Gods wegen....

Bijschrift toevoegen

Gods wegen zijn ondoorgrondelijk....

Revolutie…

Bij het lezen van de digitale krant viel het me op hoeveel paniek er is bij de overheid in verband met de Belgen die gaan strijden zijn tegen de Syrische dictatuur. Als het waar is dat er Belgen betrokken zijn bij oorlogsmisdaden, dan heeft men het recht en de plicht om op te treden. Maar dient daar niet het Oorlogstribunaal in Den Haag voor? Het afsnijden van iemand z’n hoofd is een oorlogsmisdaad. Een soldaat dient behandeld te worden als een krijgsgevangene volgens de Conventie van Geneve. Maar die regels lappen alle partijen aan hun laarsen. Het slechte in een mens komt boven in oorlogssituaties. Wat geeft er meer een kick dan te kunnen beslissen over leven en dood hé? Mensen die zich verlagen tot beestigheden, tot barbaarse praktijken horen niet thuis in een Westerse maatschappij. Er lopen hier al gekken genoeg rond…

Wat kan een kerel die gevochten heeft in één van die Arabische landen hier nog komen doen? Een revolutie ontketenen? Een Westerse lente? De laatste revolutie was in 1830, als ik me niet vergis? Toen gooiden we de Hollanders buiten, nu gooien de Hollanders ons buiten, bij wijze van spreken. De Fransen en de Duitsers hebben het hier voor het zeggen. Maar met een Franse president die een halve Hollander is, de naam alleen al zegt genoeg, ik kijk er niet van op…

Ik heb z’n verklaring gehoord en gezien over de crisis die voorbij zou zijn. Europa hamert voortdurend erop dat de crisis niet voorbij is en we nog meer moeten besparen. Nog een miljardje meer, het kan niet op. De Belgen besparen nu ook al op hun vakantie. Wie had dat ooit kunnen denken? De dokters klagen steen en been dat ze minder en minder patienten over de vloer krijgen. Hoe zou dat toch komen hé? Langs de andere kant weigeren de heren senatoren om vijf procent van hun riante wedde in te leveren. Van hoog tot laag moet iedereen z’n steentje bijdragen verkondigen ze met enthousiasme, het land moet in tijden van nood en crisis solidair zijn. Zij niet, ze voelen zich verheven boven de massa. De senaat, een in mijn ogen, totaal overbodige instelling levert niet in. De laatste keer was er welgeteld zeven man aanwezig in hun halfrond. Er liepen meer bodes rond dan senatoren. Uit verveling zijn ze beginnen te kaarten. Bertje Anciaux stelde voor om een potje strip-poker te spelen, de bodes moesten eens goed lachen. Waarna ons Bertje  de tranen in de ogen kreeg…

Prins Philippe van België, keerde een dag vroeger terug uit Disneyland. Hij werd met koninklijke eer ontvangen door Mickey Mouse. Na een rondleiding door de koninklijke paleizen van Doornroosje, Sneeuwwitje en andere sprookjesfiguren is de kroonprins er rotsvast van overtuigd dat er nog wel degelijk een bestaansreden is voor die koninklijke poppenkast. Toekomstige koningin Mathilde moet nu het ledikant delen met Philippe en een pluchen Mickey Mouse. Waarom de prins vroegtijdig uit Disneyland vertrokken is? Hij kreeg een mail waarin stond dat zijne koninklijke papa een stap terug zou zetten. ’t Is nu of ’t is nooit moet hij gedacht hebben. Eindelijk word ik koning. Willem- Alexander zal niet blijven lachen, hoorde je hem denken. Maar tot zijn en Mathilde haar verbazing wist papa Koning van toeten noch blazen. Papa Koning keek monkelend naar mama Koningin. We hebben hem weer goed liggen gehad, spraken z’n ogen. Koningin Fabiola spreekt helemaal niet meer. Ze is kwaad op de voltallige regering, die haar dotatie gesnoeid heeft. Prins Laurent is al even kwaad. Wie kan er nu in godsnaam toekomen met een luttele 5 000 € in de maand? Moet ik daarvoor in een koninklijke wieg geboren zijn? Hij denkt erover na om een bijpassing te vragen aan het OCMW, iemand moet toch opdraaien voor m’n levensstijl eigen aan het prins zijn. 5 000 € per maand, da’s de prijs van de benzine in m’n Ferrari, BMW en andere bolides…

’t Worden harde tijden, zegt prinses Claire, de mensen hebben geen respect meer voor het koninklijk bloed. Maar kom, al goed dat we aanspraak kunnen maken op kindergeld. Een revolutie zou er moeten komen, om de adel terug in het zadel te krijgen, zegt de voltallige koninklijke familie. Fabiola mompelt dat het met Boudewijn zo niet zou gelopen zijn. I ‘ll be back, zou die gezegd hebben en Hasta la vista, baby. Boudewijn was een geweldige fan van de Terminator. Er was zelfs een moment dat hij hem wilde inzetten in Zaire. Waarschijnlijk de reden waarom ene Mobutu op de vlucht geslagen was naar Marokko. Of was het een ander dictatorgezinde natie?

