Zo ver en toch zo dicht...

Hoe blauw de lucht
met één enkel wolkje
dat zich zwevend
naar de einder begeeft

hoe kabbelend dit beekje
met glashelder water
dat zich eindeloos rept
naar onbekende bestemming

hoe zachtjes speelt een briesje
haar deuntje in m'n oren
terwijl bladeren van de bomen
mij een verkoeling brengen

hier heb ik geen zorgen
voel ik me gewoonweg thuis
hier wil ik liggend sterven
met een grasspriet in m'n mond

kauwend op herinneringen
de zoete smaak van ooit
die plaats maakte voor bitterheid
zo ver en toch zo dicht bij huis...

©GoNo