Foto's
Niets dan lachende gezichten op de foto's die op een stapeltje voor hem liggen. Foto's uit lang vervlogen tijden, van mensen waarvan hij zich de naam niet meer kan herinneren. Van kinderen
met beschilderde snoetjes, die één of ander verjaardagsfeestje kwamen meevieren. Alle kleuren van de regenboog, waren toen vertegenwoordigd. Ongeacht uit welk religieus nest ze kwamen. 't Ging hem om te feesten, niet om te bidden. En de toastjes mochten ze zelf maken, hij en z'n vrouw trokken er zich niets van aan, de kinderen waren baas in de keuken en omliggende plaatsen.
Is dat allemaal al zo lang geleden,vraagt hij zich af. Het lijkt wel of het gisteren was. Hij draait de foto om op zoek naar een datum. 28 Juli 86. De vorige eeuw dus. Verjaardag van z'n dochter, zeven jaar geworden die dag. Toen was het gezin nog niet verscheurd in twee kampen, toen was geluk heel gewoon, om het met Gerard Cox te zeggen. En die mooie zomer duurde eeuwenlang. Wist hij toen veel dat enkele jaren later verjaardagen er helemaal anders zouden uitzien. Dat z'n kinderen hun eigen verjaardagsfeestjes brouwden en liefst niet in het bijzijn van hun vader. Want hij was streng, maar rechtvaardig. Dat dacht hij althans. Ze hadden niets te kort, toch niet op materieel gebied.
Hij kijkt naar de foto's van z'n kinderen en leest voor het eerst in hun ogen dat ze hun moeder missen.
Ze lachen wel, de obligate lach van ' kijk-eens-naar-het vogeltje'. Legt de beide foto's naast elkaar, foto's met een tijdspanne van enkele jaren er tussen. Geen mama te bespeuren op de tweede foto. En een triestig lachje. Toen zag hij het niet, probeerde geforceerd plezant te doen. Mooie cadeautjes, mooie tafel. En de mooiste cadeau die ze vroegen, kon hij niet geven. Maar in het weekend zouden ze hun mama zien, zo was de uitspraak van 't gerecht. In het weekend zouden ze hun verjaardagsfeestje overdoen met niets dan lachende gezichten van ooms, tantes, opa en oma. Dan zouden ze naar het bos trekken, eigendom van opa en oma. Blijven slapen in de chalet, kampvuur maken en moe maar voldaan in hun bedje kruipen.
En zondagavond zou hun papa ijsberend door de kamer lopen, wachtend op z'n kroost die veel te laat terugkwam, want 's anderendaags is het school hé? Ze zouden verhalen vertellen, taterend door elkaar, waar bij momenten geen touw aan vast te knopen is. Na de douche en de natte haren die nog moesten drogen, want met een natte kop kan je niet gaan slapen, zouden ze nog een uurtje op de sofa zitten. Vertellend tegen elkaar over wat ze het volgend weekend zouden doen in het bos. Terwijl hij de rekeningen na zit te kijken, beseft hij dat hij er niet meer bijhoorde. Maar hij zou hen meenemen naar een pretpark, da's duizend keer beter dan zo'n onnozel bos. Waar men z'n kinderen wijsmaakt dat er kabouterkes wonen. Zouden die Sneeuwwitje-aanhangsels zijn rekeningen niet kunnen betalen?
En plots beseft hij dat daar de eerste steen gelegd is, van z'n sarcasme en z'n dwangmatig blijven lachen.
©GoNo
met beschilderde snoetjes, die één of ander verjaardagsfeestje kwamen meevieren. Alle kleuren van de regenboog, waren toen vertegenwoordigd. Ongeacht uit welk religieus nest ze kwamen. 't Ging hem om te feesten, niet om te bidden. En de toastjes mochten ze zelf maken, hij en z'n vrouw trokken er zich niets van aan, de kinderen waren baas in de keuken en omliggende plaatsen.
Is dat allemaal al zo lang geleden,vraagt hij zich af. Het lijkt wel of het gisteren was. Hij draait de foto om op zoek naar een datum. 28 Juli 86. De vorige eeuw dus. Verjaardag van z'n dochter, zeven jaar geworden die dag. Toen was het gezin nog niet verscheurd in twee kampen, toen was geluk heel gewoon, om het met Gerard Cox te zeggen. En die mooie zomer duurde eeuwenlang. Wist hij toen veel dat enkele jaren later verjaardagen er helemaal anders zouden uitzien. Dat z'n kinderen hun eigen verjaardagsfeestjes brouwden en liefst niet in het bijzijn van hun vader. Want hij was streng, maar rechtvaardig. Dat dacht hij althans. Ze hadden niets te kort, toch niet op materieel gebied.
Hij kijkt naar de foto's van z'n kinderen en leest voor het eerst in hun ogen dat ze hun moeder missen.
Ze lachen wel, de obligate lach van ' kijk-eens-naar-het vogeltje'. Legt de beide foto's naast elkaar, foto's met een tijdspanne van enkele jaren er tussen. Geen mama te bespeuren op de tweede foto. En een triestig lachje. Toen zag hij het niet, probeerde geforceerd plezant te doen. Mooie cadeautjes, mooie tafel. En de mooiste cadeau die ze vroegen, kon hij niet geven. Maar in het weekend zouden ze hun mama zien, zo was de uitspraak van 't gerecht. In het weekend zouden ze hun verjaardagsfeestje overdoen met niets dan lachende gezichten van ooms, tantes, opa en oma. Dan zouden ze naar het bos trekken, eigendom van opa en oma. Blijven slapen in de chalet, kampvuur maken en moe maar voldaan in hun bedje kruipen.
En zondagavond zou hun papa ijsberend door de kamer lopen, wachtend op z'n kroost die veel te laat terugkwam, want 's anderendaags is het school hé? Ze zouden verhalen vertellen, taterend door elkaar, waar bij momenten geen touw aan vast te knopen is. Na de douche en de natte haren die nog moesten drogen, want met een natte kop kan je niet gaan slapen, zouden ze nog een uurtje op de sofa zitten. Vertellend tegen elkaar over wat ze het volgend weekend zouden doen in het bos. Terwijl hij de rekeningen na zit te kijken, beseft hij dat hij er niet meer bijhoorde. Maar hij zou hen meenemen naar een pretpark, da's duizend keer beter dan zo'n onnozel bos. Waar men z'n kinderen wijsmaakt dat er kabouterkes wonen. Zouden die Sneeuwwitje-aanhangsels zijn rekeningen niet kunnen betalen?
En plots beseft hij dat daar de eerste steen gelegd is, van z'n sarcasme en z'n dwangmatig blijven lachen.
©GoNo
gepost door GoNo | 11:01
0 reacties:
Een reactie posten
Aanmelden bij Reacties posten [Atom]
<< Homepage