Terreur

Z'n eten staat klaar, de tafel is perfect gedekt, zoals z'n mama het hem geleerd heeft. En zoals hij het leerde aan z'n vrouwtje. De couverts op één centimeter van de rand van de tafel. Messen en vorken als soldaten op een slagveld, mooi uitgelijnd. Moeder en twee kinderen wachten geduldig tot de heer des huizes z'n koninklijke intrede zal maken. Het eten staat al te dampen op de tafel, als het nog lang gaat duren is alles koud, denkt ze.
Ze hoort de wagen de oprit opdraaien en haar hart begint te bonzen in haar keel. Haat twee kinderen gaan aan tafel zitten met de armen gekruist, want zo hoort het. Ze kijken met angstige ogen naar hun mama, zoeken steun maar mama kijkt naar de deur, die elk moment kan opengaan.
Vader trekt jas en schoenen uit, doet z'n pantoffels aan en sloft naar de eetkamer waar z'n peloton huisslaafjes op hem wachten. Zonder een woord te zeggen schuift hij aan tafel. Mama schenkt hem een biertje uit, met een schuimkraag van twee centimeter. Hij bekijkt z'n glas en mompelt: ' ge begint het te leren'. Mama haalt opgelucht adem, wil hem bijna kussen om zoveel erkentelijkheid maar houdt zich net op tijd in. De kinderen wachten tot hij teken heeft om te beginnen. 't Is iedere avond hetzelfde ritueel, vader slurpt van z'n glas, laat een boer en geeft dan met een welwillend gebaar het sein dat ze mogen beginnen eten.
Er wordt niet gesproken aan tafel, dat is alleen weggelegd voor de heer des huizes. Die een monoloog voert tegen z'n vrouw over de crisis waarin z'n bedrijf verkeert. De reorganisatie die zal moeten gebeuren en de reconversie. Mama verstaat er geen fluit van, maar knikt instemmend. Eten aan deze tafel is een lijdensweg, zoveel is duidelijk.
Mama vraagt of het eten lekker was.
“ Neen, het eten was koud, te weinig gekruid en de hond van de buren krijgt beter eten dan ik.”is z'n antwoord. Hij staat op en grijpt in één vloeiende beweging mama bij het haar en sleurt haar van de stoel naar de keuken.
“ Ik zal je leren koken, klotewijf, ge zit hier de godganse dag binnen zonder een bal te doen, terwijl ik mijne nikkel afdraai. Is een beetje warm eten teveel gevraagd?”briest hij buiten zinnen.
Hij slaat haar op haar tenger lijf, overal waar hij haar maar raken kan. Kiepert de overschot van haar kookkunst over haar heen en stampt met z'n kousenvoeten in haar gezicht. Laat minder sporen na, denkt hij. Mama zit inéén gedoken tegen het aanrecht, wachtend op de volgende reeks slagen.
Hij neemt een groot keukenmes, zwaait er mee voor haar ogen, haar angstige ogen die weerkaatst worden in het glanzende lemmet.
“ Ik ga je de strot oversnijden, hoor je me? Zoals bij een varken. Je bent het niet waard dat je nog leeft...”
Mama maakt een afwerend gebaar met de weinige krachten die ze nog bezit. Het mes komt dichter en dichter bij haar keel. Hij geniet van de doodsangst, die bijna tastbaar is. Mama doet in haar broek, wat hem nog meer uitzinnig maakt.
Een schot weerklinkt in de keuken. Oorverdovend. De heer des huizes kijkt met verbaasde ogen naar mama, alsof hij tegen een onzichtbare muur gelopen is. Het mes valt uit z'n krachteloze hand, de hemel dondert naar beneden. De kogel gaat dwars door hem heen en raakt mama in de borststreek. Haar ogen kunnen het niet begrijpen, hij ook niet.

Binnengekomen op de redactie bij de krant:

Vijftienjarige zoon richt bloedbad aan in eigen familie. Driejarig zusje wordt opgevangen door grootouders. Zoon was al gekend wegens moeilijk karakter en was al meerdere keren in aarnraking geweest met de jeugdrechtbank. Zoon weigert te spreken. Verdere details volgen later.

©GoNo