Eigentijds sprookje ( vervolg )

De reflectie- en andere dagen.

De reflectiedag was een succes. Toch in de ogen van de nieuwe directeur, in de ogen van Leon was het één grote schijnvertoning. Leon observeerde en leerde. Hij zag hoe de nieuwe directie het personeel en vrijwilligers manipuleerde. De vragen waren zodanig opgesteld dat men een selectie kon maken tussen hen die content waren en de malcontenten. Het was voor Leon een genot om sommigen bezig te horen. En zeker als het over transparantie ging. Transparantie kreeg opeens een geheel andere betekenis: nl. zoveel mogelijk zich afschermen van iedereen, zoveel mogelijk beloven en zoveel mogelijk mensen tegen zich in 't harnas jagen. Verdeel en heers.
Ik kwam, ik zag en ik overwon, dacht de direkteur. Ik moet 's morgens een goedendag zeggen tegen iedereen, wat kan ik zeggen ? Goeiemorgen klinkt nogal saai en goeienavond 's morgens zeggen, dat doet alleen die onnozelaar van een Leon. Na enig nadenken, een meikever deed er minder lang over, had hij het gevonden. Hij zou z'n entree beginnen met “ dag lieve mensen”. Dat klinkt ogenschijnlijk als gemeend en iedereen wil toch doorgaan voor een lieve mens. Of niet soms ?
En zo kwam het dat de nieuwe directeur met een brede smile iedereen een lief mens noemde. Behalve degenen die hij niet kon rieken of zien, die moesten het stellen met .........niets.
Maar om terug te komen op die fameuze reflectiedag......
Leon kreeg het aan de stok met de moderator, die aan zijn tafel zat. Het personeel was verdeeld in groepjes. Bedoeling was om het bedrijf te verbeteren, als het ware een nieuwe start te geven, beter nog het personeel het gevoel te geven dat ze inspraak hadden. Bij Leon kwam het over dat men alle middelen wou gebruiken om zo vlug mogelijk de oude directie te doen vergeten. De vragen waren van die aard, dat men zelfs vragen stelde die duidelijk in de privésfeer hoorden. Wat ook de reden was, dat Leon de stok in het hoenderhok wierp. De moderator was in z'n wiek geschoten, toen Leon zei dat de opsteller van deze vragen een debiel was of op z'n minst dacht dat anderen debielen waren. Leon kon niet weten dat D.J. , tevens moderator, deze debiele vragen opgesteld had. 't Ene woord bracht 't andere mee en moest er geen pater aan de tafel gezeten hebben, het zou waarschijnlijk geëindigd zijn in een handgemeen. Waarvan de afloop al voorhand geweten was. Muggen zijn ook schepsels Gods, maar niets zou Leon beletten om een mug dood te slaan......
Maar Leon was ook niet van gisteren of eergisteren. Als Leon kwaad is of wordt gaat hij gewoon buiten een sigaretje roken. En kan de rest hem gestolen worden. Beter dat dan iemand pijn te doen.
Nadien kwam D.J. hem een knuffel geven, met de wijze en doordachte woorden : “ zand erover”. Leon had de neiging om te vragen hoeveel zilverlingen hij gekregen had, want het voelde aan als een Judaskus. Vanaf die dag besloot Leon, als hij de kans kreeg, om geen stokken maar boomstammen in sommigen hun wielen te steken.
De directeur werd ingelicht over het voorval en nam zich voor om Leon dubbel zo goed in de gaten te houden. Bij de minste misstap zou hij Leon de deur wijzen, zonder fanfare en rode loper. Maar eerst moest gans de kliek die met Leon konden opschieten, er aan geloven. Stap voor stap zou hij de misnoegden buitengooien. A rato van één per maand. Wat kan mij het schelen, dacht hij, dat ik goeie werkkrachten buitengooi, iedereen is vervangbaar en aan vrijwilligers geraken is geen probleem.
Dat klopt ten dele. Maar vrijwillgers moeten ook opgeleid worden en dat was men vergeten. Een detail, maar ene met verstrekkende gevolgen, zoals later zou blijken......

©GoNo

Ik wil er nogmaals op wijzen dat enige gelijkenis met nog levende personen, louter toevallig zijn. De personen in dit verhaal zijn ontsproten aan het brein, dat weliswaar een beetje doorééngeschud is, van de auteur. Klachten kan men deponeren bij de griffie van het Assissenhof, gezien de aard van de schrijfsels onder de noemer vallen van persmisdrijven. 't Is maar dat je het weet......

de auteur.