Het Geheim van Stonehenge 4

Ik bereken op m’n zakcomputer hoeveel tijd Mara-Miek nog heeft eer haar zuurstoffles leeg zal zijn. M’n berekening zegt dat ze nog minstens een uur heeft. Maar gezien ik geen kei in ’t rekenen ben, kan ik er drie kwartier naast zitten. Over een detail gaan we niet moeilijk doen, zeg ik altijd…

Ik kijk naar de kraterrand en wat zie ik? Kara-Miek die staat te verbroederen met een uit de kluiten gewassen microbe-virus. Kom van die rand af, ‘k waarschuw niet meer, roep ik al zingend. Later zullen ze één woordje veranderen en een hit is geboren. Spijtig dat ik nooit geen auteursrechten zal vangen. Ene Peter Warmewijn zal met de eer gaan lopen…

Kara-Miek neemt afscheid van de slijmerige microbe-virus. Ze omarmen elkaar alsof ze elkaar al jaren kennen. Ik besluit om Kara-Miek in quarantaine te plaatsen tot we geland zijn op de planeet Aarde. Dat zal hem leren om de voorschriften aangaande het omgaan met microbe-virussen te respecteren…

We gaan landen op de maan. Eventjes de benen strekken kan geen kwaad. We landen aan de achterkant. Daar is het altijd donker omdat de zon er nooit schijnt. Logischer kan haast niet hé? Zouden die galactische nomaden hier nog komen? Ze drijven handel met de aardbewoners, die denken dat ze goden zijn. Ge kunt die ook vanalles wijsmaken die simpelen van geest. Ge komt met een spaceship uit de lucht gevallen en ze denken dat ge met een tempel geland zijt. Veel hebben ze niet te bieden, buiten goud, zilver en wat dierenhuiden. Ze werken zich een beroerte en wij helpen ze met wat bouwwerken op te richten. Een kinderhand is rap gevuld, denk ik altijd.

We plegen overleg. Waar gaan we landen op de Aarde? Van dinosaurussen moeten we geen bang meer hebben na die welgemikte meteoriet van enkele vierkante kilometers groot. Wat een klap hé? In één klap alles weggeveegd. En gelachen dat we hebben…

Sommigen zullen wel zeggen dat we gewetenloze moordenaars zijn, maar het liep aardig uit de hand op de planeet Aarde. Die beesten bleven maar groeien. We hadden ons de evolutie een beetje anders voorgesteld.

Mara-Miek zegt dat er ergens een eiland ligt dat Brittanica noemt. Ze is er ooit geweest met haar vader. Daar lopen mensen rond die het aap-zijn verleerd hebben. Ze aanbidden de sterren en de zon en als ze goedgeluimd zijn ook de maan. Ze toont me de weg die ik moet volgen om daar te geraken. Het zegt me wel iets. Ze zullen nogal verschieten als ze ons zullen zien. We zijn nu niet bepaald de mooiste schepping der natuur hé? Maar ’t is niet het uiterlijke dat telt, maar het innerlijke zeg ik altijd als m’n moordzuchtige neigingen weer opsteken…

We landen midden in de nacht op enkele kilometers van een dorpje dat Stonehenge noemt. Kara-Miek kwijlt bij het aanhoren van de naam. Stonehenge, een keitje naar z’n hand. Stenen liggen er hier schijnbaar genoeg. Ik stamp m’n poten als een volslagen ezel twee keer tegen dezelfde steen. M’n kleine teen is nu even groot als m’n grote teen. Wat tot gevolg heeft dat m’n laarzen geweldig beginnen te spannen. Mara-Miek vraagt waarom ik een vreugdedansje aan het doen ben. Ik haat Mara-Miek, ik haat feitelijk heel de familie Miek, die momenteel maar uit twee personen bestaat. Als het aan mij ligt zullen er geen meer bijkomen. Waarom ze mij met die twee opgezadeld hebben mag ene Joost weten. Maar papa Miek zit in de raad van bestuur van de InterGalactische Exploratietochten, kortweg de IGE…

’t Is hier verdomme donker in dat achterlijk gat. Kunnen die geen toortsen laten branden zodat een welopgevoede aliën z’n weg kan vinden? Of is er een oliecrisis uitgebroken en staan de toortsen op rantsoen? Ik was beter met m’n vliegende doodskist in hun dorp geland. De boel op stelten zetten is een hobby van mij. Bang dat ze ons gaan aanvallen, moeten we niet hebben. We zijn gewapend met lasergeweren. Een druk op t’ knopje en er ligt een hoopje smeulende asse. Ik heb veel goesting om puur voor de lol een kleine demonstratie te geven, zeg ik tegen Mara-Miek. Ze antwoordt dat ik altijd ruzie moet zoeken als het niet nodig is. Wanneer is het dan wel nodig, vraag ik haar. Als Pasen op een kruiwagen valt, zegt ze. Wat een rare zin, denk ik…

©GoNo