Ik weet het antwoord ook niet…
Ik vraag me soms af, hoe het toch komt dat schijnbaar gezonde mensen van de ene dag op de andere er het bijltje bij neerleggen. Mensen die aan sport doen omdat het zo gezond is, mensen van mijn leeftijd die NIET roken, NIET drinken en op hun lijn letten. Geen maaltijden overgoten met een dikke vette saus. Die alle dieetboeken die er zijn van buiten kennen. Ik hoorde zojuist het verhaal van een man die op achtenvijftig jaar het tijdelijke met het eeuwige verwisseld heeft. Hij was nog maar enkele maanden op brugpensioen. Vanaf januari om juist te zijn. Vier maanden nadien is hij gestorven. Nee, geen ongeluk met z’n splinternieuwe fiets, gewoon tijdens z’n slaap.
Z’n vrouw heeft niets gemerkt, liet hem uitslapen, stond zoals gewoonlijk op om de hond buiten te laten. De hond jankte, bleef beneden aan de trap liggen en wou van geen wijken weten. Zelfs de kat was niet in haren gewone doen. ’t Is een jong, speels dier dat alleen maar leeft om de hond z’n leven zuur te maken. De hond was er eerst en het huis is zijn domein. Trekt de kat zich niets van aan…
De vrouw stapte dan maar over de hond heen. Vond haar man dood, met de ogen wijdopen. Kreeg bijna een hartinfarct. Je zou voor minder. Ze is naar beneden gelopen, recht naar de buren. Buren zijn meegekomen, buurman wilde alleen naar boven gaan. De hond, die hem toch goed kent, grolde en toonde z’n tanden. Geen doorkomen aan. Na lang aandringen van de vrouw des huizes kan men de hond in de tuin zetten. Intussen heeft de buurvrouw de huisdokter gebeld. De dokter, die maar enkele uren per week werkt, is er vlug. Gaat naar boven, alleen. Na enkele minuten komt hij terug. De uitslag weten ze al, hier moeten geen woorden aan vuil gemaakt worden. Het enige dat de dokter zegt is:” Innige deelneming…”
De vrouw zit wezenloos voor zich uit te staren. Begrijpt niet goed wat haar overkomen is. ’t Is stil in huis. De hond ligt met triestige ogen voor de achterdeur. Kijkt af en toe naar boven, alsof hij z’n baasje verwacht. De kat is spoorloos verdwenen of stiekem naar boven geslopen. Wie zal het zeggen hé?
Familieleden lopen af en aan. Proberen een troostend woordje te zeggen. Maar het dringt niet tot de vrouw door.
De begrafenisondernemer is langs gekomen. Ze hebben de man afgelegd, zoals ze dat noemen. Hij ligt erbij alsof hij nog slaapt. Er branden twee kandelaars die hem de weg moeten tonen naar het hiernamaals. Na twee dagen zijn ze hem weg komen halen, de kist staat opgesteld in het mortuarium. De begravenis was mooi en plechtig. Zegden de famlie en de vele buren. Hij is gecremeerd en z’n as is uitgestrooid op de weide. De wind heeft hem verpreid, vermengd met de as van andere overledenen. Da’s alles wat er rest van een gezonde persoon op brugpensioen.
De vrouw ligt in een wit ziekenhuisbed in het Jan Palfijnziekenhuis. Heeft een overdosis slaappillen genomen. Vecht voor haar leven, zeggen de dokters. Maar wie zegt dat ze nog wel wil leven? Misschien wil ze wel bij haar man zijn? Misschien heeft haar leven zonder haar man geen enkele zin meer? Uit het leven stappen, je eigen leven notabene, doe je zomaar niet. Da’s tegen de regels van ’t spel. Wij zullen wel beslissen waar en wanneer je tijd gekomen is. En daarbij, ze is nog te jong om nu al dood te gaan. Vijfenvijftig jaar, ze heeft nog een heel leven voor de boeg. Zeggen haar kinderen. Ze moet ook aan haar kleinkinderen denken.
Volgens de hooggeleerde dokters zal ze er doorkomen. Het grootste gevaar is geweken. De vraag die ze zich stellen is of ze alleen kan gelaten worden. Misschien is het beter haar te behandelen in de psychiatrie. Tot ze genezen is. Wat enige tijd kan duren, zeggen ze erbij. Met de nodige medicatie moet dat lukken. Maar er is geen garantie dat ze het niet opnieuw zal proberen.
