Oh wat een dag !

Wat een dag
je zult het maar beleven
’t was de dag van m’n leven…

ik zag haar in ’t café
vroeg: “ ga je mee?”
ze had prachtige borsten, ongezien en ongekend
verdomme, bij nader toezien bleek het een vent

wat een dag
je zult het maar beleven
’t was de dag van m’n leven…

‘k was op slag nuchter
ben weggeslopen heel schuchter
naar de volgende kroeg
van janetten heb ik meer dan genoeg

wat een dag
je zult het maar beleven
’t was de dag van m’n leven…

’s morgensvroeg
kom ik uit de kroeg
opgepakt door een stel agenten
’t kost me weeral veel centen

wat een dag
je zult het maar beleven
’t was de dag van m’n leven…

de rechter sprong uit z’n vel
veroordeelde me tot twee dagen cel
omdat ik haar zei:” je bent een schat…
‘k krijg van jou een stijve lat…”

wat een dag
je zult het maar beleven
’t was de dag van m’n leven…

‘k hield beter m’n grote bek dicht
in zo’n piepkleine cel is er weinig licht
en terwijl ik dit alles schrijf
kak ik de darmen uit m’n lijf…


wat een dag
je zult het maar beleven
’t was de dag van m’n leven…


©GoNo

Bezoekers toegelaten…

Mijn zus, uit het verre Wondelgem, is op bezoek geweest. ’t Is de eerste keer dat ze naar het landelijke Aartselaar kwam. Waarschijnlijk ook de laatste keer. ’t Moet zijn dat de lucht hier pakken beter is dan in Wondelgem. Van de drie uren dat ze hier was, heeft ze twee uren haar longen uit haar lijf gehoest. Ze moet een beetje meer de propere lucht van Aartselaar en omstreken opsnuiven. Haar getergde longen zullen er wel bij varen. Voor de rest is ze gezond van lijf en leden...
’t Kan ook zijn dat haren nieuwe aanwinst er voor iets tussen zit. Ze maakt vorderingen, moet ik eerlijk toegeven. Ze loopt nu al met een fotootje van haar geliefde op zak. Ik kan me voorstellen dat ze op de terugweg naar Wondelgem, tegen dat fotootje praat. Zo van: “ Lieveke, ‘k ben naar m’n broer geweest, maar ‘k heb weinig of niets losgelaten over jou, want anders schrijft diene clodo weer een totaal uit de lucht gegrepen verhaaltje over mij…’k heb dat al eens meegemaakt met diene vent die met z’n biefstukken op mijne hof zat…”
‘k Zou niet durven hé? Ik vroeg haar wat achtergrondinformatie, kwestie van mij een beeld te kunnen vormen en mij in te kunnen leven in wat het moet zijn om als vlinders in de buik van m’n zusje door het leven te moeten gaan. Het enige dat ik te weten ben gekomen is dat hij ergens in de Sahara gezeten heeft. Misschien als stofzuigerverkoper? Met al dat stof moet dat een goudmijn zijn hé? Ze hebben elkaar leren kennen in een nudistenkamp, sorry, een Natuurpunt. Een mens moet de natuur z’n gang laten gaan, zeg ik altijd. Niets is natuurlijker dan verliefd worden op een natuurmens. En zeg nu eerlijk, tegen de groene omstreken van Maldegem kan de Sahara niet op. Zelfs al loopt het daar vol met kamelen en dromedarissen. Ze zullen hem daar missen want hij verstond de taal van die dieren, sprak ze ook geregeld. Kende, bij wijze van spreken iedere bult. Heeft ze ook allemaal een Vlaamse naam gegeven. Kwestie van de band met z’n thuisfront enigszins te onderhouden. Ge moet het maar doen hé?
Voor de rest hebben we over koetjes en kalfjes gepraat. Wat geheel toepasselijk was, gezien de landelijke atmosfeer waar we deel van uitmaakten. M’n andere zus gaat een cruise maken. Naar ’t schijnt, maar de zon schijnt ook als ’t niet regent, zou ze een geldinzameling aan ’t doen zijn. Om de kosten wat te drukken. Ik wil haar graag helpen en heb al een benefietvoorstelling aangevraagd bij ene Eddy Wally. ’t Is alleen maar spijtig dat The Voice of Europe een beetje aan Alzheimer lijdt. Kan zich met de beste wil ter wereld niet herinneren wie ik ben. Als ik zeg dat het voor een goed doel is en die mensen al heel hun leven hevige fans zijn, valt hij als het ware uit de lucht. Dat heb ge als ge al tweeduizend keer uit een vliegmachien gesprongen bent om uw lief te zien hé? Wat mij terugbrengt tot bij m’n zus uit het verre Wondelgem. Misschien een suggestie om elkaar de liefde te verklaren. Samen uit een vliegmachien springen, recht boven het Natuurpunt. Met het risico op een bende Nederlanders terecht te komen, die gezamenlijk staan wild te plassen om de eventuele droogte die op komst is een toegevoegde waarde te geven.
Maar allé, ik dwaal af en hoop dat ze eindelijk het geluk mag vinden. Met of zonder biefstukken…

