GoNo's Gedichten & Verhalenhoek

De hersenspinsels van een zelf- en door anderen verklaarde dichter/schrijver.

dinsdag 30 september 2008

Echt gebeurd.......


Een man staat golf te spelen, tot plots z'n golfballetje in het bos terecht komt. Na enig zoeken vindt hij z'n balletje terug. Iets verderop staat een oud vrouwtje in een dampende pot te roeren. De golfspeler is curieus wat dat oud vrouwtje aan het kokkerellen is en stapt er op af.
“ Sorry, maar wie bent u en wat bent u aan het doen ?” vraagt de golfspeler.
“ Ik ben een heks en ik maak een toverdrankje die van iedere golfspeler de beste ter wereld maakt.....” zegt de heks.
“ Zozo, en mag ik daar een kopje van drinken ? “ vraagt de man.
“ Jazeker, maar ik moet erbij zeggen dat uw seksleven op een laag pitje zal komen te staan en uw huwelijk na verloop van tijd er belabberd zal uitzien.
“ Geeft niet, als ik maar de beste golfspeler ter wereld word” zegt de man.
De man drinkt gulzig een kopje van het brouwsel.
's Anderendaags daagt hij al de beste spelers ter wereld uit. En zie, hij wint het ene tornooi na het andere.
Z'n huis puilt uit van de bekers. Hij gaat terug naar het bos om de heks te bedanken.
“ En”, zegt de heks,” hoe is uw seksleven ?”
“ Ach, ik mag niet klagen......” zegt de man.
“ Hoedat, ge moogt niet klagen ? Hoeveel keren heb je seks gehad ?” vraagt de heks.
“ Zo'n 3 à 4 keren op heel het jaar......” antwoord de man.
“ En gij vindt dat geen reden om te klagen ?” vraagt de heks.
“ Welnee, voor een pastoor met een kleine parochie.....”

©GoNo

Kamiel & Marie.....


Bronstige tijden......

't Was een hele tijd geleden dat ik nog iets gehoord had van Kamiel en z'n Marie. Tot ik, geheel toevallig naar “Man bijt hond “ keek. M'n verbazing was groot toen ik beiden zag, ergens in hartje Ardennen.
's Nachts nog wel. Wat deden die twee daar ? Waren ze op zoek naar Vliegende Schotels ? Zoals je weet, ziet men ze in Wallonië nogal regelmatig eens vliegen hé ? En Vliegende Schotels vliegen schijnbaar alleen nog in de Ardennen. Bij voorkeur als het donker is.
Bij mijn weten, heb ik nog nooit zo'n ufo zien vliegen boven Antwerpen, laat staan een landing op de Meir of Keizerlei maken. Of het Wijnegem Shopping Center. 't Zou wat geven, moest dat gebeuren........
Ik zie Patrick Janssens al staan om die buitenaardsen te verwelkomen. Met een doos Antwerpse Handjes, nog warm van bij de betere bakker. En achter zich duizend man, volgens de politie, maar volgens de organisatoren waren het er 1005, van het Vlaams Behang die staan te brullen van “ Eigen aliens eerst “. Waarna de inderhaast opgeroepen federale politie uit Luik hun nieuwe matrakken mogen uitproberen op de lieftallige smoelwerken van de democratisch verkozen partijleden. Van een warm onthaal gesproken.
Maar ik dwaal af. Kamiel en Marie stonden op iets te wachten en 't was zeker niet tram 12, bij mijn weten komt diene tram niet tot in de Ardennen. Of 't moest zijn dat Antwerpen z'n territorium uitgebreid had met een nakende scheiding van de gewesten in 't vooruitzicht. Een tipje van de sluier werd opgelicht door een soortement van een reporter en een boswachter. Boswachters zijn sedert het geval Dutroux, geweldig populair bij de Walen. Ze behoren tot de categorie van bosnimfen, boskabouters, bossaters en bosduiven. Dat laatste schijnt niet te kloppen, want ze jagen op bosduiven wegens een teveel van die schijtproducenten. Ik bedoel hiermede dat boswachters tot de status van sprookjesfiguren opgeklommen zijn. Als de kindertjes niet braaf gaan slapen, zeggen de ouders nu: “ Pas op, of de boswachter komt u pakken !” waarna hun nageslacht anwoordt: “ Zie maar dat Dutroux niet onder uw bed zit.”
't Zijn geen kinderen meer lijk vroeger, maar ook geen ouders meer zoals vroeger.......
Kamiel & Marie stonden te wachten op het geroep van bronstige herten. Wie gaat er nu in 't midden van de nacht in de Ardennen, in de kou en de regen gaan staan , om naar herten te luisteren, om maar te zwijgen van het gewauwel die een krankjorumme nachtreporter uit z'n krammen slaat ? Schijnbaar zo'n man of tien. Te gek om los te lopen. Voorzekers had zijn Marie hem weer eens zover gekregen, na één of andere oproep in de Libelle of Dag Allemaal. Of Kamiel was de boel aan het verkennen om met z'n vrienden één van die loeiende op vier poten lopende wezens alsnog op z'n bord te krijgen met Kerstdag.
Kamiel moest gaan plassen en zonderde zich een beetje af van de groep. Per slot van rekening had niemand zaken met hetgeen er in z'n broek hangt of staat hé ?
“ Sssttttt, als ge stil zijt kunt ge de herten horen” zei de boswachter.
“ Als ge stil zijt kunt ge de herten horen” herhaalde de reporter tegen de mensen achter hem.
Inderdaad hoorde men iets in de struiken en 't klonk waarempel heel dichtbij.
“ Kunnen herten spreken en dan nog in 't Vlaams ?” vroeg de reporter aan de boswachter.
De boswachter hoorde het in Keulen donderen. Zoals je weet ligt Keulen niet zover vanuit de Ardennen, wat verklaart waarom hij het hoorde donderen.
“ Bij mijn weten kunnen herten en reebokken niet loeien in 't Vlaams of het zouden moeten geïmporteerden zijn uit Vlaanderen.” sprak de toch enigzins verbaasde boswachter.
Kamiel zocht een plekje waar hij z'n opgezwollen blaas kon ledigen. 't Was donker en plots schoof hij , terwijl hij gezellig aan 't wateren was , uit. Groot was z'n verbazing toen hij met z'n klokkenspel in de netels terecht kwam. Hij stootte een kreet uit die tot kilometers in de verte te horen was.
In het nabijgelegen dorp gingen de ramen open.
“ Hoort, de herten en reebokken staan bronstig.....” waarna iedereen terug ging slapen en Kamiel z'n vol met bobbels staande onderbuik bette, om toch maar de pijn te verzachten. Marie hebben ze moeten afvoeren met een brancard, gezien ze op de grond lag te kronkelen van 't lachen......
“ Raar volkje, die Vlamingen.....” zei de boswachter.
“ Compleet gek, die Vlamingen....” zei de nachtreporter.
“ Staat er alles op ?” vroeg de crew van “Man bijt hond”........

©GoNo

maandag 29 september 2008

Vandaag......

Vandaag zou m'n laatste dag op WMH geweest zijn.
Vandaag denk ik aan de vrienden die ik achterliet.......
Vandaag denk ik aan de zuurpruimen met hun hypocriete lachje.....
Vandaag wil ik de directie en hun knievallers bedanken voor de wijze levensles die ze mij geschonken hebben.......
Vandaag wil ik huilen om morgen te kunnen lachen......
Vandaag is geen dag als een ander......

©GoNo

Eigentijds sprookje ( vervolg )

Waanzin kent geen grenzen.....

De waanzin sloeg toe in het Bedrijf. Men was er in geslaagd een sfeer te scheppen van achterdocht, jaloezie, verdachtmakingen en hielenlikkerij. Na het buitengooien van de oude directeur z'n rechterhand, was niemand nog zeker van zijn/ haar werk.
Was dit de nieuwe wind die door het Bedrijf waaide ? Was dit de ware bedoeling ? Het leek wel of er een verborgen agenda was, om zo vlug mogelijk het Bedrijf naar de knoppen te helpen. Dit bedrijf werd niet langer geleid door iemand die de mens op de eerste plaats stelde. Nee, dit bedrijf had meer en meer weg van een politiek theater. Eerst de politiek, dan pas de katholiek. 't Is niet omdat men een beetje reclame gemaakt heeft voor een ander bedrijf en verkozen is in de politiek, dat men daarom geschikt is om een bedrijf te leiden. En wat stelt dat verkozen-zijn voor ? Nul komma nul, vandaag zit je in de gemeenteraad en morgen moet je op je blote knietjes gaan smeken op de partijraad, om ergens potloden te mogen slijpen.
Leon was eens op het internet gaan kijken wie die nieuwe directeur was. Sjonge nog aan toe, dacht Leon. Die nieuwe deed wel veel jobkes tegelijk en allemaal dik betaald. Van cummulatie gesproken. Waanzinnig, dat zo'n man nog de tijd had om zich bezig te houden met het Bedrijf. Hij kloeg nu al over z'n slechte rug, wat moet dit geven als hij hier alle dagen moet komen werken ? Dacht Leon. Of was dit de zoveelste bijverdienste voor hem ? Een polis tegen dat hij niet meer in de gemeenteraad zat ? Een soort van levensverzekering ?
Leon had er z'n vragen bij. Intussen vroeg iedereen zich af wie de volgende zou zijn, die op het matje mocht komen bij zijne majesteit de nieuwe directeur. Mensen die grieven hadden werden aanhoord, waarna hij het gesprek zodanig wist om te leiden dat men al gauw over de prijs van de selder en tomaten zat te discussiëren
in plaats vanover de grief waarmee men z'n bureau binnen gekomen was. Hij zou alles oplossen, jazeker en dat deed hij ook. Alleen was het niemand duidelijk wat hij nu juist opgelost had.
Was er dan niets goed aan die nieuwe directeur ? Jawel, zoals in ieder mens iets goeds schuilt hé? Alleen was het ver te zoeken bij die man.......maar het was er, zeker weten.
De vernieuwing werd ingezet, er werden 2 camionetten aangekocht. Tweedehands, maar zo goed als nieuw.
Met de belofte dat gans het wagenpark zou vernieuwd worden. En de infrastructuur ook en de pc's. En het personeel werd ook vernieuwd, daarmee was men al begonnen vanaf de machtsoverdracht.
Men trok een nieuwe ICT'er aan, ter versterking van C.H. Die dit tot ieders tevredenheid al jaren deed, maar het ongeluk had om getrouwd te zijn met het zusje van de oude directeur z'n rechterhand. Niet dat hij ongelukkig getrouwd was, verre van. Maar het was een doorn in het oog van de nieuwe directie.
Leon moest van de nieuwe ICT'er niets hebben. Een opdringerige kerel die dacht dat hij het warm water uitgevonden had en zich te pas en te onpas beriep op z'n vrienschap met de nieuwe directeur. Een hielenlikker en mouwfrotter eerste klas. Die notabene zelf aan de dop stond en half-time werkte, om toe te kunnen komen. Maar hij was er. Een spion, die met mooie praatjes iedereen uit z'n/haar tent probeerde te lokken. En zo kwam P.J. ,( Pokke Jan) laten we hem zo noemen, alles te weten over hen die nog meer misnoegd waren.
Waanzinnig, er zijn geen andere woorden voor.
Het oude programma waarmee men al die jaren gewerkt had, deugde niet meer en moest en zou vernieuwd worden. Wat men ook deed. Het werd zodanig vernieuwd tot heel de werking in de soep draaide. Men vernieuwde de pc's, maar het duurde maanden eer men min of meer op een normale manier kon werken.
Van efficiëntie gesproken. Intussen was men druk bezig het nakende ontslag voor te bereiden van de oude ICT'er. Iedere dag werd hij meer en meer aan de kant geschoven, iedere dag had hij minder en minder te doen. Bedoeling was dat hij zelf zou opstappen, dat lag er vingerdik op.
't Was een strategie als een ander. Maak het leven zuur voor de mensen die je buiten wil. Zeker mensen die een contract hebben, zodat er geen opzegvergoeding moet betaald worden. En zeggen dat er een wet bestaat tegen pesterijen op 't werk, maar schijnbaar zijn er weinig aangesloten bij de bond om hun verhaal over het Bedrijf te kunnen doen.......
En zo sloop de Waanzin verder en verder het Bedrijf binnen, op zoek naar meer en meer slachtoffers......
Waanzinnig toch ?

