Vallende bladeren 2

Z’n ouders wachten met een bang hart op de resultaten van het onderzoek. De vader ijsbeert door de wachtkamer, de moeder zit wezenloos voor zich uit te staren. Tranen van immens verdriet glijden over haar gezicht. Ze kan en wil het niet geloven. Haar enige zoon die aan het vechten is voor z’n leven. Vader vervloekt de banken, die zo gemakkelijk krediet geven aan jonge mensen, vroeger moest er gespaard worden wilde men enige luxe verwerven…

Vader gaat op het balkon een sigaret roken, mag normaal niet van z’n dokter maar dit is een noodgeval. Hij verfrommelt het plastic koffiebekertje en gooit het naar beneden. Hij kijkt op z’n mobieltje, nog altijd geen antwoord van Angelique, de verloofde van Bert. Wanneer komt die verdomde dokter iets zeggen? Zijn ze vergeten dat we hier wachten? Of zijn ze een koffietje gaan drinken? Hij slaat met z’n vuist op de ballustrade. Uit pure onmacht. Hij gaat terug naar binnen, zet zich naast z’n vrouw, neemt haar hand vast. Ze kijkt hem aan, knijpt in z’n hand alsof ze wil zeggen dat alles goed zal komen. Twee mensen, twee hoopjes ellende…

“ Ik ben er mee weg, wens me geluk en als ge braaf zijt moogt ge er ook eens mee rijden…”zegt Bert.

“ Belofte maakt schuld, maar ik denk niet dat ik ooit nog op een moto stap. Ik heb m’n les geleerd, met vallen en opstaan…” Treffende beeldspraak, bedenkt hij zich.

Bert zet z’n helm op, start de moto en rijdt wat onwennig de oprit af. De neiging om nu al de gas open te draaien, zet hij eventjes van zich af.

Wachten tot hij op de Boomsesteenweg is, daar heb je geen last van spelende kinderen. Hij draait de hoek om, rijdt voorzichtig straat in en uit tot hij de Boomsesteenweg kan opdraaien. Er is bijna geen verkeer, de verleiding lokt. Een beetje gas kan geen kwaad, denkt Bert. Hij draait de gas een beetje open, de moto schiet vooruit. Wat een machine.

120, 160, 180…, de kilometers leiden een eigen leven. Verdomme, ik ben door het rode licht gereden. Gelukkig kwam er niemand van rechts. Bert voelt zich verheven boven iedereen. Een beetje gas minderen en op naar het volgende kruispunt. Ik ga eerst naar de Lunch Garden of nee de Pizzahut, da’s al lang geleden…

Na eindeloze uren komt de chirurg eindelijk verslag uitbrengen.

“ Meneer en mevrouw Coppieters?”vraagt de chirurg.

Wie anders, denkt de vader, er is hier niemand anders dan wij.

Ze knikken allebei.

“ Ik heb slecht nieuws, uw zoon is er slecht aan toe. Z’n rechterbeen zal waarschijnlijk geamputeerd moeten worden, z’n rechterhand ook. Maar de bloedingen zijn gestopt, z’n toestand is nu min of meer stabiel. We doen al het mogelijke, maar we zijn geen wonderdokters…”

De ouders kijken elkaar aan, wat moeten ze met die uitleg? Ligt hun zoon op sterven soms? Het zinnetje:” we zijn geen wonderdokters…” is nogal rekbaar…

“ Kunnen wij hem zien?”vraagt de vader.

“ Meneer Coppieters, dat zal moeilijk gaan. Hij ligt op de operatietafel, volledig onder narcose. En als we hem opereren zal het minstens nog een paar uren duren voor hij naar de intensive gaat. Ik stel voor dat u uw nummer geeft en enkele uren naar huis gaat. Ik bel u wel als de operatie achter de rug is…”

Die man is gek, denkt de vader. Denkt die nu werkelijk dat we onze zoon in de steek gaan laten? De moeder begint opnieuw te huilen. Wie stuurt er nu een vader en moeder weg, terwijl de zoon er zo slecht aan toe is?

De chirurg voelt dat hij de zaak verkeerd aangepakt heeft. Hij mompelt een verontschuldiging …

“ Maar u kunt natuurlijk ook hier wachten, misschien is dat wel de beste oplossing hé?”

Ze kijken hem dankbaar aan.

“ Ik laat een thermos koffie brengen, zodat je niet telkens geld in die koffiemachine moet steken…”

De chirurg verdwijnt naar de balie en geeft opdracht om koffie naar de wachtkamer te brengen. De stagiare rept zich naar de keuken. De chirurg gaat de opratiekamer terug binnen.

“ En hoe staan de zaken hier?”vraagt hij aan z’n team.

“ Stabiel, maar we moeten nu besluiten wat we gaan doen hé? Afwachten is de boodschap niet. Ik stel voor om te amputeren om eventuele infecties de das om te doen. Z’n been en z’n hand zijn toch niet meer te redden…” zegt z’n collega-chirurg.

“ Laten we dan maar beginnen, hoe vlugger het gedaan is, hoe vlugger ik z’n ouders op de hoogte kan brengen…”

Alles wordt nu verder in gereedheid gebracht om te amputeren…

©GoNo