©GoNo

Monster zonder waarde…

Eenzaam wandelend op de dijk
loopt hij nergens naar toe
de zee kent hem nog van vroeger
toen hij meedeinde op hun golven
te oud om nog te varen
te jong om weg te kwijnen in ’t zeemanshuis
de meeuwen zijn z’n vrienden
al eeuwen zo lijkt het wel
maar hier en nu stopt het spel

bij dageraad spoelt z’n lijk aan
de zee geeft hem terug aan moeder aarde
een opgeblazen monster zonder waarde…

©GoNo

Hof-fe-lijk tafereeltje…

’s Avonds op een tuinstoel in de hof. De wind is eindelijk gaan liggen en de avondzon doet een schuchtere poging om door de wolken te breken. Ik geniet van de stilte, met op de achtergrond het gekwetter van allerlei gevogelte van diverse pluimage. Over wat zouden ze het hebben, vraag ik mij af.
Is meneer Ekster gisteren te laat thuis gekomen? Is juffrouw Koolmeesje weer op de versiertoer? Zijn meneer en mevrouw Schijtduif aan het overleggen op wie ze hun volgende lading duivenstront gaan deponeren? De uit de kluiten gewassen merels trekken zich niets aan, met hun veren komen ze ruimschoots toe. Ze bekvechten constant, ’t lijken wel politiekers. Een ordinaire straatmus wil een kruimeltje meepikken. Eerst op afstand blijven, hup, hup, met korte pasjes naar het perkje waar ik wat broodkruimels gestrooid heb. Dat moet het hofje worden van Kyra, m’n kleindochter. Bij gebrek aan compost en teelaarde liggen de werken eventjes stil. Het bouwverlof is vroeg begonnen, zullen we maar zeggen…
De huiskatten liggen op de loer. ’t Wordt spannend. Slagen ze erin om enkele roekeloze vogels de strot af te bijten? Of komen ze te laat om op tijd te komen? Ik laat de natuur z’n gang gaan. Hun instinct ook. God moet maar ingrijpen. Wat Hij ook doet. Katten zijn rare dieren, ze geven nooit op. Een verloren veldslag is nog geen verloren oorlog, denken ze. Dag vogels, dag katten. Geen bloedbad vandaag. ’t Zou niet de eerste en ook niet de laatste keer zijn dat ik een doodgebeten vogeltje in de garage vind. Ik vind het altijd zo triestig. Ik kan me voorstellen dat de familie Koolmeesje zit te wachten tot papa thuis komt met het avondeten. Mama Koolmeesje bekt haar kroost toe dat ze geduld moeten hebben. Papa kennende, zal hij waarschijnlijk blijven plakken zijn bij boer Corneel, die z’n akker aan ’t omploegen is. De maaltijden liggen er voor ’t grijpen. Haar kroost kwettert er op los, deels van de honger, deels uit verveling. Maar papa laat een verweesde vrouw en kindjes achter. Gesneuveld in een kattenmuil. En nog zo jong hé? Zal nooit geen bompa worden. ’t Leven kan soms hard zijn, zowel voor mens als dier..
De avondzon gaat slapen, is bijna vergeten dat ze de maan nog moet aansteken. ’t Is maar een halve maan, ze doen daarboven schijnbaar ook aan energiebesparing. Nu is het echt stil, Gizmo heeft een relatie met m’n been. Hij kronkelt en schuurt tegen m’n been. Ik verdenk hem van homofiele neigingen. Pracht van een zwarte kater, wil voortdurend gestreeld worden. Vraagt aandacht op zijn manier. Ik weet wat het is om nooit gestreeld te zijn geweest. Nooit geen aai over m’n bolleke. Daarom aai ik hem tot ik er genoeg van heb. Niet overdrijven is de boodschap. Ook een kat moet z’n plaats kennen hé?
’s Morgens sta ik op, wil de buitenlucht opsnuiven. De dauw op het gras voelen tussen m’n blote tenen. In de garage ligt een klein vogeltje met gebroken nekje. Soms haat ik katten…