©GoNo

zondag 28 september 2008

Baas.......


Ik ben hier de nieuwe baas
een marionet, een houten klaas
een pinokkio aan een koord
paranoïde en compleet gestoord

m'n wil is hier de enige wet
anders wordt je buitengezet
wie niet horen wil, moet maar voelen
je zult wel begrijpen wat ik wil bedoelen

ik gooi iedereen die ik wil buiten
die niet hetzelfde wijsje fluiten
ik beslis wat er hier gezongen word
schrijf daarom, in de refter op 't bord

“ ik ben hier de nieuwe baas
een marionet, een houten klaas
een pinokkio aan een koord
paranoïde en compleet gestoord.....”

©GoNo

Eigentijds sprookje ( vervolg )

De aanval is ingezet........

De directeur had alles goed uitgedokterd. De aanval werd ingezet. Een oorlog zonder slachtoffers bestaat niet. En het werd een oorlog. Een oorlog tussen directie die geen duimbreed wou toegeven en medewerkers die zich moesten schikken naar het nieuwe gezag. Mensen die zich jaren ingezet hadden, werden als honden op straat gezet. De directeur toonde meer respect voor tweedehandskledij dan voor z'n eigen medewerkers. Het had al lang niets meer te maken of men incompetent was of z'n werk niet goed deed. Het was een persoonlijke vete geworden tussen nieuwe directeur en de oude garde. Iedereen die de verdediging opnam van de oude directeur, moest er aan geloven. De man die meer dan 20 jaar aan het roer gestaan had, werd zonder blikken of blozen afgeschilderd als een dictator, die bezig was geweest het Bedrijf te kelderen. Zeker en vast, de oude directeur was niet bij iedereen geliefd en hij had z'n vijanden. Maar wie waren die vijanden ? Mensen die op een zijspoor gezet waren omdat ze het bedrijf schade berokkenden ? Mensen die willens nillens zich niet konden neerleggen bij de genomen beslissingen ? Mensen die alleen op een postje uitwaren?
Maar diezelfde mensen noemden de directeur hun vriend, de hypocrisie ten top. Mensen, die 20 jaar lang de vriend speelden, draaiden hun hand er niet voor om, hun directeur een mes in de rug te planten. Maar gedane zaken nemen geen keer.
De nieuwe directeur waande zich onaantastbaar, mede door het feit dat hij gesteund werd vanuit de Beheerraad. En zo zag Leon met lede ogen toe, hoe de ene na de andere verdween. Van de ene op de andere dag. In het niets, zonder één woordje uitleg van de almachtige directeur.
Ik moet geen uitleg geven aan die simpele geesten, dacht de directeur. Waarom zou ik ? Ik ben hier de baas en niemand anders. Waarom zou ik moeten uitleggen dat ik de rechterhand van de oude directeur buitengeflikkerd heb ? Of het waarom dat z'n secretaresse het hier afgebold is ? Verdomd, die heb ik niet buiten gesmeten, die is het van haar eigen afgebold. En ik had verdomme m'n preek al klaar. Maar who's cares ? Ik heb er nog genoeg op m'n “ Buitengooi-lijstje” staan. Aan kandidaat-slachtoffers geen gebrek.
Een oorlog zonder slachtoffers bestaat niet. Hij moest grinniken bij de gedachte alleen al. De aanval is de beste verdediging. De aanval was ingezet.........

©GoNo

zaterdag 27 september 2008

Eigentijds sprookje ( vervolg )

De reflectie- en andere dagen.

De reflectiedag was een succes. Toch in de ogen van de nieuwe directeur, in de ogen van Leon was het één grote schijnvertoning. Leon observeerde en leerde. Hij zag hoe de nieuwe directie het personeel en vrijwilligers manipuleerde. De vragen waren zodanig opgesteld dat men een selectie kon maken tussen hen die content waren en de malcontenten. Het was voor Leon een genot om sommigen bezig te horen. En zeker als het over transparantie ging. Transparantie kreeg opeens een geheel andere betekenis: nl. zoveel mogelijk zich afschermen van iedereen, zoveel mogelijk beloven en zoveel mogelijk mensen tegen zich in 't harnas jagen. Verdeel en heers.
Ik kwam, ik zag en ik overwon, dacht de direkteur. Ik moet 's morgens een goedendag zeggen tegen iedereen, wat kan ik zeggen ? Goeiemorgen klinkt nogal saai en goeienavond 's morgens zeggen, dat doet alleen die onnozelaar van een Leon. Na enig nadenken, een meikever deed er minder lang over, had hij het gevonden. Hij zou z'n entree beginnen met “ dag lieve mensen”. Dat klinkt ogenschijnlijk als gemeend en iedereen wil toch doorgaan voor een lieve mens. Of niet soms ?
En zo kwam het dat de nieuwe directeur met een brede smile iedereen een lief mens noemde. Behalve degenen die hij niet kon rieken of zien, die moesten het stellen met .........niets.
Maar om terug te komen op die fameuze reflectiedag......
Leon kreeg het aan de stok met de moderator, die aan zijn tafel zat. Het personeel was verdeeld in groepjes. Bedoeling was om het bedrijf te verbeteren, als het ware een nieuwe start te geven, beter nog het personeel het gevoel te geven dat ze inspraak hadden. Bij Leon kwam het over dat men alle middelen wou gebruiken om zo vlug mogelijk de oude directie te doen vergeten. De vragen waren van die aard, dat men zelfs vragen stelde die duidelijk in de privésfeer hoorden. Wat ook de reden was, dat Leon de stok in het hoenderhok wierp. De moderator was in z'n wiek geschoten, toen Leon zei dat de opsteller van deze vragen een debiel was of op z'n minst dacht dat anderen debielen waren. Leon kon niet weten dat D.J. , tevens moderator, deze debiele vragen opgesteld had. 't Ene woord bracht 't andere mee en moest er geen pater aan de tafel gezeten hebben, het zou waarschijnlijk geëindigd zijn in een handgemeen. Waarvan de afloop al voorhand geweten was. Muggen zijn ook schepsels Gods, maar niets zou Leon beletten om een mug dood te slaan......
Maar Leon was ook niet van gisteren of eergisteren. Als Leon kwaad is of wordt gaat hij gewoon buiten een sigaretje roken. En kan de rest hem gestolen worden. Beter dat dan iemand pijn te doen.
Nadien kwam D.J. hem een knuffel geven, met de wijze en doordachte woorden : “ zand erover”. Leon had de neiging om te vragen hoeveel zilverlingen hij gekregen had, want het voelde aan als een Judaskus. Vanaf die dag besloot Leon, als hij de kans kreeg, om geen stokken maar boomstammen in sommigen hun wielen te steken.
De directeur werd ingelicht over het voorval en nam zich voor om Leon dubbel zo goed in de gaten te houden. Bij de minste misstap zou hij Leon de deur wijzen, zonder fanfare en rode loper. Maar eerst moest gans de kliek die met Leon konden opschieten, er aan geloven. Stap voor stap zou hij de misnoegden buitengooien. A rato van één per maand. Wat kan mij het schelen, dacht hij, dat ik goeie werkkrachten buitengooi, iedereen is vervangbaar en aan vrijwilligers geraken is geen probleem.
Dat klopt ten dele. Maar vrijwillgers moeten ook opgeleid worden en dat was men vergeten. Een detail, maar ene met verstrekkende gevolgen, zoals later zou blijken......

©GoNo

Ik wil er nogmaals op wijzen dat enige gelijkenis met nog levende personen, louter toevallig zijn. De personen in dit verhaal zijn ontsproten aan het brein, dat weliswaar een beetje doorééngeschud is, van de auteur. Klachten kan men deponeren bij de griffie van het Assissenhof, gezien de aard van de schrijfsels onder de noemer vallen van persmisdrijven. 't Is maar dat je het weet......

de auteur.

vrijdag 26 september 2008

Eigentijds sprookje ( vervolg )

Aangename kennismaking......


“ Jesus loves me” dacht Leon, terwijl hij aan z'n sigaretje trok. Vanuit z'n linkerooghoek zag hij hoe de nog niet benoemde toekomstige directeur hem nauwlettend in de gaten hield. Het ontlokte hem een grijnslach. Sjonge nog an toe, dacht hij, dat belooft voor de toekomst. Wat ze op de vuilkar niet willen, gooien ze hier binnen. Z'n grijnslach werd nog groter terwijl hij aan een vuilkar dacht. Wat een vergelijking.......
Leon nam z'n tijd, per slot van rekening werd hij betaald door het ocmw en niet door het bedrijf. En zolang al z'n werk op tijd en stond gedaan was, mochten er voor zijn part nog tien directeurs hem in de gaten houden. Hij hoefde niet zo nodig de hielen te likken van één of andere machtswellusteling, die amper wist waar Abraham de mosterd haalde.
Het duurde bij Leon welgeteld vijf minuten om te weten welk vlees hij in de kuip had. Hij had dat soort nog tegen gekomen. Een soort waarvan hij dacht dat ze bijna uitgestorven waren, maar niets was minder waar. Maar Leon had een geheim wapen. Het wapen van de lach. Probeer maar eens in discussie te gaan met iemand die u flagrant staat uit te lachen. Niet te doen.
Toen hij naar binnen ging, stond de directeur hem op te wachten. Nu gaan we het krijgen, dacht Leon.
“ En u bent ?” vroeg hij vanuit de hoogte, wat voor hem gemakkelijk was, gezien z'n bijna 2 meter lengte.
Leon keek eens naar boven en begon al een zekere vorm van hoogtevrees te krijgen. En kreeg hij geen hoogtevrees, dan toch zeker een stijve nek.
“ Aanwezig” antwoordde Leon, waarheidsgetrouw.
“ Ik bedoel, wat is uw taak hier en bent u een vrijwilliger ?”
“ Tja, ik doe hier een beetje vanalles en nog wat, allé toch op administratief gebied en nee, ik ben geen vrijwilliger.......”
“ En uw naam ?”
“ Philippe van Saksen-Coburg ?”
“ Da's een goeie, maar nu serieus.......”
“ Leon, schrijver-dichter bij de gratie Gods......en als ik tijd over heb, administratieve bediende........”
Dat moest hem gerust stellen, nu hij een naam kon plakken op dat arrogante typeke. Voilà, weer een naam om toe te voegen. Z'n lijstje werd met de dag langer. Hij moest dringend een pc laten installeren op z'n bureel, want zo kon het niet verder.
“ Bon, doe maar rustig verder met hetgeen je bezig was...” en weg was hij, als een koning die zojuist één van z'n onderdanen de toelating gegeven had om z'n voeten te kussen.
Leon deed wat van hem gevraagd werd door het hoogste orgaan, na de Algemene Vergadering en de Beheerraad. Namelijk een sigaretje roken, uit pure provocatie en ballorigheid.......

