Pokémon-tragedie…

Las ik vandaag in de krant. Meerdere personen, die meedoen met de laatste nieuwe hype, het vangen van pokémon-beestjes, zijn na een update al hun niveaus kwijt. Huilen met de pet op hé? Na al dat gejaag op die verdomde beestjes, alles kwijt, het zal je maar overkomen, denk ik dan…

Die beestjes zitten overal, tot zelfs in mijn woonkamer. Ze zijn erger dan een luizenplaag. Je ziet ze niet, ik toch niet, maar ze zijn er. Ik voel me bespied in al mijn doen en laten. Is nu al zo ver gekomen dat ik eerst mijn wc-pot check of er geen beestje onder de rand verstopt zit. Mijn dochter, de jongste van 33 jaar oud, speelt het spel met volle overgave mee. Toen ze op bezoek was heeft ze de hele tijd niets anders gedaan dan die beestjes vangen. Tot mijn grote verbazing en een opkomende frustratie. Want zeg nu zelf, die beestjes dringen mijn zorgvuldig opgebouwde privacy binnen, zonder toelating hé?

Ze zijn niet meer te tellen de gamers die meedoen aan dit belachelijke spelletje. Voor mij althans, voor hen hangt hun leven er van af. In de Colruyt liepen een paar van deze nieuwe soort van de hedendaagse mens, mij gewoon tegen het lijf. Ik schrok me een hoedje, schijnbaar zaten er een paar van die pokémons verscholen achter de beschuiten. Ik heb ze niet gezien, anders had ik ze waarschijnlijk in een vlaag van zinsverbijstering, dood geklopt. Het zijn niet alleen kinderen die dat spel spelen, volwassenen vinden hun verloren jeugd terug. Een nieuwe vorm van therapie, denk ik dan…

Ik vraag me af of die volwassenen nog seks hebben. Schat, er zit een pokémon tussen je benen. Zwijg Jef, da’s verdomme een vibrator, als ik moet wachten tot je mijn beestje eens gaat vangen, dan is die rage al lang voorbij hé?

Naar het schijnt, maar de zon schijnt ook als het niet regent, zou er zelfs een speciale versie op stapel staan voor de politie. Pokémons, uitgedost als terroristen. Als je er op schiet, ontploffen ze. Is minder gevaarlijk dan op echte terroristen jagen hé? Ik heb vandaag tweehonderd pokémonterroristen doodgeschoten en jij? Ik maar honderdvijftig, maar dat komt door de commissaris, hij kon niet verdragen dat ik aan het winnen was…

Mijn dochter zegt dat het helemaal geen belachelijke spelletje is. Je komt buiten, leert andere mensen kennen en je bent constant in beweging. Daar heeft ze een punt. Ik kom te weinig buiten, leer geen andere mensen kennen en een beetje beweging zou me geen kwaad doen. Maar, ik heb geen i-pad of i-phone, ik heb maar een doodgewone mobieltje, die al bijna zo oud is als ik zelf. Dus zal het voor een andere keer zijn, denk ik dan…

En nu ga ik jacht maken op die vermaledijde beestjes, want als ik moet wachten op mijn kat…die is zelfs te lui om op muizen te jagen, vandaar al die muizenissen in mijn hoofd hé?

©GoNo