©GoNo

Er zal een dag komen…

In 2002 wordt er overgeschakeld van Belgische franken naar euro’s. Dit gaat gepaard met, zoals gewoonlijk, met veel media-aandacht en de nodige ronkende verklaringen van allerhande politiekers. Europa zou door de eenheid van munt sterker worden, de economie zou een boost krijgen. Kortom, we zouden er allemaal beter van worden.
Anno 2011, bijna tien jaar later, is er van al die mooie woorden niet veel van in huis gekomen. Het leven is helemaal niet goedkoper geworden. De prijzen swingen de pan uit. Had men vroeger voor pakweg duizend oude Belgische frankskes bijna een vol winkelkarretje, dan heeft men nu voor vijfentwintig euro nog geen vijfde van vroeger. Wat kan een mens tegenwoordig nog kopen voor vijfentwintig euro? Driemaal niets. Zelfs al gaat men naar een goedkope winkelketen. De burger zou profijt hebben van de eenmaking? De euro diende om in alle lidstaten ongeveer dezelfde prijs te hanteren. Niets is minder waar. Alles wordt steeds maar duurder. Komt door de olieprijzen, zeggen ze. Moet je mij eens vertellen hoe het komt dat als de olieprijzen dalen, de prijzen in de winkels niet dalen? Slechte aardappelenoogst, de aardappelen worden duurder, de frieten dus ook. Goede oogst? Frieten worden niet goedkoper. Het kan alleen goedkoper als er een crisis in de landbouw optreed. Of bij de telers van komkommers. Dan staan ze te smeken om toch maar hun producten te kopen. Plots dalen de prijzen. Er zijn zelfs politiekers die op tv een komkommer opeten. Om te bewijzen dat er niets aan de hand is. Doet mij een beetje denken aan een premier die een kippenboutje oppeuzelde tijdens de dioxynecrisis. Met achter de schermen twee dokters en evenveel verpleegsters, je weet maar nooit hé? Terwijl bij het uitbreken van die crisis de meeste kippen al verwerkt en verkocht waren. Ik heb kip blijven eten, als ik dan toch dood moest gaan wist ik tenminste van wat. Het enige probleem dat ik eraan overgehouden heb, is dat ik constant met een ei in m’n broek zit. En af en toe kakel ik als de kippen. Maar dat is al fel verbeterd, moet ik eerlijkheidshalve en waarheidsgetrouw toegeven. Wist je dat ze hier in België hele vrachtladingen komkommers afgezet hebben bij de nonnen en paters? Gratis voor nikske. Niet om op te eten, welteverstaan. Die nonnen en paters lopen er nu gelukzalig bij. Waar een crisis allemaal niet goed voor kan zijn hé?
Volgens mijn bescheiden mening is het een uit de hand gelopen experiment. De verkeerde bacteriën op die komkommers losgelaten. In plaats van die schimmels op te vreten, vreten ze de mensen op. We zijn goed bezig om verder gans de natuur naar de kloten te helpen. Zuiver uit winstbejag, niets meer en niets minder. En de bevolking zag dat het goed was, liet begaan en hield verder z’n mond. Tot op een dag, er niets meer groeide en bloeide…

©GoNo

Bompa weet het ook niet meer…of juist wel?