©GoNo

Eigentijds sprookje ( vervolg )

Simpele geesten.....

De directeur zat op z'n stoel, turend door z'n vensterraam, vanwaar hij perfect het komen en gaan van bezoekers en personeel kon gadeslaan. 't Was duidelijk te zien dat hij op iets aan het broeden was, bepaalde personen wilden maar niet plooien naar z'n grillen en wensen. Meer nog, bepaalde personen lachten hem vierkant en rechthoekig uit. Verdomd, wat dachten die simpele geesten wel ? Hij was weliswaar nog niet benoemd, maar dat was slechts een formaliteit. Wie zou er hem van die felbegeerde post kunnen afhouden ? Men had de lat zodanig laag gelegd , dat zelfs de eerste de beste aap uit de Zoo van Antwerpen, zich kandidaat kon stellen voor de vacature van directeur. Gezien de bonobo's, chimpansees en zilverruggorilla's geen verlof kregen om hun kooi te verlaten, was hij zeker van z'n benoeming.
Hij keek door z'n raam. Verdomd, stond er daar ééntje een sigaretje te roken, terwijl hij hem grijnslachend aankeek. Was het zijn verbeelding die op hol sloeg of stond die hem daadwerkelijk uit te lachen ? Die kerel moest hij in 't oog houden, die kwam zeker en vast op z'n lijstje. Hij had bijna een full-time job aan het in 't oog houden van degenen die binnenkort op z'n lijstje zouden fungeren.
Hij zou de tactiek gebruiken van zalven, flemen, een luisterend oor bieden en dan keihard toeslaan. Maar dat zou een beetje lang duren, dus moest er een andere weg gevonden worden. Maar wat ?
Eureka, verdorie wat ben ik toch slim, dacht hij. Als ik nu eens een soort van bezinningsdag in 't leven roep? Ergens een daguitstap naar één of ander klooster of retraitehuis ? En iedereen mag z'n zeg doen over de werking van het bedrijf en hoe ze die kunnen verbeteren ? Dat schept vertrouwen bij 't personeel en vrijwilligers. Dat geeft hen de indruk dat ze ook iets in de pap te brokkelen hebben. 't Kan geen kwaad en uiteindelijk scheppen wij de pap uit.
Zo gezegd, zo gedaan.......'t kind werd geboren en kreeg de naam van “ reflectiedag”. De directeur zag dat het goed was en niets dan blije gezichten om zich heen. Tot men ter plaatse was en men een toelichting kreeg over het waarom van deze bedenkelijke uitstap. En nog waren er die de bedoeling niet snapten.
Wat een simpele geesten, dacht de directeur en het sterkte hem in de verdere uitvoering van z'n plannen.
Nog wat loze slogans in hun strot rammen en ze zijn rijp voor een stevige portie brainwashing.....

wordt vervolgd....

©GoNo

Lourdes




Lourdes

Lourdes (Lorda in Occitaans) is een stad in het departement Hautes-Pyrénées in Frankrijk. Het is de grootste katholieke bedevaartplaats in Frankrijk. Het is gesitueerd in het zuiden van het land in de uitlopers van de bergen van de Pyreneeën en heeft ongeveer 17.000 inwoners.

In 1858 verklaarde Bernadette Soubirous, toen een 14-jarig meisje, tussen 11 februari en 16 juli verschillende verschijningen te hebben gezien van de Heilige Maagd Maria in de verre Grot van Massabielle.

In 1864 werd er een standbeeld opgericht ter ere van Onze-Lieve-Vrouw van Lourdes bij de plaats van de verschijningen. Er werd een kapel gebouwd die al spoedig te klein werd en ging dienen als crypte voor de eerste basiliek, de Basiliek van de Onbevlekte Ontvangenis. In de loop der jaren kwamen hier nog twee basilieken bij en verschillende andere gebouwen, die thans allen deel uitmaken van het Heiligdom van Onze-Lieve-Vrouw van Lourdes.

Bernadette Soubirous ging in het klooster van Nevers in 1866 en werd heilig verklaard in 1933.

Het hele jaar door, maar vooral vanaf maart tot oktober, komen pelgrims uit heel Europa, maar ook uit andere delen van de wereld, naar het heiligdom van Onze-Lieve-Vrouw van Lourdes om er te bidden en zich te laven aan het bronwater van de grot waaraan heilzame kwaliteiten toegedicht worden. In de loop van de geschiedenis heeft de Rooms-Katholieke Kerk verschillende wonderbaarlijke genezingen erkend. Hiervoor werd in 1905 het Bureau van de medische vaststellingen en in 1947 het Internationaal Medisch Comité van Lourdes opgericht. Op 11 november 2005 werd door het Vaticaan de 67-ste officiële wonderbaarlijke genezing erkend. (zie ook: Lourdes-effect) Vooral de lichtprocessies en de sacramentsprocessies zijn indrukwekkend.

donderdag 25 september 2008

Naar aanleiding van 150 jaar O.LV. Lourdes




Klikken op de afbeeldingen om een betere leesbaarheid te verkrijgen.

Naar aanleiding van 150 jaar O.LV. Van Lourdes hebben Herwig Arts & Dries Vanwijnsberghe de hoofden bijéén gestoken om samen een boek uit te geven, ter ere van de H.Maagd Maria en haar verschijning aan Bernadette. Dit boek bevat de teksten van H.Arts en is rijkelijk geïllustrreerd door de befaamde tekenaar en aquarellist D.Vanwijnsberghe.
Het voorwoord is geschreven door Luc Van Looy, bisschop van Gent.
Het boek is een must in iedere huiskamer en geeft de lezer(es) een kijk achter en voor de schermen van wat Lourdes betekent voor de gelovigen, die hun laatste hoop in de H. Maagd stellen en haar om genezing bidden........
Het boek kan eenvoudig besteld worden bij :
D. Vanwijnsberghe
Valkenisseweg, 1,
2620 Hemiksem
op rekeningnummer: 979- 1659367-90 met vermelding: "BOEK LOURDES"
De prijs van dit prachtig boek is 28 € ( verzendingskosten inbegrepen ). De opbrengst gaat volledig naar een goed doel.
Een aanrader, die evenzo als geschenk kan dienen met de feestdagen in 't vooruitzicht......

© D.Vanwijnsberghe

Een eigentijds sprookje........

Er was eens ........zo beginnen de meeste sprookjes en verhalen. Meestal lopen die goed af en moeten de slechten het bekopen. Dit sprookje gaat over een niet nader vernoemd bedrijf en haar kersverse directeur.
Enige gelijkenis met nog levende personen, is totaal uit de lucht gegrepen........

Het verhaal begint in 2007.

Na een vergadering van de Algemene Vergadering, minutieus voorbereid door enkele ontevredenen, die niet langer akkoord gingen met de gang van zaken in het bedrijf, besloot men de directeur na 20 jaar dienst, te bedanken voor z'n inzet. Een nieuw bestuur werd verkozen (?) en er zou een nieuwe wind waaien door het bedrijf. Een wind, wat later zou blijken, niet meer dan een briesje zou zijn.
Blijkbaar hadden de nieuwe directie en hun bestuurlijke organen één ding over het hoofd gezien, dat men namelijk met mensen zou moeten werken en niet met nummers op één of ander dossier.
Maar daar stond men niet bij stil, iedereen die min of meer betrokken was bij de zogenaamde “ oude garde” moest en zou wijken. Zelfs al was het ten koste van de goede werking van het bedrijf. Op korte termijn slaagde men er in om de “oude garde” buiten te werken. En niet langs de grote poort, o nee, een audiëntie bij de nieuwe directeur volstond om met stille trom uw biezen te mogen pakken.
En zo verlieten meer en meer vrijwilligers het bedrijf, de meesten werden bedankt voor hun bewezen diensten en daarmee was de kous af. Maar er groeide meer en meer verzet tegen de manier waarop dit gebeurde. De sfeer werd met de dag slechter, een klimaat van wantrouwen, achterdocht en jaloezie werd geschapen.
Maar de directie was met open ogen blind en zich van geen kwaad bewust, zo zeer liepen ze over van eigen glorie. Zij zouden van dit bedrijf hun bedrijf maken. Hun geest of wat er moest voor door gaan zou van dit bedrijf een bloeiend bedrijf maken. Een commerciëel bedrijf, waar de wetten van vraag en aanbod gelden,en de mensen van geen tel zijn, zolang er maar winst gemaakt werd. Zolang er maar gezwegen werd door het personeel en alles klakkeloos uitgevoerd werd. Vast personeel met ervaring moesten luisteren naar onervaren vrijwilligers, ervaren vrijwilligers werden aan de kant geschoven. En wie niet akkoord ging, mocht gaan.
Men had de mond vol van transparantie, zich inzetten voor een nobel doel, christelijke inspiratie en nog meer van die loze slogans, waar niemand in geloofde. Maar waar de meesten “ja” zaten te knikken, omdat ze dan zeker waren om niet de volgende te zijn op het “ Buitengooi-lijstje”........
Maar er is altijd ene druppel die de emmer doet overlopen en die emmer was boordevol gevuld met water van hen die met lede ogen de teloorgang van het bedrijf moesten aanschouwen.......

wordt vervolgd

©GoNo

woensdag 24 september 2008

De ark van Noach.......


