Eigentijds sprookje ( vervolg )
De aanval is ingezet........
De directeur had alles goed uitgedokterd. De aanval werd ingezet. Een oorlog zonder slachtoffers bestaat niet. En het werd een oorlog. Een oorlog tussen directie die geen duimbreed wou toegeven en medewerkers die zich moesten schikken naar het nieuwe gezag. Mensen die zich jaren ingezet hadden, werden als honden op straat gezet. De directeur toonde meer respect voor tweedehandskledij dan voor z'n eigen medewerkers. Het had al lang niets meer te maken of men incompetent was of z'n werk niet goed deed. Het was een persoonlijke vete geworden tussen nieuwe directeur en de oude garde. Iedereen die de verdediging opnam van de oude directeur, moest er aan geloven. De man die meer dan 20 jaar aan het roer gestaan had, werd zonder blikken of blozen afgeschilderd als een dictator, die bezig was geweest het Bedrijf te kelderen. Zeker en vast, de oude directeur was niet bij iedereen geliefd en hij had z'n vijanden. Maar wie waren die vijanden ? Mensen die op een zijspoor gezet waren omdat ze het bedrijf schade berokkenden ? Mensen die willens nillens zich niet konden neerleggen bij de genomen beslissingen ? Mensen die alleen op een postje uitwaren?
Maar diezelfde mensen noemden de directeur hun vriend, de hypocrisie ten top. Mensen, die 20 jaar lang de vriend speelden, draaiden hun hand er niet voor om, hun directeur een mes in de rug te planten. Maar gedane zaken nemen geen keer.
De nieuwe directeur waande zich onaantastbaar, mede door het feit dat hij gesteund werd vanuit de Beheerraad. En zo zag Leon met lede ogen toe, hoe de ene na de andere verdween. Van de ene op de andere dag. In het niets, zonder één woordje uitleg van de almachtige directeur.
Ik moet geen uitleg geven aan die simpele geesten, dacht de directeur. Waarom zou ik ? Ik ben hier de baas en niemand anders. Waarom zou ik moeten uitleggen dat ik de rechterhand van de oude directeur buitengeflikkerd heb ? Of het waarom dat z'n secretaresse het hier afgebold is ? Verdomd, die heb ik niet buiten gesmeten, die is het van haar eigen afgebold. En ik had verdomme m'n preek al klaar. Maar who's cares ? Ik heb er nog genoeg op m'n “ Buitengooi-lijstje” staan. Aan kandidaat-slachtoffers geen gebrek.
Een oorlog zonder slachtoffers bestaat niet. Hij moest grinniken bij de gedachte alleen al. De aanval is de beste verdediging. De aanval was ingezet.........
©GoNo
De directeur had alles goed uitgedokterd. De aanval werd ingezet. Een oorlog zonder slachtoffers bestaat niet. En het werd een oorlog. Een oorlog tussen directie die geen duimbreed wou toegeven en medewerkers die zich moesten schikken naar het nieuwe gezag. Mensen die zich jaren ingezet hadden, werden als honden op straat gezet. De directeur toonde meer respect voor tweedehandskledij dan voor z'n eigen medewerkers. Het had al lang niets meer te maken of men incompetent was of z'n werk niet goed deed. Het was een persoonlijke vete geworden tussen nieuwe directeur en de oude garde. Iedereen die de verdediging opnam van de oude directeur, moest er aan geloven. De man die meer dan 20 jaar aan het roer gestaan had, werd zonder blikken of blozen afgeschilderd als een dictator, die bezig was geweest het Bedrijf te kelderen. Zeker en vast, de oude directeur was niet bij iedereen geliefd en hij had z'n vijanden. Maar wie waren die vijanden ? Mensen die op een zijspoor gezet waren omdat ze het bedrijf schade berokkenden ? Mensen die willens nillens zich niet konden neerleggen bij de genomen beslissingen ? Mensen die alleen op een postje uitwaren?
Maar diezelfde mensen noemden de directeur hun vriend, de hypocrisie ten top. Mensen, die 20 jaar lang de vriend speelden, draaiden hun hand er niet voor om, hun directeur een mes in de rug te planten. Maar gedane zaken nemen geen keer.
De nieuwe directeur waande zich onaantastbaar, mede door het feit dat hij gesteund werd vanuit de Beheerraad. En zo zag Leon met lede ogen toe, hoe de ene na de andere verdween. Van de ene op de andere dag. In het niets, zonder één woordje uitleg van de almachtige directeur.
Ik moet geen uitleg geven aan die simpele geesten, dacht de directeur. Waarom zou ik ? Ik ben hier de baas en niemand anders. Waarom zou ik moeten uitleggen dat ik de rechterhand van de oude directeur buitengeflikkerd heb ? Of het waarom dat z'n secretaresse het hier afgebold is ? Verdomd, die heb ik niet buiten gesmeten, die is het van haar eigen afgebold. En ik had verdomme m'n preek al klaar. Maar who's cares ? Ik heb er nog genoeg op m'n “ Buitengooi-lijstje” staan. Aan kandidaat-slachtoffers geen gebrek.
Een oorlog zonder slachtoffers bestaat niet. Hij moest grinniken bij de gedachte alleen al. De aanval is de beste verdediging. De aanval was ingezet.........
©GoNo
gepost door GoNo | 09:02
0 reacties:
Een reactie posten
Aanmelden bij Reacties posten [Atom]
<< Homepage