Afspraak verkeerd begrepen...

Vandaag op bezoek geweest in het hol van de leeuw. En daarmee bedoel ik geen echte leeuw hé? Nee, ik moest mij aanbieden om m'n identiteitskaart te vernieuwen. Dus afspraak gemaakt, alles is tegenwoordig op afspraak, via het internet. 't Is onpersoonlijk, maar het werkt, wat niet van alle gemeentelijke diensten kan gezegd worden...

Ik mag zelf het uur kiezen, maar ze vragen uitdrukkelijk om zeker vijf minuten vroeger te komen. Voor mij geen probleem, als het maar vooruit gaat, denk ik altijd. 't Is niet omdat ik een godganse dag thuis zit, dat ik geen andere dingen te doen heb hé? Ik lees nog eens aandachtig het oproepingsbevel van de stad. Pasfotootje meebrengen en de brief. Niet zo moeilijk. Kan het kleinste kind...

Pasfotootje? Moet ik speciaal voor één foto m'n mooiste glimlach te voorschijn toveren, recht voor me uitkijken alsof ik een boer met kiespijn ben? Toch stom, vind ik, je hebt maar één fotootje nodig en je betaalt voor vier stuks. Een eigen foto afprinten mag ook al niet, kwestie van de middenstand ook wat te gunnen.

Ik moet nog ergens fotootjes hebben van de vorige keer. Zo'n vijf jaar geleden moet dat geweest zijn. Een recente foto? Veel verschil zal dat niet uitmaken, er zijn alleen wat rimpels bij gekomen en m'n haardos is ietsje grijzer geworden. Ik vind de fotootjes terug, wat in mijn geval een wonder is. Hup, naar de badkamer om een vergelijking te maken van vroeger met nu. 't Kan er mee door, is m'n scherpzinnige conclusie. Een blinde zal het verschil niet zien, een schele ook niet...

Vanmorgen met frisse moed afgezakt naar het districtshuis. Wat een naam voor een doodgewoon bakstenen miskleun, denk ik dan. Ik ben zeven minuten te vroeg. Met een bang hartje schuif ik aan de balie aan. Stel je voor, dat die baliehoudster zegt dat vijf minuten geen zeven minuten zijn hé? Daar sta je dan, denk ik dan, een administratieve boete wegens het niet respecteren van de geldende richtlijnen. Als iedereen zeven minuten te vroeg komt, loopt hun hele schema in de war. Maar er gebeurde niets, de dame zei zelfs heel vriendelijk dat ik mooi op tijd was. Zoveel vriendelijkheid ben ik van stadsbedienden niet meer gewoon. Bijna haalde ik m'n zakdoek boven om een potje te huilen. Maar alleen huilen vind ik maar niks en bij gebrek aan medekandidaten gaf ik haar een lieve glimlach.

Zeven minuten te vroeg, mooi op tijd, maar iets klopte er niet. Ik had een afspraak om kwart na elf. Om kwart voor twaalf zat ik nog te koekeloeren in die zogenaamde wachtzaal. Het ergste is dat je niet naar buiten kunt om een sigaretje te roken. Ergens moet er een chef achter de coulissen erop gewezen hebben dat het bijna noen was, dus mannekes laat het vooruitgaan anders worden onze frieten koud hé?

M'n nummertje verschijnt op het elektronische scherm. Joepie, roep ik bijna luidop, 'k heb gewonnen. En wat steekt er in onze prijzenkast vandaag? Een gratis tripje naar Syrië? Een bezoekje aan onze zuidpoolbasis? Nee, die prijs wil ik niet, ik kan geen deurwaarders meer zien of ruiken...en naar het schijnt zit er daar een deurwaarder vast in de sneeuw.

De loketbediende, Myriam, vraagt of ik alles mee gebracht heb. Natuurlijk, antwoord ik, en geef haar m'n oude pas en het fotootje van vijf jaar geleden. Ze bekijkt het fotootje, dan m'n aanminnig gelaat. Zou ze zien dat ik intussen vijf jaar verouderd ben? Het angstzweet breekt me uit. Die belt aanstonds de vreemdelingenpolitie, denk ik plots. Illegaal het land binnen gekomen met een oude pasfoto. Daar staan strenge straffen op. Minstens vijf jaar kost en inwoon op kosten van de Belgische belastingbetaler. In hotel “ Den houten Lepel”...

M'n fantasie begint nu op volle toeren te werken. Misschien word ik wel aanzien voor een terrorist? Ik begin een opgeblazen gevoel te krijgen. Zo moet een zelfmoordterrorist zich voelen als hij zich opblaast, denk ik dan. Straks krijg ik nog de CIA, FBI, en nog een paar van die geheime diensten op m'n nek. En morgen in de krant: “ Terroristische aanslag op het nippertje verijdeld dankzij de de opmerkelijke opmerkzaamheid van een loketbediende...”

Niets van dat alles, dus. Ze heeft me een formulier om m'n handtekening op te zetten en paperclipt m'n fotootje aan het blad. Als ik nog even wil betalen, cash of met bancontact?

Ik betaal gelaten, weer 20,40€ kwijt. Bijna 824 oude Belgische franken. Ik heb de indruk dat plastic kaartjes geweldig veel geld kosten, en zeggen dat ik die gratis krijg in de winkels. Maar ik mag niet klagen, ik heb toch nog ergens winst gemaakt met een oude foto...

Myriam vraagt of ze een afspraak kan maken. Een afspraak? Die weet van wanten. Ik ken haar amper een kwartiertje. Ik bekijk haar eens goed. 't Is geen lelijke, dus dat valt al goed mee. Ik vraag haar waar we zullen afspreken. Ze schiet in een lach. Je hebt me blijkbaar verkeerd begrepen, zegt ze, ik bedoelde een afspraak om uwen nieuwe pas te komen halen. Daar gaan m'n dromen en ik wou juist nieuwe lakens op m'n bed leggen. En overal theelichtjes met rozenblaadjes, om in de sfeer te komen. Ik, die als ouwe vent, nog een groen blaadje lust. 't Zullen verse spinazieblaadjes worden, ook lekker hé en even groen.

We maken een afspraak, hier in het districtshuis. Ik vraag haar of zij zal zorgen voor het ontbijt op bed, maar haar chef komt plotseling achter haar staan. Wat een zure smoel heeft die, die mag al dagen niet meer aan z'n vrouw komen, denk ik dan. Hij kijkt ongeduldig op z'n klok. Het is al vijf over twaalf. 't Zal nog later worden, wil ik hem zeggen, maar z'n vernietigende blik weerhoud me om het nog wat langer te trekken.

Ik zal je een mailtje sturen, is het laatste wat ik hoor van Myriam. Zou het dan toch nog iets worden tussen ons? Of is het een mailtje die me eraan zal herinneren dat ik een afspraak heb?

Ik heb inderdaad een mailtje gekregen. Met de herinnering dat ik vrijdag 16 maart om 9h45 in het districtshuis verwacht word. Van een koude douche gesproken hé?

©GoNo