Starend door het raam......

't Leven zit toch raar in mekaar. Soms hoor ik dagen en weken niets van m'n kinderen en plots krijg ik de ene telefoon na de andere. Waarschijnlijk is het een test om te zien of ik nog in leven ben, maar soit 't doet altijd deugd om te weten dat ik nog niet vergeten ben. Soms zit ik mij 's avonds te vervelen en moest het niet zijn dat telefoneren zo duur is, 'k zou gans de wereld rondbellen. Puur uit verveling en om de tijd te doden. Want de avonden beginnen vroeger en duren langer. De herfst komt er aan, zo ook de eenzaamheid van het alleen thuiszitten. Wat heeft men aan al die luxe, als men het niet kan delen hé ? Vroeger keek ik er naar uit om te gaan werken, maar dat is ook verleden tijd. Maar alles went, zegt men.
'k Heb vrienden in Signum, maar als men geen vervoer heeft, is het al niet bij de deur als je in Hoboken woont. En om terug op tram en bus te zitten, meer dan een uur onderweg te zijn om een afstand van amper 15 km te overbruggen, daar heb ik weinig of geen zin in.
Ik ben teruggevallen op m'n vroegere verdediging, heb me terug ingegraven in m'n appartement. Ik kom bijna niet meer buiten, ben in een pessimistische bui beland en vind voorlopig geen enkele reden om te lachen. Maar dat zal wel over gaan, hoop ik. Straks zie ik m'n kleindochterke Kyra, misschien brengt zij me dat straaltje zon, dat straaltje lach......

©GoNo