Zo zie je maar. Ik begin met Belgen die strijden aan de zijde van de Syrische rebellen en zich te buiten gaan aan oorlogsmisdaden, om te eindigen met een koninklijke familie die een revolutie willen ontketenen omdat er gesnoeid wordt in hun dotaties. Waarin een klein landje toch groot kan zijn hé?

©GoNo

Cartoons

BBQ....

BBQ…

Zoals ondertussen de helft van Vlaanderen weet, woon ik drie-hoog. Een appartement met een balkonnetje van een paar vierkante meters. Waar ik probeer om de illusie te wekken dat ik over een volwaardige tuin beschik door ze vol te zetten met bloemen in hangbakken. Op het gelijkvloers hebben ze een tuin. En zoals ieder jaar, als de zon van de partij is, doen ze beneden een BBQ. Als ik over m’n ballustrade kijk, zie ik ribbetjes, hamburgers, kippenboutjes en worstjes lustig liggen te braden op de houtskool.

Verdomd, de zever loopt uit m’n mond. Musti, m’n onovertroffen kattekop, snuift de geuren ook op. En het ruikt heerlijk, moet ik toegeven…

Ik roep naar beneden, naar boven roepen zou onnozel zijn want op het plat dak wonen alleen een paar vogels die een nest gebouwd hebben in de schoorsteen, of ik mee mag aanschuiven. Ik zal m’n bord en bestek wel zelf meebrengen. Jurgen, een Duitser, kijkt me niet begrijpend aan. De rest van de familie ook. Hij glimlacht. Is hij nu akkoord of niet? Ze drinken witte wijn en Jupiler. Die witte wijn lust ik wel, maar Jupiler drink ik al jaren niet meer. Ik houd het bij Kriek, daar krijg ik tenminste geen koppijn van. Voorlopig althans niet…

Wat moet het toch heerlijk zijn om een BBQ te kunnen doen met mensen die je graag hebt, hé? Genieten van de zon, de drank en een eetfestijn, meer moet dat niet zijn in tijden van crisis, denk ik dan. Hoe lang is het al geleden dat ik nog eens uitgenodigd ben op een BBQ? Ik weet het niet meer, te lang om goed te zijn. Vroeger ja, maar vroeger is voorbij, komt nooit meer terug. De vrienden van vroeger zijn allemaal spoorloos verdwenen, wat rest zijn alleen maar herinneringen toen alles te mooi leek om waar te zijn. Wat naderhand ook zo was. Hoe ouder men wordt, hoe meer men teruggrijpt naar herinneringen. Tot ook deze vervaagd zullen zijn in de loop der tijden. Ik herinner me m’n tijd bij Wereldmissiehulp, ook al vijf jaar geleden. Daar deden ze ook een BBQ ten huize Signum. Met alles erop en eraan. Heerlijk om tussen mensen te vertoeven die mij genegen en lief waren. Hoe zou het met hen zijn? Wie leeft er nog, wie heeft deze aardbol al verlaten? Denken ze nog wel eens aan mij? Maar uit het oog, is uit het hart hé? De geuren van de BBQ bij de onderbuur doen herinneringen opflakkeren…

Alles gaat voorbij en de geuren zijn ’s anderendaags ook verdwenen. Maar ik heb toch enkele uren genoten, wat al veel is in m’n leeg bestaan. Musti zegt dat ik weer aan ’t zagen ben. Ze heeft nog gelijk ook…

©GoNo

Genieten…

Eindelijk is de zon van de partij. Ik geniet ervan. M’n onovertroffen kat ook, die ligt languit op het balkontafeltje. Met één oog open, mij aanstarend alsof ze mij niet vertrouwt. Ge zult maar een kat hebben, ‘k had beter een kater gehad, dat gaat met een beetje geluk nog over…

