Buren-vrienden 2

“ Wil je m'n rug insmeren?”vraagt Annemarie aan Jan.
“ De rest ook, als het voor jou hetzelfde is...”
Ze kijkt hem aan, haar ogen met haar hand afdekkend tegen de zon. Ze is haar zonnebril vergeten op haar kamer. Ik heb m'n zonnebril nodig, anders krijg ik een aanval van migraine. Die aanvallen van migraine waren vroeger een voorwendsel om toch maar haar gelijk te halen als er weer eens een discussie losgebarsten was. Meestal ging het om de buitensporige uitgaven die ze deed. Michael was van het spaarzame type, ingepeperd door z'n ouders, die iedere frank, nu euro, in twee zouden gebeten hebben. Het had z'n ouders gebracht tot wat ze nu waren. Welstellende gepensioneerden die op geen euro hoefden te kijken, maar hun afkomst indachtig nog steeds geen overbodige uitgaven deden.
Annemarie daarentegen was de mooiste van de klas, altijd en overal omringd door knappe jongens of door minder knappe, maar die hadden dan weeral het voordeel van rijke afkomst te zijn. Op haar veertiende was ze al geen maagd meer, nam ze noodgedwongen de pil. Haar eerste liefde was de zoon van de plaatselijke brouwer. Zij was veertien, hij tweeëntwintig. Het was zij die hem verleidde tot een eerste tongzoen. Van het één kwam het andere. Hij voelde aan haar jonge borsten, ze liet hem doen. Hij legde haar hand op het kruis van z'n jeansbroek. Ze voelde hoe z'n lid groter werd. Ze kon amper haar nieuwsgierigheid bedwingen. Wilde verder op verkenningstocht gaan. Was een beetje bang voor wat komen ging. De brouwerszoon deed het langzaam aan, niet bruuskeren, z'n hand gleed over haar billen. Zocht zich een weg naar de binnenkant van haar dijen. Verdomme, ze droeg geen slipje. Wat een meid, ze vroeg erom...

Intussen...

Lily sloop naar beneden. Als een tijger die z'n prooi besluipt. Haar voetstappen werden gedempt door het traptapijt. Michael zal verschieten als ze plots achter hem zal staan. Zal weer een rooie kop krijgen en vliegensvlug z'n laptop dichtgooien. Bang dat ze zal zien hoeveel z'n aandelen gestegen zijn. Z'n aandelen interesseerden haar geen barst, het was haar om de man te doen. Hoeveel keren had ze niet gedroomd dat ze in z'n armen lag? Ontelbare keren, maar Michael was te blind om het te zien. Dat dacht ze. Ze herinnerde zich die keer dat ze in monokini in de tuin lag. Welwetende dat Michael de haag aan het snoeien was. Michael stond boven op de ladder en begon spontaan ' De Heuveltjes van Lily' te neuriën. Lily schonk hem haar mooiste glimlach. En daar bleef het ook bij. Ze hoorde Annemarie roepen dat ze thuis was. De spelbreekster. Michael knipoogde naar haar alsof hij wou zeggen:' een beetje geduld, er komen nog dagen..'
Met als resultaat dat hij de twee laatste treden miste, een stap in het ijle deed en pardoes in de rozenstruik terechtkwam. Waarom hebben rozen doornen, vroeg hij zich af. Annemarie , die alles vanuit de veranda gadesloeg, kreeg bijna de stuipen van 't lachen. Wat een kluns van een vent heb ik toch, dacht ze.

Intussen....

“ Heb je zin om te gaan wandelen?”vraagt Annemarie.
“ Met jou ga tot het einde van de wereld...als het moet zelfs nog verder...”
Waarom zegt Michael nooit zoiets tegen mij, vraagt Annemarie zich af.
“ Je bent lief, Jan en dat meen ik...”
Waarom zegt Lily nooit zoiets tegen mij, vraagt Jan zich af.
“ Heb je je zonnebril niet nodig? Straks krijg je weer migraine en ik wil niet dat je ziek wordt...”
In de toon van z'n stem klinkt de bezorgdheid door. Annemarie kijkt ervan op. Jan is dus echt bezorgd om haar. Ze twijfelt of ze haar spelletje wil doorzetten, krijgt een raar gevoel bij dit alles. Voor de eerste en misschien de laatste keer is ze er zich van bewust dat ze zich op glad ijs begeeft...

©GoNo