De Ark van Noach is volgens het bijbelverhaal in Genesis, het schip waarmee Noach en zijn gezin, en vele dieren met hen, de zondvloed overleefden. Noach bouwde dit vaartuig volgens de bijbelse overlevering op last van God, die hem hiervoor nauwkeurige aanwijzingen gaf. Toen de vloed aanstaande was liet God van alle diersoorten (landdieren en vogels) zeven mannetjes en zeven vrouwtjes naar de ark komen (van de onreine dieren slechts één stel per diersoort). Ook moest er van al het eetbare voedsel een hoeveelheid worden meegenomen. Als laatsten gingen Noach, zijn vrouw, hun drie zoons en hun vrouwen, de ark binnen. Toen begon het veertig dagen en veertig nachten hevig te regenen en kwam de vloed. Honderdvijftig dagen gingen voorbij voordat het water zakte en de ark vastliep op het Araratgebergte. Na een raaf en driemaal een duif erop uit te hebben gestuurd om te achterhalen of de aarde opgedroogd was, verlieten Noach en zijn gezin, en de dieren die met hen waren, de ark.
Er zijn diverse pogingen gedaan de ark van Noach op het in Genesis genoemde 'Araratgebergte' (oostgrens van Turkije) te lokaliseren. In september 1960 publiceerde Life Magazine een artikel waarin een luchtfoto werd afgebeeld waarop de contouren van een schip zichtbaar waren. De foto was door de Turkse luchtmacht genomen 20 km ten zuiden van de berg Ararat. Het schip was herkend door de Turkse kapitein Ilhan Durupinar. Hoewel de afmetingen van de vondst overeenkwamen met de omschrijving in Genesis, werd aanvankelijk geconcludeerd dat er geen tekenen zichtbaar waren van menselijk handelen. In 1977 onderzocht de Amerikaanse, christelijk geïnspireerde amateurarcheoloog Ron Wyatt, de vindplaats opnieuw. Hij beweerde klassieke stenen zeeankers gevonden te hebben. In de daarop volgende jaren werden in de Verenigde Staten diverse tests op resten van de vondst uitgevoerd en werd geclaimd dat het ijzeren en gefossiliseerde bootstructuren waren. Dit werd op 21 juni 1987 door de Turkse regering bevestigd en de vindplaats, genaamd Durupinar naar de Turkse kapitein, werd door de Turken geopend voor bezoekers. Naderhand is uit geologisch onderzoek echter gebleken dat het om een natuurlijke formatie gaat.

De ark van Noach en de zoektocht ernaar heeft verschillende schrijvers geïnspireerd hierover te schrijven. De bekendste speurder naar de ark was de Apollo 15 astronaut James Irwin.

De zondvloed.....


Het was 2008. God keek naar de wereld en zag dat het helemaal niet goed was. En hij besloot de wereld onder te laten gaan in een zondvloed. Toch wilde hij iemand aanduiden die, zoals Noë destijds, een ark zou bouwen om het leven op aarde toch nog een kans te geven na de zondvloed. En hij liet zijn oog vallen op kardinaal Danneels. 'Zet er wat spoed achter, Godfried', zei God tot Danneels, want over zes maanden zal het veertig dagen en veertig nachten regenen dat het giet. Frank De Boosere zal het niet weten te voorspellen, en noch minder te verklaren'.

Zes maanden later begon het al wat te druppelen. Voorbode van wat komen ging. God keek vanuit zijn hemel op de aarde neer en zag dat Danneels nog niet begonnen was met zijn ark.
'Danneels', donderde Hij, 'waar is die ark van U' ?
'Vergeving, Heer', replikeerde Danneels, Noë had het in die tijd een stuk gemakkelijker dan ik. Ik had een speciale bouwvergunning nodig.
En ik heb moeten discussiëren met de inspecteurs over de brandverzekering. En mijn buur hier in Mechelen, Bart Somers , beweerde dat ik mijn bouwlijn overschreden had, en de maximumhoogte niet gerespecteerd. En er werd een klacht tegen mij neergelegd voor geluidsoverlast op de werf. We zijn dan naar Stedebouw moeten gaan voor een beslissing.
En dan kwam Kris Peeters op de proppen van Openbare Werken. Hij wilde dat ik een speciaal autosnelwegenvignet zou nemen om de mogelijke, toekomstige kosten voor de aanpassing van de autosnelweg naar de kust te financieren, om de ark te verplaatsen naar de zee. Ik beweerde dat de zee tot hier zou komen, maar daar geloofde hij niks van. Die CD&V-ers van tegenwoordig zijn ook al niet meer zo katholiek.
En dan moest ik hout vastkrijgen. De Groenen trokken van leer tegen het kappen van inlands hout, om de gevlekte bosuil te beschermen. Ik probeerde Vera Dua te overtuigen dat ik het hout juist nodig had om die uil te redden. Maar ook zij was niet te vermurwen.
En toen ik dan de dieren wilde verzamelen, kreeg ik het aan de stok met Gaia. Michel Van den Bossche beweerde dat ik wilde dieren gevangen hield tegen hun zin. Zij stelden ook dat de accomodatie te beperkt was en dat het wreed en onmenselijk was om zoveel dieren te houden in een beperkte ruimte. En hij diende klacht bij het gerecht omwille van overtreding van de wet op het dierenwelzijn.
Dan kreeg ik een klacht van het Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding dat ik meer allochtonen en vrouwen moest tewerkstellen op de bouwwerf van de ark, en de vakbonden wilden dat ik enkel vakbondsleden met arkbouwervaring te werk zou stellen.
Om het nog erger te maken heeft Douane en Accijnzen alle bezittingen en beleggingen van de Kerk aangeslagen. Zij beweren dat ik het land illegaal wil verlaten met bedreigde diersoorten.
En dan kwam de administratie weer op de proppen met de eis dat ik een mestactieplan moest hebben voor de ark, vooraleer ik de dieren zou mogen inladen.
En tenslotte ging de PS dwarsliggen : zij eisten dat ik een hoop mensen uit hun dienstbetoon zou meenemen.
Kortom, Heer, vergeef mij, het zal me minstens twintig jaar kosten om de ark te bouwen'
Plotseling stopte het met regenen, en de hemel klaarde op. Danneels keek verwonderd op, en vroeg aan God : 'zeg eens, God, is de zondvloed van uw programma geschrapt ? Gaat de wereld toch niet naar de bliksem ?'
'Maar Danneels toch', zei God, 'waarom zou ik me daarmee nog moe voor maken ? Uw regering is daar al volop mee bezig'.

Met dank aan pater Erik.

dinsdag 23 september 2008

Wie hoog zit........






Roept en brult zo luid niet
of waant ge u een grote piet
vandaag zit je op een troon
morgen krijg je niets dan hoon

wie hoog zit, kan laag vallen
één stamp in je ballen
en je zit op de grond
met je grote mond.......

je praatjes maken geen indruk
met een flinke dosis geluk
zie je terug het Goddelijk Licht
je bent het aan Hem verplicht......

©GoNo

maandag 22 september 2008

Misschien wel, misschien niet......

Ik stel me steeds de vraag
ziet ze me wel graag
maar tot op heden en vandaag
blijft het een open vraag

ben ik onderdeel van een spel
om te verleiden, te bekoren
ach, ik weet het nu ook wel
'k ben op voorhand verloren

'k wil haar liefde geven
m'n warmte en genegenheid
tederheid in haar leven
maar krijg ik wel de .....tijd ?

©GoNo

zaterdag 20 september 2008

Starend door het raam......


't Leven zit toch raar in mekaar. Soms hoor ik dagen en weken niets van m'n kinderen en plots krijg ik de ene telefoon na de andere. Waarschijnlijk is het een test om te zien of ik nog in leven ben, maar soit 't doet altijd deugd om te weten dat ik nog niet vergeten ben. Soms zit ik mij 's avonds te vervelen en moest het niet zijn dat telefoneren zo duur is, 'k zou gans de wereld rondbellen. Puur uit verveling en om de tijd te doden. Want de avonden beginnen vroeger en duren langer. De herfst komt er aan, zo ook de eenzaamheid van het alleen thuiszitten. Wat heeft men aan al die luxe, als men het niet kan delen hé ? Vroeger keek ik er naar uit om te gaan werken, maar dat is ook verleden tijd. Maar alles went, zegt men.
'k Heb vrienden in Signum, maar als men geen vervoer heeft, is het al niet bij de deur als je in Hoboken woont. En om terug op tram en bus te zitten, meer dan een uur onderweg te zijn om een afstand van amper 15 km te overbruggen, daar heb ik weinig of geen zin in.
Ik ben teruggevallen op m'n vroegere verdediging, heb me terug ingegraven in m'n appartement. Ik kom bijna niet meer buiten, ben in een pessimistische bui beland en vind voorlopig geen enkele reden om te lachen. Maar dat zal wel over gaan, hoop ik. Straks zie ik m'n kleindochterke Kyra, misschien brengt zij me dat straaltje zon, dat straaltje lach......

©GoNo

vrijdag 19 september 2008

Een verwittigd man/vrouw is er twee waard.

Op de parking van de Makro + IKEA lopen regelmatig Oostblokkers die aan elke autodeur voelen of ze vast is.
Ze gaan razendsnel en willekeurig te werk, zodat ze niet echt opvallen.
Ze hebben adreskaartjes bij met de melding dat ze interesse hebben om uw wagen 2 de hands te kopen.
Die steken ze zogezegd tussen uw venster vlak boven uw slot.
Dit is hun uitleg als ze betrapt worden door de eigenaar of security.De security van de Makro kan er blijkbaar niks aan doen, ze hebben die gasten al meermaals weggejaagd
en de politie ingeschakeld maar blijkbaar kunnen ze ook niks doen…. Ze zijn soms met verschillende tegelijk op de parking

Dus pas op als je naar Makro en IKEA gaat, leg niets waardevols zichtbaar in uw wagen, doe uw deuren steeds op slot

En hoop dat je niks kwijt bent als je terug komt….

Laat nooit je gsm , laptop of gps achter in de wagen, ook niet in het handschoenenkastje of de koffer!
Op de parking van het Rekreatief in Wilrijk werden de ruiten van zes wagens ingegooid en werden laptops gestolen.
Ze lagen nochtans niet zichtbaar in de auto's.
Andere geparkeerde voertuigen bleven onaangeroerd, zij hadden geen elektronisch materiaal liggen
Hoe wisten de inbrekers dit?
Er bestaat nu blijkbaar een scantoestelletje op de zwarte markt dat energiebronnen zoals batterijen van een laptop, gsm, gps, ... kan
opsporen.
Handig voor inbrekers , ze lopen langs de wagens en weten welke een interessante buit verbergen.
Dus neem altijd je materiaal mee uit de auto, ook al meen je het te kunnen afschermen voor het blote oog... u bent gewaarschuwd ..


info afkomstig van Stad Antwerpen / Patrimoniumonderhoud en preventie .

En daarmee was de kous af.........


