Santa Claus…

Hij herinnert zich geen enkel kerstfeest meer. De lachende gezichten op de vele foto’s zeggen hem niets. Wie is toch die gekke man met die rode muts op, vraagt hij zich af. Dieet volgt die ook niet, is z’n bedenking. En wat staat die opgetuigde boom met slingerlichtjes daar te doen? Eén of andere vorm van een vergeten cultuur misschien? Met wat hielden de mensen zich toch allemaal bezig hé? Een kerstboom voor de gezelligheid met pakjes eronder. Lekker eten à volonté, crisis of geen crisis, tradities zijn er om in ere gehouden te worden. Bekijk al die glunderende gezichten vol verwachting eens…

Ergens ver weg in z’n geheugen is er een plaatsje waarvan hij alleen de sleutel heeft. Een kamertje vol met herinneringen. Een kamertje vol melancholie, nostalgie en romantiek…

Die dikke meneer in dat rode pak, komt hem bekend voor. Is dat niet dezelfde meneer die ieder jaar opnieuw reclame maakt voor Coca Cola? Hij lijkt er wel een beetje op. Hij neemt de foto in z’n hand, brengt hem wat dichter bij z’n ogen. Verdomme, vloekt hij binnensmonds, ik zie minder en minder. Ik begin serieus oud te worden. De ogen van de man op de foto kijken hem doordringend aan. Witte haren, witte wenkbrauwen, witte baard. Alles is wit aan die man. De combinatie met dat rode pak is uitermate goed geslaagd moet hij toegeven…

Ergens ver weg in z’n geheugen is er een plaatsje waarvan hij alleen de sleutel heeft. Een kamertje vol met herinneringen. Een kamertje vol melancholie, nostalgie en romantiek…

Hij kijkt rond in z’n kamertje. Veel staat er niet. Een bed, een kleerkast en een bureau met versleten stoel. Een oude zetel met erachter een staanlamp. In de hoek, een lavabo met spiegel. Hij staat recht en doet z’n kleerkast open. Wat krijgen we nu, denkt hij. De kast hangt vol met rode pakken, dezelfde als op de foto’s. Ik begin te flippen, zegt hij tegen zichzelf. Hij doet de kleerkastdeur dicht. Opent ze opnieuw. De rode pakken hangen er nog steeds. Hij gaat naar de lavabo om zich te verfrissen. Laat het water stromen over z’n oude gezicht. Daar kikkert een mens van op hé? Hij kijkt in de spiegel, ziet een oud gezicht met wit haar, witte wenkbrauwen en een witte baard. Hohoho, roept hij, is me dat verschieten. Ik ben verdomme Santa Claus, ik wist dat ik die kerel van ergens kende…

Ergens ver weg in z’n geheugen is er een plaatsje waarvan hij alleen de sleutel heeft. Een kamertje vol met herinneringen. Een kamertje vol melancholie, nostalgie en romantiek…

Hij kleed zich aan, sluipt op kousevoeten door de kille gang. Het lijkt hier wel een gevangenis, denkt hij. Eventjes nadenken, waar heb ik m’n arreslee geparkeerd? En m’n rendieren waarvan ik de namen vergeten ben? Waar ben ik in godsnaam? Hoe ben ik hier binnen geraakt? Hij kan het zich niet meer herinneren. Maar gezien ik Santa Claus ben, kan ik los door de muren lopen. Koud kunstje voor mij. Hij neemt een aanloop en loopt uit volle kracht tegen de muur. Om vervolgens, met een bloedneus, twee meter achteruit te vliegen. Z’n vals gebit hangt te bengelen aan z’n tong. Miljaarde, ik ben vergeten m’n toverspreuk te gebruiken.

De nachtverpleger komt aangelopen. Is ’t weer zover, vraagt hij aan Santa Claus. ’t Is ieder jaar hetzelfde liedje met jou. Ten eerste, je bent nog veel te vroeg, Sinterklaas is nog niet geweest. En ten tweede, die muren zijn van gewapend beton. Kom, ga maar lekker terug slapen, maar eerst gaan we iets aan die bloedneus doen. En een vals gebit hoort in uw mond te zitten en niet aan uw tong…

Ergens ver weg in z’n geheugen is er een plaatsje waarvan hij alleen de sleutel heeft. Een kamertje vol met herinneringen. Een kamertje vol melancholie, nostalgie en romantiek…

Niemand gelooft nog in Santa Claus, denkt de man. Tranen vloeien op z’n kussen. Ik trek me terug in m’n kamertje waar ik gelukkig ben met m’n herinneringen. En toch ben ik de enige echte Santa Claus, maar als ze niet meer in mij geloven, besta ik dus niet…

©GoNo