Vallende bladeren…1

Hij ligt op de operatietafel, meer dood dan levend, na een zwaar ongeval op de weg met z’n nieuwe moto…

Een prachtmachine, die gemakkelijk bijna 240 km /u haalt, zei de verkoper. Je betaalt een voorschot en de rest op afbetaling. Kan toch geen probleem zijn? Even twijfelde hij nog, maar toen hij ook nog een kaart kreeg om gratis te tanken, was hij snel over de streep getrokken. De verkoper verzweeg wijselijk dat er een limiet op die kaart stond. Papieren getekend, krediet aangevraagd en vijf dagen later was alles in kannen en kruiken. Met nummerplaat, verzekering en alles…

De zon schijnt en Bert voelt de kriebels in z’n lijf. Heeft een vrije dag genomen, wat hij niet zo vaak doet, omwille van de crisis. Vandaag heb je werk en morgen ben je het kwijt, houdt hij zich steeds voor.

De chirurg en z’n team staan rond de operatietafel. De chirurg, tevens leider van het team, kijkt hoofdschuddend naar de toegetakelde man. De voorbereidingen tot een operatie zijn afgewerkt. De onfortuinlijke man ligt gekoppeld aan allerlei apparaten, die z’n levensfuncties moeten overnemen.

“ Wat moeten we hier mee aanvangen?”vraagt de chirurg aan de anesthesist.

“ Ziet er niet goed uit hé?”

“ Nee, we gaan er niet vanaf komen met een beetje oplapwerk, die vent hangt met haken en ogen aan elkaar…”

“ Jij bent de meester hé? Vakmanschap is meesterschap…”zegt de anesthesist met een glimlach. Het team wacht geduldig af tot de grote meester aan z’n schijnbaar onmogelijke taak begint…

Bert heeft z’n nieuwe motor uit de garage gereden. Bij een nieuwe motor hoort een nieuw pak. Laat ik maar naar de motoshop rijden op de Boomsesteenweg, daar hebben ze keus genoeg. Z’n buurman, net terug van een cruise op de Nijl, komt erbij staan. Monstert de nieuwe aanwinst van Bert.

“ Ha, dag Bert, de lotto gewonnen?”

“ Was dat maar waar, dan zat ik nu op de Nijl hé?”zegt Bert glimlachend.

“ Schoon machientje, ‘k heb vroeger nog met een Kawasaki gereden. Maar na m’n ongeval mocht ik niet meer rijden van moeder de vrouw. ’t Was diene moto buiten of ik. ‘k Heb nog getwijfeld, maar ze was in verwachting van ons Michelleke en ik had totaal geen zin om alimentatie te betalen. Kijk, in m’n benen zitten nog altijd bouten van titanium. Die kunnen niet roesten, zei de specialist…” Hij trekt z’n broekspijpen op en laat de littekens zien van de operatie.

“ Jawadde, Eddy, da’s nog gene kak, schoon getatoeëerd moet ik zeggen. Hoe lang heb je in ’t ziekenhuis gelegen?”vraagt Bert, een beetje ongemakkelijk.

“ Alles bij elkaar vier maanden en dan nog eens zes maanden revalidatie…”

“ Pijnlijk zeker?” Bert begint zich nu toch wel vragen te stellen. Een ongeval ligt soms in een klein hoekje.

“ Laten we beginnen met een overzicht van alle kwetsuren. Maar eerst moeten we die inwendige bloeding stoppen…”zegt de chirurg vastbesloten.

Hij maakt een incisie en legt de buikholte bloot. Ziet onmiddellijk dat darmen en maag geraakt zijn. Wat complicaties geeft, gezien er meerdere bloedingen zijn. Maar na een uur werken heeft hij de situatie onder controle. Een verpleegster bet z’n hoofd, hij is haar dankbaar.

“ Heeft er iemand de letsels opgetekend?” vraagt hij.

 “ Ja en het zijn er nogal wat…”zegt een verpleegster, die al jaren met de chirurg werkt.

“ Breng me maar op de hoogte…”

“ De rechterhand hangt alleen nog vast met de huid, de pols is finaal in twee gebroken en de zenuwen zijn doorgesneden…”

“ Dat wordt amputeren of het risico nemen alles terug aan elkaar te naaien…”mompelt de arts.

“ Het rechterbeen is totaal vermorzeld tot aan de heup…”

“ Geef me eens een beetje goed nieuws hé?”

“ Ik zeg zoals het is, dokter, ik heb in heel m’n loopbaan al wat meegemaakt en gezien, maar dit slaat alles…”zegt de verpleegster die al ruim dertig jaar lief en leed heeft zien passeren…

“ Hebt ge er al mee gereden?”vraagt buurman Eddy.

“ Nee, ze hebben hem hier vanmorgen afgeleverd. Ik wilde net een nieuw motorpak gaan kopen. M’n oude is versleten tot op de draad…”

“ Zoudt ge dan niet beter uw oude pak aantrekken, ge gaat toch niet in een jeans en t-shirt de baan op?”vraagt Eddy bezorgd.

“ Maar allé, Eddy, ’t is hier maar een paar kilometer vandaan. Als ik m’n gas opendraai ben ik er zo voorbij gereden…”

“ Hoe rap gaat dat machientje?”

“ 260 km, maar volgens de verkoper een goeie 240 km per uur…”

“ Voor een Solex meer dan genoeg hé?” zegt Eddy grijnslachend.

“ ’t Is een Honda Camino, kieken, een beetje opgefokt, een beetje veel, me dunkt…” proest Bert het uit…

©GoNo