Probeer maar eens altijd vriendelijk en beleefd te blijven tegen je kleinkind van drie jaar. Ik probeer met handen en voeten uit te leggen dat ze moet delen met mij. Het lukt me nog steeds niet. Als ze een zakje chips krijgt, is het pas nadat ze onder haar voeten krijgt van m’n dochter, dat ze schoorvoetend één klein chipje naar mij brengt. Het toppunt is dat het chipje dan nog eerst in haar mond gezeten heeft. Waarschijnlijk gaat ze ervan uit dat ik bijna geen tanden meer heb en nogal moeilijk kan kauwen. Als dat geen liefde is, weet ik het ook niet meer…
Soms krijg ik kop noch staart aan m’n kleinkind. De ene dag is ze poeslief, de andere dag is ze dwarsliggend en balorig om tegen de muren van op te lopen. Ze is zodanig gewoon geraakt om bediend te worden op haar wenken door haar ouders, dat ze het verschil niet meer weet tussen kind-zijn en volwassene. De omgekeerde wereld in kwadraat. Zegt de mama het zo, zegt de papa het anders. Waarvan ze gretig gebruik maakt, hoe zou jezelf zijn hé? Ze is een kei in het uitspelen van haar ouders tegen elkaar. De jonge dame van drie en een half jaar moet ’s morgens bediend worden alsof ze een prinses is. Chocomelk moet geserveerd worden op de zetel want de juffrouw kijkt naar Disneyland. Beker wordt gebracht, kindje drinkt het op en roept dan dat het leeg is. Waarna één van beide ouders, hangt ervan af wie er van dienst is, de lege beker moet komen halen. Wat ook gebeurt. Ze moet alleen nog leren vingerknippen, maar dat komt nog.
Ik kan me niet moeien met de opvoeding van m’n kleinkind, maar er is geen enkele wet die me voorschrijft dat ik mee moet draaien in deze mallemolen. Haar commando’s tellen niet voor bompa’s. hoe kwaad ze ook soms mag zijn op mij, ’t is niet haar willeke dat telt. Voor mijn part zou ik haar geliefde chocomelk op de tafel zetten en dat ze het zelf komt halen. Haar benen zijn jonger dan de mijne. Komt ze het niet halen, tant pis, lijdt ze maar dorst. Gedaan met dat gezever van ik wil dit, ik wil dat…
Staat het je niet aan, leg er uwen kop bij neer. Simpelder kan haast niet. Een weekje volhouden en je zou versteld staan van de resultaten. Wilt ze niet eten, geen probleem. Bord weg en gedaan met eten. Nu wordt het bordje tien keer weggenomen en tien keer teruggezet. Om onnozel van te worden. Resultaat? Kyra wint keer op keer. Ik heb het al lang opgegeven om de stand bij te houden. Verbiedt je haar iets, mag je er gif op innemen dat ze het zeker zal doen. Grensverleggend, steeds maar weer..
Alle dagen is er wel een reden om haar keel open te zetten. Meestal als ze haar zin niet krijgt. Ligt het aan de ouders? In zekere zin wel. Niet altijd, maar toch. Een vader die ’s morgens aan de ontbijttafel meer aandacht heeft voor een computerspelletje dan voor z’n dochtertje, is vragen om troubles. Aan tafel wordt eerst gegeten, nadien kun je nog spelletjes genoeg spelen. ’t Is niet verwonderlijk dat m’n kleinkind met tegenzin eet. Het eigenaardige is dat als ik erbij kom zitten en er een spelletje van maak, ze wel haar broodje naar binnen speelt. Wat anders drie kwartier duurt wordt afgehaspelt in amper een kwartier. Blijkbaar kan het bij mij wel. Een kind van drie en een half moet geen beslissingen nemen, daar dienen de ouders voor. Schaf dat voortdurend voor de tv zitten af, tv zou een beloning moeten zijn, een gunst omdat ze haar best gedaan heeft. Niet om haar koest te houden. Of omdat de juffrouw het wilt. Stel een limiet in. Van dat uur tot dat uur. Is de tijd verstreken, gedaan met de poppenkast. Er is speelgoed genoeg om zich bezig te houden. Maar misschien ben ik ouderwets hé? Misschien moeten de kleine kinderen altijd gelijk krijgen, zodat ze later constant tegen een muur lopen. Met alle gevolgen vandien. Waarbij de ouders zich later zullen afvragen wat ze in godsnaam verkeerd gedaan hebben, ze zijn toch zo goed geweest voor hun kind?
Goed zijn voor een kind is hen ook leren wat goed of slecht is. Wat juist of verkeerd is. Goed zijn houdt niet in dat men ten allen tijden moet springen en toegeven. Goed zijn voor een kind is hen een houvast geven, een lijn trekken en zeggen : “ tot daar en niet verder…”

