Levensverhaal

Ik zit op een bankje, en staar in de verte,
Mijn ogen zijn roodomrand en mijn zicht is troebel.
Het bankje staat in een bos, nu en dan lopen er mensen voorbij. Ik zie ze kijken en denken wat is er in haar leven gebeurd dat haar zo’n verdriet geeft.
Een man komt naast me zitten geeft een zakdoek aan en een licht schouderklopje. Niets meer dan dat. Hij heeft vriendelijke ogen, ogen die wijsheid uitstralen. Hij wacht geduldig tot ik begin te spreken.
Mijn woorden lijken niet vanuit mij te komen, het is alsof ik van op een afstand naar mezelf kijk. Maar ik vertel mijn verhaal. Ik vertel hoe ik als kind begreep dat mijn leven niet compleet leek te zijn, hoe alleen ik me voelde.
Hoe ik als tiener wanhopig zocht naar een zielsverwant, naar liefde terwijl ik er eigenlijk nog te jong en te naïef was. Hoe ik vluchtte voor verdriet om een kalverliefde. Vluchtte voor verdriet dat zo sterk was, zo rauw dat mijn hart ervan brak.
Ik vertelde hoe ik afscheid moest nemen van mensen die ik doodgraag zag. Hoe ik me voelde toen ze me alleen lieten.
De man luisterde nog steeds, sprak geen woord maar liet zacht zijn hand op de mijne glijden. Een klein kneepje moedigde me aan om verder te gaan.
Ik vertelde naar mijn verlangen voor een kind. Een kind waar ik al mijn liefde aan kon geven. Een kind zodat ik me nooit meer alleen zou voelen. Ik was zo dom om te geloven dat alles vanzelf goed zou komen. Een roze babywolk was het niet en ik voelde me gefaald als moeder, als mens. Ik vertelde hoe ik langzaam uit mijn diepe put gekropen ben. Mijn leven terug op rails kreeg.
Ik vertelde over mijn angsten, mijn twijfels, over gemiste kansen. De kans nooit genomen om even alleen te zijn. De kans nooit genomen om te zoeken wie ik was. De kans nooit genomen om stil te staan bij liefde.
Daar zat ik dan op een bankje in het bos. Ik legde mijn ziel bloot voor een Totaal onbekende. De man keek in mijn ogen en knikte alsof hij het begreep. Er zat zoveel in die ogen, begrip, geduld, medeleven, liefde…
Toen sprak hij met een diep hese stem:
Ik weet wie je bent en begrijp hoe je je voelt. Maar ik weet ook hoe oprecht je hart is. Het wordt tijd dat je naar je hart luistert en eerlijk bent met jezelf.
Verliefd zijn op het leven is moeilijker dan je denkt. Je hebt verdriet om onbeantwoorde liefde. Je hebt verdriet om gemiste kansen. Om verkeerde keuzes.
Wordt wakker en zoek je gemiste kansen. Denk na over je keuzes , lang en hard. En zoek je onbeantwoorde liefde en toon hem je hart. Het leven kan meer zijn dan enkel dit. Het leven kan je nog altijd verrassen. Wacht maar af…
Ik keek in de man zijn ogen en zag wie Hij was. Maar voor ik iets kon zeggen stond Hij op en liep verder. En ik … ik begon aan een nieuwe dag.

© Isabelle Willem