Eigentijds sprookje ( vervolg )

Aangename kennismaking......


“ Jesus loves me” dacht Leon, terwijl hij aan z'n sigaretje trok. Vanuit z'n linkerooghoek zag hij hoe de nog niet benoemde toekomstige directeur hem nauwlettend in de gaten hield. Het ontlokte hem een grijnslach. Sjonge nog an toe, dacht hij, dat belooft voor de toekomst. Wat ze op de vuilkar niet willen, gooien ze hier binnen. Z'n grijnslach werd nog groter terwijl hij aan een vuilkar dacht. Wat een vergelijking.......
Leon nam z'n tijd, per slot van rekening werd hij betaald door het ocmw en niet door het bedrijf. En zolang al z'n werk op tijd en stond gedaan was, mochten er voor zijn part nog tien directeurs hem in de gaten houden. Hij hoefde niet zo nodig de hielen te likken van één of andere machtswellusteling, die amper wist waar Abraham de mosterd haalde.
Het duurde bij Leon welgeteld vijf minuten om te weten welk vlees hij in de kuip had. Hij had dat soort nog tegen gekomen. Een soort waarvan hij dacht dat ze bijna uitgestorven waren, maar niets was minder waar. Maar Leon had een geheim wapen. Het wapen van de lach. Probeer maar eens in discussie te gaan met iemand die u flagrant staat uit te lachen. Niet te doen.
Toen hij naar binnen ging, stond de directeur hem op te wachten. Nu gaan we het krijgen, dacht Leon.
“ En u bent ?” vroeg hij vanuit de hoogte, wat voor hem gemakkelijk was, gezien z'n bijna 2 meter lengte.
Leon keek eens naar boven en begon al een zekere vorm van hoogtevrees te krijgen. En kreeg hij geen hoogtevrees, dan toch zeker een stijve nek.
“ Aanwezig” antwoordde Leon, waarheidsgetrouw.
“ Ik bedoel, wat is uw taak hier en bent u een vrijwilliger ?”
“ Tja, ik doe hier een beetje vanalles en nog wat, allé toch op administratief gebied en nee, ik ben geen vrijwilliger.......”
“ En uw naam ?”
“ Philippe van Saksen-Coburg ?”
“ Da's een goeie, maar nu serieus.......”
“ Leon, schrijver-dichter bij de gratie Gods......en als ik tijd over heb, administratieve bediende........”
Dat moest hem gerust stellen, nu hij een naam kon plakken op dat arrogante typeke. Voilà, weer een naam om toe te voegen. Z'n lijstje werd met de dag langer. Hij moest dringend een pc laten installeren op z'n bureel, want zo kon het niet verder.
“ Bon, doe maar rustig verder met hetgeen je bezig was...” en weg was hij, als een koning die zojuist één van z'n onderdanen de toelating gegeven had om z'n voeten te kussen.
Leon deed wat van hem gevraagd werd door het hoogste orgaan, na de Algemene Vergadering en de Beheerraad. Namelijk een sigaretje roken, uit pure provocatie en ballorigheid.......

©GoNo