©GoNo

Positief nieuws..

De dokter kijkt hem met doordringende ogen aan. De man, een dertiger, voelt zich ongemakkelijk, voelt de bui al hangen. Z’n ogen zijn gefixeerd op het lijvig verslag dat voor de dokter ligt. Een analyse van drie dagen doorgedreven testen in het Akademisch Ziekenhuis. ’t Was allemaal begonnen met een gevoel van constante vermoeidheid, gebrek aan eetlust en het zich niet meer kunnen concentreren. Z’n huisdokter schreef het toe aan stress op het werk. Wat meer rustpauzes inlassen, geen werk meer meenemen naar huis en een paar peppilletjes zouden hem er terug bovenop moeten helpen. Gemakkelijker gezegd dan gedaan. Z’n dokter kende z’n baas niet, na de maandelijkse evaluatie stond hij al met één been buiten op het bedrijf. Het dreigement van: “ we kunnen uw job aan een pas-afgestudeerde geven…” liet weinig aan de verbeelding over.
De dokter laat de stilte doorwegen, is er zich van bewust dat de man recht over hem, zich zit af te vragen wat voor ziekte hij wel kan hebben. Hij zal nog aardig verschieten, bedenkt hij zich.
“ Dokter, zijn dit de uitslagen van het laboratorium?”vraagt de dertiger, wijzend naar de bundel papieren.
“ Inderdaad, meneer Verstiegelen, inderdaad…”
Aan de toon te horen voorspelt het niet veel goeds. Hoort hij daar geen zweem van sarcasme?
“ Ik mag hopen dat het positief nieuws is?”probeert de patient de dokter er toe te bewegen een tipje van de sluier op te lichten.
“ ’t Is inderdaad positief nieuws, m’n beste, ge moogt gerust zijn…”
Oef, een zucht van opluchting ontsnapt aan de mond van de jonge man. Als ze weten wat er scheelt kan hij met de nodige medicatie terug een normaal leven leiden. Toch nog een lichtpuntje in z’n bestaan.
“ Wat mankeer ik, dokter?”
“ Wilt ge het echt weten? Misschien is het wel slecht nieuws?”
“ U zei toch dat het positief nieuws is?”
“ Tja, ’t is maar hoe je het bekijkt hé?”
“ Dokter, goed of slecht nieuws, zeg me in godsnaam welke ziekte ik heb?”

