Op een maandagmorgen, ergens rond de klok van 9 uur…

‘ Hallo, u spreekt met de klantendienst van Gazet van Antwerpen. We hebben een aanbod dat u ongetwijfeld als muziek in de oren zal klinken...’

Ik moet even bekomen, hoe weten die dat ik naar muziek aan het luisteren ben, vraag ik me plots af…

‘ Ja, ik ben inderdaad naar muziek aan het luisteren met koptelefoon, kwestie van een betere klank te hebben hé?’

‘ Euh, wat zegt u?’

‘ Ik zeg, en ik ga het geen twee keer herhalen, dat ik naar muziek aan het luisteren ben, verdomme nu heb ik het toch twee keer herhaald...’

‘ Ja maar meneer, het gaat hem om een hernieuwing van uw abonnement...’

Ik heb mijn abonnement twee jaar geleden opgezegd. Zijn daar op die klantendienst wel bij de pinken, moet ik zeggen…

‘ En wat mag dat onweerstaanbare en als muziek in de oren klinkende aanbod dan wel wezen? ‘

‘ Ha, ik hoor dat meneer geïnteresseerd is. Welnu, dat doet mij deugd. U krijgt, verschiet niet, een volledige maand gratis de krant thuis bezorgd. Bovendien hebt u toegang tot de digitale krant en kunt u gratis meedoen met spelletjes om mooie prijzen in de wacht te slepen. Dat is pas een aanbod hé?’

Sjonge, wat een aanbod, ik word er niet goed van. Zoveel gratis, waar halen ze het? En ik die direct aan geldklopperij dacht, foei, foei…

‘ Maar wacht, dat is nog niet alles. U krijgt er bovenop nog een Samsung 7, gratis voor niks. Altijd mooi meegenomen, zou ik zo denken of niet soms?’

Die kerel is een echte spraakwaterval, zoveel is zeker. Mijn oren beginnen te tuiten door de housemuziek die halvelings door mijn koptelefoon aan het razen is. Het leidt me af van dit toch wel uitermate boeiende gesprek…

‘ Een Samsung 7, zegt u? Zijn dat niet die dingen die ze terug aan het roepen zijn wegens veelvuldig in brand schieten en ontploffen? Wilt u soms een aanslag plegen op mij? Bent u een terrorist soms?’

‘ Nee, meneer, ik veronderstel dat u een grapje maakt?’

‘ Uw veronderstelling is totaal verkeerd. Als ik inga op uw aanbod, zal ik waarschijnlijk uw gazet juist geteld één dag kunnen lezen. De volgende dag zal ik in uw gazet staan als slachtoffer van een ontplofte Samsung 7, geschonken door uw bedrijf. Maar dat laatste zal er wel niet bij vermeld staan hé?’

‘ Maar meneer, het is toch een aanbod dat het overdenken waard is hé?’

‘ Nee, beste vriend, ik ben mijn leven voorlopig nog niet beu. Als ik weer eens depressief ben, met zelfmoordplannen rondloop, zal ik uw klantendienst bellen. Naar het schijnt, de zon schijnt ook als er geen wolken voor drijven, alhoewel, met of zonder wolken, ze schijnt altijd, maar dit volledig buiten beschouwing gelaten en totaal niet relevant, hebben jullie het perfecte zelfmoordwapen in huis. Als ik met jullie in zee ga, krijg ik natte voeten.

Tussen haakjes, ik heb al een abonnement bij de collega’s. Plus nog een compleet gratis abonnement bij Express News. Een krant die al het overbodige nieuws de vuilbak in smijt. Ik heb geen boodschap aan het feit dat FC De Patattenvelden gelijk gespeeld hebben tegen FC De Pureestoempers. Of dat doperwtjes tegenwoordig met afsluitbare dopjes te verkrijgen zijn. Of dat prinsessenboontjes wel degelijk door aan lager wal geraakte prinsessen geplukt worden. Nee, dus, ik neem geen abonnement, nu niet en morgen niet. Gelieve mij dus niet meer lastig te vallen of uw klantendienst zal in de concurrerende pers verschijnen als doelwit van mijn nietsontziende en tevens bloeddorstige wraak. Dat laatste is een aanbod dat als muziek in uw oren zal klinken. De dodenmars gespeeld op de tonen van de Radetzky-mars. Het moet vooruitgaan, zeg ik altijd hé?’

Er volgt een oorverdovende stilte. Hij is waarschijnlijk de anti-terrorismecel aan het bellen. Ik moet beginnen oppassen met mijn gevoel van droge humor, vroeg of laat loop ik tegen de staanlamp. Tegen de lampadaire in het betere Vlaams. Ik hoor een sirene op de achtergrond, wat zijn die snel om mij op te pakken, denk ik dan…

‘ Meneer, bent u er nog?’

‘ Nee, ik ben er nog. Ik ben mijn valies aan het maken want de door u gebelde federale is al in aantocht, zo te horen...’

‘ Wat zegt u?’

‘ Laat maar, de gevangenissen zitten vol met onschuldige mensen die geen abonnement bij uw krant genomen hebben. In wat voor een dictatuur leven wij hé?’

Weer een stilte. Ik begin het gewoon te worden. Waarschijnlijk belt hij nu de psychiatrische dienst van een bevriend ziekenhuis en wordt ik niet alleen door de federale opgepakt, maar ook nog eens platgespoten door een bodybuilder in witte frak…

‘ Hallo klantendienst, bent u er nog?’

Ik hoor niets meer. Zelfs geen geluid dat zegt dat hij de hoorn op de haak gegooid heeft. Verdomme, denk ik, ze zijn me aan het afsluiten van de buitenwereld. De volgende stap is het afsluiten van water, gas en elektriciteit. In die volgorde, zo staat het in hun handleiding. ‘t Is proper, net nu ik al mijn rekeningen betaald heb, denk ik dan…

Epiloog…

Dat ik niets meer hoorde, kwam uitsluitend door het feit dat de batterij van mijn mobieltje leeggelopen was. Waarvoor mijn excuses aan de klantendienst. Het was niet mijn bedoeling om onbeschoft te wezen, ik ben wel degelijk en goed opgevoed in de brousse. Weliswaar tussen de apen en andere primaten, maar dat is maar een detail hé?

©GoNo