Chico, een doodnormale kat…

Op Animals Wild lieten ze een documentaire zien over katten. De leefwereld van een kat. Ik was er als de kippen bij om meer te weten te komen over dat wereldje. Gezien ik zelf een kat heb, kan ik de vergelijking maken met die van mij. En het klopt wat ze zeiden. Zestig procent van de tijd brengt een kat al slapend door. De rest dient om zich te wassen, kattekwaad uit te steken en te vreten. Naar het schijnt zou een kat z’n baasje imiteren. De kat neemt de gewoontes over. Als een kat je likjes geeft, wil dat zeggen dat hij/of zij van je houdt. Als ze geen likjes geeft, wil dat zeggen dat je gewoon de pot op kunt. Katten hebben geen bazen en toch kan je ze kunstjes leren. Zeker als ze honger hebben. Maar dat kun je bij een mens ook, denk ik…

Er bestaat een kattenfluisteraar, echt waar. Ik lachte me te barsten omdat het heerschap eruit ziet als een straatmuzikant. Hij loopt ook rond met een oude gitaarkoffer. Daar zitten dan z’n attributen in om de weerspannige katten op andere ideeën te brengen. Bij Chico, wat een naam voor een kat ( ik dacht aan choco), liep het iets uit de hand. De kat bekeek hem met valse ogen, alsof hij wou zeggen wat voor een vreemde snuiter hebben ze nu weer binnengegooid…

De man vroeg aan de baasjes om het huis te verlaten, zodat hij hun kat beter kon leren kennen. De vrouw vertrouwde hem niet, je kon het zo lezen in haar ogen. Een wildvreemde man alleen laten in hun dure huis? Met een cameraploeg? Da’s vragen om troubles hé? Stel dat ze in de slaapkamer die seksboekjes vinden? Of zitten te snollen in madam haar lingerie? Nee, geen sprake van dat ze het huis gingen verlaten. Ze zouden wel in de garage blijven, met de binnendeur open. De fluisteraar haalde z’n schouders op, zo lang ze hem maar niet stoorden in z’n missie. De kat luisterde, keek hem aan en likkebaardde. ’t Was alsof hij geduldig zat te wachten om een tv-vedette te worden. Ook katten zijn gevoelig voor de media, concludeerde ik…

Chico zat onder de tafel, de kattenfluisteraar ging op de grond liggen. Z’n hand ging langzaam richting Chico. Hij deed dat om hem niet te laten schrikken, was z’n uitleg. Kan ik inkomen, dacht ik. Per slot van rekening is het een vreemde hand en dan nog ene die getatoeëerd is. Je zou van minder schrikken. Chico liet de hand dichter en dichter komen. De man was blijkbaar zeker van z’n stuk, hij had al zoveel katten getemd en manieren geleerd. Chico leek geïmponeerd. Wat een rare kwast is me dat, zag je hem denken. En plots, als een bliksemflits bij heldere nacht, haalde hij uit met z’n scherpe klauwen. De hand had er op slag en stoot enkele nieuwe tattoos bij. Mooi rood gekleurd. Nu sprong Chico recht en z’n haren gingen rechtop staan, hij blaasde. De kattenfluisteraar sprong ook recht, je zag de angst in z’n ogen. De filmcrew filmde alles in close-up. Waren ze er niet geweest, had hij waarschijnlijk die nep-Chinese Mingvaas op Chico z’n kop in gruzelementen geslagen. De moordlust stond in z’n ogen te lezen…

Veertien dagen later kwam hij terug op bezoek bij het echtpaar. Hadden ze z’n raad opgevolgd? Welke raad, dacht ik. Meer spelen met Chico, zodat hij z’n agressie kwijt kan. Ze speelden meer met Chico en z’n agressie was al behoorlijk gezakt, zeiden ze uit één mond. Ik geloofde er niets van, ’t klonk een beetje te gemaakt.

Chico keek naar de kattenfluisteraar en z’n haren gingen terug rechtop staan. Hij blaasde. Ik dacht, steek je hand nu toch uit naar Chico als teken van vriendschap. Nee dus. De man fluisterde dat het nog een tijdje zou duren eer de kat terug een normale kat zou zijn. Misschien moet er hem eens iemand zeggen dat er geen normale katten bestaan. Chico zat hoog op de kast, de fluisteraar vertrouwde het niet en bleef zo ver mogelijk uit de buurt. Ik spring in je nek en krab je huid open tot op het bot, hoorde ik Chico zeggen. En toen viel Musti, mijn kat, mij aan. ’t Is maar om te spelen, zei ze. Ik gooide m’n sloef naar haren kop en ze bracht hem verdorie niet eens terug. Katten, ’t zijn rare wezens, dacht ik…

©GoNo