Voorwaar ik zeg u…

Laten we wel wezen, ik begin er mijn buik van vol te krijgen.
De oorlog in Libië, de natuurramp in Japan, de schandalen in de kerk, de uit de pan swingende prijzen voor water, gas & elektriciteit, om nog maar te zwijgen over de dagelijkse moeite die men moet doen om het hoofd enigszins boven water te houden. Om moedeloos van te worden. Ze sturen sondes de ruimte in om andere planeten te verkennen, terwijl ze hun eigen planeet naar de verdoemenis aan ’t helpen zijn.
De banken zijn failliet, moeten gered worden met overheidsgeld. Ons belastinggeld. Een jaar na datum geven diezelfde banken premies en bonussen alsof er niets gebeurd is. Graaicultuur van de bovenste plank. Ik noem dat een misdaad tegen de eigen bevolking. Wij moeten zien rond te komen, bezuinigen op alles en nog wat, zodat die mooie heertjes miljoenen kunnen binnenrijven. Miljoenen die ze al lang niet meer kunnen opkrijgen. Een appeltje voor de dorst? Wablief? Ze lachen ons vierkant uit. En wij slikken dat, laten het over ons heen gaan als een tsunami waar tegen niets te doen is. Miljoenen worden weggegeven aan het buitenland, terwijl dertig procent van de eigen bevolking in armoede leeft. Ze hebben meer oog voor de staat van de openbare wegen, dan dat ze inzitten met de staat van een modaal gezin. In plaats van altijd maar opnieuw belastingen uit te vinden, zouden ze er beter aan doen om eens in hun eigen rangen te bezuinigen. Een landje met elf miljoen inwoners heeft geen vier regeringen nodig. Daar hebben wij niet om gevraagd hé? Al die peperdure reisjes om die zogenaamde relaties te onderhouden dienen tot niets. Ze dienen alleen maar om hun eigen imago te strelen. Wat betekent een landje zoals België op de wereldkaart? Vijf keer niets. Je ziet het nog niet eens liggen…
Tijdens de opvoering van de “ Stomme van Portici “ brak een volksopstand uit bij de jawel, Franstalige burgerij. De onafhankelijkheid werd uitgeroepen en de Zuidelijke provincies scheurden zich af van Nederland. Sedertdien is het nooit meer goed gekomen. Dat was op 4 oktober 1830. Bijna tweehonderd jaar later hebben we nog altijd niet geleerd hoe we moeten omgaan met deze omwenteling. Misschien moeten we terug een revolutie ontketenen. Deze keer gedragen door de Vlamingen. En waarom zouden we ons niet laten aanhechten bij Nederland? Zijn we op slag met 25 miljoen die dezelfde taal spreken. Min of meer toch hé? Als ze een referendum moesten uitschrijven, zouden ze aardig verschieten hoeveel mensen dezelfde gedachte hebben. Vlamingen zijn van nature uit harde werkers, da’s wetenschappelijk bewezen. Maar ze willen ook iets over houden op ’t einde van de maand. Ze willen weten voor wie of wat ze werken. Niet voor een stelletje onbenullen die alleen maar hun eigen buitenlandse rekeningen in ’t oog houden. Op de kap leven van de gemeenschap zonder een tegenprestatie te moeten doen. Palaveren in één of ander halfrond kan iedereen. Nietszeggende woorden in het rond strooien, ’t is geen kunst. Begrijpbare taal spreken is een ander paar mouwen. Miljoenen spenderen om een oorlog te gaan voeren die de onze niet is. Hoeveel mensen zouden er niet mee kunnen geholpen worden? Hoeveel kleine pensioentjes zouden er niet kunnen opgetrokken worden naar een deftig inkomen, die de mensen in staat zouden stellen een menswaardig bestaan te leiden? Niet alle werklozen zijn profiteurs. De meesten hebben er zelf niet voor gekozen. De meesten willen maar één ding en da’s werken. Zij die werk hebben, kijken neer op degenen die het ongeluk gehad hebben om zonder werk te vallen. Tot het hun beurt is om te leven van een werkloosheidsvergoeding. Dan hoor je ze niet meer. Dan kennen ze opeens het woordje ‘ solidariteit ‘ terug. Want hun huis, tweede of derde wagen moet nog verder afbetaald worden. En de kinderen moeten verder kunnen studeren aan de universiteit. Ik ken kinderen die nooit de kans gekregen hebben universitaire studies te doen. Wegens geboren in armoede. Iedereen krijgt voldoende kansen, zegt men. Bulshit. Als men in de armoede zit, geraakt men er bijna niet meer uit. ’t Is verdomme een vicieuze cirkel. Een cirkel die instandgehouden wordt door bepaalde partijen. Denkt ge nu werkelijk dat die politiekers blij zijn dat iedereen kan schrijven en lezen? Ze hebben al veel spijt dat het zover gekomen is. Houdt de massa dom en onwetend, da’s hun parool. Hoe minder de massa weet, hoe beter het hen uitkomt. Maar het wordt moeilijker met de dag. De massa begint er genoeg van te krijgen, wil niet langer uitgemolken worden. Tot op een dag de jeugd hier ook in opstand zal komen. Maar ’t zal hen worst wezen, dan zitten ze al lang op een zonovergoten eiland te genieten van het ons ontstolen belastinggeld…

©GoNo