Het Geheim van Stonehenge 3

De wc-dame is van de planeet Cyclopia, beter gekend als Uranus. Zoals iedereen weet of toch zou moeten weten, wordt deze planeet bevolkt door reuzen. Cyclopen hebben maar één oog, zijn ongeveer drie meter groot en hebben zweetvoeten. En ook schilfertjes in hun haar. Ze spreken een taal die een beetje lijkt op het Luxemburgs. De planeet wordt geregeerd door een cycloop met een bril met maar één glas. Kwestie van er een beetje intelligent uit te zien. Z’n eerste minister is er ene met een glazen oog. Als hij te diep in het glas gekeken heeft, valt het regelmatig uit z’n oogkas. Tot algemeen jolijt van z’n medeconfraters…

Orélia, de wc-madam, is maar een kleine meter groot. Een dwergcycloop. Ze is een uitzondering op de regel. Na haar doorgedreven opleiding als rioolbuizeninspectrice, die ze met grote onderscheiding gevolgd heeft, kon ze aan de slag bij het Ministerie van Riolering en Aanverwante Buizen. Maar na een verstopte buis, die de hoofdstad voor de helft onder water zette, is ze verbannen naar de Rode Planeet. Ze slijt nu haar dagen als wc-madam. Treurend en vol heimwee naar de stank van rioolbuizen.

“ Dag Orélia, je ziet er goed uit vandaag…”zeg ik vriendelijk.

Haar ene oog kijkt me argwanend aan. Ze trekt haar ene wenkbrauw op.

“ Kltzk, kkt n w eign mmr hé?”

Ik versta er geen bal van, alleen die ‘ hé’ komt me bekend voor. Ik zet m’n automatische translator aan.

“ Wilt ge uw antwoord eens herhalen?”vraag ik nog altijd even vriendelijk.

“ Kltzk, kkt n w eign mmr hé?”

De translator zoemt in m’n oren, ik moet dringend eens laten kijken naar de frequentie. Ha, de boodschap komt door.

“ Klootzak, kakt in uw eigen emmer hé?”

“ Een beetje vriendelijker kan ook…Of moet ik eens in uw oog spugen?” Ik maak een dreigende beweging met m’n slurf. Cyclopen kunnen er niet tegen als men in hun oog spuugt. Ze slaat haar oog neer, murmelt iets dat m’n translator vertaalt als ‘ ge kunt de pot op…” Maar daar kwam ik juist voor. Ik betaal met m’n kaart. De prijzen zijn weer de hoogte ingegaan. Een volledig leegmaken van de darmen kost tegenwoordig stukken van een aliën. Dat heb je met al die computergestuurde wc’s. Comfort noemen ze dat. Ik noem het afzetterij, waar tegen ik me afzet. ’t Is nog niet zo lang geleden dat zo een computergestuurde wc volledig op hol sloeg. In plaats van m’n gat te schrobben met de gatschrobborstel, begon die m’n tanden te kuisen met dezelfde borstel. Ik kan je verzekeren dat het geen pretje is om iemand anders z’n darminhoud te proeven. Ik zat daar op die pot met een mond vol tanden en een wc-borstel. Het toppunt was dat ik zelfs niet om hulp kon roepen. Sedertdien heb ik zo m’n bedenkingen bij al die ingenieuze vooruitstrevende ideeën…

Het systeem van vooruitbetalen ligt me ook niet. In geval van constipatie ben je de sigaar hé? In geval van diaree, zal het je worst wezen, denk ik altijd. Om voor de handliggende redenen.

Orélia keurt me geen blik meer waardig. Haar schele oog kijkt langs me heen alsof ik lucht ben. Ik begin er over na te denken om toch maar die bus luchtverfrisser in haar oog te spuiten. Mara-Miek zegt dat ik moet stoppen met ruzie te maken, Kara-Miek is in geen velden of wegen te bespeuren. Wat niet zo moeilijk is, gezien er op Mars geen velden of wegen zijn…

“ Waar is die verdomde Kara-Miek gebleven?” vraag ik meer aan mezelf dan aan Mara-Miek.

“ Hij zal keien aan het opstapelen zijn, als ze later dan een foto nemen van het oppervlak zullen ze denken dat er hier ooit leven was…”

“ Zijn wij dan geen leven?”vraag ik op gebeten toon. Ik haat het om te moeten wachten op een kei-stapelaar.

“ Oei, oei, oei, Gonokriek, hebt ge geen kusje gekregen van Orélia? Ze ziet u nochtans graag, weliswaar een beetje scheel, maar toch…”

“ Mara-Miek, ik begin er over na te denken om u beiden hier achter te laten. Als reserve-wc-personeel.In geval dat de automatische wc-borstel het laat afweten…”

“ We moeten Kara-Miek gaan zoeken voor het donker wordt…”zegt Mara-Miek, m’n aanbeveling in de wind slaande.

We zijn nu al uren in een kringetje aan ’t lopen. Onze zuurstof begint op te raken. Waar mag Kara-Miek toch gebeleven zijn? Toch niet ontvoerd door aliëns? Een specialist in keienstapelen kunnen ze wel ergens gebruiken, al was het maar om een muurtje te bouwen in één of ander hooggebergte bij de toekomstige Maya’s,Azteken en Inca’s. En dan vergeet ik er nog een paar.

“ We moeten terug naar de vliegende schotel. Zuurstof bijtanken. En een stukske eten, want ik scheur van de honger en nog meer van de dorst…desnoods zoeken we morgen verder. Hij moet vroeg of laat ook zuurstof bijtanken hé?”

“ Ik laat m’n broer hier niet alleen achter,Gonokriek, je mag op je kop staan dansen, ’t is de enige familie die ik nog heb…”zegt Mara-Miek met snikkende stem. Een beetje overdreven theater, denk ik. Als dat de enige familie is die overschiet, pleeg ik onmiddellijk zelfmoord door m’n slurf in m’n bloemkooloor te steken…

©GoNo