De man staat verweesd buiten te bekomen van het nieuws dat hij zojuist te horen kreeg. Tweeëndertig , in de fleur van z’n leven, geconfronteerd met de enige ziekte waar hij nooit rekening mee wilde houden. Het kon hem niet overkomen, hij nam al jaren z’n voorzorgen. Had al jaren een relatie met een man die twintig jaar ouder is. Een echte vaderfiguur, die z’n vader waarmee hij al geruime tijd in de clinch lag, verving. Die hem telkens opvangt als hij het niet meer ziet zitten. ’t Was dus inderdaad positief nieuws, in de letterlijke betekenis en zin van het woord. Hij haatte de dokter, hij haatte de rest van de wereld en bovenal haatte hij zichzelve. Waarom moet dit uitgerekend hem overkomen?

’t Is vlug gegaan, geen enkele remedie sloeg aan bij hem. Hij liep rond als een levende zombie. Na een jaar op ziekenverlof werd hij ontslagen, met inachtneming van de wettelijke bepalingen. Wat kon het hem nog schelen? Driehonderdzesenvijftig vrienden op facebook, waarvan er welgeteld drie zijn komen opdagen op z’n begrafenis. Z’n ouders lopen gebroken achter de kist. Z’n vader heeft spijt dat hij het nooit kunnen goedmaken heeft met z’n enige zoon. Maar een homofiele zoon en een macho-vader gaan niet goed tesamen…
Vandaag staat er in de krant te lezen dat er een doorbraak is in de bestrijding van aids. Voor velen zal de remedie te laat komen, voor velen zal ze waarschijnlijk onbetaalbaar zijn. Of juist wel betaalbaar, maar dan met hun leven…

©GoNo

HUMO

Gebakken lucht…

Zolang ze de macht in handen hebben, zijn ze zo gezond als een visje in helder water. Valt het niet op als verdreven zijn en opgepakt, ze plots allemaal doodziek zijn? De ene heeft verscheidene hartinfarcten achter de rug, de andere is verlamd langs ene kant. De andere kant kon nog juist een handtekening zetten onder een doodvonnis. Geloof het of niet, ze hebben allemaal gehandeld in naam van het volk en in het belang van het voortbestaan der natie. De miljoenen en miljarden die ze achterovergeslagen hebben, hebben een aardige stuiver opgebracht aan intresten voor de buitenlandse banken. Ze zullen de laatste zijn om met het vingertje te wijzen. De rekeningen worden bevroren tot nader order, maar bevroren of niet, het brengt op hé?
Neem nu de Republique Democratique du Congo, kortweg RDC. Hun regering, een bijéénraapsel van vrijheidsstrijders, verguisd en uitgekafferd door ons klein landje die het niet kunnen verkroppen dat hun wingewest plots in handen viel van die onderontwikkelde negers. Nog niet zo heel lang geleden was er een rel omdat een prinselijke hoogheid op eigen houtje een reisje maakte naar dat verguisde land. Zonder de regering van lopende zaken op de hoogte te brengen. Koning wil z’n prinselijke zoon voorlopig niet meer op het paleis zien. Tenzij aan het achterpoortje van de uit de kluiten gewassen tuin. Samen met de bakker, de postbode en de wijnleverancier staat de prins aan te schuiven om z’n koninklijke papa te kunnen spreken. Er was sprake, in bepaalde kringen, om het koningshuis op te doeken en heel het koninklijk zootje aan de dijk te zetten. Paniek alom. Maar na een bescheiden rondvraag bij de burgers van dit apenlandje, mag zijne koninklijke hoogheid op de troon blijven zitten. En de kroonprins zal hem opvolgen. Tegen een billijke vergoeding.
Onze uittredende minister van Buitenlandse Zaken is al een week de plooien aan het glad strijken in RDC. Met verkiezingen in het Afrikaans land in aantocht, zal onze minister er op toe kijken dat alles volgens de democratische regels verloopt. Prachtig toch? Ware het niet dat we zelf al een jaar zonder regering zitten, ik zou er nog kunnen om lachen. Hoe geloofwaardig zijn die paljassen? We zouden ze stuk voor stuk voor ’t gerecht moeten brengen wegens het niet naleven van de wetten van het Belgische volk. Wegens het constant in gevaar brengen van onze economie en onze welvaart. Korte metten mee maken, alle verworven en overbetaalde privileges afnemen, hun parlementaire wedde op een aanvaardbaar niveau brengen. Gedaan met de vetbetaalde postjes in allerlei beheerraden, een verkozene des volks heeft een full-time job als hij of zij het land goed wil besturen…
We zouden nog dagen kunnen doorgaan met het opsommen van alles wat er hier misloopt. Maar de politieke kaste rekent erop dat wij kort van geheugen zijn. Dat wij telkens opnieuw in hun loze beloftes blijven geloven. Misschien hebben ze wel gelijk, om te ademen hebben we lucht nodig en wij inhalleren met volle teugen hun gebakken lucht…

