Het echte verhaal van het Laatste Avondmaal. 2

De gemoederen zijn een beetje bedaard. Jezus heeft z’n zegje gedaan, kijkt z’n vrienden één voor één met door-en indringende ogen aan. Hij roept Judas bij zich, neemt hem even apart.
“ Judas, vergeet niet wat ik je gezegd heb hé? Zie dat de timing een beetje klopt. Ik reken op jou, beste vriend…”
Judas kijkt z’n meester aan. Is die man echt de zoon van God of is die compleet krankjorum en tevens gaga? Hij opteert voor beiden, gezien de toestand waarin Palestina nu verkeert. Bezet door de Romeinen, een corrupte plaatselijke overheid en nog zo wat van die dingen waarover men later een boek zou schrijven, die voor sommige mensen heel gevoelig zou liggen. Want hun heer en meester mag niet bespot worden. Dat is alleen weggelegd voor hun geestelijke leiders, die mogen spotten met alles waarvoor Jezus stond. Jezus zei ooit:” Laat de kinderen tot mij komen…”
We hebben gezien tot wat dit geleid heeft…

“ Beste disgenoten en toekomstige verraders,
( eventjes een stilte inlassen, zodat het woordje ‘ verraders ‘ z’n effect niet kan missen ),

jullie zullen mij allemaal de rug toekeren, als men jullie zal vragen wie Jezus is, zullen jullie zeggen dat je die man nooit gekend hebt. Zelfs nog nooit van gehoord. Daarom zal ik een Verbond met jullie smeden. Een Heilig Verbond.”
Jezus neemt een stuk brood en breekt het in tweeën met de wijze woorden, waarvan niemand, behalve Maria Magdalena, de diepgang van deze woorden begrijpt…
“ Neem en eet dit brood, dit is mijn lichaam…er staat wat haar op, maar op mijn lichaam staat er ook haar hé?”
Hij geeft de twee stukken brood door, één stuk voor de linkerkant en één voor de rechterkant.
Nu neemt hij een beker en vult hem met wijn dat enige minuten geleden nog zuiver bronwater was. De ongelovige Thomas verstaat er de ballen van, hij doet het keer op keer, hoe doet hij het toch, vraagt hij zich af. Petrus kent de vingervlugheid van z’n meester, maar zwijgt als een graf. De mythe heeft z’n rechten, denkt hij. Het arme volk heeft een meester zoals Jezus nodig willen ze de loop van de geschiedenis wijzigen.
“ Neem en drink deze voortreffelijke wijn, want dit is m’n bloed dat voor u zal vergoten worden…”zegt hij met enige aandrang, want z’n disgenoten beginnen hun buik vol te hebben van al dat gezever. Ze wachten nu al lang genoeg op de schotel met heerlijke lamsboutjes, die gemarineerd zijn in olijfolie met kruidentuiltje.
Hij geeft de beker door aan Johannes. Die proeft een beetje, is niet zo zot van wijn. Voortreffelijk? Die wijn smaakt verdorie naar water. Hij besluit om wat water in z’n wijn te doen en zegt met overdreven geslijm dat het wijntje van een voortreffelijk jaar is. Mocht zelfs ietske langer gelegen hebben. Diezelfde wijn verkopen ze nu nog in de Aldi. Maar dat wist alleen Jezus op dat moment. Jezus kon, net als Nostradamus, in de toekomst kijken. Niet altijd handig als men z’n eigen dood kan zien, maar ’t helpt bij het stichten van een religie die de grondvesten van de beschaving zou doen beven en daveren.
“ Laat dit ons Verbond zijn en laat nu de lamsboutjes aanrukken, want ook een vleesgeworden God heeft al eens honger als een paard…”
Dit is het teken waar iedereen op gewacht heeft. Het afscheidsfeest kan beginnen. De meute buiten heeft op geen teken gewacht, de bbq draait op volle toeren. Het lijkt wel of half Jeruzalem hier aanwezig is.
De hogepriesters kijken het met lede ogen aan. Die Jezus begint deftig op hun zenuwen te werken. Wat denkt die kerel wel? Denkt die nu werkelijk dat hij boven de wet staat? De Messias? Godslastering, blasfemie, daar staat de doodstraf op. De Romeinen maken korte metten met oproerkraaiers. Meestal eindigen zulke lieden aan een kruis, met panorama op de omliggende keuterboeren. Judas doet wat Jezus aan hem gevraagd heeft. Hij rept zich naar Jozef Kajafas, de grote baas van de hogepriesters.
“ Wie ben jij?” vraagt Jozef Kajafas.
“ Ik ben Judas Iskariot, volgeling van Jezus de Messiah, voor dertig zilverlingen lever ik u Jezus uit…”
“ Wat moeten wij met uwen Jezus?”vraagt de hogepriester op geslepen toon.
“ Hem terdoodveroordelen, hem aan een kruis laten nagelen? ’t Is maar een suggestie hé?”zegt Judas welwetende dat hij daar een gevoelige snaar betokkelt.
“ Wij kunnen hem niet zomaar veroordelen, de Romeinen hebben ook nog iets in de pap te brokken…”is het antwoord van Jozef Kajafas.
“ En als ik zeg dat ik eigenhandig gehoord heb dat hij zich uitgeeft voor de Zoon van God? Is dat geen godslastering?”vraagt Judas op even geslepen toon.
“ Er valt iets over te zeggen, ’t zou een goeie reden kunnen zijn…”
“ Voilà, c’est ça, een betere reden kun je niet vinden en ge moet ook een beetje denken aan uw positie hé? Die zou wel eens in het gedrang kunnen komen als z’n Beweging ook nog een politeike vleugel krijgt. Ik weet uit goeie onvervalste bron dat er stemmen opgaan om in de politiek te stappen…”
Die is raak. Recht in de roos. Jezus z’n plannetje werkt zoals hij voorspelt heeft. Als hun positie in gevaar komt, spelen ze allemaal het spel mee.
“ ’t Is al goed, maar hoe herkennen we Jezus?”
“ Ik zal hem een kus geven, later zullen ze dat een verraderskus noemen, een Judaskus. Voor dertig zilverlingen en een vergunning voor een taxibedrijf kun je niet sukkelen hé?”zegt Judas, het ijzer smedende terwijl het nog warm is.
“ Roep de wachters, we gaan Jezus een bezoekje brengen dat hem nog lang zal heugen…”beveelt Jozef Kajafas.

Intussen is het feestje nog altijd aan de gang en bereidt Jezus z’n laatste speech voor…

Wordt vervolgd ( als ik niet in de ban wordt gedaan…)

©GoNo