Patrickske Dewael had een probleem. Een groot probleem. Eén van z'n politiek benoemde medewerkers, had een beetje schriftvervalsing gepleegd om een secretaresse een verantwoordelijke functie met bijhorende loonsverhoging, te kunnen benoemen. Patrickske viel totaal uit de lucht, had het ministriëel besluit getekend. Zonder er bij stil te staan. Als minister kunt ge niet alle besluiten nalezen, wegens een te drukke agenda. Ge moet blindelings kunnen vertrouwen op uw kabinetsmedewerkers hé ? Maar nu was het menens en moest hij zich verantwoorden voor het parlement. Hoe durven ze, dacht hij. Een minister van Binnenlandse Zaken zomaar ter verantwoording roepen? Maar hij zou ze eens een poepje laten ruiken, de snoodaards. Wat dachten die wel?
“ Meneer Dewael, hoe komt het dat ge niet weet wat er in uw kabinet gebeurt ?”
Verdomme, da's diene Dedecker, die zich overal mee bemoeit, 't heeft niet veel geholpen dat we die buiten gesmeten hebben bij de VLD. Dacht Patrickske.
“ Meneer Dedecker, ik kan niet alles weten, want ik ben God niet hé ?”
“ Meneer Dewael, maar ge gedraagt u wel als een God, voor een liberaal kan dat wel tellen, zou ik zo denken.......”
“ Meneer Dedecker, met u spreek ik niet meer, uw aantijgingen zijn ingegeven door een zekere rancune tegenover mijn persoon en in 't bijzonder mijn partij.......”
“ Meneer Dewael, u bent verplicht om te antwoorden op onze vragen, daarvoor dient het parlement...”
“ Parlement, welk parlement ? Ik zie hier alleen maar jakhalzen die m'n vel willen, maar ik verzeker u dat ik m'n vel duur zal verkopen. Als mijne kop moet rollen, dan ook de koppen van gans de regering.....”
“ Wilt ge dat riskeren, meneer Dewael, dat er nieuwe verkiezingen komen ? Ik kijk er al naar uit, m'n beste, ik weet nu al de resultaten.....”
Partickske Dewael voelde instinctief aan dat hij het over een andere boeg moest gooien, wilde hij niet afgaan als een gieter.
“ Beste collega's, ik zal een onderzoek instellen en zowaar ik minister van Binnenlandse Zaken ben, degenen die in de fout gegaan zijn, zullen streng aangepakt worden. Van zodra ik dit halfrond verlaten heb, zal ik mijn kabinet uitmesten. Maar zolang ik geen onderzoek gedaan heb in deze materie, blijven m'n medewerkers onschuldig. Zo hoort het in een democratie. En zij die eisen dat ik moet opstappen, mogen het vergeten, nietwaar meneer Annemans en Dedecker ?”
Hij keek nog eens rond, als een Julius Caesar die zojuist de Oude Belgen verslagen had en stapte weg. De verdere afhandeling overlatend aan z'n woordvoerder, die morgen na de evaluatie, promotie zou maken.

Didier Reynders stond z'n collega op te wachten in de coulissen van het parlement.
“ Et alors, mon chèr Patrick ? Kij hept ze ene poepke laten ruiken ?”
“ Wat dacht je, Didierke, gans het parlement stinkt, 't wordt tijd dat we een paar liberale kuisvrouwen benoemen. Een Waalse en een Vlaamse, om het communautaire evenwicht te bewaren hé ?”
Waarna ze beiden in een onbedaarlijke lach schoten........

©GoNo

donderdag 18 september 2008

De reden waarom Samson niet deftig kan praten......


Samson stond zo krols als een kater en dat voor een hond. Hij wist totaal geen blijf meer met z'n eigen en z'n hormonen sloegen op hol. Iedereen die binnen kwam bij Gertje moest er aan geloven.
Z'n eerste slachtoffer was Alberto, den coiffeur waar nooit volk kwam, omdat hij nooit in z'n kot was. Die leefde zuiver op kosten van z'n mama en van z'n vriendjes uit Studio 100. lwam er nog bij dat hij altijd honger had en zodoende bij ieder bezoek z'n kas vol sloeg met andermans eten. Een dikke profiteur, zou ik zo zeggen hé ?
Samson had hem nog niet goed in de smiezen of hij maakte al aanstalten hem te berijden. Voor Alberto niet gelaten, want hij zat zoals zovelen in 't verkeerde lichaam. Maar toen ze beiden bijna op het hoogtepunt van hun amoureuze escapade waren, werd er toch wel geklopt zeker. Komt dat tegen. 't Was de burgemeester van dat godvergeten dorp.
“ Ik moest kloppen, want de bel doet het niet......”
Alberto en Samson dachten er het hunne van. Alberto had veel goesting om op de burgemeester z'n muil te kloppen, maar hij had z'n saccocheke niet bij.......
“ Samsonneke, pak hem, pak hem.......” riep Alberto in volle colère. Hoe zoudt ge zelf zijn, als ge gestoord wordt bij het uitoefenen der liefdesdaad ? Wat Samsonneke ook deed.
Alleen had onze Samson zich een beetje misrekend. Hij kreeg me daar een trap tegen z'n hondenmuil, zo hard dat z'n tanden piano speelden op z'n ribben. Komt er nog bij dat z'n boven-en onderkaak volledig uit de haak stonden. En zo komt het, lieve vrienden, dat Samsonneke na vijtien jaar tv, nog steeds niet deftig kan spreken.........

©GoNo

woensdag 17 september 2008

Vanavond op TV.....


Wat scheelt er toch met die commerciële prutszenders ? Als we al niet overspoelt worden met reclame, dan krijgen we onze dagelijkse portie seks voorgeschoteld. Bij momenten waan ik me in een beenhouwerij, met al dat uitgestald vlees. Voor mij een halve kilo borsten aub. Mag dat ietske meer zijn? En dat gaat zo de ganse avond door. Om maar te zwijgen over de constante stroom van oproepen om te bellen of te sms'en naar de één of andere lellebel, die bijgewerkt is door photoshop.
En als ge er naar belt, krijgt ge een oud moeke aan de lijn, die rap haar tanden uit haar glas water vist, omdat ze anders lispelt. 't Kost stukken van een mens en toch is er schijnbaar een markt voor.
Laatst was ik aan 't zappen en kwam bij een zogenaamd educatief programma uit. 't Ging over plas-en poepseks. En de verschillende standjes. 't Moet zijn dat die Hollandse kaaskoppen er meer van kennen dan ik, want de nieuwste rage in seksland, is de kippenstand. Beter gezegd : de kippenspitstand. 'k Moet er geen tekeningetje bij maken, zeker ? Sedertdien is m'n goesting om kip-aan-'t spit te eten al een heel pak minder geworden.
Ik ben niet conservatief en een gezonde dosis seks in gezonde relatie, laat ik niet aan mij voorbij gaan. Maar de rotzooi die we op ons bord elke dag krijgen, mogen ze voor mijn part aan de hond geven. Er zullen altijd wel randdebielen zijn, die kicken op de goorste vuiligheid. Wat dat nog met seks te maken heeft, mag Joost weten. In plaats van 's avonds laat een goeie documentaire of film te geven. Nee, hoor, eerst die onnozele belspelletjes en dan hupsakee- seks op de canapé. Ik heb altijd gezegd: 's nachts komen de ratten buiten hé ?
Televisieland is verworden tot één groot spektakel, hoe vunziger hoe beter. En niemand doet er wat aan.
O ja, ik hoef niet te kijken, ik kan de knop omdraaien. Maar een beetje ontspanning mag er wel zijn hé ?
Televisie-kijken is geen ontspanning meer, maar een inspanning. Ik word kotsmisselijk van al die zogenaamde BV's. Die denken dat ze het warm water hebben uitgevonden. Die van de ene zender naar de andere lopen. En wat is hun meerwaarde ? Een hoop gelul, waar ze een heel bejaardentehuis in slaap mee wiegen ?
Ik denk dat hun kijkers allemaal bejaarden zijn met Alzheimer. En degenen die het nog niet hebben, zitten waarschijnlijk op de palliatieve afdeling. Ja toch ?

©GoNo

maandag 15 september 2008

Cartoons




zondag 14 september 2008

Hoorapparaatjes en looprekjes......


Ik sta in de kruidenierswinkel geduldig te wachten tot het m'n beurt is. Voor mij staat een oud vrouwtje, met een hoorapparaatje en een wandelrekje. 'k Heb niets tegen hoorapparaatjes en looprekjes, laat staan tegen oude vrouwtjes. Maar meestal duurt het eeuwen eer ze uitgeroddeld zijn en hun boodschappen gedaan hebben. Zo ook hier.
“ Dag Ria, wat mag het voor u zijn ?” vraagt de immer vriendelijke Reinhilde.
“ Wablieft ?” zegt het oude vrouwtje.
Reinhilde herhaalt de vraag, een ietske luider, gezien de conditie van het oude vrouwtje.
“ Ge moet wat harder spreken, ik versta u niet......”
“ Wat zal het zijn, Ria ?” probeert Reinhilde nog een keer.
“ Wijn ? Nee, wijn heb ik nog, 'k moet een klein grofke hebben......”
De man van Reinhilde pakt het brood en snijdt het. 's Zondags helpt de man van Reinhilde mee in de winkel. Da's pas liefde hé? 't Kan ook zijn dat hij z'n wederhelft in 't oog houdt, wetende dat GoNo hier 's zondags durft binnen te springen.
“ Is dat alles, Ria ?”
“ Wat zegt ge ?”
“ Moet ge nog iets anders hebben, Ria ?”
“ 100 gr prépare, 100 gr kalfsworst, 100 gr jonge kaas en 100 gr vleessalade.....”
“ Amai, gaat ge een feestje bouwen, Ria ?”
“ Brouwer ? Nee, den brouwer komt morgen, maar ge moogt ook nog een fles melk en een fles cola geven hé.......”
“ Geven, Ria, kopen bedoelt ge zeker ?” zegt Reinhilde met een kwinkslag, die volledig de mist ingaat wegens de doofheid van Ria.
“ Moet ge nog iets hebben Ria?”
“ Wablief ?”
“ Of ge nog iets moet hebben ?”
“ Ja, maar 'k weet niet meer wat, 'k moet even nadenken, 'k ben m'n papierke thuis vergeten op de tafel....”
Oude vrouwtjes die hun papierkes vergeten thuis op tafel, dat komt niet goed. Denk ik zo bij m'n eigen.
Intussen duurt en duurt het en wordt m'n geduld op de proef gesteld. Ik begin stilletjes te bidden en roep alle heiligen aan die van dicht en van verre iets te maken hebben met het edele vak van kruidenier. 't Helpt gene moer, want 't is zondag en 's zondags rusten de heiligen uit van een drukke werkweek. Ik besluit om in afwachting van de geheugenopfrissing van Ria, buiten een sigaretje te roken. Als het ware het nuttige met het aangename parend hé ?
Terwijl ik geniet van m'n kankerstokje, komt er een oud vrouwtje met twee krukken aangewandeld en sukkelt de winkel binnen. Miljaarde, denk ik, laat het niet waar zijn, maar 't is wel waar.....
't Is vandaag m'n dag niet, 't is vandaag de dag van de gehandicapte gepensioneerden met krukken, looprekjes en hoorapparaatjes. En zo komt het, waarde lezer (es) dat ik de pijp en brui aan Maarten gegeven heb en binnen een uurke nog eens terug zal komen, in de hoop dat ze geen bus met gepensioneerde Benidormers afgezet hebben bij m'n kruidenierster. Ik ga voorstellen aan Reinhilde om een bedevaart naar Lourdes op poten te zetten. Wat zeg ik ? Op krukken, lijkt me in de gegeven omstandigheden meer van toepassing te zijn........

