De grote leider betreedt het podium onder tromgeroffel en
bazuinengeschal. Het is de laatste avond voor de verkiezingen en hij wil nog
één keer z’n trouwe militanten toespreken. Na de speech zal hij mee aan de dis
zitten voor wat door het partijbestuur ‘ het laatste avondmaal’ genoemd wordt.
Met een knipoog naar de Christelijke Volkspartij, want volgens de laatste
opiniepeilingen worden die zo goed als van de kaart geveegd. Samen met de
andere partijen…
“ Beste vrienden, partijgenoten en steunende leden van onze
Veranderingspartij, ik wil jullie hartelijk welkom heten op deze historische
bijeenkomst…”
“ We horen u niet, spreek eens wat harder…”roept er iemand vanuit de
zaal.
“ Verdomme, de micro staat niet aan. Weet er iemand hoe dat ding
werkt?”horen ze de grote leider vragen.
“ Ge moet op dat groen knoppeke drukken, grote leider…”wordt er zachtjes
gefluisterd vanachter de coulissen.
De grote leider drukt op ’t groen knoppeke. Zo, denkt hij, dat heb ik
weer eens goed voor elkaar gekregen.
“ Kunnen jullie mij nu horen?” vraagt hij.
De zaal schudt instemmend met hun hoofden.
“ Dan is dit toch wel het bewijs dat jullie nog niet doof zijn hé?”
De zaal lacht zich te pletter. Onze grote leider heeft toch een
goedontwikkeld gevoel voor humor, denken ze. ’t Is altijd lachen geblazen als
hij op een podium staat…
“ Zoals ik al zei, en ik ga het niet meer herhalen, ik wil jullie
allemaal bedanken voor de inzet en het vertrouwen dat jullie mij geschonken
hebben. Het was geen gemakkelijke campagne. We werden op alle fronten
aangevallen. Al onze woorden werden verdraaid en uit de context gerukt
weergegeven. Er ging geen dag voorbij of ik moest de meubels redden. De schade
beperken. Neem nu het geval van de werklozen. Ik heb duidelijk gezegd dat als
men een goeie cv opmaakt, men aan werk zou kunnen geraken. Zou kunnen, is een
groot verschil met werk krijgen door een goeie cv. Den dop moet beperkt worden
tot twee jaar? Ja, voor degene die niet ouder zijn dan vijftig. De vijftig
-plussers mogen doppen tot ze erbij neervallen. Wil dus zeggen tot hun
pensioen, zo ze dat al halen…
Leefloners, ik zei bijna leeglopers, moeten niet denken dat ze hun
leefgeld zomaar in de schoot zullen geworpen krijgen.
Voor het geld dat ze krijgen, kunnen ze gemeenschapsdienst doen. Voor wat, hoort wat, nietwaar? Pleinen en
parken onderhouden, oude mensen de straat helpen oversteken, boodschappen doen,
de karretjes in de Colruyt op hun plaats zetten. Er is voor iedereen die
leefgeld krijgt wel een taak te verrichten…”
De grote leider pauzeert even om de impact van z’n woorden goed te laten
doordringen.
De zaal knikt nog steeds instemmend. De grote leider is toch een
begenadigde spreker vinden ze…
“ Beste vrienden en vriendinnen, en wat zeggen m’n tegenstanders? Dat ik
het leefloon wil afschaffen. Dat ik den dop wil afschaffen. Dat ik de vakbonden
ook wil afschaffen. Als er geen doppers meer zijn, dan heffen de vakbonden zich
zelf toch op? Het is, verdomme, hun enige reden van bestaan hé? ’t Zou een
mooie besparing opleveren in deze tijden van crisis. Waar zitten al die
miljarden van die vakbonden? Kan er iemand mij dat komen vertellen? ’t Is geld
van de belastingbetaler, we hebben het recht het te weten. En die kleine
spaarders, die heel hun leven hard gewerkt hebben, waar is hun geld gebleven
dat ze zogezegd gespaard hadden voor hun oude dag? Verkeerd belegd? Maak dat de
kat wijs hé? Ik heb ook niet gezegd dat voor men een leefloon kan krijgen,
eerst z’n huis moest verkopen. Jan Hesp heeft dat gezegd, ik niet. Maar hij bedoelde,
dat mensen met inkomsten van meerdere huizen waarvan ze royaal kunnen leven,
niet moeten aankloppen bij het OCMW. Ze zeggen dat Geert Burger de Vlamingen in
de randgemeenten van Brussel bevoordeelt. Waarom, zult u zich afvragen? Omdat
Geert weigert een Franstalige kiesbrief in hun bus te steken? ’t Zijn verdorie
Franstalige, ze hebben het recht om en kiesbrief in hun taal aan te vragen. We
hebben die nog nooit geweigerd. ’t Kan zijn dat er een ambtenaar geen Frans
verstaat, maar dat is toch niet het einde van de wereld?...”
