Haas en 'k weet van niets. Is hier wat gebeurd, man? 't Is bang afwachten tot de volgende ramp. Maar 't zal onze onovertroffen leiders worst wezen, hun vakantie in zonovergoten landen zal er niet onder lijden. De families die getroffen zijn krijgen van de NMBS een kaartje in de bus met het logo en “ Innige deelneming”. Misschien krijgen ze zelfs dat nog niet eens. Hun lijdensweg begint nu pas. Optornen tegen de administratie en hun batterijen van welbespraakte advocaten. Een jarenlange strijd in 't verschiet.
Want in België doen ze alles grondig en we mogen niet vooruitlopen op het gerechtelijk onderzoek. Scheiding der machten, weet je wel? Steeds hetzelfde verhaaltje dat opgehangen wordt. Bij iedere ramp of gebeurtenis. Met het vingertje wijzen dat we ons niet moeten laten meeslepen door onze gevoelens, 't is allemaal van voorbijgaande aard. Er zijn ergere dingen dan een treinramp, een gat in de begroting is veel erger, niet zeuren, de hulpverlening is een staaltje van hoe het moet zijn, nee toch?
Zouden de verantwoordelijken nog een goeie nachtrust hebben? Of slapen ze de slaap van een pasgeboren baby? Met hun duimpje in de mond? Als ze voor hun Opperste Rechter zullen staan, wat zullen ze antwoorden op de vraag: “ Wat hebt gij gedaan om dit te voorkomen?” 'k Vraag het me af. Maar ik stel me zoveel vragen bij iedere ramp die er hier plaats vindt. Een antwoord krijg ik toch niet. Hoeft ook niet meer, 'k trek m'n eigen conclusies wel...

©GoNo