©GoNo

zaterdag 13 september 2008

Jezus.......


Ik heb steeds geprobeerd om recht voor de vuist te zijn. Klinkt het niet dan botst het maar. Ik heb bakken kritiek moeten kunnen verdragen, maar iemand die zelf kritiek geeft moet tegen kritiek van anderen kunnen. Zolang het maar opbouwende en geen afbrekende kritiek is. Zolang men een mens in z'n eigenwaarde niet krenkt. Wie zelf zonder zonden is, werpe de eerste steen hé ?
Maar er is één categorie van mensen, die ik met plezier de grond inboor. Waar ik weinig, om niet te zeggen, geen greintje respect voor voel. De huichelaars, die zich beter voordoen dan ze zijn. Die zich wegstoppen achter hoogdravende woorden. Die er een dubbele moraal op na houden. Die zich, als puntje bij paaltje komt, verschuilen achter hun paraplusysteem. Die gebruik makend van hun eigen systeem, een stok achter de deur houden, om hun medemensen te slaan. En het ook doen.
Jezus predikte liefde, vriendschap en geen haat. Maar Jezus ranselde ook de Farizeeërs uit het Huis van God. Ik ben christelijk opgevoed, ben m'n geloof in de goedheid van de mensen al lang kwijtgeraakt. Maar moest Jezus morgen op aarde verschijnen, om orde op zaken te stellen, dan wil ik Hem met veel plezier de weg wijzen naar een tempel, waar het gouden kalf aanbeden wordt en de christelijke waarden met de voeten getreden worden......
We zijn allemaal kinderen Gods, de ene al wat meer dan de andere. Gods wegen zijn ondoorgrondelijk, die van Satan ook. Uiteindelijk is Satan een gevallen engel. De verpersoonlijkheid van het Kwaad. Het Kwaad dat z'n tentakels uitspreidt, onzichtbaar meer en meer mensen in z'n macht heeft.
Hypocrieten weten dat die Macht er is, maar vechten er niet tegen. Zij verloochenen hun eigen en God, om er zelf beter van te worden, om zelf meer macht te verwerven. Hypocrieten verwerpen armoede, maar cumuleren de ene betaalde post met de andere. Hun bankrekening komt op de eerste plaats, hun machtspositie is het middel bij uitstek om zich te verrijken. Het zijn de Farizeeërs van deze eeuw. Jezus zou hen buitenranselen. Maar zou hen ook de kans geven om terug te keren naar de bron. De bron der nederigheid, de bron der liefde voor alles wat geschapen is. Jezus zou mij waarschijnlijk veroordelen, mij zeggen dat ik tolerant en vergevingsgezind moet zijn. Mij zeggen dat ik op zoek moet gaan naar m'n eigen bron. Jezus zou ook vragen waar m'n Geloof gebleven is...... En ik zou Hem het antwoord schuldig moeten blijven........

©GoNo

Onbenullen......

Zij, die het steeds hebben over de christelijke waarden
het helpen, van de verschoppelingen dezer aarde
zouden er beter aan doen, eens in eigen boezem te kijken
alvorens hun afkeer en afgunst te laten blijken

zij, die het niet zo nauw nemen met de moraal
die een afwijkende mening zien als een kwaal
die hun visie opdringen aan een kleine minderheid
getuigend van hun eigen nietige bekrompenheid

zij, die denken het recht te hebben om te oordelen
maar alleen maar denken aan hun eigen voordelen
die hypocrisie als een nieuwe deugd hebben verheven
zijn vaak de grootste onbenullen in 't dagelijkse leven........

©GoNo

Hypocrisie........meer dan "schone schijn"


Hypocrisie

Hypocrisie is het voorwenden van geloof, gevoelens, moraal of deugden zonder daar volledig achter te staan of de daaraan verbonden normen en waarden zelf in praktijk te brengen, in het bijzonder bij het bekritiseren van anderen. De term wordt vaak gebezigd in tegenstelling tot oprecht (zie integriteit). Een synoniem voor hypocrisie is huichelarij.

Het woord komt uit het Grieks ὑπόκρισις "hypokrisis", dat in zijn meest oorspronkelijke gebruik “acteerkunst” betekende. Soms wordt verondersteld dat het woord werd afgeleid van de samenstelling: ὑπό "hypo-" (=onder-) + κρίνειν "krinein" (=oordelen, onderscheiden, waaruit ook κριτής, "krités": zie hiervoor Kritiek).

Hypocrisie is een gedragsvorm die erop gericht is beter voor de dag te treden dan strikt genomen verdedigbaar is, zowel gezien vanuit oprechtheid als vanuit noodzaak door omstandigheden. In groter verband wordt hypocrisie ook toegepast als politieke strategie voor het bereiken van al of niet verborgen doeleinden. De onwaarachtigheid van de gedragslijn wordt maatschappelijk, ook internationaal gezien, weinig gewaardeerd, maar er zijn subtiele culturele verschillen. Wat voor de één verdedigbaar en onder omstandigheden aanvaardbaar is (zie bijvoorbeeld takiyya), kan voor de ander een doodszonde betekenen en bestraffing of maatschappelijke uitsluiting opleveren, zonder kans op parool (bijvoorbeeld in navolging van bepaalde politiek-religeuze passages in het Evangelie naar Matteüs, zie ook antisemitisme). Los van de precieze context waarin het woord gebruikt wordt geeft het populaire associaties met vals, schone schijn, heilig boontje, farizeeër, iemand met twee gezichten, januskop, schijnheilige, smoelentrekker.

Vaak, maar niet altijd, leidt hypocrisie tot het onrechtvaardig behandelen van anderen. Hierin schuilt het gevaar van een oneigenlijke begripsoprekking, zodat met twee maten meten daar soms foutief ook onder begrepen wordt. Echter, zulke dubbele moraal impliceert geen directe twijfels over de oprechtheid van het eigen gedrag, alleen over de oprechte behandeling van anderen en valt dus niet strikt onder hypocrisie.

vrijdag 12 september 2008

Glazen bol.......


Ik ben moe, ontzettend moe. Niet alleen het weer speelt me parten, maar ook het terug thuis zitten in afwachting van betere tijden. De dagen beginnen op elkaar te lijken, en de avonden duren steeds maar langer. M'n brommer geraakt maar niet nagekeken, zolang ik niet weet wat er aan scheelt, durf ik er niet mee te rijden. Ik heb geen goesting om te verongelukken, zelfs al houdt Jezus van mij.....
De herfst nadert met rasse schreden, met alle gevolgen vandien. Regen en wind en een sombere GoNo.
Ik ben toe aan een periode van bezinning. Alles eens op een rijtje zetten. Nadenken over de toekomst .
Waarheen zullen m'n wegen leiden ? Had ik maar een glazen bol, om eventjes in de toekomst te kijken.
Misschien beter van niet, want wie weet wat me nog te wachten staat ? Hoeveel vijanden of vrienden zal ik op m'n pad nog tegen komen ? Hoeveel mensen zal ik pijn doen en hoeveel mensen zullen mij pijn doen ? Beter het allemaal niet te weten, want anders doen we geen oog meer dicht, en we hebben maar twee ogen hé ?
Kom GoNo, niet zeuren en zitten kniezen om wat voorbij is. Wat voorbij is, komt nooit meer terug. We zijn allemaal maar een voetnoot in de geschiedenis van 't heelal. Zo belangrijk zijn we nu ook weer niet.
Vandaag leven we, morgen zijn we dood. Uitgewist door Vadertje Tijd.......We zijn maar een beetje stof, weggeblazen door de wind. We denken allemaal als we jong zijn, dat we het eeuwig leven bezitten. Tot we geconfronteerd worden met onze eigen nietigheid en de beperkingen van ons stoffelijk omhulsel.
Ziet, ik ben al volop aan het bezinnen, 't gaat vlugger dan ik dacht.......'k moet er schijnbaar geen moeite voor doen. Laat de zon maar terug schijnen, dan zijn we met z'n allen wat beter gezind. Ik zoek redenen om te kunnen lachen, maar ik vind er geen. Ik kijk naar buiten, zie alleen maar donkere wolken en een grijze lucht. Zelfs de vogels zwijgen. Stilte voor de storm ?

©GoNo

donderdag 11 september 2008

Afval scheiden......



Met dank aan pater Erik

Vaarwel WMH...........

't Is bijna 2 jaar geleden dat ik eens niet vroeg moet opstaan om te gaan werken. Als ge in verlof zijt, is dat nog iets anders. Maar ik ben zo gewoon om buiten op Nieke te wachten, om een uur of zes, dat ik de neiging heb naar beneden te gaan. De routine van de dagelijkse sleur, zal ik het maar noemen. Ik sta nog altijd op om 04:00, rook nog altijd m'n eerste sigaretje en lees nog altijd de krant op het internet. Met een bakje Senseo-koffie. En een kat, die nog altijd even gek is als haar baasje.
Wat bewijst dat er nog leven is na WMH. Over het hoe en waarom ik op plotse wijze moest opkrassen, kan ik geen details geven, gezien ik m'n woord gegeven heb dat alles wat er gezegd geweest is tussen mij en de directeur blijft. En ik ben nu éénmaal een man van m'n woord.
't Was een mooie tijd, waarvoor ik de heer Schepens dankbaar ben. Hij heeft mij binnengeloodst bij WMH. Rozemarijn, die ik nog altijd een schat van een vrouw vind, misschien omdat ze m'n humor naar waarde wist te schatten. Ik heb er mensen leren kennen met hun kleine en grote problemen. Mensen zoals u en ik.
Wereldmissiehulp is niet meer het wereldmissiehulp dat ik leerde kennen . Ergens was er een vervreemding opgetreden, ergens voelde ik mij er niet meer thuis. Maar ik dacht, met een beetje goede wil, komt alles wel op z'n pootjes terecht. Ik ben me blijven inzetten om m'n job naar goed vermogen en tot ieders tevredenheid uit te voeren. Of ik daarin geslaagd ben, laat ik aan de wijsheid van de nieuwe directie over. Maar een beetje dossierkennis is wel op z'n plaats om een bedrijf te leiden. Nietwaar Jan ? Doe eens navraag bij de boekhouder, dan komt ge misschien te weten wie mij betaalde......maar bedankt voor de wijze raad. Degenen die zich aangevallen voelen op m'n website, geef ik de raad om een klacht neer te leggen. Dan kan ik nog eens goed lachen......
Hypocrisie en intimidatie zijn toevallig twee woorden waar ik een bloedhekel aan heb. Maar soit, het hoofdstuk WMH is afgesloten, voorbij, finito. De mensen die ik graag zie, zitten bijna allemaal in Signum. Ik heb er nooit geen geheim van gemaakt dat ik niet wou breken met Signum. Wat ik doe in m'n vrije tijd, daar heeft niemand geen zaken mee. Ook zij niet die denken dat ze zich kunnen bemoeien met andermans prive-leven. We leven hier nog altijd in een vrij land met een vrije meningsuiting. En als men niet akkoord is met wat ik schrijf, lees dan m'n website niet. Het zal veel kopzorgen vermijden hé ?

