De psychologie van een ajuin...

Ik ben me nu al een aantal dagen aan 't verdiepen in de psychologie van een ajuin. Ik vraag me af waarom ik telkens moet huilen als ik een ajuin schil...

Wat voelt een ajuin als ik met m'n vlijmscherp mes de kop en de staart, bij wijze van spreken dan, afsnijd? Zou die ajuin de pijn voelen? Ik weet het dus niet. Wat ik wel weet, is dat ik steevast moet beginnen huilen. Ergens zendt die verdomde ajuin een signaal uit, 't kan bijna niet anders. Zo van, ik laat je huilen om het leed en de pijn die je me aandoet. Bij het kuisen van andere groenten heb ik dat niet. Ik heb nog nooit gehuild als ik selder, prei of tomaten snij. Hoe zouden die groenten zich voelen terwijl ze langzaam maar zeker tot het kookpunt gebracht worden? Je zult maar denken dat je een fris badje krijgt hé?

Ik spreek tegen m'n kamerplanten. Ik stof ze af, geef ze regelmatig water en voedingsstoffen. Ze belonen me daarvoor met door te groeien en te bloeien. Als ik bijna dode bladeren en stengels verwijder, zeg ik telkens dat het maar even pijn zal doen. Tegen een ajuin zeg ik niets, te druk met in tranen uit te barsten. Je zult maar een ajuin zijn, denk ik dan. Je hele leven opgebouwd, laagje per laagje. Tot je een volwassen ajuin bent geworden. Dan wordt je uit je vertrouwde omgeving geplukt. Vaarwel vrienden medeajuinen. Met een beetje geluk kom je met je vriendjes op een droogzolder terecht. Tot daar nog aan toe, er zijn er wel die onder een zonnebank gaan liggen. Ook om uit te drogen. Ze steken je in een zakje en voor je het goed en wel beseft, lig je ergens in een winkel of supermarkt te wachten op wat er nu zal gebeuren...

Je ziet de mensen je aankijken, ze voelen aan je of je niet rot bent. Nee, ik ben nog vers, ik lig hier nog maar een paar dagen, denk je dan. Je weet het nog niet, maar als ze je meenemen is het om je recht naar de slachtbank te lijden. Met een beetje geluk, ben je niet onmiddellijk aan de beurt. Uitstel van executie? En iedere keer als die mensenhand in de zak grijpt, sta je doodsangsten uit. Je hebt gezien wat er met je nieuwe vriendjes gebeurd is. Je probeert je weg te steken achter een grotere ajuin. Tot je een baas treft die geen onderscheid maakt tussen groot of klein. Zoals ik dus...

Ik heb me vanaf nu voorgenomen om eerst m'n ajuinen te verdoven. Alleen weet ik nog niet wat de beste methode is. Zouden wetenschappers al een studie gemaakt hebben over het verdoven van ajuinen? Bestaat er al een duurbetaalde studie over? Dat weet ik dus ook niet hé? Ik kan natuurlijk ook opteren voor reeds gesneden ajuinen. Dan heb ik die barbaarse daad van het vermoorden van een ajuin tenminste niet op m'n geweten. Maar dan speel ik de voeling met m'n ajuinen kwijt, denk ik dan. Nee, 't is allemaal zo gemakkelijk niet als het schijnt. En we weten dat schijn kan bedriegen hé? 't Is niet omdat de zon schijnt dat het warm is...

Ik kijk met gemengde gevoelens naar m'n ajuinen. M'n hart doet pijn als ik m'n mes erin zet. M'n ogen en m'n gemoed schieten vol tranen. Ik murmel dat het maar even pijn zal doen. Ik geloof het zelf niet, maar misschien verzacht het de pijn een beetje hé? Ik zeg tegen de grootste ajuin dat hij sterft zoals hij geleefd heeft, kort maar hevig. Hopsakee, de pot in, lekker zwemmen met de stukjes selder, tomaten, aardappelen, wortelen en andere ingrediënten om een volwaardige juliennesoep te maken. Nu nog wat ribbetjes erin en meer moet dat niet zijn. De ander ajuinen in de zak vragen zich nu af wanneer het hun beurt zal zijn. Hoe lang mogen wij nog genieten van ons samenzijn in deze zak, hoor ik hen vragen. Niet huilen, antwoord ik, jullie beurt komt nog wel, iedereen op z'n beurt zoals bij de belastingen en in de biechtstoel...

Er zegt er ene dat hij feitelijk een pijpajuin is, maar door een hormonale afwijking en een teveel aan groei-en meststoffen de totaal verkeerde kant opgegaan is. Een pijpajuin? Een homoajuin dus? Moet kunnen, denk ik dan, ik ben nogal tolerant in zulke zaken. Morgen eens kijken in de supermarkt of er daar zakken ajuin liggen verpakt in een regenboogzakje. Je weet maar nooit hé? Maar dit geheel terzijde en zonder de minste relevantie...

De soep staat heerlijk te pruttelen. De geur verspreidt zich door m'n bescheiden appartementje. De kat zit nu al te likkebaarden. Die hoopt dat er een stukje vlees in haar etensbakje terecht komt. Ik roer in de pot, de ajuinen gunnen mij geen blik. De rest van de groenten ook niet. Zouden ze kwaad op mij zijn? Zouden ze afgesproken hebben om mij compleet te negeren? Het lijkt er wel op. Straks is m'n soep weer eens zuur. De enige manier om mij te laten verstaan dat ze ook een recht op leven hebben, denk ik dan...

De psychologie van een ajuin zit verdomme raar in elkaar.

Om van te huilen, is het niet?

©GoNo