Salah Salami…

M’n bakkerij begint meer en meer op een kleine kruidenier te lijken. Melk, eieren, koffie, charcuterie, frisdranken en ga zo maar door. O ja, ze verkoopt ook nog brood. Echt waar. Salah heet ze, was vroeger het hulpje van de bakkerin en heeft nu de zaak overgenomen. Ik heet haar Salami. Kwestie van een beetje op stang te jagen. Maar het helpt niet, ze kent me. Ze is van Marokkaanse afkomst, maar heeft lak aan religieuze regeltjes. Voor haar geen hoofddoek en met de ramadan doet ze ook al niet mee. Niet dat het veel zou uitmaken voor mij, want ik kom er omdat het dicht tegen m’n deur is. En het brood is nog altijd even vers als vroeger. Klanten heeft ze niet verloren, buiten een paar onnozelaars die nu een kilometer verderop gaan en diepvriesbrood in hun kas slaan. Brood dat ge de volgende dag tegen de muur kunt gooien en het komt automatisch terug. Brood waarmee ge uw ramen kunt zemen zonder strepen na te laten…

“ Goeiemorgen Salami…”

“ ’t Is Salah, wat zal het zijn?”vraagt ze vriendelijk.

“ Salah Salami? Vreemde naam hé?”antwoord ik even vriendelijk.

“ Laat maar, zalig de armen van geest hé?”

“ Voilà, een moslima die katholiek opgevoed is, dat ik dat nog mag meemaken?” zeg ik met een grijnslachje.

“ Ben jij katholiek?”vraagt ze;

Oei, we begeven ons op gevaarlijk terrein, met godsdienst valt niet te spotten. Er is al voor minder een oorlog uitgebroken.

“ Ja, ik ben katholiek, ik heb ooit nog gestudeerd voor pater, maar ik ben buitengevlogen omdat ik de nonnen niet kon gerust laten…”

“ Is ’t waar?”

“ Nee, ’t is niet waar, feitelijk wilde ik priester worden, maar ik kreeg toen een aanbod om de koran te bestuderen. Een aanbod dat ik afgeslagen heb omdat het boedhisme me meer interesseerde. Ik ben toen op een berg gaan zitten in de Ardennen, met aan m’n voeten een kabbelend en klaterend beekje. Wachten op het Licht dat op m’n duistere pad zou schijnen. Het enige wat ik gezien heb zijn duizenden glimwormen en vuurvliegjes. Maar alle begin is moeilijk en ge moet beginnen met een klein lichtje, had de monnik uit de tempel in Schoten gezegd…”

Er komen klanten binnen, die ik met veel plezier laat voorgaan. Ik heb tijd zat en m’n klok staat nog altijd op ’t zomeruur. De klanten verdwijnen in de druilige regen. Ze doen twee stappen naar hun wagen en schudden zich alsof ze een hond zijn die uit het water komt. En zeggen dat ze bijna allemaal in m’n straat wonen. Er is geen crisis, denk ik, zolang iedereen de auto kan nemen om naar de bakker om de hoek te gaan…

“ Waar waren we gebleven?”vraag ik haar.

“ Je was op weg om boedhist te worden…”

“ Was ik op weg om boedhist te worden? ’t Was een lange weg, die slingerde tussen de bomen. Een steile weg ook, maar da’s normaal in de Ardennen. Een kilometer verder zat Eddy Planckaert met z’n familie in een chalet. Overal stonden er wagens van VTM. Als ik m’n mantra’s begon te zingen kwam er een kereltje vragen of ik twee minuten m’n grote muil wou houden. Zo’n gastje die overliep van pretentie omdat hij bij de tv werkte. Toen ik m’n Rambo-mes liet zien en zegde dat ik juist gelost was uit de psychiatrie, waar ik verpleegd werd omdat ik aanvallen van razernij telkens kreeg, piepte hij een toontje lager. Wist hij veel dat ik een menslievend persoon ben, die alleen maar muggen dood slaat. Ik heb die onnozele familie een paar keer gezien. De jongste dochter was amper veertien en ze liep al rond met een dikke buik. Waarschijnlijk van de H.Geest of de Geestige Heilige. Maar kom, ’t zijn mijn problemen niet, ik zat verheven op m’n berg te mediteren over de zin van m’n bestaan en m’n plaats in de cosmos…”

Weer een paar klanten. Een tijgerbrood en 150 gr préparé. En doe er maar zes pistolets bij en zes eieren. Heb je nog melk? Geef hem de borst, denk ik, dan kan ik meegenieten.

Salma, uw pistolets zijn precies kleiner geworden. Vroeger waren ze groter, zegt de andere klant. Uw teelballen waren vroeger ook groter, ouwe zeurpiet, de pistolets zijn nog juist hetzelfde als vroeger. ’t Is Salah, zeg ik tegen de man. Salah Salami, ik kan er ook niet aandoen dat ze een rare naam heeft. Ge kiest uw ouders niet hé?

De man kan niet lachen, waarom zou hij ook hé? De regen valt met bakken uit de lucht en hij is met de fiets. Zonder nog een woord te zeggen verlaat hij de winkel. Beleefdheid is tegenwoordig een deugd, denk ik.

“ Ik ga eerst bestellen, Salmonellla, anders sta ik hier morgen nog…”

“ Zeg het maar; wat zal het zijn?”

“ Een gebakken cervela met tartaar en een curryworst met warme curry. En ge moet het niet inpakken, ’t is om weg te geven aan een dakloze die aan de Delhaize staat…”

Ze kijkt me verbaasd aan, schiet in een lach, ik weet niet waarom.

“ Als dat niet gaat dan moogt ge mij een product geven waar brood in zit. Een licht grof. En vier pistolets die kleiner geworden zijn dan vroeger. En 150 gr vleessalade. Ik moest nog iets hebben, maar ik ben het vergeten. Da’s het probleem met Alzheimer, ge vergeet alles. Ik moest al m’n klokken een uur achteruit zetten, maar door m”n geheugenverlies zet ik telkens m’n klok om drie uur op twee uur. Wat maakt dat m’n kalender langs geen kanten meer klopt. Ik denk dat ik momenteel al een week achter sta.  Maar ’t kan me niet schelen, als ik nog wat geduld heb, begint de zomer voor mij terug…”

Ze doet m’n bestelling.

“ Moet ge een zakje hebben?”vraagt ze.

“ Nee, ik loop al zevenenvijftig jaar met een zakje rond…”zeg ik naar waarheid.

Er komen teveel klanten binnen, ik ga opkrassen. De rest van m’n nietszeggende verhaal zal voor de volgende keer zijn. Als ik tenminste nog zal weten waarover ik geluld heb.

“ Dag Sally, tot de volgende keer, u was een aangename gesprekspartner…” Hupsakee, ik ben er weg mee.

“ ’t Is Salah…”hoor ik haar zeggen.

“ Salah Salami, vreemde naam hé?”roep ik naar haar in de gietende regen. Fluitend zet ik m’n weg voort. De regen deert me niet, voorlopig nog niet…

©GoNo