©GoNo

woensdag 10 september 2008

Bedankt........

Bedankt voor de vele e-mails, naar aanleiding van m'n noodgedwongen ontslag.
Bedankt aan de mensen, die mij in hun hart droegen.
Bedankt aan de mensen, die mij lieten lachen.....
Bedankt aan de mensen die mij een straaltje hoop en zonneschijn brachten.
Bedankt dat ik deel heb mogen uitmaken van WMH......
Bedankt vrienden en ex-collega's, het was een eer en genoegen tussen jullie te mogen verblijven.

Noël Gouwy

dinsdag 9 september 2008

Sluipend gif.......


M'n vijanden kus ik op hun beide wangen
opdat zij zouden kennen het verlangen
om één keer in hun leven eerlijk te zijn
ik drink hun gifbeker als was het zoete wijn......

©GoNo

zondag 7 september 2008

Pijn & Angst......

Pijn bij het ontwaken
pijn bij het slapengaan
pijn als ze me weer raken
pijn om alleen te staan......

angst bij het ontwaken
angst bij het slapengaan
angst dat ze me raken
angst om alleen te staan.....

pijn en angst, 't ligt bij elkaar
't maakt je leven kapot,nietwaar
angst en pijn, 't doet me beven
pijn en angst, onderdeel des leven ?

©GoNo

zaterdag 6 september 2008

De trein heeft vertraging.........


Ze zit op een bank op het perron, wachtend op de trein. Een trein die vertraging heeft, zoals steeds.
Aan haar voeten staat een plastiek zakje van de Aldi. Haar enige bezit. Er zit wat ondergoed in, een tasje met cosmetica en wat oude foto's. En ook nog een afgedragen jeansbroek. Haar totale bezit.
Ze kijkt voortdurend op haar klokje, made in China. De trein laat op zich wachten en de reizigers worden in het ongewisse gelaten wat de reden kan zijn. Maar dat zijn ze gewoon.
Ze ziet er droevig uit, kijkt weemoedig in de verte alsof ze van haar thuisland droomt. Haar ogen fixeren de treinsporen, die ergens eindigen achter de horizon. De zon laat schuchter haar eerste zonnestralen vallen, 't belooft een mooie dag te worden.
Ze ziet de trein aankomen, staat recht en gaat naar de perronkant. De trein is aan het uitbollen, nog maar enkele meters van haar verwijderd. Ze springt en wordt meegesleurd, verhakkeld onder de zingende wielen van het stalen gevaarte. Haar requiem.
Ze was nog jong. Pas vijfentwintig. Zwart en op zoek naar het Beloofde Land. Op zoek naar een betere wereld, die ze hier dacht te vinden.......In haar plastiek zakje zit een brief, die ze deze morgen kreeg. Een brief van de Dienst Vreemdelingenzaken. Een brief waarin staat dat haar aanvraag om asiel geweigerd is en haar het bevel geeft onze welvaartstaat te verlaten binnen de 24 uur. Wat ze ook gedaan heeft, op haar manier. De enige uitweg die ze zag.......
De trein zal nu nog meer vertraging oplopen, de reizigers zullen morren. Kunnen die verdomde vreemdelingen geen zelfmoord plegen in hun eigen land ? Als ze al niet in kranen kruipen, moeten ze ook nog voor de treinen springen. Dat zeggen en denken onze dikgvreten burgers.
Een jonge, zwarte vrouw is gestorven. Uitgebraakt door onze consumptiemaatschappij.......

©GoNo

donderdag 4 september 2008

Een job met toekomst.......



Boeken kaften. Een fenomeen, dat elk jaar terugkeert in september, bij het aanvangen van het nieuwe schooljaar. In mijn tijd moest dat nog gebeuren met van dat bruin kaftpapier, later werd het blauw met van die klevers met wit en blauwe randen. Waar ge dan in uw schoonste handschrift uw naam en klas moest opzetten. Een hele bedoening, waar ge direct een aantal uren zoet mee waart. En als het de juf of meester niet aanstond, mocht ge opnieuw beginnen. Kwestie van alles in het juiste perspectief te zien hé ?
Ik had er een hekel aan en nu nog. Komt m'n buurman toch wel vragen of ik een handje wil toesteken om gans dat kaftgedoe in goede banen te leiden. Ik ben altijd bereid om iemand uit de nood te helpen, we zijn voor iets toch buren hé? Feit is, dat ik moeilijk nee kon zeggen, na de heerlijke maaltijdsoep die ik met volle teugen opgelepeld had en dit ter ere van de ramadan. M'n buren hadden waarschijnlijk voorzien dat ik krachten zou nodig hebben om dat kaften van die schoolboeken tot een goed einde te brengen.
Dus ik aan de slag. Buurman was plots ribbedebie, zal gedacht hebben:-ik laat dit over aan een expert- buurvrouw was wel nog aanwezig en zodoende zaten we met twee ijverig, noest en met het nodige zuchten boeken te kaften. Ik weet niet waar die scholen tegenwoordig hun boeken kopen, maar die kaften zijn verdorie nog dunner dan wc-papier van den Aldi. Probeer daar maar eens een deftig kaft van te maken.
Komt er nog bij, dat ik de indruk had, dat m'n buurvrouw kastpapier in plaats van kaftpapier gekocht had.
Er leek maar geen einde aan te komen, ik maak me hier de bedenking of dit geen knelpuntenberoep is. Misschien kan de overheid een cursus Boekenkaften geven. Boekenkaften voor Beginners, en voor Gevorderden. Na twee jaar krijgt ge een getuigschrift van de VDAB en kunt ge overal aan de slag als volleerde boekenkafter. Voorwaar en job met toekomst en een gat in de markt.......Verloning per uur of per maand of per kaft. Als extra-legale voordelen krijgt ge een rolleke plakband, een schaar en een flaconneke Betadine, tegen dat ge in uw vingers geknipt hebt.
Om maar te zeggen, dat het een hele kunst is om deftig een boek te kaften. Maar we zijn er in geslaagd het tot een goed einde te brengen, met het nodige gevloek van m'n buurvrouw en onder supervisie van m'n buurman. Ge hebt bazen en knechten, zelfs in het kaften hé ? Maar nu zijn we volwaardig geschoold personeel, als het ware getraind om het grotere werk aan te pakken. Ik ben al aan het zoeken naar een vacature als inpakker..............moet kunnen hé ?

©GoNo

woensdag 3 september 2008

Midden in de roos......

Opa is ruim de 80 voorbij en gaat voor de jaarlijkse controle naar de huisarts.
 
Dokter : 'En, hoe gaat het tegenwoordig ?'
 
Opa : 'Prachtig, meneer de dokter, ik heb de liefde van mijn leven gevonden, een knappe jongedame van 18, Ik ben in de fleur van mijn leven en kijk, we komen net te weten dat ze in verwachting is !!!'
 
Dokter : 'Wel, laat me u een waar gebeurd verhaal vertellen. Een patiënt van mij gaat ieder jaar op berenjacht. Hij is echter niet meer de  jongste en in zijn verstrooidheid vertrekt hij met zijn paraplu in plaats van met zijn jachtgeweer. Op een gegeven moment staat hij oog in oog met een beer, hij richt zijn paraplu en probeert te schieten. Weet je wat er toen gebeurde ?'
 
Opa : 'Nee, vertel !'
 
Dokter : 'De beer viel dood voor zijn neus neer.'
 
Opa : 'Dat kan niet ! Iemand anders moet geschoten hebben !'
 
Dokter : 'Wel, om nu op uw geval terug te komen....... .'

Met dank aan Theo Roosen

GoNo's Klare Kijk op........



Niets aan de hand......

De regering heeft een begrotingstekort van 3,5 miljard euro. Een habbekrats in vergelijking met wat ze, op onze kosten uitgeven aan onnozele uitgaven. Een minister van Landsverdediging, ik vraag me altijd af tegen welk land wij ons moeten verdedigen, die omzeggens nooit op z'n kabinet te vinden is. Ik verdenk hem er van ergens in Afghanistan een villaake neergepoot te hebben. Een buitenverblijfke. Vroeger hadden we een zekere Delcroix, die z'n villa liet ombouwen door postbodes, nu hebben we een De Crem......
De Crem, die zolang hij in de oppositie zat, tegen alles en nog wat van leer trok. Nu hij zelf minister is, wikt en weegt hij ieder woord dat hij uitspreekt. Toen men hem in het nieuws vroeg of het niet gevaarlijk was, om onze jongens in een oorlogszone te stationeren, kon hij het niet door z'n strot krijgen dat er een oorlog in Afghanistan bezig is. Laat ons wel wezen, waarvoor dienen militairen anders hé? Militairen dienen om de vijand (?) uit te schakelen met wapengeweld. Niet meer en niet minder. Onze militairen dienen uitsluitend voor humanitaire redenen en mogen derhalve geen enkel gevaar lopen.
Denkt ge nu werkelijk dat die verdomde Talibanstrijders zich ene moer zullen aantrekken, dat wij daar zijn om humanitaire redenen ? Die schieten op alles wat een uniform aan heeft, zelfs de facteur in Kaboel is niet zeker of hij z'n ronde volledig kan doen......
Ten tijde van de genocide in Rwanda, mochten onze alom geprezen para's zelfs niet terug schieten want ze hadden daar geen opdracht toe gekregen. Ze waren zelfs niet eens zwaarbewapend, laat staan dat ze kogels genoeg hadden om zich te verdedigen. Met als resultaat 10 paracommando's die lafhartig vermoord zijn en letterlijk aan flarden geschoten zijn. Die waren daar ook om zuiver humanitaire redenen? Laat me niet lachen hé ? Ik ben benieuwd wat onze regering zal zeggen als de eerste militair in een bodybag thuis zal komen. Een medaille voor bewezen moed en opoffering voor de goeie zaak ? Welke zaak ? Wat hebben wij, als klein landje, in godsnaam verloren in een land als Afghanistan ?
We zijn lid van de Navo en moeten onze verbintenissen nakomen. Verbintenissen die gemaakt zijn, toen er nog een Koude Oorlog was. Toen het communistische rode gevaar nog bestond. Toen de Muur er nog stond.
Nee, 't is veel simpeler dan ge denkt. Wij moeten luisteren naar wat de Amerikanen ons dicteren. 't Wordt tijd dat we zelf eens gaan beslissen tegen wie en waar we gaan vechten.....Maar wat zoudt ge willen met een regering die alles op z'n beloop laat en liever zit te zeveren over een stukske grond ? Een regering die toelaat dat de rijken rijker worden en de armen armer ? M'n koopkracht is nog altijd niet gestegen, laat staan dat ik op 't einde van de maand iets opzij kan zetten hé ? De mensen zullen minder en minder uitgeven, de staat zal minder en minder inkomsten krijgen en het gat in de begroting zal groter en groter worden......
't Is een viscieuze cirkel, maar in rondekes draaien zijn we goed, zo niet de beste. Moest “ Rond de potdraaien” een Olympische discipline zijn, we kwamen gegarandeerd met een gouden medaille thuis. Deze regering is een besluitloze regering, die tot nu toe nog niets bewezen heeft en een afstraffing van jewelste zal krijgen. Meer en meer mensen kunnen hun facturen niet meer betalen, 't zijn gouden tijden voor deurwaarders, rechtbanken allerhande om maar niet te spreken over incassobureau's die als paddestoelen uit de grond schieten. De prijzen van gas, electriciteit en water, swingen de pan uit.
Die nutsvoorzieningsmaatschappijen hebben nog nooit zoveel winst gemaakt als de laatste jaren, maar hun geldhonger is niet te stoppen. Kent ge die reclameboodschap “ 't Is uw electriciteit....” Hallo, als het mijn electriciteit is, dan dalen morgen de prijzen hé ? Als men nu weigert om meer te betalen, omdat het de afspraak niet was, schopt men u gewoon buiten en kan men op zoek naar een andere provider. Nog zo'n woord waar ik de pest aan heb. Vroeger was het leverancier, nu is het provider......Klinkt stukken beter hé ? Als ik op het internet werk aan 't zoeken ben, kan ik soms m'n ogen niet geloven. Ge moet al een cursus Engels volgen om nog mee te kunnen met al die nieuwe termen en die gewichtige namen voor wat in wezen een werkman, bediende of bedrijfsleider is. Maar 't klinkt ontzagwekkend hé ?
En nu hebben we een gat van 3,5 miljard €. En het klootjesvolk zal wel betalen. En de koning en het voltallige parlement zagen dat het goed was en wuifden met hun handjes........ de kinderen kregen een dagje vrijaf en wuifden met hun tricolore vlaggetjes. Niets aan de hand in ons Belgenland.......

