Het Geheim van Stonehenge 5

We dringen het dorp binnen, op onze hoede voor eventuele valkuilen. Valkuilen zijn kuilen waarin men onverhoeds kan vallen. Daar dienen ze voor. Sommige barbaarse volkeren zetten er ook nog van die vlijmscherpe staken in. De voorlopers van het alom bekende satéstokje. Een collega van mij is eens op een nacht in zo’n kuil gedonderd. Ik dacht nog waarom ligt er hier in ’t midden van een dorp een tapijt. Tapijten hangt men toch op een draad om uit te kloppen? Ik zei nog: pas op, Ri-Mak, maar te laat. Het tapijt was niet meer dan een oogverblinding. Ri-Mak verdween in de aardbodem. Even later zag ik hem de lucht invliegen, om met een lach terug naar beneden te vallen. Naar boven vallen is wat moeilijker hé? Ze hebben er een trampoline ingezet, riep hij me toe…

Na tweeduizend keer op en neer te gaan, moest hij kotsen. ’t Was geen zicht want hij kwam telkens in z’n eigen kots terecht. Peterseliekool kan geweldig zwaar op de maag liggen, was m’n conclusie. Moesten we hem niet onderschept hebben, hij zou nog op en neer aan ’t gaan zijn.

Ri-Mak is nadien nog verkozen voor het Intergalactische Parlement. Z’n eerste wetsvoorstel was het verbieden van trampolines. Ridicuul, zei de meerderheid van ’t parlement, kinderen hebben recht op hun dagelijkse portie trampoline-springen. Laten we wel wezen, waarom worden er anders tornooien ingericht hé? Op Klootjesdag is er al eeuwen een tornooi dat door de grote massa aandachtig gevolgd wordt. Het stamt nog uit de tijd toen ze bokkegeiten vanaf een hoogte van tien meter op een trampoline gooiden. Wat een gemekker bracht dat teweeg. Gezien bokkegeiten nogal serieus grote teelballen hebben en die door het steeds maar weer vallen op de trampoline met de minuut kleiner werden, wat nog meer gemekker teweeg bracht, hebben ze die dag Klootjesdag genoemd. Waarin een volk toch groot kan zijn hé? Ach, ’t is een traditie, en ’t verzet de zinnen zullen we maar denken.

Er zijn geen valkuilen te bespeuren, maar toch hebben we schijnbaar iets gemist. Vraag me niet wat, maar ik voelde plots een gemis. We gingen volledig de mist in, maar dat kwam door de mist die ons benevelde. Toen de mist optrok zagen we ons omsingeld door Stonehengers. Ze keken ons stilzwijgend aan. Wat wij ook deden…

“ Zijn ze vijandig?” fluisterde Mara-Miek.

“ ‘ k Zou het niet weten, ik ken ze van haar noch pluim. Die ene met z’n beschilderde tronie lijkt me het gevaarlijkste. Z’n gegrom staat me niet aan. Ik heb veel zin om hem de weg naar een urne te tonen…”

M’n vinger speelt nonchalant met het knopje van m’n laserwapen. Laatste nieuw model FX 17.01. Met ingebouwde chip van Tintel en geprogrammeerd door Macrosoft. De beschilderde tronie doet een stap voorwaarts in m’n richting. Nu gaan we het krijgen, denk ik, eindelijk mag ik een demonstratie geven.

“ How do you do?” zegt hij in vlekkeloos Engels met Oxfords accent.

“ Euh, very good, toedeloe, we are aliëns from Ridiculus, we are here on visite, we come to help jullie with yours tempels…” antwoord ik in even vlekkeloos Engels met Ridiculus accent.

De kerel kijkt me niet begrijpend aan.

Hij doet een stap achteruit, daar gaat m’n demonstratie, denk ik teleurgesteld.

“ You are aliëns? I don’t believe you…” zegt de beschilderde baardaap.

’t Is maar een woord, denk ik, terwijl ik m’n laserwapen op hem richt.

“ Good looken hé? Good naar the little bird looken…”zeg ik met een grijnslach.

Ik druk af en ’t moet weer eens lukken, er gebeurt niets. Verdomme vergeten de batterij op te laden, kom dat tegen…

“ I’m gonna give your picture tomorrow…” zeg ik weinig overtuigend.

Plots gaan de dorpsbewoners opzij. Onder tromgeroffel komt een in een boerka gekleedde personage haar opwachting maken. Multicultureel, denk ik ineens, de vooruitgang werpt z’n vruchten af. Alhoewel? Buiten een paar vijgen en enkele trossen druiven, is het maar triestig gesteld met de tuinbouw hier, me dunkt. De boerka doet teken met haar hand en iedereen gaat zitten op de grond. Waar anders hé? Op hun duim? Moeten wij nu ook gaan zitten, vraag ik me af. Dat zitten is niets, maar ’t is dat terug rechtstaan hé? M’n knoken willen niet altijd mee en de rest van m’n lijf ook niet…

Het tromgeroffel houdt op. Mara-Miek zegt dat de boerka een hogepriesteres is en aanzien wordt als de spreekbuis van de goden. M’n gedacht, denk ik, wij zijn toch die goden? Ik vraag aan Kara-Miek z’n laserwapen. Ik ben heel die vertoning meer dan zat. Ineens korte metten mee maken…

©GoNo