©GoNo

Bompa laat zich niet doen...

Soms denk ik dat ik in een tv-programma verzeild ben geraakt, waarin men gratis tips weggeeft hoe men een kind van drie jaar moet opvoeden. Al goed dat ik vergeten ben hoe ik zelf was als op die leeftijd. Maar ik kan de vergelijking maken met m'n dochter. Zo moeder, zo dochter...
Iedere dag hetzelfde gevecht aan tafel. Iedere dag dezelfde dreigementen van : niet eten dan ook geen tv. Het steeds maar haar willetje willen doordrijven, de altijd weerkerende woorden van – ik wil dit- ik wil dat- ik lust dat niet en ga zo maar door. M'n kleindochter is niet te schatten, haren bompa ook niet. Aan de ontbijttafel is er maar één oplossing om haar toch iets te laten eten. Da's namelijk dreigen dat bompa haar melkbroodje zal opeten. Van zo'n dreigement heeft ze geen kaas gegeten en het zet haar aan tot enige beten in haar broodje met choco of vlees. Want bompa mag veel, maar ik mag scheel zien van de honger, van haar broodje moet ik afblijven...
Snoepjes delen met bompa? Dat zie je van hier. Behalve als m'n dochter mij een vol rolletje geeft, dan wil ze wel delen. Op haar manier dan hé? Een vol rolletje snoep tegen één snoepje. 't Kind moet later in de politiek gaan. Ze is nu reeds de knepen van 't vak aan 't leren. Het laatste woord hebben en proberen te krijgen is ook één van haar stokpaardjes. Maar daar is al verbetering op te merken. Kan ze het niet meer halen, dan negeert ze me gewoon. Om tegen de muren van op te lopen. Een kind dat een volwassene negeert is vragen om bijkomende maatregelen ter verduidelijking wie hier de bompa is. Ik dus...
Nee, ik laat me niet doen door die kleine meid. Geen haar op m'n hoofd die daar aan denkt. Nog liever een kletskop. Maar ik moet eerlijk toegeven dat ik soms de neiging heb om haar een fikse draai om haar oren te geven. Zo ééntje waarvan je het in Keulen en omstreken hoort donderen. Natuurlijk, het kind is nog maar drie jaar en met een beetje geluk wordt ze waarschijnlijk vier jaar, als ik ze in een vlaag van razernij niet tegen de muur geplakt heb. Grapje hé?
Ze kan toch zo lief zijn en mij op een pijnlijke manier eraan herinneren dat ik oud begin te worden. Langzaam maar zeker, elke dag een beetje meer, begint m'n invloed op haar doen en laten groter te worden. Dat zie je in kleine dingen. Dat gaat van vragen of de tv op mag staan, tot een slaapwel zeggen als de tijd aangebroken is. Mama en papa vertellen dan een verhaaltje en dan duurt het nog ruim een kwartier eer ze in haar bed zit. Ik denk erover na om nog eens een echt verhaaltje te vertellen. Zo eentje waarvan je achteraf zeven dagen geen oog dicht kunt doen, omdat je maar nooit weet of die boeman nu onder het bed zit of in de kleerkast. Ach, tijden veranderen, kinderen ook maar bedttijdverhaaltjes blijven eeuwig bestaan. Al goed ook, zou ik zo zeggen...

©GoNo

CARTOONS