Doemdenken of niet, het leven gaat voort…

Geloof me vrij, ik had meer verwacht van het einde van de wereld. Ik heb meer dan een uur op m’n balkon gestaan in de regen. M’n kat verklaarde me gek. Wat verwacht je, vroeg ze me. Niet veel, een paar uit de kluiten gewassen meteorieten, enkele serieuze aardbevingen, gevolgd door een tsunami. Meer moet dat niet zijn, ’t zou al een mooi begin zijn, zeg ik tegen m’n kat…

Plots hoor ik een knal, ’t is begonnen denk ik. Vlug m’n digitaal fototoestel erbij nemen. Zulke foto’s kan men maar éénmaal nemen in z’n leven, is m’n conclusie. Maar ik zie niets in de lucht, ook geen vliegende schotels die ons met laserstralen bombarderen. Niets, totaal niets. Misschien was die knal een F16 die door de geluidsmuur ging, op zoek naar de vijand. Hebt ge dat ook gehoord, vraag ik aan m’n kat. M’n kat ligt te slapen en trekt zich schijnbaar niets aan van de ondergang van de wereld…

Moet ik het weer helemaal alleen oplossen, vraag ik me af.  Het regent nog steeds, ’t past perfect bij de dramatische gebeurtenissen die onverwijld zullen komen. Kwestie van een beetje geduld te hebben hé? Weer een knal. Verdomme, denk ik, ik zit op de verkeerde rij. Ik hoor iemand roepen wanneer die snotneuzen eindelijk gaan ophouden met hun bommetjes. Ze zijn al aan ’t oefenen voor nieuwjaarsnacht. Ieder jaar hetzelfde liedje. ’t Zal weer feest zijn aan de bushokjes. Verleden jaar hebben ze midden het wachtende publiek een voetzoeker gegooid. Met gevolg een vechtpartij tussen allochtonen en autochtonen. De politie is moeten tussenbeide komen, wat nog meer olie op het vuur gooide. En een opstopping van jewelste, alle trams en bussen geblokkeerd. Foeterende chauffeurs van de Lijn, foeterende flikken die op weg waren naar een uiterst belangrijke interventie in frituur “ De Puntzak”, waar ze de frieten in een kartonnen bakje doen. De interventie bestond erin dat hun frieten klaar stonden om afgehaald te worden…

Nee, de wereld is verdomme dus niet vergaan. Ze draait nog steeds om haar eigen as. De oorlogen duren nog steeds voort, onschuldigen worden nog altijd vermoord. Alleen heb ik nu nog meer problemen. Wat moet ik in godsnaam met al die toastjes en die potten confituur, perensiroop en choco? M’n kat zegt dat ik het zelf mag opeten. ’t Zal een mooie kerst worden, bedenk ik mij. Ik ben m’n grote pot van Ikea gaan halen. Kijk, zeg ik tegen haar, ge past er juist in. Kat à la GoNo, gemarineerd in de perensiroop en geserveerd op toast. Ze bekijkt me alsof ze het in Keulen hoort donderen. In Keulen hebben ze een mooi kerstmarkt, zeg ik haar om haar te troosten. ’t Zal haar worst wezen, ze draait haar gat naar mij en gaat op de vensterbank zitten om de ondergang van de wereld te zien…

Ooit heb ik gevraagd aan pater Hyronimus, de onvolprezen pater die ons moest opvoeden: “ Pater Hyronimus, waarom leven wij?” Die vraag had Lode Zielens ook al gesteld aan z’n mama. Het antwoord kwam even vlug als de vraag die ik stelde. “ Om dood te gaan, waarom anders?” Ik had op dat moment een flauw vermoeden dat de eerwaarde pater Jezuïet weinig geloof hechtte aan het Hiernamaals…

Toen ik hem dat ook zei, kreeg ik een oorveeg. Hierzie, zei hij, het tastbare bewijs dat ge nog in leven zijt. Ik kon niet volgen…

©GoNo