Ruzie met mijn muzie...

't Is regenachtig weer, een echt herfstweertje dus. Maar we mogen niet klagen en nog minder zagen, de zomer mocht er zijn. Wat zegt u? Dat het lang geleden is dat u mij nog gehoord heeft? Daar was een reden voor, de muze had me in de steek gelaten. Kan gebeuren hé? Lag aan mijn eigen, liep te veel naast mijn schoenen, zei ze. Kan bijna niet anders, was mijn antwoord, probeer maar eens met opgezwollen voeten in uw schoenen te geraken. Vocht in uw voeten en knieën, zei mijn huisdokter. Wat kan ik eraan doen,vroeg ik. Uw zweetvoeten laten amputeren, misschien? Moet je geen dokter hebben, altijd de leukste in zijn praktijk…

Ze heeft me dus in de steek gelaten. Compleet onverwacht. Mijn kater zat op de sofaleuning te grijnslachen. Die weet er meer van, dacht ik. Katten hebben een instinct voor onzichtbare wezens. Honden voelen ook aan wanneer er iemand gaat sterven. Ik heb dat ook, maar da's meestal als ik te veel Kriek gedronken heb, dan voelt het aan alsof ik ga sterven. Vroeg of laat zal ik wel eens prijs hebben, staat als een paal boven water. Maar er zijn leukere dingen om over te schrijven, denk ik dan…

Hoe mijn muze er uit ziet? Blond, mooie borsten, een slanke leest en eindeloze benen. Kortom, een droomvrouw hé? Maar ik moet eerlijk toegeven dat ik haar nog maar een paar keer gezien heb. Ze verschijnt niet zo vaak, gezien we een platonische relatie hebben.

De laatste keer dat ik haar zag was een maand geleden. 't Kan ook langer geleden zijn, mijn geheugen laat me soms in de steek…

' Dag Diana, mijn goddelijke muze…'

Ik heet haar Diana, omdat ik vermoed dat ze nogal een jachtig bestaan heeft.

' Dag GoNo, mijn zelfverklaarde schrijver en dichter van het zevende knoopsgat…'

Dat begint hier al goed,was mijn eerste gedacht.

' Wat een eer en genoegen om je nog eens te zien, toevallig in de buurt zeker?'

' Nee, ik kwam feitelijk vragen wat je van mijn nieuwe outfit vindt. Gekregen van Mars, een god met ballen aan zijn lijf.'

Ze zei het op een toon die aan duidelijkheid niets te wensen overliet. Ik voelde een opkomende jaloezie, die als een mes door mijn hart sneed…

' Je moet eens een kleedje vragen aan Atlas, die draagt een grote bal. Op zijn schouders nog wel. Tussen zijn benen zou geen zicht zijn hé?'

' Bespeur ik daar een beetje jaloersheid? Wel, wel, wel! Maar is het mooi of niet?'

' Mooi is het zeker, ik vroeg me al af waar mijn overgordijnen gebleven waren. Dat bloemetjesmotief staat je geweldig, moet ik zeggen, past perfect bij mijn behang…'

Ze keek me aan met vlammende ogen, van humor heeft ze weinig of geen kaas gegeten. Kaasfondue zal ze ook wel niet lusten…

' GoNo, soms krijg ik de neiging je naar Olympus te zenden. Honderd keer te voet naar boven, zou je conditie ten goede komen. En dan kan Atlas zijne grote bal over je heen laten rollen. Zo plat als een vijg of een pannenkoek, je kiest maar hé?'

Ik kreeg meer en meer de indruk dat ze precies kwaad was. Wat had ik nu weeral verkeerd gezegd? Soms is het over eieren lopen, denk ik dan…

' Je moet niet zo kwaad zijn, slecht voor het hart hé?'

' Goden en godinnen hebben geen last van hun hart. Onsterfelijk zijn heeft zo zijn voordelen hé?'

' Krijgen jullie ook een pensioen? En muze spelen, is dat vrijwilligerswerk? Wat als je een ongeval krijgt op weg naar één van je cliënten? Ben je verzekerd of moet je alles uit eigen zak betalen?'

Ik probeer het over een andere boeg te gooien. Ben ik geweldig sterk in, een aangeboren talent.

' GoNo, je kletst uit je nek, maar dat zijn we al gewoon hé? Zonder mij krijg je geen woord op papier, laat staan een deftige zin. Dus je vindt dat ik gekleed ben in een overgordijn?'

' Nee, helemaal niet, je doet me alleen maar denken aan The Sound of Music. Die kinderen van de kapitein kregen ook speelklederen gemaakt uit versleten gordijnen. En die stonden er ook geweldig mee…'

' Houd je sarcasme voor je zelf, als het zo zit, ben ik weg, foetsie en de wind van achteren…'

Zoals ze gekomen was, was ze plots verdwenen. Mijn smeekbeden kregen geen gehoor. Ook niet bij mijn kater. Telkens ik een bloemetjesmotief zie, begint het angstzweet uit te breken. Komt ze nog ooit terug? Zal ik later gedoemd zijn om honderd keer de Olympus op te rennen? Word ik platgewalst door Atlas zijne grote bal? Allemaal vragen waar ik nu mee zit.

Je zou voor minder wakker liggen hé?

©GoNo