Tom Bonenstoemp

“ U bent Tom Bonenstoemp, bijgenaamd “ de Snuiver”, wielrenner van beroep ?”
“ Euh, dat eerste zal wel kloppen, maar dat tweede versta ik niet goed.”
“ Wilt ge zo goed zijn uwen velo in de gang te zetten of nog beter op de parking? M'n bureau is geen fietsenstalling en nog minder de aankomst van Parijs- Roubaix hé?”
“ Maar meneer de onderzoekende onderzoeksrechter, 'k heb geen slot bij en da's ne velo van pakweg 8000 €, vitessen inbegrepen.”
“ Dan zijt ge strafbaar hé, Tommeke, uwen velo moet altijd op slot staan, anders is het aanleiding tot diefstal geven.”
“ 'k Heb zo de indruk dat ge mij aan 't zoeken zijt, meneer de onderzoeker.”
“ Ja, Tommeke, maar dat blijft onder ons, 't is een mooi beroep, 't lijkt een beetje op wielrennen, aan de meet geven ze de blommekes.”
“ Jamaar, ik kan me helemaal niet herinneren dat ik cocaine gesnoven heb, ik was zo zat als een patat en ik weet van toeten noch blazen. Ons pa had dat ook altijd, als die te veel gezopen had, wist hij niet meer van welke planeet hij was. 't Is schijnbaar erfelijk en bijgevolg is het een ziekte die ik zal proberen onder controle te krijgen met wat psychiatrische hulp en de nodige medicatie.”
“ Tommeke, Tommeke toch, denkt ge dat ik daar nog intrap? Ge zit hier wel al voor de derde keer hé?”
“ Derde keer, ik kan me de vorige twee keer zelfs niet meer herinneren, de kroegen daarentegen...”
“ Tommeke, ik dacht eerst dat uw haarwortels grijs zagen van de stress van het wielrennen, maar bij nader inzien staan uw haren rechtop van de cocaine. Met gel zoudt ge hetzelfde resultaat bereiken en hier nu niet zitten. En doe uw voeten van mijne bureau. Agent, sla z'n fiets in de boeien anders moet ik hem nog een pv laten aansmeren voor zijne velo, die niet slotvast staat.”
“ Oja, meneer den onderzoeker, wat gebeurt er met die 50 kilo bloemsuiker die uw overijverige agenten meegenomen hebben als zijnde de drugsbuit van de eeuw? Gaan jullie een wafelenbak houden ten voordele van Koekoeksberg?”
“ Tommeke, daag me niet uit, of ge kunt een nachtje doorbrengen in den amigo hé?”
“ Cafe Amigo, daar heb ik nog op het terras gezeten, denk ik, maar als ik dronken ben, lijk ik op m'n vader en da's erfelijk bepaald volgens de onderzoekers van Danone en Becel. Die kunnen het weten
want ze zijn sponsors. En sponsors hebben altijd gelijk, gezien de royale pree die ze mij betalen.”
“ Wat zoudt ge ervan denken moest de Belgische Staat u eens sponseren ? Met accomodatie, trainingsfaciliteiten en bewakers om u af te schermen van de buitenwereld.”
“ Lijkt me leuk, maar mijn contract dan met Quick-Step?”
“ Och Tommeke, dat contract wordt verbroken wegens overmacht en heirkracht, meer moet dat niet zijn.”
“ Tja, als ge het zo beziet...”
“ Ik bezie het zo en ge gaat het u niet beklagen, ge gaat wreed content zijn van de accomodatie. Nee, ge moet gene merçi zeggen, 't is graag gedaan. Wilt ge nu vanonderen op dat blad eens tekenen?”

Tom Bonenstoemp zette z'n handtekening op z'n nieuwe contract, zot van de euforie en bijhorende roesmiddelen. Hij werd zelfs onder begeleiding naar z'n nieuwe verblijfplaats gebracht.
Verdoeme, dat lijkt hier wel de middeleeuwen, dacht hij toen de poort achter hem dicht ging. Ergens klopte er iets niet, nergens was er een terrasje te zien en die trainers droegen allemaal een uniform.
't Leek meer op een klooster en wat zou die gek van een onderzoeksrechter bedoeld hebben met internering?

Drie weken verder.

Op de binnenkoer kruipt een jonge man in koerstenue, al snuivend langs de witte lijnen van het basketbalveld. De dokters kijken toe.
“ M'n waarde confrater, ik zie nog geen beterschap....”
“ Er is wel een lichte verbetering, m'n waarde, de eerste twee dagen van z'n verblijf hier snoof hij aan z'n boterhammen om er alsnog de bloem uit te halen...”

©GoNo