Het Geheim van Stonehenge…1

’t Was op een zaterdag, 2300 v. C aardse tijd. We verveelden ons rot in onze vliegende schotel. Op de intergalactische satelliet-tv was er alleen maar voetbal. Interplanetaire Voetbal. Mijn planeet Ridiculus lag er al van de eerste ronde uit. We waren niet opgewassen tegen de bewoners van Urbi, die vier benen en vier armen hebben. Ze stonden,met hun zusterplaneet Orbi, samen aan de leiding. Ik ben totaal geen voetbalfanaat, maar op straffe van verbannen te worden naar een planeet, die we gemakshalve maar Aarde zullen noemen, supporterde ik alsof m’n leven er vanaf ging.

’t Was nogal krapjes in die vliegende schotel, veel plaats was er niet om met drie te leven. Ze denken allemaal dat zo’n vliegende schotel geweldig groot is. Vergeet het maar. ’t Is ietske groter dan een tuinhuisje. Maar dan een rond hé?

Zoals ik al eerder schreef, verveelden we ons. Kara-Miek en Mara-Miek, zus en broer van elkaar, waren m’n medereizigers. Kara-Miek was een kei in het opeenstapelen van grote keien. Tot op de milimeter juist, je kon er geen sigarettenblaadje tussen krijgen. Mara-Miek daarentegen kende de meeste planeten op haar duimpje. Papa Miek nam z’n dochtertje overal mee op exploratietocht naar verre planeten. Kara-Miek speelde liever met de keitjes, die hij tot op de nano-milimeter opstapelde tot metershoge bouwwerken waar niemand het nut van inzag. Ze zouden later ongelijk krijgen…

“ Kara-Miek, wat gaan we doen vandaag?” vraag ik.

“ Gonokriek, ik stel voor om nog eens op bezoek te gaan naar de Aarde. Eens kijken hoever ze al geëvolueerd zijn. Ze moeten nu toch al op twee benen lopen, denk ik…”

“ Denkt ge dat, broertje-lief?”vraagt Mara-Miek met een glimlachje.

“ De laatste keer kropen ze nog op handen en voeten rond, maar da’s ondertussen al een kleine honderdduizend jaar geleden. Ik weet dat ze nogal traag van begrip zijn, maar dat ligt uitsluitend aan de wetenschappers die dit experiment op poten gezet hebben. ’t Was nog voor verbetering vatbaar, zeiden ze…”

“ Bon, laten we de planeet Aarde nog eens een bezoekje brengen…”hakte ik de knoop door.

We zetten koers naar de Aarde. Mara-Miek tovert een intergalactische kaart op de binnenkant van het enige raam dat aanwezig is in de vliegende schotel. Zodat ik geen bal meer zie van wat er buiten gebeurt. Als ik tegen een verdwaalde meteoriet aanbots, moeten ze niet komen klagen. Mara-Miek duidt de stopplaatsen aan. Ondergrondse sanitaire stopplaatsen, zodat men later zou denken dat er geen leven mogelijk is op Mars of de maan. Wisten wij toen veel, dat die verdomde mensen op zoek zouden gaan naar buitenaards leven. We dachten dat ze al werk genoeg zouden hebben om hun eigen planeet leefbaar te houden. We zouden ongelijk krijgen…

©GoNo