Laatste gesprek van Z.H. Paus Benedictus XVI met Kerk en Beven…

Help, m'n keuken staat in brand...

“ Uwen Heiligheid, mag ik u bedanken voor dit allerlaatste gesprek dat u zult geven alvorens de vergetelheid van het kloosterleven op te zoeken?”

“ U moogt mij bedanken met een donatie van enkele honderdduizenden eurookes. Dit ter ondersteuning van pausen die op vervroegd pensioen gaan. En tot meerdere glorie van God, uwen Schepper, waarvan ik de plaatsvervanger ben…”

“ Ik zie dat u nog altijd even grappig bent als vroeger in de jaren veertig van de vorige eeuw hé?”

“ Ja jong, ik lach me nog altijd te barsten met deze vergankelijke wereld. Maar ‘k moet eerlijk toegeven dat het wat minder aan ’t worden is. M’n kaakspieren willen niet goed meer mee.  M’n onderste kaakspieren ook al niet, maar ’t zal me worst wezen, ik draag toch een pamper…”

“ Maar uwen Heiligheid, bisschop van Rome, laat u feitelijk de Kerk niet een beetje in de steek?”

“ M’n goedgelovige vriend, ik ben de spirituele leider van een genootschap die de leer van Christus hoog in het vaandel voert. Met een kruis als symbool, dat staat voor het lijden van Jezus, de zoon van God. Die job van paus heb ik nooit gewild, ik had al een mooie carrière achter de rug. Maar al die verplichtingen die deze functie met zich meebrengen zijn er teveel aan. Ik heb verdorie geen moment rust, altijd maar reizen en overal de clown moeten uithangen, kruipt niet in je kouwe kleren hé?”

“ Maar uwen Geiligheid, U kon toch weigeren?”

“ Dat geloof je zelf niet hé?”

“ Jawel, ik zou geweigerd hebben als ik mij niet ten volle kon inzetten voor dit ambt…”

“ Luister eens goed, beste onwetende en goedgelovige, als God u roept kan je niet weigeren. En de meerderheid heeft beslist dat ik Zijne Zaligheid Paus Johannes-Paulus II moest opvolgen. Ik voelde het al aankomen, na de tweede ronde lag ik met vier stemmen voor. Ik probeerde vlug nog wat vijanden te maken onder de kardinalen en heb zelfs gedreigd dat ik alle kardinalen die voor mij gestemd hebben de laan uit te sturen. In hun geval de Via Dolores, kwestie van de kerk in ’t midden te houden…

“ ’t Heeft schijnbaar niet veel geholpen, zo te zien?”

“ Nee, laten we wel wezen, die mannen zijn allemaal vast benoemd hé. Vaste positie met uitzicht op een mooi pensioen. Dus waarom zou ik ook niet nog een beetje mogen genieten? ’t Is allemaal begonnen toen ik me niet meer kon bukken. Ik zag een briefje van tien euro liggen op ’t St-Pietersplein toen we een rondritje aan ’t maken waren tussen de tienduizenden gelovigen. Ik zeg tegen m’n kamenier, de eerwaarde heer Schnitzelfrits, die heet echt zo, de man kan er ook niets aan doen, ik zeg dus tegen hem: kijk 10 euro, bukt u…- doet die kerel toch wel z’n broek naar beneden zeker in de pausmobiel. Ik was van de hand Gods geslagen. Ik hoorde plots de klokken van Rome en ’t was nog geen pasen. Ik zag de klepel met bijbehorend klokkenspel. Halleluja, dacht ik, toen ik hem een stevige trap met m’n legerbottine gaf. De eerwaarde kamenier jankte het uit, maar ik moet eerlijk toegeven dat hij jankte in het Latijn. Ik heb hem overgeplaatst naar het klooster waar ook monseigneur Vangheluwe verblijft. Die twee gaan goed overeenkomen, denk ik…

“ Heilige Vader, hebt u nog een goede raad voor uw schaapjes, die aan het verdwalen zijn en niet goed meer weten waar het Licht brandt?”

“ Euh, ik zou zeggen dat de Heer als Hij een deur sluit, altijd wel een venster laat openstaan. Maar een beetje verluchting is gezond. De Kerk zal niet ten onder gaan omdat ik aftreed. En als troost zal ik voor jullie bidden. Hierbij geef ik uw lezers de pauselijke zegen Urbi en Orbi. Ga nu allen heen in vrede en vergeet den offerblok niet…”

“ Uwen Heiligheid, ik dank u voor dit verhelderend gesprek en moge uwen pauselijkheid het aanschijn van de Heer zo vlug mogelijk prijzen…”

“ Zo gehaast ben ik nu ook weer niet hé?”

©GoNo