Bompa laat zich niet doen...

Soms denk ik dat ik in een tv-programma verzeild ben geraakt, waarin men gratis tips weggeeft hoe men een kind van drie jaar moet opvoeden. Al goed dat ik vergeten ben hoe ik zelf was als op die leeftijd. Maar ik kan de vergelijking maken met m'n dochter. Zo moeder, zo dochter...
Iedere dag hetzelfde gevecht aan tafel. Iedere dag dezelfde dreigementen van : niet eten dan ook geen tv. Het steeds maar haar willetje willen doordrijven, de altijd weerkerende woorden van – ik wil dit- ik wil dat- ik lust dat niet en ga zo maar door. M'n kleindochter is niet te schatten, haren bompa ook niet. Aan de ontbijttafel is er maar één oplossing om haar toch iets te laten eten. Da's namelijk dreigen dat bompa haar melkbroodje zal opeten. Van zo'n dreigement heeft ze geen kaas gegeten en het zet haar aan tot enige beten in haar broodje met choco of vlees. Want bompa mag veel, maar ik mag scheel zien van de honger, van haar broodje moet ik afblijven...
Snoepjes delen met bompa? Dat zie je van hier. Behalve als m'n dochter mij een vol rolletje geeft, dan wil ze wel delen. Op haar manier dan hé? Een vol rolletje snoep tegen één snoepje. 't Kind moet later in de politiek gaan. Ze is nu reeds de knepen van 't vak aan 't leren. Het laatste woord hebben en proberen te krijgen is ook één van haar stokpaardjes. Maar daar is al verbetering op te merken. Kan ze het niet meer halen, dan negeert ze me gewoon. Om tegen de muren van op te lopen. Een kind dat een volwassene negeert is vragen om bijkomende maatregelen ter verduidelijking wie hier de bompa is. Ik dus...
Nee, ik laat me niet doen door die kleine meid. Geen haar op m'n hoofd die daar aan denkt. Nog liever een kletskop. Maar ik moet eerlijk toegeven dat ik soms de neiging heb om haar een fikse draai om haar oren te geven. Zo ééntje waarvan je het in Keulen en omstreken hoort donderen. Natuurlijk, het kind is nog maar drie jaar en met een beetje geluk wordt ze waarschijnlijk vier jaar, als ik ze in een vlaag van razernij niet tegen de muur geplakt heb. Grapje hé?
Ze kan toch zo lief zijn en mij op een pijnlijke manier eraan herinneren dat ik oud begin te worden. Langzaam maar zeker, elke dag een beetje meer, begint m'n invloed op haar doen en laten groter te worden. Dat zie je in kleine dingen. Dat gaat van vragen of de tv op mag staan, tot een slaapwel zeggen als de tijd aangebroken is. Mama en papa vertellen dan een verhaaltje en dan duurt het nog ruim een kwartier eer ze in haar bed zit. Ik denk erover na om nog eens een echt verhaaltje te vertellen. Zo eentje waarvan je achteraf zeven dagen geen oog dicht kunt doen, omdat je maar nooit weet of die boeman nu onder het bed zit of in de kleerkast. Ach, tijden veranderen, kinderen ook maar bedttijdverhaaltjes blijven eeuwig bestaan. Al goed ook, zou ik zo zeggen...

©GoNo