Bompa weet het ook niet meer…of juist wel?

Probeer maar eens altijd vriendelijk en beleefd te blijven tegen je kleinkind van drie jaar. Ik probeer met handen en voeten uit te leggen dat ze moet delen met mij. Het lukt me nog steeds niet. Als ze een zakje chips krijgt, is het pas nadat ze onder haar voeten krijgt van m’n dochter, dat ze schoorvoetend één klein chipje naar mij brengt. Het toppunt is dat het chipje dan nog eerst in haar mond gezeten heeft. Waarschijnlijk gaat ze ervan uit dat ik bijna geen tanden meer heb en nogal moeilijk kan kauwen. Als dat geen liefde is, weet ik het ook niet meer…
Soms krijg ik kop noch staart aan m’n kleinkind. De ene dag is ze poeslief, de andere dag is ze dwarsliggend en balorig om tegen de muren van op te lopen. Ze is zodanig gewoon geraakt om bediend te worden op haar wenken door haar ouders, dat ze het verschil niet meer weet tussen kind-zijn en volwassene. De omgekeerde wereld in kwadraat. Zegt de mama het zo, zegt de papa het anders. Waarvan ze gretig gebruik maakt, hoe zou jezelf zijn hé? Ze is een kei in het uitspelen van haar ouders tegen elkaar. De jonge dame van drie en een half jaar moet ’s morgens bediend worden alsof ze een prinses is. Chocomelk moet geserveerd worden op de zetel want de juffrouw kijkt naar Disneyland. Beker wordt gebracht, kindje drinkt het op en roept dan dat het leeg is. Waarna één van beide ouders, hangt ervan af wie er van dienst is, de lege beker moet komen halen. Wat ook gebeurt. Ze moet alleen nog leren vingerknippen, maar dat komt nog.
Ik kan me niet moeien met de opvoeding van m’n kleinkind, maar er is geen enkele wet die me voorschrijft dat ik mee moet draaien in deze mallemolen. Haar commando’s tellen niet voor bompa’s. hoe kwaad ze ook soms mag zijn op mij, ’t is niet haar willeke dat telt. Voor mijn part zou ik haar geliefde chocomelk op de tafel zetten en dat ze het zelf komt halen. Haar benen zijn jonger dan de mijne. Komt ze het niet halen, tant pis, lijdt ze maar dorst. Gedaan met dat gezever van ik wil dit, ik wil dat…
Staat het je niet aan, leg er uwen kop bij neer. Simpelder kan haast niet. Een weekje volhouden en je zou versteld staan van de resultaten. Wilt ze niet eten, geen probleem. Bord weg en gedaan met eten. Nu wordt het bordje tien keer weggenomen en tien keer teruggezet. Om onnozel van te worden. Resultaat? Kyra wint keer op keer. Ik heb het al lang opgegeven om de stand bij te houden. Verbiedt je haar iets, mag je er gif op innemen dat ze het zeker zal doen. Grensverleggend, steeds maar weer..
Alle dagen is er wel een reden om haar keel open te zetten. Meestal als ze haar zin niet krijgt. Ligt het aan de ouders? In zekere zin wel. Niet altijd, maar toch. Een vader die ’s morgens aan de ontbijttafel meer aandacht heeft voor een computerspelletje dan voor z’n dochtertje, is vragen om troubles. Aan tafel wordt eerst gegeten, nadien kun je nog spelletjes genoeg spelen. ’t Is niet verwonderlijk dat m’n kleinkind met tegenzin eet. Het eigenaardige is dat als ik erbij kom zitten en er een spelletje van maak, ze wel haar broodje naar binnen speelt. Wat anders drie kwartier duurt wordt afgehaspelt in amper een kwartier. Blijkbaar kan het bij mij wel. Een kind van drie en een half moet geen beslissingen nemen, daar dienen de ouders voor. Schaf dat voortdurend voor de tv zitten af, tv zou een beloning moeten zijn, een gunst omdat ze haar best gedaan heeft. Niet om haar koest te houden. Of omdat de juffrouw het wilt. Stel een limiet in. Van dat uur tot dat uur. Is de tijd verstreken, gedaan met de poppenkast. Er is speelgoed genoeg om zich bezig te houden. Maar misschien ben ik ouderwets hé? Misschien moeten de kleine kinderen altijd gelijk krijgen, zodat ze later constant tegen een muur lopen. Met alle gevolgen vandien. Waarbij de ouders zich later zullen afvragen wat ze in godsnaam verkeerd gedaan hebben, ze zijn toch zo goed geweest voor hun kind?
Goed zijn voor een kind is hen ook leren wat goed of slecht is. Wat juist of verkeerd is. Goed zijn houdt niet in dat men ten allen tijden moet springen en toegeven. Goed zijn voor een kind is hen een houvast geven, een lijn trekken en zeggen : “ tot daar en niet verder…”

©GoNo