Maar kom, laten we voor één keer niet klagen, de temperatuur is gestegen tot om en bij de 28° graden. Ik voel de hitte en ben aan het verbranden. Weer een reden om te klagen? Ik ben ingesmeerd met Zwitsal baby-zonnecrème, achtergelaten door één van m’n dochters.  Vraag me niet dewelke…

Ik ga naar de Colruyt, m’n kat heeft geen eten meer en ik ook niet. Een massa volk, de vakantie is in aantocht, frisdrank, water en andere zoetmakers vliegen met karrevrachten de deur uit. Vierhonderd tweeënvijftig euro, hoor ik zeggen aan de kassa. De nieuwe Belg betaalt zonder verpinken. Beetje winst maken in z’n thuisland, zit er dik in. Of hij is eigenaar van een Marokkaans theehuisje, dat kan ook hé?

M’n overbuurvrouw vraagt of ze m’n karretje mag hebben. Wat geeft ge ervoor, is m’n wedervraag. Euh, nikske, nada, rien de knots. Verkocht, zeg ik. We doen een praatje. Dat hoort erbij, om de vrede in de straat te bewaren. Ik zou graag terug een poes hebben, zegt ze. Heb ik dat goed begrepen? Ik wist niet eens dat ze van geslacht veranderd was. Ja, zo’n operatie kruipt niet in je kouwe kleren, zeg ik glimlachend. Ze kijkt me aan alsof het in Keulen en omstreken aan het donderen is. Als dat maar niet tot overstroming leidt, denk ik.

Ik heb een kat gehad, maar die is gaan lopen, die kon het niet gewoon worden op ’t appartement. De deur eventjes open en ze was ribbedebie. ‘k Heb ze nooit meer terug gezien. Verdomme, ‘k zat er weer eens naast met m’n fantasie. Ze heeft het over een echte poes. Zeg dan kat hé? Hoe gaat het met jouw poes, vraagt ze. Wat een vraag, denk ik. Ik voel stiekem of ik nog een man ben. Oef, alles hangt er nog. Een beetje scheef, maar ’t zal me worst wezen…

U bedoelt m’n kat, vraag ik met een smile om u tegen te zeggen. Ja, wat anders, is haar antwoord en tevens vraag. Och, die geniet van de zon en haar kattenleven. Vreet als een paard en kakt evenveel als een volwassen koe. Soms is ze kwaad omdat ze haar goesting niet direct krijgt. Madame la comtesse moet op haar wenken bediend worden hé? Maar ‘k mag niet klagen, ze is een appartement gewoon, verder dan de deur gaat ze niet. Alhoewel, ik zou er m’n hand niet voor in het vuur durven steken hé? Waarbij ik me plots afvraag wie er zo stom kan zijn om z’n hand in een vuur te steken. Je vraagt je soms af welke debiel die spreekwoorden uitgevonden heeft. Oost west, thuis best. Zeg dat eens tegen die asielzoekers hé? Wie het potje breekt, moet het betalen. Al eens geprobeerd om een kookpot te breken? Of een pispot? Die zijn meestal van plastic, dus begin er maar aan. Maar ik dwaal af. We spreken nog wat over koetjes en kalfjes. Weer zo’n stom gezegde. De boeren misschien wel, maar een stadsmens spreekt alleen over het weer en da’s al erg genoeg. Of over De Wever en de GAS-boetes. En over den Beerschot, die failliet gegaan is. Wat kan mij dat schelen? Ik lig er niet van wakker…

Hier neem m’n karretje voor ik het verkoop aan iemand anders, zeg ik. Doe uw boodschappen tot meerdere eer en glorie van het vaderland. Ondersteun de slabakkende economie, God zal het u lonen met sperziebonen. Weer kijkt ze me niet begrijpend aan. M’n straat wordt bewoond door super-intelligente mensen schijnbaar. Ik wens haar nog een prettige dag en maak dat ik wegkom. Ik praat graag met buren allerhande, maar ze moeten me wel begrijpen. Ik sleur m’n koopwaren de trappen op. Musti, zit al te wachten. Ik vraag een kusje en krijg het. Ze zou haar ziel verkopen voor eten, denk ik. Je krijgt subiet, onmiddellijk binnen enkele ogenblikken. Ik geef haar americain puur. Ze slokt het binnen, waarschijnlijk afgekeken van een hond. Rustig, kattekop, ’t is nog geen oorlog hé?

’t Is stil, ik zit op ’t balkon en Musti ligt in de schaduw aan m’n voeten. Ik geniet, geniet, geniet….

©GoNo