©GoNo

dinsdag 2 september 2008

Vervolg op : Een goed begin.........


Vervolg op : Een goed begin......

M'n impulsiviteit om de leukste van de klas uit te hangen, zou mij schijnbaar zuur opbreken. Maar ik had al zoveel waterkes doorzwommen, dat dit er ook nog bij kon. Veel kon het mij toch niet schelen, want ik was hier geplaatst door zijne majesteit de jeugdrechter, die zich zelve tot God verklaard had en met ons deed wat hij wilde. Waar zouden we moeten klagen hé?
“ Zozo, Vlaskop, wat zit ge hier op de gang te doen ?”
Stomme vragen, stomme antwoorden dacht ik.
“ Ik moest van de meester al de zwarte tegels tellen voor de les rekenkunde, meneer den directeur......”
“ Om te beginnen, sta recht als ik tegen u spreek en om te eindigen, Vlaskop, maakt dat ge onmiddelijk in uw klas zit.......”
Dat was maar een woord, benieuwd wat onzen Bullenbak zou zeggen als hij mijn doorluchtige erschijning zag binnentreden in z'n klas. Dus ik naar binnen, met een smile van het kan niet op. De schaapkes zaten allemaal stil en met de tong uit hun bekkie, af te schrijven van wat den Bullenbak vlijtig aan het schrijven was op het bord.
Tot hij plots gewaar werd dat er iemand achter z'n rug stond. Hij draaide zich om en plots werd z'n dikke kop zo rood als m'n grootmoe haar verse tomatensoep. Hij hapte naar adem en eventjes dacht ik aan een vis op 't droge.
“ Wittekop, verdomme, heb ik u daar juist niet buiten gekegeld ? Wie heeft er gezegd dat ge terug binnen mocht ? Maakt dat ge buiten staat of ik doe een ongeluk.....”
Die man moest me op de één of andere manier toch graag zien hé ? Zomaar een ongeluk doen voor iemand die ge amper een paar uren kent.......Ik terug naar buiten, recht in de armen van de directeur die wat verderop stond te praten met de juf van weet-ik-veel.
“ Vlaskop, had ik niet gezegd dat ge in uw klaslokaal moest zijn ?”
t' Begon zo stillekesaan op m'n systeem te werken, ze moesten weten wat ze wilden hé? Binnen of buiten? “ Meneer den directeur, ik mag niet binnen van den Bullenbak......”
“ Van wie, zegt ge ?”
“ Van den Bullenbak, sorry, van meester Vandenbulck......”
Jezus, wat een vergissing, dat zou me geld kosten. Dat was ettelijke weken strafstudie geblazen. Zeker weten.
“ En waarom zijt ge buiten gevlogen, Vlaskop ?”
't Begint hier op een rage te lijken, de ene noemt me Wittekop en de andere noemt me Vlaskop. Ben benieuwd hoe de volgende mij zal heten. Strooien Dakske, misschien ? Dus ik vertel, op mijn manier welteverstaan, de reden waarom ik buiten gesmeten ben. De directeur probeerde een streng gezicht op te zetten, maar kon zich amper houden van 't lachen.......
“ Kom Vlaskop, ik ga mee met je en ge biedt uw excuses aan . Aan meester Bulle.....ik bedoel meester Vandenbulck......”
Zo gezegd, zo gedaan. Wij naar binnen.
“ Dag meneer den directeur “ 't Was verschietachtig hoe die arme schaapkes al gedrild waren op zo'n korte tijd. Bullenbak glunderde en z'n kale kop blonk als een biljartbal. Tot hij mij zag. Ik dacht dat hij in m'n armen zou vallen en mij zou verwelkomen als het verloren schaap dat verdwaald was. Maar verre van.....
“ Ga op uw plaats zitten en waagt het niet om ook maar ene cm van uwen stoel te komen, hebt ge me verstaan, Wittekop ?”
De directeur keek me nog even aan alsof hij wou zeggen: ge zijt goed bezig, doe zo voort, maar dat kan een gedacht geweest zijn....
Alle kindertjes stonden braaf recht, behalve ik natuurlijk. Ik zat als vastgenageld op mijne stoel en bewoog geen vin.
“ Wittekop, waarom staat ge niet recht ? Moet ge geen respect tonen voor uwen directeur ?”
“ Maar meester, ik mag gene cm van mijnen stoel komen, hebt ge gezegd. Niet waar, meneer den directeur?”
Tja, tegen den directeur kon Bullenbak niet op. 1-0 voor den Wittekop alias Vlaskop. Ik zag den directeur monkelend de klas verlaten, wat mij nog meer sterkte om den boel regelmatig op stelten te zetten.......

©GoNo

Een goed begin is alles........


“ Allez, vooruit, kan dat niet wat rapper, met twee naast elkaar in een rij gaan staan en de kleinsten staan van voor.......”
“ Gij daar, Wittekop, hebt ge soms uw oren thuis gelaten ? Hebt ge soms de bel niet gehoord ? Als ge wilt , kunt ge straks al direct 50 bladzijden straf schrijven........Een goed begin is alles hé ?”
Amai, mijne frak, dat begint hier al goed dacht ik. De eerste dag van 't nieuwe schooljaar en 't zit er al bovenarms op. Niet te veel in 't oog lopen, maar da's niet zo evident met zo'n vlaskop als de mijne. Maar wat denkt die wel, dat stukske onderwijzer ? Dat ik een hondje ben, die op commando pootjes geeft ?
“ Wittekop, de kleinsten van voor, heb ik gezegd, en met uw meterken behoort ge tot de kleinsten......”
Die vent begint me nu al op m'n zenuwen te werken, dat belooft.......
“ Allemaal zwijgen, stilte in de rang en in stilte de trappen op, vooruit met de geit.......of denkt ge dat ik gans de dag ga staan wachten op jullie ?”
Geroezemoes alom, van stilte geen sprake, hoe zoudt ge zelf zijn na twee maanden vakantie en een septemberzonnetje die je uitnodigt om een dag langer aan de vakantie te breien?
“ Iedereen terug naar beneden, en in een rij op de koer gaan staan en we doen dit zolang tot er stilte is in de rang, gesnopen ?”
We hadden het vlug gesnopen, met deze meester waren we nog niet met ons patatjes thuis. Wat een kalf,dacht ik.
“ De kleinsten gaan van voor zitten in de klas, de grootsten vanachteren.....”Lijkt me nogal logisch of 't moest zijn dat de grootsten op de kleinsten hunne schoot gingen zitten, wat niet geheel practisch zou zijn.
“ Wittekop, gij gaat recht voor mijn lessenaar zitten, want 'k heb zo 't gedacht dat ik u in de gaten ga moeten houden, ge ziet me er ene uit die altijd 't haantje-de-voorste wilt spelen. Maar ik verwittig u al op voorhand, bij mij pakt dat niet.....”
Voilà, de toon was gezet en ik was al gedoemd om op m'n tellen te passen. Ik werd al gefnuikt in m'n ontplooiing, m'n zelfbewustzijn en nog wat andere pedagogische rommel.
“ Ik ben jullie nieuwe leraar. Mijn naam is Vandenbulcke Oscar. Onthoudt dit goed, want ik zeg het maar één keer. In mijn klas wordt er gezwegen en alleen iets gezegd als ik het vraag. Als de directeur binnenkomt, staan we recht en zeggen we “ dag meneer den directeur”. Begrepen ? Zijn er nog vragen ?”
“ Euh, meester en als de koning binnenkomt ?” vroeg ik onnozelweg.
“ Had ik het niet gedacht, had ik het niet gedacht, we hebben ne slimme in de klas......”
Daarmee wist ik nog altijd niet wat we moesten zeggen als de koning binnenkomt en ik vermoed dat er toch wel een beetje protocol bij te pas komt hé ?
“ Wittekop, als de koning binnenkomt dan moogt gij hem de bloemekes geven.....”
Ik moet dringend eens vragen of ze, bij m'n geboorteaangifte, gekozen hadden voor de naam “Wittekop”. Ik dacht dat ik Noël heette. Schijnbaar was er een misverstand gebeurd, waarvan ik nu pas op de hoogte gebracht werd.
“ Meester, m'n naam is niet Wittekop, maar Noël...........”
“ Verdomme, Wittekop, gaat ge uw grote muil nu houden of moet ik ze dichtkloppen ? Als ik zeg dat ge Wittekop heet, dan heet ge ook zo. Verstaan.......Wittekop ?”
“ Euh, 'k denk het wel, maar........”
“ Zwijgen of ge krijgt mijne bordenwisser tegen uwen voorgevel.....”
“ Ik ga jullie allemaal een blad papier geven en daar schrijft ge mijnen naam op en de klas waar ge inzit."
“ Wittekop, gij moogt op 't bord schrijven......”
“ Schrijf op, meester Vandenbulcke......”
Ik schreef: meester Bullebak, klas : 1ste orientatiejaar B.
Kreeg ik me daar ineens een draai rond m'n oren, 't was precies of ik de klokken van Rome hoorde. Ik werd als een pluimpje opgetild en kwam pardoes in de gang terecht.......Ik hoorde meester Bullebak briesen dat er geen enkele reden was om te lachen. Maar schijnbaar was het dolle pret daar binnen. Tot overmaat van ramp, kwam de directeur de hoek om en stevende recht op mij af.........

©GoNo