Het Geheim van Stonehenge 2

Onze eerste tussenstop is de Rode Planeet. Later zouden ze die Mars noemen, naar één of andere God waar ze toen in geloofden. Hoe gek kan een mens zijn hé? Of er leven is op Mars? Welnee, buiten een paar virussen die we gekruist hebben met wat microben, zult ge weinig of geen leven vinden. ’t Zijn wel venijnige microben, ze zijn getraind om bezoekers de duvel aan te doen. Dat wordt weer lachen geblazen als ze ooit mensen naar Mars sturen…

We gaan landen in een krater, die kunstmatig aangelegd is. Ge ziet het verschil niet met een echte krater. Onze ingenieuze ingenieurs hebben dat perfect gedaan. Maar ze zouden beter dat bordje wegnemen waarop staat: ‘ WC’. Ge weet nooit wie er langs kan komen hé?

“ Moet er iemand naar de wc gaan?” vraag ik.

“ Jawel, ik moet dringend m’n nagels lakken en m’n wenkbrauwen epileren…”zegt Mara-Miek.

“ Ik ook…”zegt Kara-Miek.

Ik moet dringend m’n mening herzien over de geaardheid van Kara-Miek.

Ik land voorzichtig in de krater, althans dat probeer ik toch. Maar onze vliegende schotel is al zo oud als het heelal en vertoont wat mankementen. Om te remmen moet men gas geven en om gas te geven moet men remmen. ’t Is kwestie van gewoonte hé? Met al onze vergevorderde technologie weten ze bij de onderhoudsdienst nog altijd niet het verschil tussen een rem-en een gaspedaal. En zeggen dat zo’n ding werkt op nucleaire energie. Als ik tegen de kraterwand bots, zullen ze vanop Aarde denken dat er een vulkaanuitbarsting is.

Behendig als een kapitein, die laveloos gezopen z’n schip in de haven stuurt, kom ik tot stilstand op enkele centimeters van de kraterwand. Het zweet druppelt in beken van m’n voorhoofd. Groene zweetdruppels teisteren m’n gitzwarte ogen. Met m’n slurf veeg ik ze af. M’n bloemkooloren wapperen om een beetje frisse lucht ter verkoeling van m’n hersenen. Oef, weer eens gelukt, denk ik.

We trekken onze op maat gemaakte pakken aan. Ze zijn van Arlani, een bekende couturier op onze planeet. Heeft zelfs een paar bijhuizen op Pluto, Uranus en Jupiter. Stinkend rijk is hij geworden met z’n modieuze pakken met ingebouwde airconditioning. Alleen het molentje dat op onze helm staat, vind ik maar belachelijk. Als er geen wind is, dient het voor niets. En als er wel wind is, dan krijg je het gevoel dat je elk moment kunt opstijgen…

Er kruipen microben over de uitgesleten weg, die op een droge rivierbedding lijkt, kwestie van toekomstige bezoekers van de Aarde op een dwaalspoor te brengen in hun zoektocht naar water op de Rode Planeet. Er is water, maar ’t zit diep onder het oppervlak. Ik trap een paar van die microben dood, puur uit frustratie want ik haat microben en virussen. En zeker als ze gekruist zijn met elkaar.

“ Ze zijn al goed gegroeid hé?”zeg ik tegen Mara-Miek via de ingebouwde intercom.

“ Ja, zeg dat wel, ze groeien als peterseliekolen…”antwoordt Mara-Miek.

Peterseliekolen is zowat het nationale gerecht van onze planeet. Ze zijn blauw en groeien aan stekelige takken. Niet te verwarren met de blauwe andijviewortel. Die is giftig, als je er van eet, treedt de dood al na enkele uren in. Uren waarin je langzaam uitéén valt. ’t Is geen pretje en ook geen zicht. Een vriend van mij heeft ze eens klaargemaakt voor z’n schoonmoeder. Na enkele uren was er alleen nog haar gebit over dat klapperde in de wind. Hij gebruikt nu dat gebit om de kraaimeeuwen van z’n peterseliekolenveld weg te houden…

Kara-Miek kan het niet laten, is druk in de weer met het opstapelen van keien. Beroepsmisvorming, denk ik.

Ik steek m’n platinium card in de gleuf en tik m’n persoonlijke code in. De kraterwand gaat open. Er zijn twee deuren. Een deur voor de dames en een deur voor de heren. Zo hoort het ook, we zijn geen barbaren hé? De wc-dame kijkt ons met haar één oog wantrouwig aan. Haar één oog ziet dan nog scheel op de koop toe. Kijkt ze nu naar mij of kijkt ze naar het plafond? ‘k Zou het niet weten…

©GoNo