De grote leider pauzeert terug, neemt een slok van z’n waterke met gas.
Een Joods waterke, in de volksmond. Hij ziet dat z’n militanten van elk woord
dat hij uitspreekt genieten. Wat een bende schapen, denkt hij…
“ Beste vrienden en vriendinnen, ik ga het kort maken. Ik weet dat
iedereen zit te wachten op de pistolets met americain prépare, kaas en hesp.
Maar om te laten zien dat ik een nederige leider ben, ga ik voor het laatste
avondmaal, de voeten wassen van twaalf mensen uit de zaal. Willekeurig gekozen
door een onschuldige kinderhand. Met name door Siegfried Cracke. Ook iemand die
telkenmale verkeerd begrepen wordt. Maar dat komt door dat die van Gent is. Die
spreken daar allemaal met een rollende ‘r’.
En dat zo iemand journalist geworden is, ik versta het nog altijd niet
en hem ook niet. Na de verkiezingen zal ik mij niet meer kandidaat stellen om
voorzitter te zijn van deze uit z’n voegen barstende partij. ’t Is welletjes
geweest, zegt m’n vrouw en ook de kinderen. De partij staat op het goede spoor,
’t is tijd voor verandering van machinist. De ‘ V’ staat niet alleen voor
Verandering, maar ook voor Victorie. Tegenstanders zeggen dat de ‘ V’ voor
Verpaupering of Verboden staat. Laat ze maar zeggen, we zijn een partij die tegen
een stootje kan. Onze enige doel is Vlaanderen onafhankelijk maken. ’t Is een
programma van lange adem. Maar we zullen slagen…”
De zaal veert recht, een oorverdovend applaus voor de grote leider. Die
pinkt een traan weg. Die geschilde ajuin was een goed idee van Liesbeth
Protmans. De zaal begint spontaan de Vlaamse Leeuw te zingen. De grote leider
kent de tekst niet en murmelt maar wat mee. Wat een kuddegeest, denkt hij. Z’n
secretaresse brengt hem een bos bloemen. Bloemen die normaal voorzien waren om bij
het Monument van de Gesneuvelden te leggen. Het lint van de koning hangt er nog
aan. Niemand die het ziet.
Ze struikelt over de draad van de micro, keilt de krans de zaal in. De
militanten gaan nu helemaal uit de bol. Wat een leider, zeggen ze, ’t is altijd
lachen geblazen als hij optreedt.
’t Moet weer eens lukken, kan alleen bij mij gebeuren, denkt de grote
leider. Hij helpt z’n secretaresse terug op de been. Op beide benen, ’t is gene
flamingo hé? Fluistert in haar oor dat ze vanaf morgen koffiemadam is op het
hoofdkwartier. Steek uwen koffie daar waar de zon nooit schijnt, fluistert ze
terug. Dat gaat pijn doen, zegt de leider met een kwinkslag. Last van een zwart
gat, vraagt de secretaresse. Nee, van aambeien, zegt de grote leider naar
waarheid. Die vermageringskuur heeft ervoor gezorgd dat er zoveel stoelgang
door z’n anus geperst werd, dat hij er aambeien aan overgehouden heeft. Niet te
verwarren met aardbeien…
De grote leider trekt zich terug achter de coulissen. Vraagt aan
Siegfried Cracke wie hij uitgekozen heeft om de voeten te wassen. Siegfried,
die niet graag verweten wordt dat hij een klein kind is, lacht in z’n vuistje. Tijdens
de speech van z’n grote leider heeft hij zes landlopers en zes illegalen
vanonder de brug gaan halen. Van die landlopers is hij zeker van de tenenkaas,
van die illegalen is het een gok…
’t Is altijd lachen geblazen als de grote leider optreedt, denkt
Siegfried…
©GoNo
