Een paardenbloem tussen haar vingers...

Ze ligt daar, helemaal alleen. Haar fiets verhakkeld, herleidt tot een hoopje schroot. Ze beweegt nog, haar hand voelt het natte gras. Haar vingers omklemmen een paardenbloem. De lente is in 't land, denkt ze...

Ze probeert te bewegen. Het gaat niet. Ze voelt haar benen niet meer. Waar zijn mijn benen, denkt ze, heb ik die nog wel?

Langzaam komt het besef dat er iets niet juist was. Wat was er gebeurd? Ik ben op weg naar mijn werk, het is nog donker en toen? Een knal alsof er een bom viel...

Een auto stopte, een man stapte uit,bekeek de schade aan zijn voertuig, stapte terug in en reed weg alsof er niets gebeurd was. Zonder zich te bekommeren om het slachtoffer...

Ze is nog jong. Zesentwintig jaar, moeder van een spruit van drie jaar. Alleenstaande. Zoals er veel zijn. Pas begonnen als inpakster na een lange zoektocht om werk te vinden. Het leven lachte haar terug toe. We komen er wel, zei ze tegen haar zoontje, we hebben geen papa nodig hé kleine jongen...

Ik heb het koud, vreselijk koud.

Ze probeert te roepen, maar er komt geen geluid uit haar mond.

Ik ben alleen, moederziel alleen.

Ben ik aan het sterven, denkt ze.

Ze prevelt de naam van haar zoontje: “ Kevin, Kevin, Kevin...” Eindeloos monotoon. Zoals een plaat die blijft hangen.

Haar ogen kijken naar de donkere hemel. Geen enkele ster te zien. Het begint te regenen...

Een boer die naar zijn land reed heeft haar gevonden. Dood. Een paardenbloem tussen haar vingers geklemd.

De dader van deze moord hebben ze gepakt omdat zijn nummerplaat tussen de spaken van haar fiets zat. Een jaar rijverbod en tweeduizend euro boete. Hij was dronken, herinnerde zich niets van het ongeval. Heeft geen vluchtmisdrijf gepleegd want reed weg om hulp te gaan halen. Als hij zich niets herinnerde, waarom reed hij dan weg om hulp te gaan halen?

©GoNo