Wat is uw gedacht hierover, vraagt men mij. Moet ik eerlijk antwoorden? Ja, liefst wel. Ik kan niet onder de schedelpan kijken van die vrouw, misschien zal ze achteraf spijt hebben dat ze die zelfmoordpoging ondernomen heeft. Misschien zal ze jullie verwijten dat je haar niet liet sterven. Misschien, vele misschiens waarop de vrouw alleen maar het antwoord weet…
©GoNo
Z’n vrouw heeft niets gemerkt, liet hem uitslapen, stond zoals gewoonlijk op om de hond buiten te laten. De hond jankte, bleef beneden aan de trap liggen en wou van geen wijken weten. Zelfs de kat was niet in haren gewone doen. ’t Is een jong, speels dier dat alleen maar leeft om de hond z’n leven zuur te maken. De hond was er eerst en het huis is zijn domein. Trekt de kat zich niets van aan…
De vrouw stapte dan maar over de hond heen. Vond haar man dood, met de ogen wijdopen. Kreeg bijna een hartinfarct. Je zou voor minder. Ze is naar beneden gelopen, recht naar de buren. Buren zijn meegekomen, buurman wilde alleen naar boven gaan. De hond, die hem toch goed kent, grolde en toonde z’n tanden. Geen doorkomen aan. Na lang aandringen van de vrouw des huizes kan men de hond in de tuin zetten. Intussen heeft de buurvrouw de huisdokter gebeld. De dokter, die maar enkele uren per week werkt, is er vlug. Gaat naar boven, alleen. Na enkele minuten komt hij terug. De uitslag weten ze al, hier moeten geen woorden aan vuil gemaakt worden. Het enige dat de dokter zegt is:” Innige deelneming…”
De vrouw zit wezenloos voor zich uit te staren. Begrijpt niet goed wat haar overkomen is. ’t Is stil in huis. De hond ligt met triestige ogen voor de achterdeur. Kijkt af en toe naar boven, alsof hij z’n baasje verwacht. De kat is spoorloos verdwenen of stiekem naar boven geslopen. Wie zal het zeggen hé?
Familieleden lopen af en aan. Proberen een troostend woordje te zeggen. Maar het dringt niet tot de vrouw door.
De begrafenisondernemer is langs gekomen. Ze hebben de man afgelegd, zoals ze dat noemen. Hij ligt erbij alsof hij nog slaapt. Er branden twee kandelaars die hem de weg moeten tonen naar het hiernamaals. Na twee dagen zijn ze hem weg komen halen, de kist staat opgesteld in het mortuarium. De begravenis was mooi en plechtig. Zegden de famlie en de vele buren. Hij is gecremeerd en z’n as is uitgestrooid op de weide. De wind heeft hem verpreid, vermengd met de as van andere overledenen. Da’s alles wat er rest van een gezonde persoon op brugpensioen.
De vrouw ligt in een wit ziekenhuisbed in het Jan Palfijnziekenhuis. Heeft een overdosis slaappillen genomen. Vecht voor haar leven, zeggen de dokters. Maar wie zegt dat ze nog wel wil leven? Misschien wil ze wel bij haar man zijn? Misschien heeft haar leven zonder haar man geen enkele zin meer? Uit het leven stappen, je eigen leven notabene, doe je zomaar niet. Da’s tegen de regels van ’t spel. Wij zullen wel beslissen waar en wanneer je tijd gekomen is. En daarbij, ze is nog te jong om nu al dood te gaan. Vijfenvijftig jaar, ze heeft nog een heel leven voor de boeg. Zeggen haar kinderen. Ze moet ook aan haar kleinkinderen denken.
Volgens de hooggeleerde dokters zal ze er doorkomen. Het grootste gevaar is geweken. De vraag die ze zich stellen is of ze alleen kan gelaten worden. Misschien is het beter haar te behandelen in de psychiatrie. Tot ze genezen is. Wat enige tijd kan duren, zeggen ze erbij. Met de nodige medicatie moet dat lukken. Maar er is geen garantie dat ze het niet opnieuw zal proberen.
Wat is uw gedacht hierover, vraagt men mij. Moet ik eerlijk antwoorden? Ja, liefst wel. Ik kan niet onder de schedelpan kijken van die vrouw, misschien zal ze achteraf spijt hebben dat ze die zelfmoordpoging ondernomen heeft. Misschien zal ze jullie verwijten dat je haar niet liet sterven. Misschien, vele misschiens waarop de vrouw alleen maar het antwoord weet…
©GoNo
gepost door GoNo | 06:55
0 reacties:
Een reactie posten
Aanmelden bij Reacties posten [Atom]
<< Homepage