Dansen met de duivel…3

Bernard staat tussen de menigte die, reikhalzend, uitkijkt naar de komst van hun president. Dallas is in feeststemming. Hun nog jonge president Kennedy wordt verwelkomd als een filmster op een rode loper. Kennedy heeft al laten zien dat hij haar op z’n tanden heeft. De Cuba-crisis is daar maar één voorbeeld van. De wedloop naar de verovering van de ruimte een andere…

Het is warm in Dallas. De menigte wordt in bedwang gehouden door de politie, bijgestaan door het FBI, de federale politie. In een boekenmagazijn wacht ene Lee  Harvey Oswald geduldig op de stoet  wagens die nu elk moment kunnen voorbij komen. Het geweer ligt op de vensterbank, Oswald kijkt voor de zoveelste keer door het vizier. Hij mag niet missen, vandaag wordt de geschiedenis herschreven…

Bernard bevindt zich nu op de bovenste verdieping van het boekenmagazijn. Staat achter Lee Oswald. Ik moet hem stoppen, denkt hij. Die kerel gaat de president vermoorden. Hij legt z’n hand op de schouder van Oswald. Lee Oswald voelt iets, kijkt achterom, maar ziet niets. M’n zenuwen spelen mij parten, denkt hij. Bernard werpt zich op Lee Oswald, maar gaat dwars door hem heen. Bevindt zich nu terug op de brede avenue. Hoort een kogel afketsen tegen een verkeersbord. Het tweede schot is raak. De president grijpt naar z’n keel, z’n hersens exploderen, Jackie Kennedy, z’n vrouw, kruipt in paniek over de koffer van de presidentiële wagen. Ze wordt tegen gehouden door de lijfwachten van de president…

Bernard kijkt er met ongelovige ogen naar…

Als daar maar geen oorlog van komt, zegt de oudere heer grijnslachend. Presidenten zijn vervangbaar, zegt de blondine. De raaf beaamt het…

Bernard hoort stemmen op de achtergrond. Wil zich in de discussie mengen. Maar z’n dromen laten het niet toe…zijn het wel dromen?

Bernard bevindt zich weer tussen de massa. Er is een betoging aan de gang. De zwarte bevolking protesteert tegen de rassendiscriminatie. Op de trappen van het Lincoln Memorial houdt ene Martin Luther King een toespraak. I Have a Dream, zegt de zwarte dominee. Ik ook, denkt Bernard. Hij kan het goed uitleggen, zulke dromen zouden er meer mensen moeten hebben…

Bernard staat beneden in de tuin van het Lorraine Motel in Memphis. Hij ziet een schaduw tussen de hoogopgeschoten struiken. Iemand die dringend moet plassen, denkt hij. Boven Bernard gaat de balkondeur open, Martin Luther King wil nog een luchtje scheppen, alvorens verder te werken aan z’n speech. Martin Luther King zegt tegen z’n secretaris dat hij een raar voorgevoel heeft. Een schot weerklinkt in de nacht. We schrijven 1968, Martin Luther King ligt zieltogend op het balkon. Bernard kan het niet geloven. Ik ben hier getuige van een moord en kan er niets aan doen…denkt hij…

Als daar maar geen oorlog van komt, zegt de oudere heer, nog meer grijnslachende. Predikanten zijn vervangbaar, zegt de blondine. De raaf lacht zich te pletter…

Waar komen die stemmen toch vandaan, vraagt Bernard zich af…

Nog een glaasje wijn, vraagt de oudere heer aan z’n geliefde. Ja, zegt ze, we hebben heel wat te vieren vanavond hé? De radio laat stukken horen uit de speech “ I Have a Dream” van Martin Luther King. De reporter van dienst zegt dat de Nobelprijswinnaar voor de Vrede op weg naar het ziekenhuis overleden is. Een groot man is heen gegaan, besluit hij…

Bernard heeft de radio ook gehoord. Hoort ook lachende commentaren op de achtergrond. Wil z’n ogen opendoen, maar slaagt er niet in. Ik speel mee in een slechte film over historische gebeurtenissen, denkt hij. Wat voor zin , heeft dit? Gedane zaken nemen toch geen keer?

Slaapt hij nog, hoort hij vragen. De blondine staat op, gaat naar Bernard, kijkt hem aan met roodgloeiende ogen. Bernard voelt haar aanwezigheid. Wil zeggen dat hij verdomme niet meer slaapt, maar er komen geen woorden uit z’n mond. De blondine vraagt of ze hem wakker moet maken. Nee, laat hem nog maar wat genieten van z’n dromen, zegt de oudere heer…

Bernard is plots terug in de villa. Ga naar boven, zegt een stem. Ga naar de zolder, er hangt een verrassing op je te wachten. Bernard klimt de trappen op naar de zolder. Welke verrassing kan er hier nu hangen, denkt hij. Een nieuw kostuum? Een Olympische medaille van’  beste verkoper van gebakken lucht’? Hij duwt de zolderdeur open. Kijkt recht naar een oudere heer en dame die zich verhangen hebben aan een dwarsbalk. Hun lichamen bengelen heen en weer, op de krassende tonen van een raaf die boven hen zit…

Ze kijken hem grijnslachend aan. Bernard vlucht vierklauwens de trappen af. Alsof de duivel hem op de hielen zit…

©GoNo