BBQ....

BBQ…

Zoals ondertussen de helft van Vlaanderen weet, woon ik drie-hoog. Een appartement met een balkonnetje van een paar vierkante meters. Waar ik probeer om de illusie te wekken dat ik over een volwaardige tuin beschik door ze vol te zetten met bloemen in hangbakken. Op het gelijkvloers hebben ze een tuin. En zoals ieder jaar, als de zon van de partij is, doen ze beneden een BBQ. Als ik over m’n ballustrade kijk, zie ik ribbetjes, hamburgers, kippenboutjes en worstjes lustig liggen te braden op de houtskool.

Verdomd, de zever loopt uit m’n mond. Musti, m’n onovertroffen kattekop, snuift de geuren ook op. En het ruikt heerlijk, moet ik toegeven…

Ik roep naar beneden, naar boven roepen zou onnozel zijn want op het plat dak wonen alleen een paar vogels die een nest gebouwd hebben in de schoorsteen, of ik mee mag aanschuiven. Ik zal m’n bord en bestek wel zelf meebrengen. Jurgen, een Duitser, kijkt me niet begrijpend aan. De rest van de familie ook. Hij glimlacht. Is hij nu akkoord of niet? Ze drinken witte wijn en Jupiler. Die witte wijn lust ik wel, maar Jupiler drink ik al jaren niet meer. Ik houd het bij Kriek, daar krijg ik tenminste geen koppijn van. Voorlopig althans niet…

Wat moet het toch heerlijk zijn om een BBQ te kunnen doen met mensen die je graag hebt, hé? Genieten van de zon, de drank en een eetfestijn, meer moet dat niet zijn in tijden van crisis, denk ik dan. Hoe lang is het al geleden dat ik nog eens uitgenodigd ben op een BBQ? Ik weet het niet meer, te lang om goed te zijn. Vroeger ja, maar vroeger is voorbij, komt nooit meer terug. De vrienden van vroeger zijn allemaal spoorloos verdwenen, wat rest zijn alleen maar herinneringen toen alles te mooi leek om waar te zijn. Wat naderhand ook zo was. Hoe ouder men wordt, hoe meer men teruggrijpt naar herinneringen. Tot ook deze vervaagd zullen zijn in de loop der tijden. Ik herinner me m’n tijd bij Wereldmissiehulp, ook al vijf jaar geleden. Daar deden ze ook een BBQ ten huize Signum. Met alles erop en eraan. Heerlijk om tussen mensen te vertoeven die mij genegen en lief waren. Hoe zou het met hen zijn? Wie leeft er nog, wie heeft deze aardbol al verlaten? Denken ze nog wel eens aan mij? Maar uit het oog, is uit het hart hé? De geuren van de BBQ bij de onderbuur doen herinneringen opflakkeren…

Alles gaat voorbij en de geuren zijn ’s anderendaags ook verdwenen. Maar ik heb toch enkele uren genoten, wat al veel is in m’n leeg bestaan. Musti zegt dat ik weer aan ’t zagen ben. Ze heeft nog gelijk ook…

©GoNo